Χριστουγεννιάτικη καρτ ποστάλ

Αγαπημένα μου φιλαράκια, 

πολύ θα ήθελα να βρισκόμανε υπό τη σκιά ενός κοκοφοίνικα και να σας έβαζα διάφορους γρίφους για το πού βρίσκομαι (Για πού το έβαλα; Για ξεσκονίστε την υδρόγειο σφαίρα... λίγο πιο πάνω, λίγο πιο αριστερά, λίγο πιο δεξιά και κάτω [...]) και να χασκογελάω που θα σας έσπαγα τα νεύρα και θα με σιχτιρίζατε, γιατί δεν θα το βρίσκατε με τίποτις (ε, τι θέλετε τώρα; αφού δεν θα ήταν διασκεδαστικό για μένα να το βρείτε με την πρώτη -κάπως θα έπρεπε να σκοτώσω την ώρα μου κι εγώ δα!), αλλά σας γράφω απ' το ταπεινό μου πατρικό.

Μη μου κακιώσετε, αλλά θα απέχω συνειδητά απ' την Μπλογκούπολη, καθότι θα είμαι πολύ απασχολημένη, αφού θα τρώω, θα τρώω... α, ναι!... και θα τρώω (Αριστέα κλείσε τα μάτια σου ή πάρε υπογλώσσιο: μελομακάρονα, ροξάκια, χιονούλες, μαρμελάδες μήλου με ρόδι και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα -με βλέπω να μου κόβουν πόδια και χέρια, απ' το ζάχαρο που θα μου κατσικωθεί. Κι άντε το πόδι τρώγεται, αλλά το χέρι; Πώς θα σας γράφω τις απείρου κάλλους ασυναρτησιο-κοτσάνες μου; Θα ποθάνω από μαρασμό.). Μετά, αν δεν μεταφερθώ εσπευσμένα στο νοσοκομείο με μπουκάλα οξυγόνου, απ' το σκάσιμο, θα τραβήξω και μια χειμερία νάρκη, παρκάροντας την κορμάρα μου την παράξενη κάτω από μια βελέντζα, και θα ξυπνήσω όταν ανοιξιάσει με το καλό. Εσείς, κορόιδα, μείνετε ξύπνια, να τουρτουρίζετε και ν' ανάβετε κερί στον άγιο Τουρτούρη (που λέει κι η Φιληνάδα μου)!

Ας σοβαρευτώ πχια...

Φιλαράκια μου, οι μέρες κυλάνε σα νερό και δεν θα ήθελα να φύγουν μπροστά από μια οθόνη. Το να ετοιμάσεις ένα κείμενο, να επισκεφτείς τα φιλαράκια σου και ν' αφήσεις το σχόλιό σου, απαιτεί χρόνο. Κι εγώ αυτό τον χρόνο θέλω να τον περάσω με τους δικούς μου. Να τα πούμε, να γελάσουμε... να τους χορτάσω! 

Οπότε αυτή η ανάρτηση αποτελεί ένα διάλειμμα. 

Θα τα ξαναπούμε σε κάνα δυο βδομαδούλες περίπου. 

Δεν σας ξέχασα, όμως. 

Το δώρο μου για εσάς είναι ήδη κάτω απ' το δέντρο και σας περιμένει. 

Ένα πακετάκι γεμάτο κι ελαφρύ. 

Έχει μέσα όνειρα, χαμόγελα, χαρές, επιτυχίες, ευχές για ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας. 

Περάστε το από χέρι σε χέρι... Μη φοβηθείτε, είναι ανεξάντλητος!

 ✔ Xρόνια πολλά πασπαλισμένα με την γλύκα των ημερών. 
✔Χρόνια πολλά γεμάτα με την αισιοδοξία που φέρνει το μήνυμα της Θείας Γέννησης. 
✔Χρόνια γεμάτα δύναμη... στους δυστυχισμένους, στους πονεμένους, στους αρρώστους, στους τεθλιμμένους, στους αγωνιστές!.

