Τ' αστέρι της Μελίνας

Ο Δημητρός άνοιξε την τηλεόραση, έβαλε το dvd στη συσκευή κι ανέβασε την ένταση της τηλεόρασης, κατευθυνόμενος προς την πολυθρόνα. Ήταν χαρούμενος, γιατί, επιτέλους, βρήκε διαθέσιμο αντίτυπο της αγαπημένης του κωμωδίας. Δύο φορές είχε πάει στο video club της γειτονιάς του, αλλά και τις δύο φορές βγήκε απογοητευμένος. Η τρίτη φορά του χαμογέλασε. Το είχε και τόσο ανάγκη. Να γελάσει, να ξεφύγει λίγο απ' την ρουτίνα και τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Η ταινία είχε ξεκινήσει. Τα τρανταχτά γέλια τού Δημητρού αντηχούσαν μες στο σπίτι. Έφταναν ως την κουζίνα, όπου τον άκουγε η Αγλαΐα, καθώς πηγαινοερχόταν στο εσωτερικό της κουζίνας, αποτελειώνοντας τις δουλειές που της είχαν απομείνει. Άκουγε τα γέλια του κι είχε ένα πλατύ πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. Γιατί βλέπεις, αν ο άνθρωπός σου είναι χαρούμενος, χαίρεσαι κι εσύ. Μέχρι και τα μουστάκια σου χαμογελούν!
Η μικρή Μελίνα καθόταν στην άκρη του τραπεζιού, απορροφημένη στο να μαλάζει την εύπλαστη πλαστελίνη και να της δίνει μορφή. Διάφορες μορφές. Ανθρωπάκια, ζωάκια, αντικείμενα.

-"Μελινάκι, μάζεψέ τα σιγά-σιγά, καρδούλα μου. Πήγε 9.00 η ώρα. Πρέπει να κοιμηθείς, γιατί αύριο έχεις σχολείο." ακούστηκε η φωνή της μητέρας της.

Η Μελίνα έκανε μια γκριμάτσα, για να δείξει την ενόχλησή της, και αντιγύρισε την "προσταγή": Ναι, αλλά θα μου πεις παραμύθι. Εντάξει;

Η μαμά της χαμογέλασε και της χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά. "Πλύνε τα δόντια σου, βολέψου στο κρεβάτι, κι έρχομαι." της είπε.

Η μικρή πέταξε σα πεταλουδίτσα, να τα κάνει γρήγορα-γρήγορα, για να της πει το παραμύθι.

Η Αγλαΐα κατευθύνθηκε και μπήκε στο δωμάτιο της Μελίνας, η οποία την καρτερούσε στωικά. Με ευλαβικές κινήσεις, έσυρε την πολυθρόνα κοντά στο κρεβάτι και στρογγυλοκάθισε.

-"Ωραία! Ποιο παραμυθάκι θέλεις να σου πω;" την ρωτάει γλυκά.
-"Το αγαπημένο μου." της απαντάει ενθουσιασμένα το Μελινάκι.
-"Πάλι αυτό με την πριγκίπισσα και το πριγκιπόπουλο; Δεν θες κάποιο άλλο;" της λέει η μαμά της.
-"Όχι, αυτό θέλω." αναφωνεί αποφασισμένα.
-"Καλά!" της  λέει. Και ξεκινάει την αφήγηση...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια νεαρή πριγκίπισσα. Ζούσε σε ένα μεγάαααλο παλάτι. Με αχανείς διαδρόμους και διακοσμημένο με πανάκριβα στολίδια από κάθε γωνιά της γης. Δώρα απ' τον απλό κόσμο. Άλλα σαν δώρα ευγνωμοσύνης, και άλλα με απώτερο σκοπό να κερδίσουν την εύνοια του Βασιλιά. Είχε και πολλούς υπηρέτες, για να φέρνουν βόλτα το παλάτι. Βλέπεις, οι γαλαζοαίματοι δεν καταπιάνονταν με τέτοιες δουλειές. Είχαν άλλους για τέτοια.

-"Γαλαζοαίματοι;" την διέκοψε η μικρή. "Δηλαδή είχαν γαλάζιο αίμα; Δεν είχαν κόκκινο σαν κι εμάς;"
-"Όχι, αγάπη μου. Γαλαζοαίματος είναι ο ευγενής από καταγωγή."

