Τα εν οίκω...

Υπομονετικό μου ηλεκτρονικό ημερολόγιο,

σήμερα κλείνουμε είκοσι ημέρες συμβίωσης με την εγγόνα μου, την Αννέτα, που 'χει τα διπλά μου χρόνια - πού να σου εξηγώ τώρα, καρντιά μου, πώς και γιατί είμαι η γιαγιά της.

Το σχέδιό μου πήγε πανουργότερα απ' όσο περίμενα. Άριστα!

Επιτέλους, πάνω που με βάραγε μια μοναξιά, που θες έναν άνθρωπο να πεις μια καλημέρα, να βριστείς, να χωρίσεις, κάτι να κάνετε μαζί τέλος πάντων, τον πόλεμο των Ρόουζ; έστω αυτό, έχω την Αννέτα συντροφιά. Σαν να πήρα γάτα ένα πράμα, αλλά χωρίς κτηνιάτρους.

Καμία μας δεν κάνει δουλειές εδώ. Τις αποφεύγουμε τόσο τεχνικά που η μία δεν μπορεί να ταπώσει την άλλη. Ούτε μαγειρεύουμε, φυσικά. Και να θέλαμε, που δεν, δεν πάει καμιά μας να ψωνίσει. Η μία παθαίνει υπέρταση στη ζέστη (ακλόνητο επιχείρημα!) και μετά από λίγο η άλλη θυμάται ότι έμεινε άυπνη όλη νύχτα (ακλόνητο ομοίως!). Κι από τι; Από τα ροχαλητά μου, λέει. Ακούς εκεί; Μέχρι τώρα, και που να ροχάλιζα, που δε ροχάλιζα, σπίτι μου είναι όσο θέλω... δε ροχαλίζω! Από φαγητό, τα κουτσοβολεύουμε με κάνα φαγητό που φέρνουν οι γειτόνοι. Κι ευτυχώς έχουμε πολλούς γειτόνους, ειδάλλως θα παθαίναμε αβιταμίνωση με τόσο σάντουιτς που θα έπεφτε. Βέβαια, μετά τσακωνόμαστε για το ποια θα πλύνει ό,τι λερώσαμε, και καταλήγει πάντοτε μ' ένα ξεψυχισμένο «δεν μπορώ, είμαι κουρασμένη!» απ' τη μεριά μου. Ε, τι να κάνει; Τα πλένει! Να τ' αφήσει άπλυτα; Τι θα πουν οι άνθρωποι; Πώς θα τους επιστρέψει τη κατσαρόλα; Κι εγώ, όμως, φροντίζω να μη την επιβαρύνω πολύ. Ούτε πιάτο δεν χρησιμοποιώ, όταν τελειώνει το φαγητό. Απ' τη κατσαρόλα τρώω, σαν τον μπετατζή! Μετά, δεν μπορείς να πεις πως μένω κι εγώ εντελώς άπραγη: βλέπω εάν τα κάνει όλα καλά. Λίγο είναι αυτό;

Θα σου κοπιάρω τα πειστήρια (το καλό του ηλεκτρονικού ημερολογίου, γράφεις στο πατ κιουτ!) και θα δεις πώς ένας Σκορπιός συγκατοικεί με έναν Καρκίνο. Πού ποιος να πρωτοδαγκώσει ποιον δηλαδή και ποιος να τα πρωτοφτύσει! Δυο εδώ τα τινά: ή αλληλοεξοντονώμαστε με την (κα)μία ή τα πάμε χάρμα.

Σου περνάω τα δεδομένα, να αναλύσεις τα στατιστικά σου και να συμφωνήσεις.

Και ξανά μανά να το χτυπάει!

