Τα εν οίκω...

Υπομονετικό μου ηλεκτρονικό ημερολόγιο,

σήμερα κλείνουμε είκοσι ημέρες συμβίωσης με την εγγόνα μου, την Αννέτα, που 'χει τα διπλά μου χρόνια - πού να σου εξηγώ τώρα, καρντιά μου, πώς και γιατί είμαι η γιαγιά της.

Το σχέδιό μου πήγε πανουργότερα απ' όσο περίμενα. Άριστα!

Επιτέλους, πάνω που με βάραγε μια μοναξιά, που θες έναν άνθρωπο να πεις μια καλημέρα, να βριστείς, να χωρίσεις, κάτι να κάνετε μαζί τέλος πάντων, τον πόλεμο των Ρόουζ; έστω αυτό, έχω την Αννέτα συντροφιά. Σαν να πήρα γάτα ένα πράμα, αλλά χωρίς κτηνιάτρους.

Καμία μας δεν κάνει δουλειές εδώ. Τις αποφεύγουμε τόσο τεχνικά που η μία δεν μπορεί να ταπώσει την άλλη. Ούτε μαγειρεύουμε, φυσικά. Και να θέλαμε, που δεν, δεν πάει καμιά μας να ψωνίσει. Η μία παθαίνει υπέρταση στη ζέστη (ακλόνητο επιχείρημα!) και μετά από λίγο η άλλη θυμάται ότι έμεινε άυπνη όλη νύχτα (ακλόνητο ομοίως!). Κι από τι; Από τα ροχαλητά μου, λέει. Ακούς εκεί; Μέχρι τώρα, και που να ροχάλιζα, που δε ροχάλιζα, σπίτι μου είναι όσο θέλω... δε ροχαλίζω! Από φαγητό, τα κουτσοβολεύουμε με κάνα φαγητό που φέρνουν οι γειτόνοι. Κι ευτυχώς έχουμε πολλούς γειτόνους, ειδάλλως θα παθαίναμε αβιταμίνωση με τόσο σάντουιτς που θα έπεφτε. Βέβαια, μετά τσακωνόμαστε για το ποια θα πλύνει ό,τι λερώσαμε, και καταλήγει πάντοτε μ' ένα ξεψυχισμένο «δεν μπορώ, είμαι κουρασμένη!» απ' τη μεριά μου. Ε, τι να κάνει; Τα πλένει! Να τ' αφήσει άπλυτα; Τι θα πουν οι άνθρωποι; Πώς θα τους επιστρέψει τη κατσαρόλα; Κι εγώ, όμως, φροντίζω να μη την επιβαρύνω πολύ. Ούτε πιάτο δεν χρησιμοποιώ, όταν τελειώνει το φαγητό. Απ' τη κατσαρόλα τρώω, σαν τον μπετατζή! Μετά, δεν μπορείς να πεις πως μένω κι εγώ εντελώς άπραγη: βλέπω εάν τα κάνει όλα καλά. Λίγο είναι αυτό;

Θα σου κοπιάρω τα πειστήρια (το καλό του ηλεκτρονικού ημερολογίου, γράφεις στο πατ κιουτ!) και θα δεις πώς ένας Σκορπιός συγκατοικεί με έναν Καρκίνο. Πού ποιος να πρωτοδαγκώσει ποιον δηλαδή και ποιος να τα πρωτοφτύσει! Δυο εδώ τα τινά: ή αλληλοεξοντονώμαστε με την (κα)μία ή τα πάμε χάρμα.

Σου περνάω τα δεδομένα, να αναλύσεις τα στατιστικά σου και να συμφωνήσεις.

Και ξανά μανά να το χτυπάει!

 

Τη πρώτη μας νύχτα μου άφησε ένα προσχέδιο - απειλή - εκβιασμό πως, λίγες ώρες μετά τη δημόσια ανακοίνωση συγκατοίκησης, χωρίζουμε! Με προγραμματισμένη δημοσίευση προς πάντας. Πού να πάω να κρυφτώ μετά; Σε ποια κουφάλα να χωθώ και πού να μετοικήσω;

Κι όλα αυτά για τι; Έγραφε κάτι, λέει, κι αμέτι μουχαμέτι να της πω εάν πάει για μυθιστόρημα ή για σειρά του BBC με μία σεζόν, δύο το πολύ. «Όχι δεν διαβάζω», «όχι θα διαβάσεις, τι μέντοράς μου είσαι», «όχι, λέω εγώ, γιατί μπορεί να το βάλεις σε διαγωνισμό και δεν θέλω να ξέρω, ή να το περάσεις εδώ και δεν θέλω να σε επηρεάσω». Τάπες κι οι δύο, αλλά μου βγήκε το σκορπίστικό μου, όχι το σκόρπιο (σε εμένανε όπου και να βάλεις τον τόνο το ίδιο και το αυτό θα 'ναι, βέβαια!), που το 'χω κάργα, πολυλογώ το ξέρω, αλλά, εάν δεν τα πω σε σένα, τότε πού να τα πω, και λέω ένα «ΟΧΙ, δεν θα το διαβάσω» πιο βροντερό κι από του Μεταξά.

