Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου

Σκυμμένη εδώ και ώρα πάνω απ' το λευκό χαρτί, προσπαθώντας να αποτυπώσω την ομορφιά ενός λουλουδιού. Το ελαφρό αεράκι να σιγοφυσά και να μπαίνει απ' τ' ανοιχτό παράθυρο, διεκδικώντας την προσοχή μου, έχοντας συμμάχους του τις σιλουέτες των διαβατάρικων πουλιών που αχνοφαίνονταν απ' τις αραχνοΰφαντες κουρτίνες, μαγνητίζοντας το βλέμμα μου. Η playlist απ' το mp3 μου πότε να με μελαγχολεί γλυκά, πότε να με παίρνει μακριά και πότε να με κάνει να λικνίζομαι, σαν τα λουλούδια που ταλαντεύονται στους ρυθμούς και στις επιταγές που ορίζει, με τα παιχνιδίσματά του, ο αέρας.

 Μέχρι και το λουλούδι πάνω στο χαρτί, λουσμένο απ' τις βερικοκί αχτίδες του ήλιου, μεταμορφωνόταν και πήγαινε κόντρα στο μοίραμα. Άνοιγε η μπουκάλα με τα ονείρατα κι ολοκλήρωνε τη μορφή του βιαστικά, βάφοντάς το απ' τα χρώματα της παλέτας της φαντασίας και το άφηνε πάνω στο χαλί της καταπράσινης στιλβωμένης χλόης.

 Δύο μέλισσες γράφανε κύκλους, μ' αυτή τους την μονότονη επιμονή, γύρω στους πασπαλισμένους με χρυσόσκονη στήμονες, λες και μετείχαν σε κάποια μορφής ιερουργία, ή θαρρείς και χορεύανε σαν βακχίδες πάνω σε λεπτεπίλεπτα κομμάτια κεχριμπάρι.

Το ζουζούνισμά τους σα σάλπισμα, που ηχούσε καλεστικά και παρακλητικά, να μετέχουν και τα νεφελώδη μπαμπάκια σ' αυτή τη στιγμή της μέθεξης, αργοδιαβαίνοντας και συγκεκριμενοποιώντας το ακαθόριστο σχήμα τους στο απατηλό γαλάζιο τ' ουρανού.

Μια οπτασία που σε τυλίγει με το γήτεμα των εικόνων της, μια μέθη που σε ζαλίζει γλυκά κι ηδονικά.

 Αίφνης οι δύο μελισσούλες άρχισαν να αυξάνουν το μέγεθός τους και πεταρίσανε προς το μέρος μου. Η μία ήρθε στο πλάι μου και μ' έσπρωξε απαλά προς το μέρος τής άλλης μέλισσας, που μου έκανε σινιάλο να καθίσω στην πλάτη της.

Περιστράφηκαν σαν σβούρες μεταξύ τους κι αφέθηκαν να ξεχυθούν στον αιθέρα, κάνοντας πότε πότε παιχνιδιάρικες και χορευτικές μανούβρες, παίρνοντας ασυνήθιστο ύψος για μέλισσες.

Τα πάντα άρχισαν να μικραίνουν, με τις λεπτομέρειές τους να γίνονται ασαφείς κι αχνές, λαβαίνοντας την υπόσταση μινιατούρας σε υπερμέγεθες σκηνικό. Μια πανδαισία χρωμάτων που γαργαλά το μάτι. Κι οι σκόρπιες κουβέντες και το στακάτο γέλιο, που φτάνουν εξασθενημένα, μουσική στ' αφτιά, που ενσταλάζει χειμάρρους ευχαρίστησης.

"Τελικά μπορείς να ταξιδέψεις με πολλούς τρόπους. Μέσω της μουσικής, της φαντασίας, της ομορφιάς που θωρείς, ε;" είπε ένα χελιδόνι που πετούσε παραδίπλα και μου 'κλεισε το μάτι.

Και τότε χαμόγελα άρχισαν να κυνηγιούνται στα χείλη μου.   

Έτσι είναι τα ταξίδια που ετοιμάζω για πάρτη μου, 

και να με συγχωρείτε που ξέφυγα κι έκαμα τα δικά μου. 

Άλλη μια ιδέα τού φανταστρουμφικού 

κουμπαρονίου μου - Joan Petra.
Κι αν η προηγούμενη ανάρτηση ήταν μια φορά αφιερωμένη, 
τούτη είναι δυο. Ξέρεις εσύ! :)