Ματωμένη φιέστα: ο Ταύρος

24 Days Challenge: 'Τ'

Ματωμένη φιέστα

Ο Ταύρος

Σκοτάδι. Ο γρήγορος χτύπος τής καρδιάς μου. Και σκοτάδι. Είμαι κλεισμένος ημέρες ολάκερες μέσα σ' ένα μαύρο κουτί. Φοβάμαι, νιώθω στρεσαρισμένος. Είμαι μόνος μου, αλλά άξαφνα έρχονται άνθρωποι και μ' επισκέπτονται. Δεν έχουν καλές διαθέσεις, όμως. Μου φωνάζουν και με κακομεταχειρίζονται. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο βίαιοι μαζί μου, δεν έκανα κάτι. Κάθομαι στριμωγμένος στη γωνία, χωρίς να επιτίθεμαι, αλλά δεν βλέπω να βοηθάει αυτό. Συνεχίζουν να με τιμωρούν και να με κρατούν νηστικό. Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που με τάισαν. Διψάω. Νιώθω οι δυνάμεις μου να μ' εγκαταλείπουν ημέρα με την ημέρα, και κυρίως να εξαντλούμαι ψυχικά. Είναι πολλοί οι τρόποι που με τιμωρούν, κάθε φορά εφευρίσκουν και νέους τρόπους. Είναι κάτι που με κρατά σε ένα μόνιμο στρες. Με χτυπούν, μου βάζουν υγρές εφημερίδες μες στ' αυτιά, μου βάζουν βαζελίνη στα μάτια, τα ρουθούνια μου είναι γεμάτα βαμβάκι και στα γεννητικά μου όργανα έχουν τοποθετήσει βελόνα. Δεν είμαι επιθετικός, αλλά όλα αυτά με θυμώμουν. Όπως λένε: «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Τουλάχιστον, εδώ ισχύει. Άλλωστε, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Βέβαια, αυτό τους πωρώνει ακόμα πιο πολύ και συνεχίζουν να είναι βάναυσοι. 

Μακάρι να τελείωνε το μαρτύριό μου. Δεν αντέχω άλλο. Δεν ξέρω πόσο θα μπορώ να το αντέχω ακόμα. Το ίδιο μονολογώ συνέχεια κλεισμένος εδώ μέσα, και συνέχεια ζω το ίδιο σκηνικό.

Φως, ΦΩΣ. Μη μου πεις πως τα μαρτύριά μου έλαβαν τέλος; Θα τρέξω! Γρήγορα - πριν προλάβουν να γυρίσουν αυτοί οι κακοί άνθρωποι και με ξαναφυλακίσουν. Πόσο χαίρομαι! Νιώθω τόσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος, αλλά πρέπει να το κάνω. Πονάω! Τα μάτια μου θολώνουν απ' τη βαζελίνη που μου έχουν βάλει και δεν μπορώ ν' αναπνεύσω καλά με το βαμβάκι μες στη μύτη. Δεν πρέπει να το βάλω κάτω, πρέπει να συνεχίσω. Λίγο ακόμα. Έφτασα! Νιώθω λίγο χαμένος. Είναι ανοιχτός χώρος, αλλά πάλι είναι περιορισμένος. Και γιατί ακούγονται αυτές οι ιαχές; Και τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι με τις κάπες κι αυτοί οι έφιπποι; Έχω αποπροσανατολιστεί. Δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά σίγουρα δεν θέλω να γυρίσω πίσω, στο σκοτάδι. Θα τρέξω προς αυτούς με τις κάπες. Είναι έξυπνοι και μου ξεφεύγουν. Προσπαθώ ξανά και ξανά, μα μάταια. Ίσως να προσπαθούσα με τον έφιππο. Ας τρέξω κατά πάνω του. Κρατάει ένα ακόντιο, το οποίο βλέπω να το ρίχνει κατά πάνω μου με δύναμη. Η μεταλλική του άκρη βυθίζεται στη σάρκα μου. Δεν ήταν καλή ιδέα να τρέξω προς αυτόν. Είμαι περισσότερο εξαγριωμένος από πριν. Ας ξαναγυρίσω σ' αυτούς με τις κάπες. Εξακολουθούν να μου ξεφεύγουν, παρόλες τις προσπάθειες που κάνω. Ωπ! Κάποιος που δεν είναι πάνω σε άλογο κι ούτε κρατάει κάπα. Κρατάει δύο βέργες. Απροστάτευτος μου φαίνεται, ας δοκιμάσω τη τύχη μου μ' εκείνον. Πάλι δεν τα κατάφερα! Νιώθω τη μεταλλική άκρη των βεργών να 'ναι καρφωμένες πάνω μου. Μετά από λίγο κι άλλες βέργες κι άλλες λεπίδες. Πονάω, φοβάμαι και νιώθω απίστευτα κουρασμένος. Πρέπει, όμως, να παλέψω για να επιβιώσω. Αυτό λέει το ένστικτό μου. Συνεχίζω κι άλλο, αλλά αυτοί αποδεικνύονται πάντοτε καλύτεροι από μένα. Μου κατάφεραν ένα σημαντικό πλήγμα. Κι άλλα αίματα. Εξάντληση. Κι άλλο χτύπημα. Αυτή τη φορά στην καρδιά. Δεν μπορώ να παλέψω άλλο. Μου κόβουν την ουρά και τ' αυτιά, για να τα πάρουν ως έπαθλο. Νιώθω πλέον παράξενα ανακουφισμένος ή/και ασφαλής, παρόλο το χάλι μου. Ξέρω πως τώρα δεν μπορούν να μου κάνουν τίποτα περισσότερο. Κλείνω τα μάτια μου και δεν τ' ανοίγω πια. 

