Σκόρπιες κουβέντες

Στεκόμουν μπροστά απ' τις ζάχαρες και σκεφτόμουν "να μπω στον δρόμο της υγιεινής και να πάρω στέβια, ή να κάνω βουτιά στον βούρκο της ακολασίας και να πάρω την κλασική ζάχαρη;". Κι απ' τις σκέψεις μου με διέκοψες εσύ, ρωτώντας με πού βρίσκονται τα καρύδια. Χάθηκα λίγο με την ξαφνική σου ερώτηση και σου απάντησα "δεν ξέρω!". Μ' ευχαρίστησες ευγενικά κι έκανες να φύγεις. Ξεμάκρυνες λίγα βήματα. Ψιλοέτρεξα να σε προλάβω, για να σου πω πως βρίσκονται μαζί με τα ποτά. Με ξαναευχαρίστησες, κοιτώντας με με μάτια που σπινθηροβολούσαν και χαμογελούσαν. Μου είπες πως τα ήθελες για να φτιάξεις γλυκό. Μου έδειξες την λίστα με τα ψώνια σου και με ρώτησες για 2-3 ακόμα που δεν ήξερες πού βρίσκονταν. Αφού σου απάντησα με ρώτησες το όνομά μου και τι σπουδάζω, κι εσύ μου είπες το δικό σου. Και μετά μου έλεγες για τις σπουδές σου, πού βρίσκεσαι εργασιακά, για την κατάσταση της μαμάς σου και πόσο σοβαρά ήταν. Μέχρι και για γλώσσες μιλήσαμε. Δεν έλειψαν κι οι φιλοσοφο-κοινωνικές κουβέντες. Ούτε η -επί τροχάδην- εξιστόρηση κάποιων δικών σου κομματιών. Κι έφυγες όσο γλυκά άρχισες να μιλάς -ακουμπώντας με και μιλώντας μου σα να με ήξερες. Δίνοντάς μου συμβουλές, προτροπές, να προσέχω κλπ. Και ζήτησες συγνώμη που με καθυστέρησες. Ανταπάντησα ομοίως! Και χαμογέλασα με τον αυθορμητισμό, την ευγένεια και την γλυκύτητά σου. Σ' ευχαριστώ που μ' εμπιστεύτηκες. 

Ίσως ξαναβρεθούμε στον διάδρομο με τις ζάχαρες. 

Κι ελπίζω τα νέα σου να είναι ευχάριστα!

 

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μπορούν με τόσα λίγα κι απλά 

να σε κάνουν να πετάξεις σα μπαλόνι.

Τα μεγάλα μπάρκα

Η ίδια ώρα βρήκε τον κυρ-Χρήστο στο γνωστό μέρος, να διαβάζει εφημερίδα στο αγαπημένο του παγκάκι. Βλέπεις, είχε βαρεθεί το καφενείο. Οι ίδιες μαύρες συζητήσεις, οι ίδιοι φανατισμοί. Δεν μπορούσε άλλο, είχε κουραστεί.

Τώρα που είχε φτιάξει ο καιρός, προτιμούσε να πηγαίνει στο πάρκο. Να απολαμβάνει την ηρεμία τού πράσινου και να κλέβει λίγη χαρά κι αθωότητα απ' τα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα τριγύρω, θαρρείς και μπορούσαν να παγώσουν τον χρόνο και να απομονωθούν στον δικό τους πλασμένο μικρόκοσμο, όπου δεν είχαν χώρο οι μεγάλοι.

Απ' το διάβασμα τον διέκοψε ένα αγοράκι, ίσαμε 7 χρονώ, που κρατούσε κάτι κρυμμένο στις χούφτες του.

-"Γεια σου!!" χαιρέτησε ντροπαλά τον κυρ-Χρήστο.
Ο κυρ-Χρήστος σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε χαμογελώντας τον πιτσιρικά.
-"Τι κρατάς κρυμμένο εκεί;" τον ρώτησε. 
Ο μικρός τον πλησίασε περισσότερο, κι άφησε τον "κρυμμένο θησαυρό" στα πόδια του κυρ-Αντώνη.
Ο κυρ-Αντώνης το πήρε στα χέρια του. Ήταν μια γυάλινη σφαίρα, απ' αυτές με τις "νιφάδες". Στο κέντρο του ήταν ένα καράβι. Ευθύς αμέσως την κούνησε, κι αφέθηκε να κοιτάζει το σύντομο & ξέγνοιαστο χορευτικό ταξίδι των λαμπερών και πολύχρωμων νιφάδων γύρω απ' το καράβι, ώσπου έφταναν στον πάτο της σφαίρας και περίμεναν καρτερικά να την ξανακουνήσει και να βγουν και πάλι στο ταξίδι.