 

Τη πρώτη μας νύχτα μου άφησε ένα προσχέδιο - απειλή - εκβιασμό πως, λίγες ώρες μετά τη δημόσια ανακοίνωση συγκατοίκησης, χωρίζουμε! Με προγραμματισμένη δημοσίευση προς πάντας. Πού να πάω να κρυφτώ μετά; Σε ποια κουφάλα να χωθώ και πού να μετοικήσω;

Κι όλα αυτά για τι; Έγραφε κάτι, λέει, κι αμέτι μουχαμέτι να της πω εάν πάει για μυθιστόρημα ή για σειρά του BBC με μία σεζόν, δύο το πολύ. «Όχι δεν διαβάζω», «όχι θα διαβάσεις, τι μέντοράς μου είσαι», «όχι, λέω εγώ, γιατί μπορεί να το βάλεις σε διαγωνισμό και δεν θέλω να ξέρω, ή να το περάσεις εδώ και δεν θέλω να σε επηρεάσω». Τάπες κι οι δύο, αλλά μου βγήκε το σκορπίστικό μου, όχι το σκόρπιο (σε εμένανε όπου και να βάλεις τον τόνο το ίδιο και το αυτό θα 'ναι, βέβαια!), που το 'χω κάργα, πολυλογώ το ξέρω, αλλά, εάν δεν τα πω σε σένα, τότε πού να τα πω, και λέω ένα «ΟΧΙ, δεν θα το διαβάσω» πιο βροντερό κι από του Μεταξά.

Όμως, αυτή πάλι τα δικά της. Και να πεις ότι δεν προσπάθησα; Τι αρνήθηκα γλυκά, τι αρνήθηκα πεισματικά... μέχρι και ρομαντικά της μίλησα, μπας και το βγάλει απ' το μυαλό της. Το αποτέλεσμα; Τζίφος! Άρχισε να εκτοξεύει εκ νέου απειλές κι εκβιασμούς για ανακοίνωση - διαζύγιο, και μάλιστα δίνοντάς μου απειροελάχιστο χρόνο αντίδρασης. Κάτι για ένα τσιγάρο διορία μού τσαμπουνάει, και μετά άρχισε να μετράει αντίστροφα. Τι να κάνω; Να παραστήσω την άνετη και να χωρίσουμε; Εδώ γατί χάνεις από κάνα χωρισμό και σε πονάει, πόσο μάλλον δε όταν δεν έχεις και τον μπελά τού κτηνιάτρου (όπως είπαμε παραπάνω, μη τα ξαναλέμε!). Έπρεπε να τη κρατήσω - γιατί άσε και το ρεζιλίκι. Για ένα κούτελο ζούμε, δεν θα μου το κηλιδώσει εν μια νυχτί.

Όταν ο βιασμός είναι αναπόφευκτος, ξάπλωσε αναπαυτικά κι απόλαυσέ τον!

Κι έτσι, ενέδωσα!

Μόλις είπα το ναι; Μόνο που δεν πάτησε τις στριγκλιές απ' τη χαρά της. Εμένα, όμως, με είχε φέρει μέχρις εδώ (συνοδευόμενο με τη χαρακτηριστική κίνηση του χεριού) με το συνεχές πες-πες-πες - σαν ενοχλητικό κι ανελέητο βουητό κουνουπιού, όταν θες να κλείσεις μια στάλα τα μάτια σου και να κοιμηθείς. Πρώτη σας νύχτα, σου λέει, θα περάσετε ωραία, σου λέει. Τι ωραία, που απ' τη πρώτη νύχτα είδα τι εστί κρεβατομουρμούρα - μ' ένταση οικειότητας 15 ετών συμβίωσης, το λιγότερο!

Και τι συμβίωση! Κρεβατοκάμαρες χωριστές, τουαλέτες χωριστές. Πες αυτά πάνε κι έρχονται! Μα να μου αρνηθεί και την εκπλήρωση των συζυγικών της υποχρεώσεων; Κι από πότε; Απ' τη πρώτη κιόλας βραδιά, τη βραδιά που είθισται οι ορμές να είναι ασυγκράτητες. Ξέρει, όμως, τη κρεβατομουρμούρα να την εξασκεί μια χαρά. Εκεί οι αναστολές της πάνε περίπατο! Αλλά, βέβαια, τη βρήκαμε τη δικαιολογία: την απωθώ!

Κι επειδή κεχρί μετά αλλεπάλληλων παρακαλετών δεν λέει, την έδιωξα, αφού φρόντισα να εξάψω τη φαντασία της. Όχι που θα μας τη βγει κι από πάνω!

Μεταξύ μας, ποια βγήκε, τελικά, σε ποια ακόμη να το καταλάβω!