Καλή Χρονιά σε όλους, απ' τα βάθη της καρδιάς.
Υγεία, Αγάπη, Ελπίδα κι Ενσυναίσθηση πάντα στην ζωή μας, 

με την ευχή να λιγωνόμαστε απ' την πολλή χαρουμενιά. 

***Κλικ***

♥ au révoir ♥

Σας αγαπώ!! (Λυσίππη, όχι Αλιφέρη)

Απολογισμός ζωής

Απ' το εκτυφλωτικό φως, που πήγαζε απ' το λευκό τούνελ, και διέλυε το πυκνό σκοτάδι που επικρατούσε, άρχισαν να ξεπροβάλλουν δύο αστραπόμορφοι με μακριά χρυσά μαλλιά. Απαράμιλλη ανέκφραστη ωραιότητα. Ωστόσο ξεχείλιζαν αγάπη, η αγαθότητά τους παρέλυε και μετάγγιζε ζεστασιά. Ήταν ο Προστάτης Άγγελος κι ο Άγγελος Υποδοχής, που ζύγωσαν κοντά στην ψυχή του κεκοιμημένου, κι έδιναν την δική τους υπερπροσπάθεια, να την προστατεύσουν και να την σώσουν απ' τα δαιμόνια.

Δαιμόνια που άλλαζαν συνεχώς την μορφή τους, και φοβέριζαν την ψυχή. Πότε άγριοι λύκοι, που έτειναν λυσσασμένα. Πότε σκύλοι, που το γαύγισμά τους ξεκούφαινε. Πότε δίμετροι, γεροδεμένοι μελαμψοί άντρες, που προσπαθούσαν να κάνουν την ψυχή να χάσει κάθε ελπίδα για την σωτηρία της. Αδυσώπητες κατηγόριες, ψευδείς κι αληθινές. Κατηγόριες που ακούγονταν με γνώριμες φωνές "Επιτέλους, γλιτώσαμε απ' αυτό το ανηλεές αφεντικό. Καμιά μακροθυμία και καλοσύνη. Μόνο εξεταστικά βλέμματα, ανικανοποίητες απαιτήσεις κι αλλεπάλληλες προσβολές, θαρρείς και ηδονιζόταν να μας ταπεινώνει." "Πολύ σπάταλος, ρε παιδί μου. Καμιά εγκράτεια πια. Άγγιζε τα όρια της επιδειξιομανίας η ασυδοσία του φορές φορές." "Αυτό που δεν τον χαρακτήριζε στα σίγουρα ήταν η πραότητα. Ακροβατούσε στο σχοινί της ευερεθιστότητας. Μπορούσε να γίνει εξαιρετικά σαρκαστικός, και να κινεί με περισσή επιδεξιότητα τους σπάγκους, μεταβάλλοντας τον οποιονδήποτε σε μαριονέτα, οδηγώντας τον στην πλήρη αποστροφή και βγάζοντάς τον εκτός εαυτού." [...]

Μία στάλα δάκρυ λαμπύριζε στην κόχη του ματιού της ψυχής. Όχι επειδή την βάραιναν με ανυπόστατες δηλώσεις, μα επειδή ήξερε ότι -πολλά απ' αυτά- ήταν η πάσα αλήθεια.

 Ανυπολόγιστο το βάρος που απίθωνε στο ζύγι, αγνοώντας κώδωνες και προειδοποιήσεις. Μα τώρα ήταν αργά για αλάφρωμα της ζυγαριάς κι εξιλέωση μετά επανορθώσεων. Κι αυτό το γνώριζε καλά, και γι' αυτό... οδυρόταν.



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 4ο (2ου κύκλου) παιχνίδι των λέξεων. Μια ιδέα της Φλώρας μας, που αυτή τη φορά φιλοξενήθηκε απ' την Αριστέα μας. Αριστέα μου, μπράβο και πάλι για την άψογη φιλοξενία κι οργάνωσή σου, και για την προσφορά σου να φιλοξενήσεις το παιχνίδι και να ξεκουράσεις την Φλώρα. Μπράβο και στον Ανταίο, που με τις λέξεις που επέλεξε έθεσε ψηλά τον πήχη. Μπράβο και σε όσους ξεπέρασαν το αρχικό σοκ (:P) και μας έδωσαν τόσο όμορφες ιστορίες.