Και μέσα απ' το δικό τους ταξίδι, ταξίδεψε κι αυτός. Σε δικά του μέρη, σε μέρη που είχε περπατήσει και τρυγήσει.

Η σκέψη του έμεινε περισσότερο στις φορές που έπαιρνε την βάρκα του, με την κόρη του, κι έβγαινε στ' ανοιχτά για ψάρεμα. Αχ, αυτή η βάρκα! Λειτουργούσε σα σωτήρια λέμβος, σα κλειδί που ξεκλείδωνε το κλουβί της ρουτίνας και του ξεδίπλωνε μια άλλη πραγματικότητα. Μια απέραντη ομορφιά, που τον μεθούσε. Τον ανατροφοδοτούσε και του έδινε ζωή και τόλμη, να συνεχίσει. Τον έκανε να αισθάνεται παντοδύναμος, αγγίζοντας την αθανασία αυτού του μεγαλείου. Μια ιεροτελεστία, που δεν την διέκοπτε η ιερόσυλη λέξη. Τότε μιλούσαν μόνο τα μάτια, και τα χείλη με το χαμόγελό τους.

Τις σκέψεις του διέκοψε ο πιτσιρικάς, που τον επανέφερε στην πραγματικότητα, λέγοντάς του πως αν ήθελε μπορούσε να την κρατήσει.

-"Μεγάλο το δώρο σου, σ' ευχαριστώ." του απάντησε συγκινημένος. "Στη ζωή σου να είσαι πάντοτε άξιος καπετάνιος, και να θυμάσαι πως μέσα μας ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα."

 Αφιερωμένο στην Φίλη μου, μαζί μ' αυτό

Η πρώτη μου συμμετοχή στο παιχνίδι της Φλώρας μας "Παίζοντας με τις λέξεις" (2ο παιχνίδι του 2ου κύκλου), κι όπως προείπα η συμμετοχή μου είναι αφιερωμένη σε μια καλή μου Φίλη, η οποία έχει μοιραστεί διάφορα κομμάτια της μαζί μου, τα οποία γέννησαν ψηφίδες, που βρήκαν μόνες τους την θέση τους. 

Φλώρα μου, σου δίνω κι από εδώ τα συγχαρητήρια και τα ευχαριστώ μου, για την διοργάνωση και την διεκπεραίωση του παιχνιδιού. Να είσαι καλά!

Να και το κυπελλάκι της συμμετοχής! :)

Ήττα, ή μήπως κατίσχυση;

24 Days Challenge: 'Η'

Η ώρα δώδεκα τα μεσάνυχτα. Τα φώτα τού διαμερίσματος στον τρίτο όροφο αναμμένα, με τις φιγούρες πίσω απ' την κουρτίνα να είναι αντικριστά, και να χειρονομούν με βίαιο κι απότομο τρόπο. Οι φωνές, που πατούσαν σταθερά στα υψηλά ντεσιμπέλ, διευκόλυναν την Μυρσίνη, απ' το διπλανό διαμέρισμα, η οποία ούτε που κουνούσε απ' τη θέση της, μην τυχόν κι οι κεραίες της δεν πιάσουν όλα τα σήματα. 

Βλέπεις, στους δύο προηγούμενους καυγάδες, η περιέργειά της έμεινε μισοχορτασμένη, μιας και δεν μπόρεσε να τ' ακούσει όλα. Τα στοιχεία που είχε περισυλλέξει μέχρι τώρα την οδηγούσαν στο συμπέρασμα πως το άδικο βάραινε εκείνον. Αλλά ήταν πράγματι έτσι, ή μήπως λάθευε; Και μόνο αυτή η υπόνοια αρκούσε, για να κάτσει εκεί με αμείωτο ενδιαφέρον και να συνεχίσει την έρευνά της, σαν άλλος ντετέκτιβ. Το ανιχνευτικό της δαιμόνιο ούρλιαζε για κάτι τέτοια, και την έκανε να ξεχνάει τις ταχυκαρδίες και τις λοιπές ανημπόριες, απ' τις οποίες τάχα μου υπέφερε.