Εν τω μεταξύ, δεν σ' τα είπα! Σ' αυτή τη συγκατοίκηση είμαστε τρεις. Εγώ, εκείνη κι η Πέρλα. Η Πέρλα είναι η σκυλίτσα της. «Πού το πας το σκυλί, αγάπη μου» της είπα βροντερά, φράζοντας την είσοδο του σπιτιού, σαν Κέρβερος. «Ποιος θα υποφέρει τα γαυγίσματα και τις τρίχες ολούθε μες στο διαμέρισμα» συνέχισα. «Μα είναι καλή και ήσυχη» σπεύδει ν' ανταπαντήσει όλο φυσικότητα κι ηρεμία. «Είναι μικτή ράτσα, Cavalier και Rottweiler! Κι η Πέρλα καβαλιεροβάιλερ!» μου λέει, για να με πείσει.

 

                                                                                             Αυτό τώρα το έφερε για φύλακα!

                                                                                                                   Αλήθεια τώρα;;;;

Και δεν αποδείχτηκε μονάχα φονικό σκυλί κι ακούραστη φύλακας, λέμε τώρα, αλλά και κυνηγός μασελών. Δεν προφταίνεις να την ακουμπήσεις κάπου και τσουπ! την αρπάζει και τρέχα γύρευε να τη πιάσεις για να πάρεις πίσω τη μασέλα σου.

Έτσι, επειδή μ' έφερε στο αμήν μ' αυτά και μ' αυτά, μου ήταν όλο υπονοούμενα.

Ή μήπως όχι; Την εμπιστεύεσαι;

Μ' αυτά και με κείνα, θα με κάνει να βγω στη γύρα για... γαμβρό, να ησυχάσω!

Ε μα πια, δεν τρώγεται!

❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈

Κι εδώ μπορείτε ν' απολαύσετε στιγμές τής καθημερινότητάς μας.

--------

-Λυσίππη: Πάλι μου έπεσε το ζάχαρο. Έφερες καρπούζι;
-Αννέτα: Ναι, αλλά το έφερα με σουτάκια. Κι έσπασε. Και το φάγαν' τα κοκόρια. ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΧΑΡΩ εάν λέω ψέματα!

--------

Ημέρα συγκατοίκησης  2^η
ΑΝΑMNHΣΤΙΚΗ (ΜΟΥ ΕΙΠΕ!!!!) ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΑ ΚΑΠΗ ημερολογιακό έτος 2018

 (εγώ δεν τη θυμάμαι πάντως!)
(κοίτα φάτσα που΄χει το πρωί!)
(μώρ' λες να πιάστηκα μαλάκας;) 

-Ολοφάνερη ποια ΛΕΕΙ ότι είναι. 

Με το καβαλιεροβάιλερ αντίβαρο για να μη πετάξει, η ισχνή!!

(μα να μη θυμάμαι τίποτα;)

2ο Δρώμενο Χαϊκού

Απομεινάρια·

οι ξυπόλητες στάχτες

κλαίν' ικετικά. 

Τα μοιρολόγια·

εμβατήριο σκιών

εγκλωβισμένων.

Το Χαϊκού (ιαπ.: 俳句"αστείος στίχος") είναι μια ιαπωνική ποιητική φόρμα. Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Το χαϊκού είναι με συνολικά 17 συλλαβές η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. (πηγή) 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 2ο Δρώμενο Χαϊκού, που διοργανώνει η Μαρία Νικολάου απ' το blog «Το Κείμενο». Με κίνητρο την ανωτέρω φωτογραφία, μας έδωσε τη δυνατότητα να σκαρώσουμε δύο χαϊκού, που, νοητικά, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Πρώτη μου απόπειρα για δημιουργία χαϊκού, και σίγουρα δίχως τη παραμικρή ιδέα για το εάν πάτησα σωστά στη φόρμα τους (να τα λέμε κι αυτά!) - ήταν μια απολαυστική διαδικασία, όμως.

Μαρία μου, σ' ευχαριστούμε που πάντοτε μας δίνεις αφορμές για έμπνευση και δημιουργία, και μάλιστα με ένα κίνητρο που -κάθε φορά- αφήνει τη σκέψη μας να ξεχυθεί σε πολλές και διαφορετικές γωνιές.