Και συνέχισε την εξιστόρησή της...

Είχε όλα τα καλά. Ό,τι μπορεί να βάνει ο νους σου. Δεν της έλειπε τίποτα. Αλλά, η καρδιά της είχε κρυφό μαράζι, για το πριγκιπόπουλο που δεν είχε. Κι ας το έκρυβε τεχνηέντως, για να μην την καταλάβουν οι υπόλοιποι του παλατιού. Ήταν περήφανη. Δεν ήθελε να δίνει δικαιώματα και να βγει η βρόμα στον λαό της. Ο λαουτζίκος ψοφά να 'χει υλικό προς συζήτηση και να ξεχνάει τα δικά του.

Της άρεσε να περνάει τον χρόνο της έξω. Στο διαμορφωμένο καθιστικό, δίπλα απ' την μπουκαμβίλια και να ατενίζει γύρω της, ή να διαβάζει το ρομαντικό στόρυ του βιβλίου της. Δώρο χαρισμένο απ' τον γιο του φίλου (και Βασιλιά) του πατέρα της, που την κόρταρε επιμόνως, αλλά αυτή δεν ενέδιδε.

Διάβαζε αχόρταγα τις σειρές του βιβλίου και χανόταν μέσα τους. Έμπαινε στην ιστορία, την ζούσε. Ταυτιζόταν με την Κασσιόπη, την ηρωίδα του βιβλίου. Ήταν σα να ζούσε τη ζωή της. Γιατί κι η ίδια ζούσε στο απόλυτο σκοτάδι και στην σιωπή. Πόσες και πόσες φορές, περπατούσε στην ακροθαλασσιά, στρέφοντας το βλέμμα της ψηλά. Μα δεν έβλεπε ίχνος φωτός. Πώς να το δει; Είχε καταφέρει να πείσει τον εαυτό της ότι ζει στο μαύρο. Είχε βγάλει απ' την παλέτα της τα φωτεινά χρώματα κι είχε κρατήσει μόνο τα σκούρα.  

Έτσι γίνεται όταν έχεις κατέβει στο μέσα σου υπόγειο και δεν ανεβαίνεις πάλι πάνω. Δεν υπάρχει το παραμικρό παραθυράκι, για να τρυπώσει η ηλιαχτίδα. 

Έτσι, είχε σταματήσει πια να κοιτάει ψηλά και να ελπίζει για τη ζεστασιά του φωτός. Είχε κλειστεί στο δικό της σκοτεινό βασίλειο.

Οι μέρες περνούσαν με γοργό ρυθμό. Κι εκείνη την βραδιά, που τριγυρνούσε στην ακροθαλασσιά απογοητευμένη, η καρδιά της άνοιξε, σηκώνοντας και κρατώντας ένα μεγάλο κοχύλι που βρήκε. Το φως την πλημμύρισε και την ζέστανε. Και μπόρεσε να δει όλα τ' αστέρια τ' ουρανού. Κι ένα πιο φωτεινό απ' τ' άλλα. Του μιλούσε, κι αυτό την ακολουθούσε παντού. Έκανε αισθητή την παρουσία του το βράδυ, τρυπώνοντας απ' τις γρίλιες του παραθύρου. Και την ημέρα γινόταν αόρατος ακόλουθος.

Κάθε βράδυ στην ακροθαλασσιά. Κάθε βράδυ κοιτώντας και μιλώντας στ' αστέρι της. Η ζωή της είχε γεμίσει φως και νόημα. Και τότε ήταν που πήρε μορφή τ' αστέρι της και ήρθε σαν ένα ψηλό πανέμορφο πριγκιπόπουλο. Την φίλησε και της είπε: κατάφερες κι έλυσες τα μάγια!

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

-"Μαμά, άνοιξε την κουρτίνα. Θέλω να ανακαλύψω κι εγώ το δικό μου αστέρι." ψέλλισε μισοκοιμισμένη η Μελίνα.
-"Κοιμήσου, και θα 'ρθει στα όνειρά σου, χαρά μου." της είπε η μητέρα της, φιλώντας την στο μέτωπο.