"24 Days Challenge"

Και ναι, είναι γεγονός! Το ζύμωνα, και το ζύμωνα, και το ξαναζύμωνα μέσα μου, ώσπου ήρθε κι έγινε εφτάζυμο, και σας το σερβίρω. Αποφάσισα να τολμήσω το '24 Days Challenge'. Αποφάσισα να γίνω η Χιτλερίνα των 24 γραμμάτων, και να τα μπουμπουνίσω με συνοπτικές διαδικασίες (όοοχι γιατί το έκανες και πώς το έκανες. μπαμ και κάτω!). 
 
Βεβαίως, αυτή μου η απόφαση δεν ήτο καθόλου εύκολη, οφείλω να ομολογήσω. Άπειρες ώρες σκέψης & ανάλυσης. Αναρίθμητα ξενύχτια. Ατελείωτες ώρες συζήτησης με τον Λεφάκη, για το αν πρέπει να το τολμήσω κι αν είναι η ιδανική περίοδος. Φυσικό επακόλουθο: το ξεσκόνισμα του αστρολογικού μου χάρτη. Αφού απ' το πιάσε-δώσε-κοίτα κόντεψε να ξεθωριάσει το μελάνι του χάρτη. Φςςς! Αλλά εμένα, σαν φύση που θέλει εξασφαλισμένη την επιτυχία, δεν μου έφταναν οι διαβεβαιώσεις του αξιοσέβαστου κύριου Λεφάκη. Οπότε δώσ' του οι επισκέψεις στις χαρτορίχτρες και στις πεπειραμένες τσιγγάνες στον καφέ και την χειρομαντεία. Δώσ' του οι θυσίες κερασφόρων βατράχων. Ντρέπομαι που θα το πω, αλλά η χάρη μου έφτασε μέχρι και στις τελετές. Νααιιι. Τόσο καμμένη. Τόσο ξεφτιλίκι, αδερφούλα μου. Ας όψεται αυτή η τσιγγάνα, που με εξώθησε σε τέτοια πράγματα. Πού αλλού θα φτάσω ακόμα;! Όχι, όχι. Έπρεπε να με έβλεπες να βάζω μπρος το τσουκάλι με το μπρίο της Μάτζικα Ντε Σπελ, να το γεμίζω νερό, να ρίχνω φτερά φτερωτού μυρμηγκιού, πόδια ακρίδας, τσίνορα δράκου και δάκρυα νεράιδας (κατουρημένες ποδιές φίλησα, για να τα προμηθευτώ!!). Και πού να έβλεπες την συνέχεια, θα έχανες πάσα ιδέα, φίλε αναγνώστη. Να περιμένω να βραδιάσει και να έχει πανσέληνο, για να πάω με ξέπλεκα μαλλιά στο δάσος, φορώντας λευκό αραχνοΰφαντο νυχτικό, και ν' αρχίσω να χορεύω βγάζοντας άναρθρες κραυγές (που αν υπήρχαν σπίτια τριγύρω, θα ηχούσε στ' αυτιά μου: "Παναγία μου, ξυπνήσαν οι δεινόσαυροι κι όλα τα τέρατα μαζί"), καθώς θα σκόρπιζα το υγρό, που είχα παρασκευάσει νωρίτερα, σε σχήμα κυκλικό και με μένα μέσα του. Κλείνοντας, στο τέλος, με την εξής φράση, επαναλαμβάνοντάς την τρεις φορές ψιθυριστά: "να το τολμήσω, καλέ;" Η απάντηση δεν άργησε να έρθει, και να επιβεβαιώσει την τσιγγάνα, αφού εμφανίστηκε μπροστά μου ένας μαγευτικός μονόκερος, ο οποίος αφού έκανε δύο σβούρες γύρω απ' τον εαυτό του (αν δεν ήμουν φοβισμένη κι εκστασιασμένη, θα βαρούσα παλαμάκια και θα φώναζα "δώσε" "όπα" και "να καούν τα κάρβουνα"), εξαφανίστηκε το ίδιο μαγικά όπως κι εμφανίστηκε.

Και πόσα άλλα τέτοια. Αλλά αρκετά, ήδη έχω εκτεθεί ανεπανόρθωτα και δεν μπορώ να σας αντικρίσω στα μάτια. Οπότε σταματώ εδώ. Έχομε και μια αξιοπρέπεια (αυτή που μας απέμεινε, δηλαδή, όση κι αν είναι αυτή.)

Σημασία έχει ότι την πήρα τη ρημάδα την απόφαση, τελικώς. Κι ένα ευχαριστώ στην Μαρία Π. που μου έδωσε την τελειωτική ζμπρωξιά.

Μείνετε συντονισμένοι στις οθόνες σας, για το ολοκαίνουριο τούρκικο σίριαλ "Οι 24 περιπέτειες της Λυσίππης"!!

Η ιδέα του παιχνιδιού ανήκει στην blogger του mystickland