Κάτω απ' το δέντρο της Λυσίππης

Κάποιες στιγμές μάς σημαδεύουν ανεξίτηλα. Εκείνη η βραδιά, μια βραδιά ενός κρύου Δεκεμβρίου, έμελλε να φέρει μια σφραγίδα μαζί της. Προοριζόταν για ένα μικρό, ευκίνητο πλάσμα που μπορούσε να κρύβεται, χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι. Ήταν η Μία! Σε μικρό μέγεθος τότε, που κρυμμένη σε μια γωνιά είδε τον Άγιο Βασίλη να τους αφήνει τα δώρα κάτω απ' το δέντρο. Τον αληθινό Άγιο Βασίλη, ε; Όχι μαϊμού!

Αυτή η στιγμή μοιραία θα χαρασσόταν μέσα της και θα καρποφορούσε, όπως γίνεται σχεδόν πάντα με την έμπνευση που μας προκαλούν οι άλλοι. Όχι με συμβουλές και τσιτάτα, αλλά με την ίδια τους τη στάση. Έτσι, μεγαλώνοντας, θα έπαιρνε ξανά τον αγιοβασιλιάτικο σκούφο της, αυτόν που φορούσε κείνη τη βραδιά, και θα μοίραζε χαμόγελα.

Κάπως έτσι, μες στον σάκο της, βρέθηκε και ένα τσαλακωμένο χαρτάκι που έγραφε Λυσίππη. Δεν θα την άφηνε παραπονούμενη. Θα έπαιρνε κι εκείνη τα δώρα της - δώρα φτιαγμένα από κείνη.

Πέρασαν ημέρες που καθόταν στο εργαστήρι της και δημιουργούσε, μα η μεγαλειώδης στιγμή δεν άργησε να φτάσει. Το πακέτο είχε φτάσει στον προορισμό του...

 Η Λυσίππη ένιωσε το συναίσθημα που σε πιάνει κάθε φορά: έξαψη κι ενθουσιασμός. Με γρήγορες κινήσεις, άνοιξε το πακέτο για να δει τι έκρυβε μέσα του. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της, με το πόσο όμορφα και φροντισμένα τα είχε φωλιάσει μες στο πακέτο. Και μετά κυριεύτηκε ξανά απ' την έξαψη και τον ενθουσιασμό κι άρχισε να τα περιεργάζεται...

Τα μάτια της, όπως και κάθε άλλου κοιλιόδουλου πλάσματος, έπεσαν στη σοκολάτα. Και τι κάνει το κάθε κοιλιόδουλο πλάσμα; Τρώει! Ε, αυτό έκανε κι η Λυσίππη. Εν ριπή οφθαλμού είχε ξετυλίξει το περιτύλιγμα κι είχε ήδη δαγκώσει το μισό - μετά και το άλλο μισό. Κι αν δεν τη φρέναρε το ότι έπρεπε πρώτα να τραβήξει φωτογραφία, την ίδια τύχη θα είχαν και τα άλλα τρία - που, μεταξύ μας, δεν άργησε καθόλου να συμβεί.

Εδώ πριν προλάβουν να βρεθούν στο Λυσιππικό στομάχι.

 Μετά την γαστρι-μαγική απόλαυση, είπε να το ρίξει στον καλλωπισμό, οπότε τα μάτια της κεντράρανε στα σκουλαρίκια.

Και, βεβαίως βεβαίως, στον εσωτερικό καλλωπισμό, αυτό του πνεύματος, με ποίηση του Κάλβου. Ιδιαίτερη μνεία στην προνοητικότητά της, γιατί τίποτα καλύτερο απ' το να 'χει κρύο κι εσύ να είσαι μέσα, στα ζεστά σου, παρέα μ' ένα βιβλίο και μια κούπα με τσάι/καφέ/οτιδήποτε. Τσαγάκι λεμόνι λοιπόν. Και δίπλα βλέπετε ένα τετράδιο ντυμένο από την ίδια. Ο σελιδοδείκτης-καρδούλα σκέτη ζωγραφιά!

Μαζευτείτε. Θα απαγγείλω. :)

Όσοι τη ξέρουμε, ξέρουμε πόσο καλά τα πάει με τη ζωγραφική και τη χειροτεχνία. Μια ζωγραφιά της, λοιπόν, μια καρφίτσα και μια καρτούλα από εκείνη με ευχαριστίες.

Στα ίδια επίπεδα κι οι ικανότητές της με το βελονάκι.

Αυτά ήταν και τα δικά μου δωράκια, φίλοι μου.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η Μία, για τα γενέθλιά της, έκανε κλήρωση με προσωποποιημένα δώρα φτιαγμένα από εκείνη. Είχε βάλει δέκα, αλλά η γενναιοδωρία της πρόσθεσε καμιά δεκαριά και βάλε ακόμα. Αυτή της η γενναιοδωρία μού χαμογέλασε και χαίρομαι τώρα τα δωράκια της.

Πολλές ευχές ξανά για τα γενέθλιά σου, Μία μου - με τόσα φωτεινά χαμόγελα, όσα έδωσες σ' εμάς.