Αυτή έκανε να γυρίσει και ν' ακουμπήσει προς τον τοίχο, καθώς δεν υπήρχε κανένα κοινό σημείο συνάντησης, ακόμη μια φορά, κι ήξερε πως απλώς θα συνεχιζόταν ο καυγάς. Αυτός την πλησίασε και γλίστρησε τα χέρια του μέσα απ' το μπλουζάκι της, καθώς την φιλούσε στον λαιμό με γαλήνια τρυφερότητα. Έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω, δαγκώνοντας παθιασμένα τα χείλη της, και το χέρι της αντανακλαστικά κατευθύνθηκε χαμηλά κι άρχισε να τον τρίβει.

Άρχισαν να γδύνονται με γρήγορες κινήσεις και κόλλησαν τα κορμιά τους, αναστενάζοντας, στον τοίχο (αυτόν που είχαν κοινό με την Μυρσίνη, για κακή τους τύχη, η οποία τώρα είχε κολλήσει εντελώς τη μουσούδα της στον τοίχο!) κι αφέθηκαν στο ταξίδι της ηδονής, πότε με μανιασμένο ρυθμό και πότε με απαλό, σαν ακροβασία. Η βουτιά στο κενό της ολοκλήρωσης δόθηκε στο κρεβάτι, αφήνοντάς τους ξέπνοους.

Τον ξύπνησαν οι αχτίδες του ήλιου. Η μεριά της άδεια, είχε κρυώσει. Μόνο ένα cd player ήταν αφημένο, το οποίο έπαιζε το Just in time της Nina Simone, κι ένα τασάκι μ' ένα τσιγάρο που μόλις έσβηνε.

Ήττα, ή μήπως κατίσχυση;

--------


To 24 Days Challenge είναι μια ιδέα-πρόκληση του mystickland. Πρωταγωνιστούν 24 γράμματα, 24 λέξεις σε 24 ημέρες. Μόνο που εγώ το υλοποιώ κάπως άναρχα στη σειρά των γραμμάτων και στις ημέρες πραγματοποίησής τους.  



 

The Unpaixtable Blogger Award

Έχετε βαρεθεί να βλέπετε τη μουτσούνα μου στο γυαλί, 

αλλά δεν φταίω εγώ που έχω ζήτηση. :P

Έχομε και λέμε...

Ένα βραβειάκι, το οποίο δεν έχει ούτε λόγο ούτε τίποτα. 

Ανεβαίνεις, το παίρνεις, σκας ένα χαμόγελο - κρεστ και πηγαίνεις ξανά στη θεσούλα σου. Ευχαριστώ πολύ την Pink Angel & το αγαπημένο Δελφινάκι, που μου το χαρίσανε!!

Νομίζετε πως γλιτώσατε, ε; Αμ δε!

Να που δεν γλιτώνετε την φλυαρία μου στο μικρόφωνο, καθώς η Pink Angel  

(Παρένθεση: αυτή την κοπέλα όσο την μαθαίνω, τόσο πιο πολύ την αγαπώ και την θαυμάζω!!)

μου έδωσε κι άλλο βραβειάκι. 

Τούτο...

http://www.all4blogs.gr/arthra/unpaixtable-blogger-award

Μια δημιουργία απ' το all4bogs.

Οι κανόνες είναι οι εξής...

1. Στην αρχή της ανάρτησής σου πες μας από ποιον έλαβες το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς το ιστολόγιό του. 

2. Επ! Μη βαριέσαι! Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις... Οι έξι ερωτήσεις είναι όλες ίδιες, ενώ η έβδομη συντάσσεται από τον unpaixtable κι απευθύνεται στους επόμενους. 

3. Πρότεινε πέντε άτομα για να λάβουν το βραβείο και βάλε συνδέσμους προς τα ιστολόγιά τους. 

4. Στο τέλος του post απηύθυνε την πιο... unpaixtable ην πιο unpaixtable ερώτηση σου... στους bloggers που προτείνεις!

5. Και μην ξεχνάς, κάτω από την εικόνα με το σήμα του βραβείου βάλε link, που οδηγεί στην ανάρτηση (http://www.all4blogs.gr/arthra/unpaixtable-blogger-award). 

Όταν το κάνεις... give a shout to all4blogs διότι θα σε προσθέσει στην λίστα με τους συμμετέχοντες!!