(*)Συγχαρητήρια στην Άννα Πάρος που πρώτευσε, όπως και σε όλους όσοι έγιναν από ένας κρίκος στην ιδέα τής Μαρίας μας. 

2ο Δρώμενο Χαϊκού

                                         

- ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ!

... μαθημένοι σε σκότη,

νυχτοκόλακες,

διαλυόμαστε

όταν αχνοφεγγίζει

Μιας Ελπίδας Φως.

Η πρώτη από/πειρα ποίησης χαϊκού στο κείμενοτης φίλης Μαρίας Νικολάου  με πείρα καμιά .
Η προσπάθεια  και μπόλικος ενθουσιασμός είναι αυτά που μετρούν. Η συμμετοχή!
Σε ευχαριστούμε Μαρία που μας δίνεις  τη δυνατότητα και το έναυσμα💕💕
 ⇑  πάντα διακρίσεις και πρωτιές Άννα Πάρος και στο χαρτί και στη ζωή ! 🏆

20ό συμπόσιο ποίησης

Πετάς ψηλά

Η ματιά σου απλή

Δεν είναι η ματιά αυτή που απογυμνώνει,

είναι το βλέμμα που ρουφά τα χρώματα

το βλέμμα που δεν έμαθε να κρίνει.

Βυθίζει, μα δε βυθίζεται

Αφουγκράζεσαι

Συλλέγεις ήχους σ΄ ένα κόσμο εκκωφαντικά κακόφωνο

και τους τραγουδάς μ΄ αλανιάρικο σαξόφωνο.

Πώς τα κάνεις όλα τραγούδια;  

Μάθε με.....

Μαζεύεις εικόνες και τις ντύνεις φως,

Πώς συλλέγεις έτσι τον ήλιο; 

Μάθε με....

Δεν ξέρω να ερμηνεύω σαν και σένα τα πράγματα απλά, 

στροβιλίζομαι  στους κύκλους μου. 

Βάζεις κόκκινο και γαλάζιο και ροζ 

σε άχρωμο φόντο.

Κλείνεις το μαύρο ερμητικά απ' έξω,

γιατί σε τρομάζει η σκοτεινιά.

Αφού γύρω σου βάφουνε τα γκρι

πώς έμαθες ξεκάθαρα να ζωγραφίζεις τη χαρά;

Τα θέλω σου συλλαβές καθάριες 

και τα διεκδικείς τίμια.

Δε τα συμβίβασες ποτέ.

Πώς μπορείς να εκφράζεσαι τόσο δυνατά;

Ταξιδεύεις σε γέφυρες υπέργειες,

για τους δικούς σου παραδείσους.

Ταξιδεύω σ' αγωγούς υγρούς,

γεμάτους τρωκτικά.

Οι διαδρομές σου γραμμές ευθείες

και πάντα κατεβαίνεις εκεί που θες

μοναχικός, μα όχι μόνος

κι εμείς συντροφικοί, μα μόνοι.

Πώς το κάνεις;

Μάθε με να χαράσσω ευθείες διαδρομές.

Στην ασχήμια σφραγίζεις αυτιά και μάτια 

και πηδάς σ' ένα μεγάλο, κίτρινο ταξί.

Γελάς στον οδηγό -

κραυγές που κελαρύζουν ενθουσιασμό.

Τα χέρια χτυπάς

και σκανάρεις τη ζωή από το παράθυρο.

Χρεώνει το κοντέρ -

ποιος νοιάζεται για τα λεφτά;

Ζηλεύω την επιλογή σου να πετάς 

όπου θες,

για όσο θες.

Έχεις διέξοδο τη φυγή με το ταξί,

έχω αδιέξοδα σε σύνθετη ζωή.

Πόσο θα 'θελα να ξέρω κι εγώ να πηδάω σ' ένα μεγάλο, κίτρινο ταξί...

να γυρνάω άσκοπα

όπου θέλω,

για όσο θέλω.

Βαρέθηκα τους προορισμούς,

βαρέθηκα τους εγκλωβισμούς.

Βυθίζομαι στη σιωπηλή μορφή σου.

Γυρνάς, με κοιτάς διαπεραστικά, καθάρια.

Φτιάχνεις τις δικές σου λέξεις και με γδύνεις.

Τον φθόνο δεν τον ξέρεις.

