Το αθέατο δάσος

Ήταν βράδυ, αργά, κι ο ουρανός έριχνε πεφτάστερα, όταν τελείωσα την κατασκευή της σχεδίας μου, την έριξα στο νερό και το άφησα να με παρασύρει. Αεράκι δροσερό να μ' αγκαλιάζει και να αερίζει τα πιο αμπαρωμένα δωμάτια της ψυχής μου, και τα πεφτάστερα στολίδια στα μαλλιά μου. Οι ήχοι της φύσης ο πιο γλυκόφωνος ψίθυρος, που έχει τη δυνατότητα να με μεταφέρει στο πάλλευκο μέρος, όπου δεν έχουν μέρος οι πολλοί. Εκεί που όσο αφήνεσαι και συνηθίζει το μάτι σου το λευκό, βυθίζεσαι και καθηλώνεσαι μέσα στο όνειρο, και σε κατακλύζουν χαρούμενα χρώματα.

Διέσχισα μια ικανή απόσταση, φτάνοντας βαθιά, κι ακούμπησα σ' ένα δέντρο να ξαποστάσω. Τότε ήταν που άκουσα το κελάρυσμα από κάποιον νερόμυλο και το βλέμμα μου τράβηξαν και μαγνήτισαν κάποιες καταυγαζόμενες άυλες μορφές, που παιχνίδιζαν χαχανίζοντας πάνω και γύρω απ' τον νερόμυλο. Κάποια απ' τα παραμυθένια πλάσματα έδειχναν πως είχαν κουραστεί απ' το παιχνίδι, και πήραν να απομακρύνονται απ' όλα τα υπόλοιπα. Ευθύς αμέσως τα πήρα στο κατόπι κι οδηγήθηκα σε πάμφωτο μέρος, στην καρδιά του μαγευτικού αθέατου δάσους, όπου παρευρίσκονταν χιλιάδες ξωτικά και νεράιδες, δουλεύοντας ακατάπαυστα.

Ήμουν τόσο εκστασιασμένη που δεν είχα καταλάβει ότι είχαν πάρει πρέφα την παρουσία μου. Πίσω μου στέκονταν ένα ξωτικό. Με ακούμπησε απαλά στον ώμο, ψιθυρίζοντάς μου να μη φοβάμαι. Άιρις με λένε, μου είπε χαμογελώντας. Κι αυτό είναι από μένα, πρόσθεσε. Και καθώς μου το έδινε κάτι είπε στην ξωτικογλώσσα, και με γέμισε χρυσόσκονη κι ασημόσκονη.

Βρέθηκα πάλι στη σχεδία μου, προσπαθώντας να καταλάβω αν όλο αυτό ήταν αυταπάτη, παιχνίδι της φαντασίας μου. Δίπλα μου βρισκόταν τώρα ένα ζωγραφισμένο ξύλινο κουτί, που το κοσμούσαν λουλούδια, πεταλούδες και νεράιδες. Το άνοιξα, πάνω στο φούξια χαρτί ήταν μια λαμπάδα. Στολισμένη τοιουτοτρόπως.

Και μαζί με τον ήχο τού νερού αντιλαλούσαν και τα λόγια του Σαίξπηρ στο μυαλό μου: "Οι άνθρωποι που έχουν να πουν πολλά μεταχειρίζονται λίγα". 

Αφιερωμένο πού αλλού; 

Στο αριστάκι, το μικρό ξωτικό μου.