Η κληματαριά παρέδιδε δωρεάν μαθήματα ελπίδας.
Ο ήλιος κατ΄οίκον, μαθήματα πολιτισμού.
Μηδέν εγγραφές.
Δισκία των 0,5mg υπόσχονταν απλήρωτο χρόνο.
Σα να μην αγαπούσαμε τίποτα, ποτέ!
Η συμμετοχή μου στο Κείμενο της αγαπημένης μας Μαρίας Νικολάου με αφορμή μια ρεαλιστική φωτογραφία και το δρώμενο με το όριο των 25 λέξεων.
Θαυμάσια χτίζουμε οι άνθρωποι όνειρα να τα στεγάσουμε.
Κι όταν τα στεγάσουμε η απληστία έρχεται αδηφάγα να ζητήσει και να διεκδικεί το πλέον.
Το πλείστο.
Το ανικανοποίητο και η εγκατάλειψη είναι τελικά δυο εξ΄αποστάσεως φίλοι μα συμπληρωματικοί.
Ακόμη αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς στοχαζόμενοι αυτή τη φωτογραφία δε βούτηξαν στην ψυχή τους την ίδια... Σπίτια και ψυχές συγκατοικούν.
Πολλά πολλά φιλιά και μπράβο στους 19 + μία :)
Tα σπίτια έχουν κάτι από την ψυχή εκείνων που τα κατοίκησαν. Και υπάρχουν πολλά που δεν θα μάθουμε ποτέ για τη ζωή τους και θα μείνουν καταχωνιασμένα στα συντρίμμια του χρόνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη συμμετοχή! Συγχαρητήρια στο αννετά...κι μας!
Ακόμη είμαι αβέβαιη αν το σπίτι είναι η ψυχή μας ή η ψυχή μας το σπίτι μας. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ψυχή περιβάλλεται ή θωρακίζεται αν θες σε στεγανό περίβλημα ( βλ. χελώνες,οστρακοειδή). Όπως και να΄χει όμως τα αποτελέσματα της εγκατάλειψης τα ξέρουμε, τα βλέπουμε, τα ζούμε!
ΔιαγραφήΗ εκπληκτική φωτό της Μαρίας μας έδωσε το έναυσμα για βαθιά περισυλλογή, σε ευχαριστούμε πολύ λοιπόν και να είσαι πάντα καλά! :)
Υπέροχη συμμετοχή... η πρώτη μου επιλογή.Τη λάτρεψα. Και μέσα σε 27 λέξεις ανοίγει ψυχές και ξύνει πληγές...Τόσο απλά, τόσο σοφά!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Αννέτα μου
Φιλιά πολλά και καλή Κυριακή να περάσεις
σε ευχαριστώ Αννούλα που εντρύφησες στα λόγια μου! Φιλιά πολλά που και πάλι λίγα θα΄ναι!
ΔιαγραφήΠιστεύω πως τα σπίτια "μιλούν" και τα παλιά σπίτια ακόμα περισσότερο γιατί στα παλιά σπίτια οι άνθρωποι είχαν πιο γεμάτη ζωή. Οι ήχοι και οι μυρωδιές ήταν περισσότερες, τα αισθήματα έρεαν. Με τις 27 λέξεις σου κατάφερες να φωτίσεις μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου. Και ναι θα συμφωνήσω απόλυτα πως σπίτια και ψυχές συγκατοικούν και δεν εννοώ μόνο τις ψυχές των ζώντων αλλά και όσων έχουν φύγει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γιαγιά μου όταν καθόταν ήσυχη και αμίλητη και τη ρωτούσαμε τί έχει; Μας απαντούσε "Τίποτα παιδάκι μου, έκατσα λίγο ν'ακούσω το σπίτι"
Άριστη η συμμετοχή σου Αννέτα..κι!! Μου άρεσαν πολύ οι 27 λέξεις σου.
Και η φωτογραφία υπέροχη!
Καλό βράδυ!
Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τη γιαγιά σου και ίσως να "ακούγαμε μαζί το σπίτι"... θα είχε να μου μάθει πολλά για όσα συλλαμβάνει το αυτί της ψυχής, ίσως να την συμπλήρωνα κι εγώ. Δεν είναι όμως όλα δυνατά γι΄αυτό περιοριζόμαστε σε όσα έχουμε.
ΔιαγραφήΓλυκιά μου Μαρία, που αναπάντεχα συναπαντηθήκαμε και που απείρως σε εκτιμώ, εύχομαι να είναι το σπιτικό σου τόσο ζωντανό και ζεστό όσο η καρδιά σου το θέλει!
Την αγάπη και το σεβασμό μου :)
( και μου σχολιάζει ο άλλος... καλά βρε παιδί, κι εσύ κληματαριά βρήκες; το φυτό στη γλάστρα δε μπορούσες; - για τους 11 βαθμούς)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τώρα τι να του πω ; ότι η κληματαριά δε λείπει από κανένα χωριό, φτιάχνει κρασάκι, ευφραίνει καρδίαν και σώμα υπό τον παχύ της ίσκιο; ότι όλοι οι αστοί ονειρευόμαστε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο από κάτω και να το ξεχάσουμε ένα μήνα; ότι μεταλαμβάνουμε "οίνο και άρτο"; ότι και η apivita κυκλοφόρησε τη νέα κρέμα ημέρας από πολυφαινόλες αμπελιών Σαντορίνης; κυρίως αυτό!
Καλά. Την άλλη φορά θα βάλω φυτό. Αλόη :)
Πολύ καλα του τα είπες του τυπου Αννετα-κι μου..για την κληματαρια σου.. που συγκατοίκησε και αυτη μαζι με την ψυχη.. σ αυτη την εικονα
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγχαρητηρια για την συμμετοχη σου.. στο ομορφο δρωμενο αυτο..
καλη συνεχεια σε οτι κανεις να περνας ομορφα .. φιλακιααα!!
Δεν τα είπα, τα σκέφτηκα μόνο Ρούλα μου ή για να ακριβολογήσω, έγραψα τις σκέψεις μου εδώ. Το τίμημα των ολιγόλεκτων είναι ακριβώς αυτό... ποια λέξη πού τοποθετημένη και με ποια έννοια θα αποδώσει τι. Μπουκαμβίλια ή κληματαριά ή άδεια η ταϊστρα πουλιών έχει τόση σημασία; σημασία έχει μόνο να μας ικανοποιεί η συμμετοχή μας πατώντας το enter για αποστολή. Για κάποιο δικό μου λόγο αγάπησα αυτή τη φωτογραφία και βούτηξα μέσα της ανασύροντας τα κοχύλια από το βυθό της.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ, να περνάς όμορφα κι εσύ! ....
Πολύ ωραίο Αννετάκι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήsmileάκια πολλά ! ♥
ΔιαγραφήΓουάου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο Αννέτα μου! Υπέροχο!
♥
Ποιος λέει υπέροχο ποιον, αδυναμία μου μεγάλη ; :) :) :)
ΔιαγραφήΑννέτα μου, πολλά μπράβο για τις 27, γεμάτες νόημα λέξεις σου που λένε πολύ περισσότερα πράγματα, απ' όσα χωρούν τα γράμματα τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι Μαρίνα μου πόσα από πίσω εννοούσα! Να΄ναι καλά ο κόφτης γιατί με αυτή τη φωτό έγραφα ίσαμε και βιβλίο! Σε ευχαριστώ μαρινάκι, τα φιλιά μου!
Διαγραφή"Σα να μην αγαπούσαμε τίποτα, ποτέ!..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η φράση είχε μείνει μέσα μου ! δυνατά, παράξενα. Μαζί με τα μιλιγκράμ. Μαζί με όλο το μονόλεκτο.