Οι ερωτο-απαντήσεις... 

Intro (Όνομα, Τοποθεσία, Ζώδιο, Blog Platform)     

Όνομα: Αναστασία

Τοποθεσία: Λάρισα

Ζώδιο: Σκορπιός

Blog Platform: Blogger 

Ποιο είναι το moto του Blog σου; 

Δεν έχει κάποιο moto το blog μου. 

Αλλά δεν θ' αφήσω αναπάντητη την ερώτηση. 

Ανασύρω από μέσα μου την γριούλα Αναστασία (που παρεμπιπτόντως είναι ενδεδυμένη πολύ κομψά κι έχει λευκό καρέ τα μαλλιά της (τγε τγε σικ!), γιατί έτσι με φαντάζομαι σ' εκείνη την ηλικία), η οποία λέει:

Το "μαζί" είναι που έχει όλη την ομορφιά & την δυναμική!

Τώρα πετάγεται η νια Αναστασία (τς τς αυτό το κορίτσι): γι' αυτό ας κόψουμε τις μαλακίες, κι ας είμαστε καλοί κηπουροί. Ας φροντίσουμε ο κήπος μας να αποτελείται από όμορφα και υγιή λουλούδια, κι όχι από άρρωστα και καχεκτικά. 

Κι ο νοών νοείτω!

Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί; 

Tetris το φαντάζομαι. 

Είμαστε αντικείμενα με διάφορα χρώματα και διαφορετικό σχήμα. Με τον τρόπο μας καλύπτουμε τυχόν κενά, τα οποία συναντούμε, κι έτσι φτιάχνουμε ολοκληρωμένες και πλήρεις γραμμές. Κι αυτό γιατί είμαστε περιπατητές στο σοκάκι της ζωής. Πότε πότε καθόμαστε σε μιαν ακρούλα, να ξεκουραστούμε, κι αφουγκραζόμαστε. Τα "σινιάλα" που τυχόν πιάσουμε, μιλούν στην ψυχή και την καρδιά μας, δίνοντάς μας εφόδια και δύναμη να συνεχίσουμε πιο ανάλαφροι. 

Όταν γίνω διάσημος blogger θα...

Δε νομίζω πως υπάρχει "διασημότητα" εδώ μέσα. 

Συναντούμε ανθρώπους που γινόμαστε συνοδοιπόροι τους, εφόσον μας αρέσουν και μας εκφράζουν. Οπότε η απάντησή μου είναι πως: θα χαιρόμουν που θα είχα παρέα στο ταξίδι μου αυτό.   

Κάνε φίρμα την λιγότερο δημοφιλή ανάρτηση σου. 

Τ' αστέρι της Μελίνας.

Ποια κατηγορία ιστολογίων, θα ήθελες να αφανίσεις από την blog- όσφαιρα και γιατί;

Δεν ασχολούμαι με ό,τι με χαλάει, το προσπερνάω. 

Οπότε δεν θα έκανα κάτι, απλώς δεν θα τα παρακολουθούσα. 

Τι πιο απλό;

Η ερώτηση του Ροζ Αγγέλου:  Θα ήθελα να θυμηθείτε τον αγαπημένο σας δάσκαλο ή καθηγητή (σχολικό ή φροντιστηριακό). Τι σας έκανε να τον αγαπήσετε και να τον εκτιμήσετε;

Θα ήθελα να θυμηθείτε τον αγαπημένο σας δάσκαλο ή καθηγητή (σχολικό ή φροντιστηριακό). Τι σας έκανε να τον αγαπήσετε και να τον εκτιμήσετε τόσο πολύ; - See more at: http://pink-angel-911.blogspot.gr/2013/10/the-unpaixtable-blogger-award.html#sthash.D4zXhRk1.dpuf

Θα ήθελα να θυμηθείτε τον αγαπημένο σας δάσκαλο ή καθηγητή (σχολικό ή φροντιστηριακό). Τι σας έκανε να τον αγαπήσετε και να τον εκτιμήσετε τόσο πολύ; - See more at: http://pink-angel-911.blogspot.gr/2013/10/the-unpaixtable-blogger-award.html#sthash.D4zXhRk1.dpuf

Θα ήθελα να θυμηθείτε τον αγαπημένο σας δάσκαλο ή καθηγητή (σχολικό ή φροντιστηριακό). Τι σας έκανε να τον αγαπήσετε και να τον εκτιμήσετε τόσο πολύ; - See more at: http://pink-angel-911.blogspot.gr/2013/10/the-unpaixtable-blogger-award.html#sthash.D4zXhRk1.dpuf

Πάμπολλες οι συμπάθειές μου. 