Ψέματα ποτέ δε θα μου πεις.

Εγώ όμως ξέρω καλά να αφηγούμαι παραμύθια...

τα δικά μου παραμύθια,

τα δικά τους παραμύθια.

Το Λευκό της ψυχής σου με γέμισε άξαφνα ντροπή.

Η σημαντικότερη ίσως συμμετοχή μου σε δρώμενο αφού ήταν η πρώτη στο χορό των άλλων που θα ακολουθήσουν. Δεν μπορεί παρά να είναι αφιερωμένο στο λυσιππάκι που με πείσμα και επιμονή ήθελε να συμμετάσχω ειδικά και  να παραμείνω γενικότερα. Μεγάλο μερίδιο της αφιέρωσης έχει και η Αριστέα μας που μας τονίζει πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή και μας προκαλεί για εμπνευσμένα ταξίδια. Μεγάλο μερίδιο αφιέρωσης έχουν και οι φίλοι που με τα λόγια τους μου έδωσαν το σήμα να συνεχίσω . Χωρίς αυτό τον υπέροχο Χορό με καίρια πρόσωπα, Θέατρο πώς να υπάρξει; 

SALUTO

                SALUTO

       

     Mετά από μία εγκάρδια φιλοξενία και θερμή υποδοχή έχω την ανάγκη να φλυαρήσουμε και τώρα και στο μέλλον για όσα μας ενώνουν και για όσα μας χωρίζουν και που θα μας ενώνουν ακόμη πιο πολύ.  Αθεράπευτα ρομαντική, πιστεύω στο Άτομο και στη Συλλογικότητά του. Πιστεύω στην Αγάπη και αξιώνω να υπηρετείται από τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος από αυτή. Σε αυτά  έχει τεράστια δύναμη ο λόγος . Όχι μόνο στα κακά. Την ίδια τεράστια δύναμη έχει και για τα καλά. Υπηρέτρια του χρέους, όποιο, όσο κι αν είναι  και όποτε προκύψει, το χαρακτηριστικό αυτό γεννήθηκε μαζί μου και παρέα θα θαφτούμε. Οι της συνομοτ-αξίας αυτής πνιγόμαστε με το  άδικο, ερωτευόμαστε χωρίς αύριο, παθιαζόμαστε, κραυγάζουμε, διαδηλώνουμε, φωνάζουμε, γελάμε, κλαίμε, σιωπούμε. Και Γράφουμε. Σε μια προσπάθεια αυτοψυχανάλυσης πατάμε rec  και καλλιγραφούμε  το  ολέθριο συναίσθημα της κάθε φοράς. Γράφει όποιος  ακροβατεί αδιάλειπτα ανάμεσα στον ορθολογισμό και το συναίσθημά  του, όποιος προσλαμβάνει, εμποτίζεται  και μεταδίδει ταυτόχρονα. Γράφει, ζωγραφίζει, χορεύει, τραγουδά, συνθέτει, σμιλεύει, ο ακροβάτης ανάμεσα στη Μοίρα και στη Μήτρα Του.  Είναι μεγάλο το βάρος του συναισθηματισμού για να εσωκλειστεί. Ευτυχώς στην καλλιτεχνία ζυγίζει  παραπάνω το έσω και δεν είναι απαραίτητο να είμαστε αναγνωρισμένοι κι επαγγελματίες   σ΄αυτή.                                                                Στις   συγγραφικές απόπειρες αυτής της κοινότητας μόνο τρυφερότητα μπορώ να νιώσω. Είναι μεγαλειώδες χάρισμα η ικανότητα έκφρασης και  επιστέγασμα, η ικανότητα να αφομοιωθεί. Όποια προσπάθεια από τον καθένα μας για έκφραση,  αξίζει χειροκρότημα γιατί βγήκε υπό φορτίο και τέλεσε τον σκοπό της  απελευθερώνοντας, ήταν - δεν ήταν αρεστή.      Σε συμπιεσμένο φάκελο δυο λόγια , αφορμές για σπουδαίες ελπίζω συζητήσεις. Εδώ τελειώνει το τυπικό μέρος μιας πρώτης παρουσίασης του « πούθε κρατάει η σκούφιας της αυτής»  με λόγια που συνηθίζονται  και επιδοκιμασίες ανάλογες συνήθως , ξέρετε , εκεί που όλοι ρίχνουμε μέσα από τα δόντια επιδέξια κρυφά χασμουρητά, - και περνάμε στην ……..