 Οι ταυρομαχίες, ένα βάρβαρο αγώνισμα, είναι βαθιά ριζωμένο στις συνειδήσεις πολλών. Στημένα "παιχνίδια", όπου η νίκη τους βασίζεται σε σημαδεμένα χαρτιά, αφού έχει προηγηθεί η σωματική και ψυχική εξάντληση του ζώου, το οποίο εν τέλει οδηγείται στον θάνατο. Τα έσοδα είναι μεγάλα, με την τοπική οικονομία να στηρίζεται σ' αυτά τα "θεάματα". 

Στις 28 Ιουλίου του 2010, το κοινοβούλιο της Καταλονίας ψήφισε την απαγόρευση των ταυρομαχιών στην περιφέρεια, με νόμο που μπήκε σε ισχύ τον Ιανουάριο του 2012. Από την άλλη πλευρά, οι οπαδοί των ταυρομαχιών υποστηρίζουν πως δεν πρόκειται για ένα άθλημα, αλλά για μία καλλιτεχνική τελετουργία, με βαθιές ρίζες στην ισπανική παράδοση. Για το λόγο αυτό περισυνέλεξαν 600,000 υπογραφές που παραδόθηκαν στο ισπανικό κοινοβούλιο τον Μάρτιο του 2012, ζητώντας να προστατευτούν οι ταυρομαχίες σαν άϋλη πολιτιστική κληρονομιά. 

 Πηγή: Βικιπαίδεια

Αναλυτική περιγραφή τού τελετουργικού των ταυρομαχιών

-------------------------------------

To 24 Days Challenge είναι μια ιδέα-πρόκληση του mystickland. Πρωταγωνιστούν 24 γράμματα, 24 λέξεις σε 24 ημέρες. Μόνο που εγώ το υλοποιώ κάπως άναρχα στη σειρά των γραμμάτων και στις ημέρες πραγματοποίησής τους.

  

Στα σκαλιά

Πρόλογος

Νιώθω ένα ελαφρύ αεράκι στο πρόσωπό μου. Ήχους φέρνει στ' αυτιά μου· όχι τους συνηθισμένους, όχι. Συλλαβίζει τα ονόματα όσων πέρασαν απ' τη ζωή μου, ή, αν θες, αυτών που πέρασα εγώ απ' τη δική τους. Γυρολόγοι σε αμοιβαία επικερδές αλισβερίσι. Τριγύρω μου είν' έντονα τα χρώματα, κυρίως όμως του λευκού, που βλέπω να σχηματίζει συμπαγείς μάζες, σα σύννεφα, γύρω απ' τα ξυπόλητα πόδια μου. 

Σκηνή Πρώτη

Η πυκνή ομίχλη αρχίζει να ξεθωριάζει σιγά-σιγά, αφήνοντας να εμφανιστεί μία σκάλα. Λουλούδια τη πλαισιώνουν δεξιά κι αριστερά. «Ίσως να 'ναι ζουμπούλια» σκέφτομαι. Τα σκαλοπάτια της είναι δυσανάλογα για τ' ανθρώπινο ύψος. Όμως, ακούω μια πράα φωνή να με παρακινεί να της δώσω το χέρι μου. Η φωνή έχει αφοπλιστικές επιδράσεις πάνω μου, μου βγάζει εμπιστοσύνη. Τείνω το χέρι μου. Το πιάνει σφιχτά και με τραβάει πάνω, λέγοντάς μου να προσέχω. Καθώς με τραβάει, τα μάτια μου προλαβαίνουν και διαβάζουν την επιγραφή τού μεγάλου σκαλοπατιού: «ΦΙΛΙΑ».

