Τα φαντασματάκια

Τα φαντασματάκια 

Από μικρά έχουμε εξοικειωθεί με την ύπαρξη των φαντασμάτων. Είναι κείνο το έμφυτο χάρισμα, αυτό της φαντασίας, που μας βοηθά να εξερευνούμε νέους κόσμους κι εμπειρίες, δίχως να χρειάζονται απαραίτητα οι υπόλοιπες αισθήσεις μας. Έτσι, παίρνουν υπόσταση στον κόσμο μας ακόμη και τα φαντάσματα. Μπορεί να είναι μικρά ή/και μεγάλα, με ακαθόριστο ίσως σχήμα, ενώ το χρώμα τους είναι σκούρο, τις περισσότερες φορές μαύρο. Μπορούν να χωρούν παντού και να μας παρακολουθούν, αν το θέλουν, δίχως διάλειμμα. Οι αγαπημένες τους κρυψώνες είναι μέσα στη ντουλάπα, κάτω απ' το κρεβάτι ή να παραμονεύουν πίσω από γωνίες, ξεπροβάλλοντας ελαφρώς - ίσα να τα βλέπουμε και να μας κάνουν να τρομάζουμε, για να διασκεδάζουν. Το δικό μας άσυλο: ένα αναμμένο φωτάκι ή/και το χέρι τής μαμάς. Βέβαια, υπάρχουν και τα καλοκάγαθα φαντάσματα, οπότε αυτά θα τα λέμε με αγαπησιάρικο τόνο «φαντασματάκια». Τα φαντασματάκια είναι παντελώς άκακα πλάσματα. Έχουν πάντοτε ωραία μορφή, δεν μας κάνουν να κυριευόμαστε από φόβο, και ω, τι τύχη, είναι στα δικά μας μέτρα και σταθμά - έχουμε κοινό κανάλι επικοινωνίας, που λένε. Είναι δεκτικά, μας καταλαβαίνουν, θέλουν να περνούν τον χρόνο τους μαζί μας και δεν παραπονιούνται ποτέ γι' αυτό. Κι εμείς αισθανόμαστε όμορφα, τους αποκαλούμε φίλους. 

Μεγαλώνοντας η φαντασία μας αρχίζει ν' ατονεί, να φθίνει. Εάν δεν προσπαθήσουμε να τη καλλιεργήσουμε και να της δίνουμε τροφή, τότε αυτή πεθαίνει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μας αφήνει κάποιες γνώριμες υπάρξεις απ' το παρελθόν, τα φαντάσματα. Τώρα πια δεν τους αρέσει να κρύβονται σε ντουλάπες, κάτω από κρεβάτια και γωνίες. Έχουν μεγαλώσει κι αυτά μαζί μας, κι έτσι έχουν μάθει κι αυτά καλύτερα: η καλύτερη κρυψώνα είναι μέσα μας. Εάν καταφέρουν να μας πιάσουν σε στιγμή αδυναμίας και μας ξεγελάσουν, πάει, αυτό ήταν, δεν μπορούμε να τα ξεφορτωθούμε εύκολα, και, μάλιστα, καθώς βρίσκονται μέσα μας μπορούν να μας κουμαντάρουν αποτελεσματικότερα από πριν. Τώρα το φωτάκι είναι άχρηστο κι εμείς πολύ μεγάλοι για να ζητήσουμε μία αγκαλιά ή να κρατήσουμε ένα χέρι. Έτσι, κηρύσσεται πόλεμος που κρίνεται στις λεπτομέρειες. Και δεν είναι πια εδώ και τα φαντασματάκια, να μας βοηθήσουν. Βρίσκονται θαμμένα δίπλα απ' τη φαντασία. 

Μη ξεχνάμε, όμως, πως τα φαντασματάκια έχουν καλή ψυχή. Μπορεί να έχουν πάψει να βρίσκονται κοντά μας, αλλά έχουν στείλει διαφορετικά φαντασματάκια στη θέση τους. Η κενή θέση που άφησαν γεμίζει, και μαζί μ' αυτή γεμίζει και το μέσα μας ξανά. Αυτή τη φορά δεν τους δίνουμε εμείς ονόματα, έχουν δικά τους. Μπορούν να έχουν οποιοδήποτε όνομα. Ονόματα που μέχρι πριν μπορεί να μας φαίνονταν αδιάφορα, αλλά μέσα απ' τα φαντασματάκια αποκτούν δικό τους χαρακτήρα, τ' αγαπάμε αυτά τα ονόματα. Όπως και τα προηγούμενα φαντασματάκια, έτσι κι αυτά, είναι εκεί για εμάς, ταιριάζουμε μαζί τους και μας κάνουν να χαμογελάμε. Μπορεί να μη κάθονται στη διπλανή μας θέση, αλλά νιώθουμε τη ζεστασιά τους. Ίσως κάποτε αυτά τα φαντασματάκια αποκτούν σχήμα, ξεκάθαρα χαρακτηριστικά και μπορούμε να τ' αγγίξουμε με τ' ακροδάχτυλά μας, να τ' αγκαλιάσουμε δυνατά ως ένα σθεναρό ευχαριστώ για τις στιγμές που ήταν κοντά μας, ακόμη κι αν δεν μπορούσαμε να τα δούμε με τα μάτια μας. Τότε η ευτυχία χωρά σε στιγμές που δεν χωρούν σε λέξεις, όταν βλέπουμε πως το φαντασματάκι μας είναι το ίδιο από κοντά και δεν αλλάζει τίποτα στην επικοινωνία και τα συναισθήματά μας - μη πούμε πως τώρα το αγαπάμε ακόμη περισσότερο, δηλαδή. Μ' αυτά στο πλάι μας ίσως καταφέρουμε να πολεμήσουμε πίσω και τα φαντάσματα· τα φαντασματάκια μας είναι πολεμοφόδια, μας χαρίζουν τα πολεμοφόδια. 

 

Η ανάρτηση αφιερώνεται στις διαδικτυακές φιλίες (ή ακόμη και στους έρωτες που βρήκαν γόνιμο έδαφος και πέταξαν βλαστό κατ' αυτόν τον τρόπο), σ' αυτά τα φαντασματάκια, που μπορεί να αντίκρυσαν τα δικά μας μάτια κι εμείς τα δικά τους, αλλά και στα φαντασματάκια που μπορεί να παραμένουν ακόμα "άυλα", χωρίς ωστόσο αυτό να τα έχει εμποδίσει να παραμένουν κοντά μας. 

Αφιερώνεται στα δικά μου φαντασματάκια που κατάφεραν και πήραν μορφή, τη Κατερίνα και τη paloma, με την τελευταία που, λόγω συνθηκών, να παίρνει την υλική της εμφάνιση πιο συχνά και τα λέμε από κοντά. Αυτό το φαντασματάκι-παλομιτάκι, που δεν μιλούσαμε συχνά και δεν είχαμε στενότερη επικοινωνία, χωρίς να στερείται εκτίμησης, και που η αρχική συνάντηση ήταν καταλύτης για να υπάρξουν κι επόμενες, στις οποίες η εκτίμηση έγινε ακόμα ισχυρότερη κι εμπλουτίστηκε και με άλλα συναισθήματα. 

Στα φαντασματάκια μας, λοιπόν! 
Cheers!