Μα θα ξεχωρίσω την φιλόλογο που είχα στην 3η Λυκείου, γιατί ήταν παιδαγωγός κι Άνθρωπος με όλη την σημασία των λέξεων. Κι είχε έναν αέρα και μια αύρα αφοπλιστική. Καθόσουν δίπλα της και ηρεμούσες, γαλήνευες. 

Ανοίγω το καρνέ μου. 

Το δάχτυλο τρέχει τρέχει και σταματάει διαδοχικά στις: 

Λιακάδα, Eva, Siren Girl, Love addict, ΜΑΡΙΑ Π. 

Αν δεν τα έχετε πάρει και θέλετε να τα συνεχίσετε... shoot it. 

Αν δεν θέλετε, δεν πειράζει.

Η δική μου ερώτηση είναι...

Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που σ' έκανε να χαμογελάσεις; 

Από αύριο και για λίγες μέρες θα λείψω, καθώς έρχεται το rainbow of my life (a.k.a my dear mammy) και θα έχει την αποκλειστικότητα. 

Να περνάτε καλά & να προσέχετε!!

Φιλώ σας!!

Starz Blog Awards

Τώρα, καλά μου φιλαράκια, θα αναρωτιέστε προς τι τόσος θόρυβος, κόσμος και κοσμάκης, φώτα, κάμερες από δω, κάμερες από κει και δεν συμμαζεύεται. Μα είναι για το μεγάλο event που ετοιμάζεται ντε. Σας βλέπω να με κοιτάτε με το βλέμμα Ζουλού, στα βάθη της ζούγκλας, που κάποιος του δίνει τηλέφωνο και του λέει "σε ζητάνε", κι αυτό δεν μ' αρέσει καθόλου. Δεν προσέξατε τα διαφημιστικά που είναι εδώ και μέρες κολλημένα; Τι, έτσι, άιντε προχωράμε και δεν κοιτάμε δεξά κι αριστερά να ενημερωνόμαστε;

Η παρότρυνση ήταν απ' την Βασίλισσα των Κρυφών Σκέψεων. Δεν ήθελα πολύ παρακαλετό, οπότε μια και δυο είπα να το κάμω. Αφενός γιατί όταν μια Μεγαλειοτάτη σε παροτρύνει γλυκά (Δεν κάνει τίποτα, Μεγαλειοτάτη μου. Ένα νεράκι βάλε μου. Και πέντο βρο, όταν δεν κοιτάει κανείς!) να κάμνεις κάτι, δεν έχεις παρά να υπακούσεις, κι αφετέρου αναρωτήθηκα "Σαν αποθάνεις, Λυσίππη, τι θα αφήσεις πίσω σου; Τι θα κληροδοτήσεις στην ανθρωπότητα;". Ε, όπως καταλαβαίνετε, το βάρος ήτο πολύ μεγάλο, κι έπρεπε να το πάρω απόφαση και να τραβήξω τα μανίκια (πρόκληση αφού!).

Α να χαθώ, να χάνομαι. Μη δω γυαλί και δημοσιότητα, αμέσως ν' αφιονιστώ και να το πάρω μονότερμα. Κι εσείς, στο μεταξύ, όρθιοι, να με υπομένετε στωικά (μη νομίζετε ότι δεν έπιασε ο αφτής μου το "πότε θα τελειώσει αυτό το ντελίριο επιτέλους", αλλά είμαι ευγενικιά και δεν έδωσα συνέχεια. Μ.). Σας αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ για την υπομονή σας!

Και τώρα η αγωνία λαμβάνει τέλος, προχωρούμε στο προκείμενο.
Γιάννη μου, φέρε την καρτέλα με τους κανονισμούς.

**Κανόνες**

1. Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο. 