Αγαπήθηκε, άρεσε, τάραξε, ομόρφυνε το χώρο και τις συμμετοχές παράλληλα με τις άλλες.
Αννέτα μου, μερικές φορές εισβάλλει κάτι μέσα μας χωρίς να έχουμε αιτίες να το ερμηνεύσουμε.
Μπράβο κορίτσι μου.
έχεις δίκιο Γιάννη. Αυτή η φωτό εισέβαλε μέσα μου, κατσικώθηκε αυθάδικα και ντύθηκε με λέξεις, όλες και μία μία αγαπημένες ... "σα να αγαπούσαμε πάντοτε, τα πάντα! "
ΔιαγραφήΤις ευχαριστίες μου φίλε μου !
27 βήματα για να φτάσω στον χάρτη του θησαυρου σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή27 λέξεις για να κορυφωθεί το νόημα!
Την αγάπησα τη συμμετοχή σου.
Σαν ένα ξυράφι που σε χαρακωνει κρυφά και αυτοτιμωρείσαι για να μισεψουν οι ενοχές.
Μ'ενα λεπιδι κοφτερό ξεφλούδισες Αννέτα μου το περιτυλιγμα του κόσμου μας!
Συγχαρητήρια!
Σε φιλώ 🌷
Επειδή τα είπες όλα Σταυρούλα μου θα αρκεστείς στα ασχολίαστα πλατιά μου χαμόγελα και μόνο ;
ΔιαγραφήΚι εγώ σε φιλώ, χαρούμενη για όσα κοινά συλλαμβάνει ο φακός της ψυχής μας ♥
Η "κληματαριά" είναι από μόνη της μια αγαπημένη λέξη, είναι και ιστορική ταβέρνα στην πλατεία Θεάτρου, οπότε την "κλάδεψες" περίφημα Αννετάκι μου. Να ξαναβλαστήσει στη μνήμη μας, για να μην ξεχνάμε τις γειτονιές που μεγαλώσαμε, τα σπίτια μας τα πατρικά και τις αυλές που παίζαμε. Όσα δισκία και πολυφαινόλες κι αν καταναλώσουμε, σ' αυτά τα μέρη θα ξαναγυρνάμε. Όσο υπάρχουν ακόμα βέβαια και δεν τσιμεντωθούν κι αυτά στο βωμό της "ανάπτυξης".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια!!!
".. στα ίδια μέρη θα ξαναγυρνάμε", έτσι κι αλλιώς οι μετακομίσεις ( μεταφορικές και πρακτικές) δεν καταλαβαίνουν ντιπ από τις φωνές της ρίζας γι αυτό κι εμείς μισοπατάμε στο τότε και στο τώρα διχασμένα, ανένταχτα κι αναποφάσιστα.
ΔιαγραφήΜήπως να .... αμπελοφιλοσοφούσαμε όλα αυτά κάτω από την κληματαριά της πλατείας θεάτρου που λες, με οίνου συνοδεία και την παρέα όσων θέλουν να ακολουθήσουν; Κοντοζυγώνει άνοιξη ... :)
Κοίτα τώρα. Αυτό που λέμε θεωρητικά περί "παντρέματος" παραδοσιακών και σύγχρονων στοιχείων μου έφερε στο μυαλό το ολιγόστιχό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ποιον τρόπο; Από το γεγονός ότι ενώ "πατάει" σε μια δεδομένη φωτογραφία δε διστάζει ούτε να ΜΗΝ περιγράψει την εικόνα, ούτε να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία της σε άλλο λειτουργικό επίπεδο: ο ήλιος δίνει ιδιαίτερα μαθήματα. Υπάρχει ήλιος στη φωτογραφία, αλλά στο στίχο είναι ένας άλλος ήλιος, μια άλλη κληματαριά.
Λέω, λέω, προσπαθώντας να αποφύγω την απόγνωση του τελευταίου στίχου, που θα ήθελε να μας γράψει στο φροντιστήριο του ήλιου.. (Αλλά με μας που έμπλεξε..)