Όμως, αυτή πάλι τα δικά της. Και να πεις ότι δεν προσπάθησα; Τι αρνήθηκα γλυκά, τι αρνήθηκα πεισματικά... μέχρι και ρομαντικά της μίλησα, μπας και το βγάλει απ' το μυαλό της. Το αποτέλεσμα; Τζίφος! Άρχισε να εκτοξεύει εκ νέου απειλές κι εκβιασμούς για ανακοίνωση - διαζύγιο, και μάλιστα δίνοντάς μου απειροελάχιστο χρόνο αντίδρασης. Κάτι για ένα τσιγάρο διορία μού τσαμπουνάει, και μετά άρχισε να μετράει αντίστροφα. Τι να κάνω; Να παραστήσω την άνετη και να χωρίσουμε; Εδώ γατί χάνεις από κάνα χωρισμό και σε πονάει, πόσο μάλλον δε όταν δεν έχεις και τον μπελά τού κτηνιάτρου (όπως είπαμε παραπάνω, μη τα ξαναλέμε!). Έπρεπε να τη κρατήσω - γιατί άσε και το ρεζιλίκι. Για ένα κούτελο ζούμε, δεν θα μου το κηλιδώσει εν μια νυχτί.

Όταν ο βιασμός είναι αναπόφευκτος, ξάπλωσε αναπαυτικά κι απόλαυσέ τον!

Κι έτσι, ενέδωσα!

Μόλις είπα το ναι; Μόνο που δεν πάτησε τις στριγκλιές απ' τη χαρά της. Εμένα, όμως, με είχε φέρει μέχρις εδώ (συνοδευόμενο με τη χαρακτηριστική κίνηση του χεριού) με το συνεχές πες-πες-πες - σαν ενοχλητικό κι ανελέητο βουητό κουνουπιού, όταν θες να κλείσεις μια στάλα τα μάτια σου και να κοιμηθείς. Πρώτη σας νύχτα, σου λέει, θα περάσετε ωραία, σου λέει. Τι ωραία, που απ' τη πρώτη νύχτα είδα τι εστί κρεβατομουρμούρα - μ' ένταση οικειότητας 15 ετών συμβίωσης, το λιγότερο!

Και τι συμβίωση! Κρεβατοκάμαρες χωριστές, τουαλέτες χωριστές. Πες αυτά πάνε κι έρχονται! Μα να μου αρνηθεί και την εκπλήρωση των συζυγικών της υποχρεώσεων; Κι από πότε; Απ' τη πρώτη κιόλας βραδιά, τη βραδιά που είθισται οι ορμές να είναι ασυγκράτητες. Ξέρει, όμως, τη κρεβατομουρμούρα να την εξασκεί μια χαρά. Εκεί οι αναστολές της πάνε περίπατο! Αλλά, βέβαια, τη βρήκαμε τη δικαιολογία: την απωθώ!

Κι επειδή κεχρί μετά αλλεπάλληλων παρακαλετών δεν λέει, την έδιωξα, αφού φρόντισα να εξάψω τη φαντασία της. Όχι που θα μας τη βγει κι από πάνω!

Μεταξύ μας, ποια βγήκε, τελικά, σε ποια ακόμη να το καταλάβω!

Εν τω μεταξύ, δεν σ' τα είπα! Σ' αυτή τη συγκατοίκηση είμαστε τρεις. Εγώ, εκείνη κι η Πέρλα. Η Πέρλα είναι η σκυλίτσα της. «Πού το πας το σκυλί, αγάπη μου» της είπα βροντερά, φράζοντας την είσοδο του σπιτιού, σαν Κέρβερος. «Ποιος θα υποφέρει τα γαυγίσματα και τις τρίχες ολούθε μες στο διαμέρισμα» συνέχισα. «Μα είναι καλή και ήσυχη» σπεύδει ν' ανταπαντήσει όλο φυσικότητα κι ηρεμία. «Είναι μικτή ράτσα, Cavalier και Rottweiler! Κι η Πέρλα καβαλιεροβάιλερ!» μου λέει, για να με πείσει.

 

                                                                                             Αυτό τώρα το έφερε για φύλακα!

                                                                                                                   Αλήθεια τώρα;;;;

Και δεν αποδείχτηκε μονάχα φονικό σκυλί κι ακούραστη φύλακας, λέμε τώρα, αλλά και κυνηγός μασελών. Δεν προφταίνεις να την ακουμπήσεις κάπου και τσουπ! την αρπάζει και τρέχα γύρευε να τη πιάσεις για να πάρεις πίσω τη μασέλα σου.

Έτσι, επειδή μ' έφερε στο αμήν μ' αυτά και μ' αυτά, μου ήταν όλο υπονοούμενα.

Ή μήπως όχι; Την εμπιστεύεσαι;

Μ' αυτά και με κείνα, θα με κάνει να βγω στη γύρα για... γαμβρό, να ησυχάσω!

Ε μα πια, δεν τρώγεται!

❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈

Κι εδώ μπορείτε ν' απολαύσετε στιγμές τής καθημερινότητάς μας.

--------

-Λυσίππη: Πάλι μου έπεσε το ζάχαρο. Έφερες καρπούζι;
-Αννέτα: Ναι, αλλά το έφερα με σουτάκια. Κι έσπασε. Και το φάγαν' τα κοκόρια. ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΧΑΡΩ εάν λέω ψέματα!

--------

Ημέρα συγκατοίκησης  2^η
ΑΝΑMNHΣΤΙΚΗ (ΜΟΥ ΕΙΠΕ!!!!) ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΑ ΚΑΠΗ ημερολογιακό έτος 2018

 (εγώ δεν τη θυμάμαι πάντως!)
(κοίτα φάτσα που΄χει το πρωί!)
(μώρ' λες να πιάστηκα μαλάκας;) 

-Ολοφάνερη ποια ΛΕΕΙ ότι είναι. 

Με το καβαλιεροβάιλερ αντίβαρο για να μη πετάξει, η ισχνή!!

(μα να μη θυμάμαι τίποτα;)