2. Απαντάς στις κάτωθι ερωτήσεις...

i) Τι σε ενέπνευσε και τι σημαίνουν για σένα το όνομα του blog σου και το όνομα, 

με το οποίο υπογράφεις τα κείμενά σου;

ii) Αν δεν ήσουν άνθρωπος, τι θα ήθελες να είσαι και γιατί;

iii) Αν σε σταματούσαν στον δρόμο απ' το Blog TV και σε ρωτούσαν "Ποιο είναι το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα, σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων;", τι θα απαντούσες; Ποιο είναι;

iv) Ποιο στοιχείο βρίσκεις γοητευτικό και σε κάνει να συνεχίζεις να γράφεις;

v) Ποια φωτογραφία θα βάζατε για την 'ζωή';

vi)  Αγαπημένη λέξη;

3. Δίνεις, με τη σειρά σου, το βραβείο σε 7 bloggers.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Τι σε ενέπνευσε και τι σημαίνουν για σένα 
το όνομα του blog σου και το όνομα, με το οποίο υπογράφεις τα κείμενά σου;

Lysippe: Το 'Λυσίππη' είναι όνομα. 

Στην ελληνική μυθολογία η Λυσίππη ήταν μία απ' τις κόρες του Προίτου, βασιλιά της Τίρυνθας, και της Σθενέβοιας, κόρης του βασιλιά της Λυκίας. Η Λυσίππη και η μία ή δύο (κατ' άλλη εκδοχή) αδελφές της είναι γνωστές συλλογικά ως Προιτίδες. Αδελφός τους, αρκετά μικρότερος στην ηλικία από αυτές, ήταν ο Μεγαπένθης. 

Οι Προιτίδες έκαναν το λάθος να περιγελάσουν το ξόανο της θεάς Ήρας, οπότε η Ήρα τους ενέβαλε δαιμονική τρέλα (μανία), από την οποία τις θεράπευσε ο Μελάμποδας. Μετά από αυτό, ο Προίτος πάντρεψε τη Λυσίππη με τον αδερφό του Μελάμποδα, τον Βίαντα.

Με το όνομα Λυσίππη είναι επίσης γνωστή η πρώτη βασίλισσα των Αμαζόνων, η οποία ίδρυσε την μυθική πρωτεύουσα του έθνους τους, Θεμίσκυρα. Γονείς της ήταν η Οτρήρη και ο θεός Άρης.

πηγή

Αφενός το επέλεξα γιατί ήθελα το κάτι διαφορετικό & μου άρεσε πολύ σαν όνομα.
κι αφετέρου μου βγάζει κάτι αισιόδοξο και φωτεινό, μια αρμονία.


On the Up and Up: Δύο οι σημασίες...

α) Άνοδος.

β) Ότι κάποιος είναι τίμιος, ειλικρινής κι αξιοσέβαστος.

Plus, μου δίνει την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας, λες κι είσαι μέσα σ' ένα αερόστατο, που ολοένα ανεβαίνει κι αφήνεται σ' ένα αέναο ταξίδι στον καταγάλανο ουρανό.


Αν δεν ήσουν άνθρωπος, τι θα ήθελες να είσαι και γιατί;

 Θα ήθελα να ήμουν μια σταγόνα στον ωκεανό, για να έχω στην αγκαλιά μου όλη την απεραντοσύνη και να είμαι μάρτυρας των μυστικών & του θησαυρού που κρύβεται στα βάθη του. 


Αν σε σταματούσαν στον δρόμο απ' το Blog TV και σε ρωτούσαν "Ποιο είναι το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα, σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων;", τι θα απαντούσες; Ποιο είναι;

Χωρίς δεύτερη σκέψη (μην πω χωρίς καν πρώτη σκέψη): η γλυκύτητα. :P


Ποιο στοιχείο βρίσκεις γοητευτικό και σε κάνει 
να συνεχίζεις να γράφεις; 

Βρίσκω τραχιά κι αποπνικτική την πραγματικότητα με την (πολλές φορές) απανθρωπιά και τις δυσκολίες της, γι' αυτό φλερτάρω με το παραθυράκι της φαντασίας. Μπορείς μέσα από αυτήν να κάνεις μια παύση, να πάρεις μιαν ανάσα και να συνεχίσεις να παλεύεις με το τέρας της καθημερινότητας.  

Φυσικά είναι πολύ γοητευτικό ότι οι ήρωες είναι παντελώς αφημένοι στα χέρια σου. Είσαι σαν τον καραγκιοζοπαίχτη που δίνει κινήσεις και πνοή στις μαριονέτες του. Είναι στο χέρι σου να τους τιμωρήσεις ή να τους φερθείς καλοσυνάτα και να τους χαϊδέψεις, μέσα από πραγματικές καταστάσεις που έχεις ζήσει ή έχεις παρατηρήσει γύρω σου, ή απλώς μέσα από καταστάσεις που γεννά η πλανεύτρα φαντασία. 
Όλο αυτό λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία.   