                           Πραγματικότητα. ( ή ουσία; Χμ. ) Στην πραγματική ουσία.

- Το αναστασάκι το συναπάντησα τυχαία στους αχανείς διαδικτυακούς νευρώνες το ΄10 και από την πρώτη στιγμή μιλήσαμε με άνεση χρόνων . Έχει τα μισά μου χρόνια με εσωτερικότητα όμως υπερήλικη και σοφή. Όσο το ζεις τόσο το αγαπάς. Μετά από ( αποτυχημένη) απόπειρα να την κάνω νύφη μου αποφάσισα να την κάνω γιαγιά μου, όπως και της καταχωρήθηκε επίσημα ο τίτλος. ( όσο και να φτάσω πάντα λείπει το παιδικό κάδρο που είχε μέσα και νονά και γιαγιά γιατί από καιρό είναι λειψό).
Δεν ήταν ρίσκο η απόφασή της,  της συγκατοίκησης γιατί ξέρει πως η μία συμπληρώνει την άλλη σαν σε μουσική συμφωνία. Η μία έχει το χαρακτηριστικό στίγμα της νιότης και της αναπόφευκτης αισιοδοξίας. Της ανεπιτήδευτης φρεσκάδας. Η άλλη έχει ένα μόνιμο γαμώτο , μια  ελπίδα ρεαλιστική και βγάζει αυτό το βρασμό με γέλιο ( συχνά πυκνά.) Με την Αναστασία γελάμε και εγκάρδια και πολύ. Έρωτας με την πρώτη ματιά; Μπορείς κι έτσι να το πεις αρκεί να καταγραφτεί στα πρακτικά  ως συμβολική έκφραση ! Αυτά τα δυσεύρετα δεν αλλάζουν στο χρόνο αλλά ομορφαίνουν ακόμη παραπάνω. Είμαι το κάρμα της και είναι η πηγή μου.
        Από την Αναστασία άκουσα την μία από τις δύο ωραιότερες κουβέντες στη ζωή μου και ως γυναίκα προς γυναίκα μετράει αλλιώς:  « Υπάρχεις. Αλλά ακόμη κι αν δεν υπήρχες θα έπρεπε να εφευρεθείς». Αυτή την κουβέντα της, που ποτέ δεν θα ξεχάσω , θέλησα   αρκετές φορές στο μέλλον να την εκτυπώσω και να την τρίψω στα μούτρα κάποιων που αμφισβητούν. Είναι στίγμα, η πινέζα στο χάρτη και δεν το ξέρει.

Δεν ήταν στα σχέδιά μου η προβολή ( καθ΄ότι ασταθής) αλλά με το ……

πες πες πες πες πες
 θα πειστεί κι ο καναπές. 

Έτσι βρέθηκα συστεγαζόμενη και σήμερα τριγυρισμένη από μια γλυκύτατη παρέα που από αυτήν έχω να μάθω πολλά. Είχε δίκιο η μικρή.

-έπρεπε να συμφωνήσω αφού δέχτηκε πρόσφατα να γράψει τον επικήδειό μου ! ( άμα διαφωνούσα και διαφωνούσε;  Α μπα ). Σε κανέναν άλλο δεν δίνω την αποκλειστικότητα  αυτή ._
- κι αφού πήρε κάπου το μάτι μου ότι ήθελε ( η ακαμάτα αλεπού ) οικιακή βοηθό με υπενοικίαση παρακαλώ ! …..

.....και μετά από μιάμιση σελίδα Α4, 

κλείνω το χαιρετισμό μου με ένα αληθινότατο ευχαριστώ που σπρωχτήκατε να μπει μια καρέκλα παραπάνω . Χωράνε ακόμη πολλές !

( και βουρρρ πριν ζητήσει λόγω χώρου τα διπλάσια κοινόχρηστα. Ήτοι όλα. Ξανθιά είμαι αλλά μια βασική αριθμητική την ξέρω ! )


   💗  Καλά συναπαντήματα στα δρώμενα τα διαδικτυακά και της ζωής 💗