Σκηνή Δεύτερη

Βρίσκομαι στο πρώτο σκαλοπάτι και νιώθω να βρίσκομαι σε μπαλκόνι· τόσο ψηλά. Η παρουσία έχει εξαφανιστεί, είμαι πάλι μόνη μου. Το δεύτερο σκαλοπάτι με προσκαλεί να τ' ανέβω. Είναι τόσο χαμηλό που δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια από μέρους μου. Το ανεβαίνω, και πριν προλάβουν τα πόδια μου ν' ακουμπήσουν κάτω, νιώθω να με κατακλύζει το αίσθημα της ευφορίας. «ΧΑΡΑ» νομίζω πως γράφει κάτω. 

Σκηνή Τρίτη

Μπροστά στα πόδια μου βρίσκεται το τρίτο σκαλοπάτι. Δεν είναι σαν το δεύτερο. Αυτό έχει κοφτερές προεξοχές στην επιφάνειά του. Πατάω προσεκτικά στις προεξοχές κι αφήνω το σώμα μου ν' αφεθεί στην ώθηση του κορμιού μου, για ν' ανέβω. Ο αέρας τώρα λυσσομανά, σα τη φωνή δασκάλας που προσπαθεί να επιβάλει την ησυχία. Αρχίζω να νιώθω διαφορετικά. Οι παλμοί μου ανεβαίνουν και νιώθω πως θέλω να βάλω τις φωνές ή να σπάσω κάτι πάνω στο ξέσπασμά μου. Χάνω τον έλεγχο, ενώ νιώθω κάτι να γρατζουνάει τις πατούσες μου. Η ματιά μου πέφτει χαμηλά, και διαβάζω απ' άκρη σ' άκρη: «ΘΥΜΟΣ».

Σκηνή Τέταρτη

Μ' ένα σάλτο βρίσκομαι στο τέταρτο σκαλοπάτι. Τα μάτια μου γεμίζουν απ' το κόκκινο και νιώθω το κορμί μου να ιδρώνει. Ακούγονται ξέπνοοι ψίθυροι, σαν αναστεναγμοί. Σκιές διαγράφονται μπροστά μου, που ενώνονται σε μία, και νιώθω ασυγκράτητη ηδονή. «ΠΑΘΟΣ» διαβάζω. 

Επίλογος

Η ανάβαση κάπου εδώ τελειώνει. Οι περίεργοι μπορούν ν' ανέβουν κι αυτοί τη σκάλα, κι ίσως συναντηθούμε σε κάποιο σκαλοπάτι - γιατί επιστολές, που εξιστορούν τη συνέχεια, δεν στέλνω. 

Η δεύτερη συμμετοχή μου στο 13ο Παίζοντας με τις λέξεις

Κι εδώ η βράβευση 

Το ποίημα της φτωχολογιάς

Πάν' οι παλιοί καλοί καιροί 

που πέφταν' οι μισθοί,

που τρώγαμε αρνί και κοτολέτες,

γλυκά και σοκοφρέτες. 

Τώρα στους δρόμους τριγυρνώ

με το στομάχι μου αδειανό - 

πάνω στης πείνας μου το μεράκι

χθες στον ύπνο μου μασουλούσα εικονικό σουβλάκι. 

Να βγω να το φωνάξω από μπαλκόνι

ή να στείλω επιστολή στης βουλής το σκυλολόι;

Να πω πώς μας καταντήσανε, τσίπα δεν έχουν πάνω;

Τι φάση είν' αυτή; Βαρέλι δίχως πάτο!

Καλά μου τα 'λεγε η μάνα κι ο πατέρας:

«μάθε γράμματα, μη γένεις της ζωής ο δεκανέας».

Μα δεν άκουα εγώ, το βιολί μου

και να σου σήμερα να βαρώ τη κεφαλή μου. 

Δεν έγινα δασκάλα, δεν έγινα γιατρός

μήτε αξιώθηκα να δω τα γράμματα αλλιώς. 

Πότε γυρολόγος, πότε πουλώ ζουμπούλια

και πότε καθαρίστρια με τα χέρια μου καρούλια. 

Μα δεν έχω παράπονο, κάτι κερδίζω

ίσα να μη λέω αντίο, για να 'μαι 'δώ και να σας καλοκαρδίζω.

Η πρώτη μου συμμετοχή στο 13ο Παίζοντας με τις λέξεις

Κι εδώ η βράβευση