Τώρα.. από τα δισκία όλα προτιμώ κι εγώ, όπως η Κανελλάκη από πάνω τους δίσκους της κληματαριάς. Με τα ψητούλια της γάστρας - ε..ναι.. εμείς παραμένομεν προκολλημμένοι στην παράδοση.. Σρλουπ!
θα αφήσω ασχολίαστα Διονύση μου τα ( πάντα εύστοχά σου) σχόλια και θα σταθώ στην ουσία της γάστρας. Έφτασε 3 παρά το μεσημέρι, πεινάμε όλοι στο σπίτι και ανοίγεις πληγές γιατί ένα μπρόκολο στο ψυγείο λέει κάτι για το θαύμα στην Κανά, στα θαύματα δεν πιστεύουμε κι έτσι εγκαταλείποντας την ιδέα της συγγραφικής μου ιδιότητας καλούμαι να μαγειρέψω. Μπράβο σου !
ΔιαγραφήΜου 'φυγε το σχόλιο πεινασμένο κι ούτε ένα μπράβο δεν πρόλαβε να πει. Μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήεξίσου πεινασμένα σε ευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σα να μην αγαπούσαμε τίποτα, ποτέ!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι πόση εντύπωση μου 'χε κάνει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει - σαν χαστούκι. Υπέροχο ολιγόλεκτο και τόσο ταιριαστό με την φωτογραφία τής Μαρίας μας. Σαν το σπίτι που χτίζουμε και φροντίζουμε να 'ναι όμορφο, μα στην πορεία το εγκαταλείπουμε, καταρρέει κι η δυσωδία τής εγκατάλειψης και του μαρασμού σου κυριεύει τα ρουθούνια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το σπίτι μπορεί να είναι ό,τι αγαπήσαμε. :)
-Έγραψες πάλι! Μπορεί να μη σε πέτυχα τούτη τη φορά, μα μου άρεσες απίστευτα πολύ. Σμουατς!
εεεεε... έγραψα, δεν έγραψα; :)
ΔιαγραφήΛυσιππάκι μου το σπίτι μας δεν είναι μόνο ό,τι αγαπήσαμε. Είναι η ψυχή μας η ίδια που τους δίνει ή τους παίρνει τη ζωή.
Σ΄ευχαριστώ, επίσης σμουάτς!
'Σπίτια και ψυχές συγκατοικούν": Ναι!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δισκία των 0,5mg υπόσχονταν απλήρωτο χρόνο": υπέροχο!
Μπράβο, φιλιά πολλά!
σε ευχαριστώ Αλεξάνδρα μου, την αγάπη μου!
ΔιαγραφήΑχ τι όμορφο σύντομο κείμενο!!!!!!! Μπράβο και πολλά φιλιά σε αμφότερα τα όμορφα κορίτσια!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο δύσκολο είναι να γράψεις με 27 λέξεις μόνο και να οεις τόσα πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο για την συμμετοχή σου Αννετάκι μου .
Δεν τα διάβασα εγκαίρως και δεν ψήφισα δυστυχώς .
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά
Είναι πρόκληση αλήθεια , κάθε λέξη να υποννοεί και μια πορεία κι όλες μαζί , μια αρχή, μέση και τέλος.
ΔιαγραφήΦιλάκια Ρένα μου!
Δυνατό, πολύ! Και ο επίλογος τόσο συγκλονιστικά αληθινός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν προλαβαίνω να σας διαβάζω και χάνω πάρα πολλά δυστυχώς..
Σε φιλώ με αγάπη!
Κι εσύ μας λείπεις Κατερίνα. Χαιρόμαστε να περνάς όποτε, όσο μπορείς και να καταθέτεις έστω το χαμόγελό σου :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα αγαπημένα μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ πάρα πολύ!
Σε ευχαριστώ εγώ Μαρία μου. Για πολλά. Για όλα :)
Διαγραφή