Ποια φωτογραφία θα βάζατε για την 'ζωή';

 


Αγαπημένη λέξη;

Νιώθω. 


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Το βραβέιο πάει με αλφαβητική σειρά... χμ... στους...

airis 
Marina D. Queen 
paloma
Pink Angel
ΑΝΤ ΑΥΤΟΥ
Λιακάδα
ΜΑΡΙΑ Π.  

  

Φιλιά σε όλους!! :)

Το σκάκι της... ζωής!

24 Days Challenge: 'Ζ'

Το σκάκι της... ζωής!

Ξύπνησε ιδρωμένη, με ένα ουρλιαχτό, από έναν εφιάλτη. Κάθε βράδυ την τυραννούσε ο ίδιος εφιάλτης. Μόνο που δεν ήταν εφιάλτης, αλλά η ίδια η πραγματικότητα, που την στοίχειωνε ακόμη και στον ύπνο της. 

Το λευκό παντού, περίκλεινε όλη τη μαυρίλα, μη μπορώντας να το εξαλείψει. Στο διπλανό κρεβάτι διασωληνωμένος ο γιος της, που βρισκόταν σε κώμα εδώ και μήνες, έπειτα από τροχαίο. Οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες. Κάθε τους λέξη και κάθε συγκαταβατικό νεύμα, ξερίζωναν βίαια κάθε της κομμάτι. Προσπαθούσαν να την παρηγορήσουν, ματαίως όμως. Η κάθε μέρα που περνούσε λειτουργούσε σαν σπρώξιμο γι' αυτήν, που την βούλιαζε ακόμη περισσότερο στον βούρκο της απόγνωσης. Από πού θα μπορούσε να κρατηθεί, όταν δεν της δινόταν η παραμικρή ελπίδα;

Ήπιε λίγο νερό. Κοίταξε τον γιο της και ξάπλωσε πάλι. Ο ύπνος δεν άργησε να την πάρει, μιας κι ήταν κουρέλι απ' τις λιγοστές ώρες που είχε καταφέρει να κοιμηθεί. 

Επέστρεψε στο ίδιο όνειρο. Στο γνώριμο κενό δωμάτιο, μ' αυτή να είναι καθισμένη σε μια καρέκλα στο κέντρο του και να κλαίει μ' αναφιλητά, βγάζοντας άναρθες κραυγές. Ανάμεσά τους διέκρινες ξεκάθαρα το πονεμένο "θα έκανα τα πάντα", που το έλεγε ξανά και ξανά.

Τότε το δωμάτιο άρχισε να στενεύει και να γίνεται μακρουλό, σαν ένας ατελείωτος διάδρομος. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και κρατήθηκε γερά απ' την καρέκλα, η οποία "έτρεχε" με φοβερή ταχύτητα προς την άκρη του διαδρόμου, ώσπου κατέληξε σε ένα πελώριο σκοτεινό δωμάτιο, όπου βρισκόταν μια μεγάλη σκακιέρα και στην άκρη των λευκών ήταν όρθια μια μαύρη φιγούρα. 

-"Θα έκανες τα πάντα, λοιπόν;" της απηύθυνε τον λόγο. 

-"Ποιος είσαι που τολμάς να ρωτάς;" ανταπάντησε σκληρά. 

-"Αυτός που θα σου δώσει την ευκαιρία να κάνεις τα πάντα. Την ευκαιρία να τον σώσεις. Μόνο που θέλω σαν αντάλλαγμα μία ψυχή. Αν χάσεις θα πάρω τον γιο σου, ενώ αν κερδίσεις θα πάρω εσένα" ακούστηκε η απόκοσμη φωνή. 

Ευθύς αμέσως κατάλαβε ότι απέναντί της είχε τον Χάρο. Δεν φοβήθηκε διόλου, διότι ήταν αποφασιμένη να έκανε, όντως, τα πάντα. Οπότε έγνευσε καταφατικά σε όσα της είπε και κατευθύνθηκε στην αντικρινή άκρη της σκακιέρας, η οποία έλαμψε με εκτυφλωτικό τρόπο.

