Ξεκλειδώνοντας το μπαούλο των αναμνήσεων

Είμαι απ' τα τυχερά παιδιά, απ' αυτά που τα παιδικά τους χρόνια μοσχοβολούν την ελευθερία και την αναζωογόνηση της φύσης. Βλέπεις, η γιαγιά κι ο παππούς κατοικούν σε χωριουδάκι, κι οι εξορμήσεις μου εκεί ήταν πυκνές.

Οι κάτοικοι λιγοστοί πια. Είναι τόσο αραιοκατοικημένος τόπος, θαρρείς και δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα από άνθρωπο, αφού ούτε λόγος για πάσης φύσεως μαγαζιά, ανέσεις και πολυτέλειες. Εσύ κι ο Θεός!

Δεν ξέρω, σαν πιο μεγάλη πια, αν θα άντεχα αυτή την πλήρη απομόνωση απ' τα εγκόσμια. Παρότι λατρεύω την φύση κι, εκ φύσεως, είμαι μοναχικός άνθρωπος, που πολλές φορές αποζητά -κι έχει ανάγκη- λίγες στιγμές με τον εαυτό του. Αλλά, σαν παιδάκι το είχα λατρέψει. Πού θα έβρισκα καλύτερα;!

Το σπίτι δεν με έβλεπε καθόλου. Όλη την ώρα την έβγαζα έξω, έχοντας μια άσβεστη λαχτάρα εξερεύνησης. Απ' το να ακολουθώ κατά πόδας τους μεγαλύτερους στις δουλειές τους και να τους παρατηρώ, και να τους βοηθάω ακόμα, όπως μπορούσα, για να νιώθω χρήσιμη, μέχρι να αποκόβομαι και να παίρνω τροχάδην το στενό-στενό δρομάκι, για τα λόγκα. Να βρεθώ στην κορυφή του βουνού και να δω τι υπάρχει εκεί πάνω. Πώς είναι;! Και να δω τα πάντα από την ευρύτερη οπτική, που σου χαρίζουν τα υψώματα. Το σκέφτομαι κι απορώ με τον τότε εαυτό μου. Με τα παιδιά, που είναι ατρόμητα ώρες-ώρες. Μπροστά στην χαρά και την περιέργειά τους, δεν βάζουν φόβο και κάνουν τα πιο φοβερά πράγματα. Απερίσκεπτα. Ανησυχητικό, που ελλοχεύει πολλούς κινδύνους,  μα συνάμα και τόσο γοητευτικός ο ενθουσιασμός κι ο αυθορμητισμός τους.  

Αφού ικανοποιούσα την περιέργειά μου και ξεκουραζόμουν, έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής -όλο καμάρι- και καταπιανόμουν με χίλια δυο άλλα πράματα. Να κατεβαίνω πλαγιές, να ανεβαίνω τον λοφίσκο αμμοχάλικου και να τον ψιλογκρεμίζω με το πόδι μου, να σκάβω. Ή και να καταπιάνομαι με την μπάλα. Να τρέχω κλωτσώντας την ή να προσπαθώ να βάλω καλάθια στην μπασκέτα, που είχαμε κρεμάσει πίσω, στα κάγκελα.

Μεγάλη αγάπη ήταν και το ποδήλατο. Αντλούσα τρομερή ευχαρίστηση με το να κόβω βόλτες μαζί του. Άλλοτε να πηγαίνω πιο αργά και να παρατηρώ γύρω μου, κι άλλοτε πιο γρήγορα, απολαμβάνοντας το αεράκι, που μου χάιδευε το πρόσωπο, ώσπου να φάω τα μούτρα μου (άτιμες πετρούλες, άτιμες!) και να κλαίω απαρηγόρητη, μέχρι να μου περάσει και να το ξανακαβαλήσω.