Πρώτη κίνηση των λευκών, άρα δική του. Η απόκοσμη φωνή ακούστηκε για τρίτη φορά, δίνοντας εντολή στον τέταρτο, απ' τ' αριστερά, στρατιώτη να κινηθεί δύο νταμάκια μπροστά. Σειρά της τώρα, η οποία έδωσε κι αυτή εντολή σε στρατιώτη να κάνει την ίδια κίνηση. 
Οι κινήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, κι αυτή, συγχρόνως, προσπαθούσε να δει έστω και την παραμικρή πτυχή τής εμφάνισής του -κατάλοιπο της ανθρώπινης περιέργειας για το ανεξήγητο του θανάτου. Μα δεν κατάφερνε να δει τίποτα, παρά μόνο αυτή την σκοτεινιά που έκρυβε τα πάντα. Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν τα χέρια του, που ήταν γκριζωπά και κατέληγαν σε μαύρα μακριά και μυτερά νύχια. 

 Περάσανε τρεις ώρες απ' την στιγμή που ξεκίνησαν. Απώλειες στα πιόνια υπήρχαν -σαφώς- και στις δύο πλευρές. 

Σειρά της πάλι... Ένας δυνατός συνεχόμενος ήχος ακούστηκε. Νοσοκόμες να τρέχουν στους διαδρόμους και να μπαίνουν στο δωμάτιο, ακολουθούμενες από γιατρούς. Οι πόρτες να κλείνουν κι οι γιατροί να δίνουν την δική τους μάχη να την επαναφέρουν. Δεν άντεξε!

Δεν άντεξε, αλλά κατάφερε να κάνει τα πάντα! Είχε κερδίσει την ζωή του γιου της!

--------

To 24 Days Challenge είναι μια ιδέα-πρόκληση του mystickland. Πρωταγωνιστούν 24 γράμματα, 24 λέξεις σε 24 ημέρες. Μόνο που εγώ το υλοποιώ κάπως άναρχα στη σειρά των γραμμάτων και στις ημέρες πραγματοποίησής τους.

 

Το ευχαριστώ της Λυσίππης

Σήμερα δεν θα σας μιλήσει κάποιος ήρωας από καμιά ιστορία, αλλά εγώ... η ίδια η Λυσίππη. Ίσως γίνω γλυκανάλατη, but who cares?

Νιώθω την ανάγκη -εδώ και καιρό- να σας πω ένα τιτανομεγιστοτεράστιο ευχαριστώ, για την παρουσία σας εδώ.

Ναι, πρωτίστως γράφουμε για εμάς τους ίδιους. Μα ποιος δεν θα βρει ομορφιά και ζεστασιά στο αγκάλιασμα αυτών που γράφει; Ποιος δεν θα γεμίσει γλύκα, δεν θα πάρει δύναμη για να κάνει την υπέρβαση και να γίνεται ολοένα και καλύτερος, και να συνεχίσει να δίνει ό,τι ομορφότερο έχει;

Ή ακόμα ν' ακούσει και την διαφορετική γνώμη. Να συλλογιστεί και να ανακαλύψει ατραπούς που πιθανόν να αγνοούσε μέχρι τώρα. 

Θυμάμαι τις δειλές ανακαλύψεις του ενός με τον άλλον. Θυμάμαι που με ανακάλυψε πρώτο και καλύτερο το Αγγελάκι μου. Που ανακάλυψα το Μαράκι κι άκουσα κάθε της αναπνοή, και συνεχίζω να την αφουγκράζομαι με τον ίδιο ζήλο. Ούτε την Λιακάδα ξεχνάω και την προτροπή της να μείνω (κάτι ήξερες εσύ!!!). Ούτε την πεταλούδα που πετάει και κόβει βόλτες γύρω απ' την ζωή, που την βρίσκει ωραία και την ομορφαίνει με την δική της παρουσία. Αμ την Μεγαλειοτάτη μου; Κι ας μην συνεχίσω άλλο, γιατί θα γράφω μέχρι αύριο, καθώς όλοι είστε πρωταγωνιστές για μένα -κανένας κομπάρσος. Και δεν το λέω από ευγένεια.

Σας ευχαριστώ που έρχεστε εδώ κι αφήνετε ό,τι καλύτερο έχετε...!! 
Είναι πανέμορφο, κι ας μην ξέρω αν το αξίζω 100%.

Κι όχι μόνο γι' αυτό... για όλα!