Ακόμη θυμάμαι που ξεχυνόμουν στον μίνι κήπο και στα χωράφια. Ποτίζοντας και μαζεύοντας τους καρπούς. Τις βόλτες πέρα απ' το σπίτι, με τη γιαγιά. Μάζευα λουλούδια και τα έδινα στη μαμά. Μαζεύαμε και ρίγανη, και την ακολουθούσα σε όλη την διαδικασία, μέχρι να τελειώσουμε και να την αποθηκεύσουμε σε βαζάκια και σακουλάκια. Ακόμη έχω τη φρέσκια μυρωδιά της ρίγανης στα ρουθούνια μου.

Βέβαια, τον περισσότερο χρόνο τον περνούσα με τα ζα. Γάτες, σκυλιά, κατσικούλες, κότες (και κουνέλια, και μέλισσες, και πάπιες κ.α.). Μεγάλη λατρεία τα ζωάκια. Να τα ταΐζεις, να παίζεις μαζί τους, να τα παρατηρείς. Απίστευτο συναίσθημα. Ειδικά το να ταΐζεις με μπιμπερό τα μικρά κατσικάκια, που δεν τα τάιζαν οι μητέρες τους. Σ' έβλεπαν με το μπουκάλι, έτρεχαν καταπάνω σου κι έπιναν όλο το γάλα στο λεπτό.

Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτοπώ. Οι στιγμές εκεί, αναντίρρητα, έχουν κουρνιάσει μέσα μου και μ' έχουν κάνει να εκτιμώ και να αντιλαμβάνομαι αλλιώς τα πράγματα. Να τα βλέπω υπό άλλο πρίσμα.

Φυσικά, και στο σπίτι δεν έλειπε το παιχνίδι και το λυσσοκόπημα. Ζω σε επαρχία, κι έτσι υπήρχε
ελευθερία κινήσεων, για βόλτες και παιχνίδια. Αλλά, ακόμα
 και στο σπίτι οι ώρες δεν ήταν στείρες, καθώς το ευτύχημα ήταν ότι είχα την αδερφή μου και -πρακτικώς- δεν χρειαζόμουν άλλα παιδάκια. Μας έπιαναν τα διαόλια μας και λυσσοκοπούσαμε παντού μαζί κι ανακαλύπταμε ποικίλα παιχνίδια, περνώντας δυνατές χαρούμενες στιγμές.

Αξιοποιούσαμε ακόμη και μια αυτοσχέδια χάρτινη μπαλίτσα. Περνούσαμε ώρες και μέρες μαζί της, μέχρι να την βαρεθούμε και να αναλωθούμε σε κάτι άλλο.

 Πολλές ξέφρενες στιγμές και διαολιές, που δεν θα σταθώ σ' αυτές. Θα σας πω μόνο την αγαπημένη μου στιγμή. Αυτή που ακόμα τη φέρνω συχνά στο μυαλό μου και χαμογελάω. Αυτή που περιμέναμε όλη την μέρα και μόλις ερχόταν η ώρα της, αντηχούσε όλο το σπίτι απ' τα ξεφωνητά χαράς. Ήταν η ώρα που έμπαινε κι η μαμά στο παιχνίδι (πέρα απ' τις άλλες φορές, κατά τη διάρκεια της μέρας), κι έπαιρνε τον ρόλο της "λιονταρίνας".

Εμείς έπρεπε να κρυφτούμε, για να μην μας βρει. Μαντέψτε. Μαντέψατε; Ορθώς μαντέψατε. Πάντα μας έβρισκε, αλλά μας άφηνε να διατηρούμε αυτό το συναίσθημα του κρύφτηκα-καλά και να χαιρόμαστε, περιμένοντας κρυμμένες, με την καρδιά να παίζει ταμπούρλο απ' την αγωνία, θαρρείς και θα ξεπεταγόταν από μέσα μας, και μια συνεχή προσπάθεια συγκράτησης γέλιου, που ήταν έτοιμο να ξεχυθεί σαν καταρράκτης.

Στο τέλος, γινόταν και γαϊδουράκι. Καθόμασταν στην πλάτη της και μας πήγαινε μπουσουλώντας μέχρι το κρεβάτι μας και μας έβαζε για ύπνο.

Ξεκλειδώνεις το μπαούλο των αναμνήσεων, και γίνεσαι έρμαιο της γλυκιάς νοσταλγίας...

 

Κι ένα τραγουδάκι.