Στα βήματα του τανγκό

Χέρια σφιχτοπλεγμένα και κορμιά που έρχονται κοντά, ηλεκτρισμένα, αφιονισμένα και μεθυσμένα απ' την μουσική. Βλέμματα μπλεγμένα, που πότε προκαλούν κι απειλούν, και πότε κάνουν πίσω κι επιστρέφουν με περισσότερη ένταση. Κορμιά ενωμένα, που στροβιλίζονται σε μία έκρηξη ξέφρενου πάθους και δύναμης.

Τα βήματά σου γρήγορα, κοφτά, δυναμικά, ευέλικτα με άψογα σταματήματα. Να είναι γρήγορα κι αποφασιστικά, προς τα εμπρός, στην αγάπη και την ευτυχία. Πλαγιαστά, σα να βγάζουν γλώσσα, στη λύπη, και να συνεχίζουν προς την κορύφωση της υπομονής και του θάρρους, όχι της λιποψυχίας.

Για το Μιραντάκι, που έχει σήμερα τα γενέθλιά του. :)

Θυμάσαι;

Θυμάσαι;

Σ' ένα κοχύλι συναντηθήκαμε.
Το κάναμε βάρκα και γυρίσαμε όλο τον ωκεανό.
Και καντάδα μας... το τραγούδι των κοραλλιών.
Θυμάσαι;

Μου βαστούσες την χούφτα και χανόμασταν στους γαλαξίες.
Μου έδειχνες έναν έναν τους πλανήτες.
Να η Αφροδίτη, να ο Πλούτωνας. Να κι ο Δίας.
Θυμάσαι;

Γινόσουν φάρος για να μην χαθώ στο έρεβος.
Γινόσουν βροντή για να με ξυπνάς απ' τον παρατεταμένο ύπνο.
Με έλουζες με όλα τ' αστέρια τ' ουρανού, για να λάμπω, όταν ήμουν σκυθρωπή.
Θυμάσαι;

Πάντα προλάβαινες ν' αγκαλιάσεις την σκιά μου πριν εξαφανιστεί.
Και την έντυνες με το βαθύ κόκκινο των κλειστών πετάλων ενός τριαντάφυλλου.
Τότε η επιθυμία γινόταν κανίβαλος και μας κυρίευε αχόρταγα.
Θυμάσαι;

Με ξυπνούσες με λόγια που ακούγονταν σα προσευχή.
Κι οι λαλιές μας μεταμορφώνονταν σε τραγούδι αηδονιού.
Τότε ανοίγαμε φτερούγες και πετούσαμε στον δικό μας κόσμο, έναν κόσμο αυστηρά για δύο.
Θυμάσαι;

Κι όταν κοιμόσουν φρόντιζα τα όνειρά σου, τα έκανα γλυκά.
Εξομολογούμενη τα όσα ένιωθα με την πιο κελαρυστή κι αέρινη φωνή μου.
"Ένα αστέρι χάραξε κάποτε ένα νοητό μονοπάτι κι, επιτέλους, με οδήγησε στην δική μου Βηθλεέμ".
Θυμάσαι;

Πες μου, θυμάσαι;

--> ♪ ♫ ♩ ♬<--


Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχούλα για το Συμπόσιο Ποίησης, που ήταν ιδέα του αριστακίου. Αριστέα μου, μπράβο για την όμορφη και πρωτότυπη ιδέα. Και σ' ευχαριστούμε για την άψογη οργάνωση & διεκπεραίωση και που μας έδωσες την ευκαιρία να πιούμε και να μεθύσουμε από ποίηση, μέσα από τις ομορφιές που μαζεύτηκαν. 

2019: Το «Θυμάσαι;» συμμετέχει και στην Ερωτική Υμνωδία. 

«Because who is perfect?»

Έφτιαξαν κούκλες για βιτρίνες μαγαζιών στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρία.

Θέλησαν έτσι να δείξουν πως το τέλειο είναι υπερτιμημένο, σχετικό και ποτέ αληθινό!!!

Η Pro Infirmis, είναι μια οργάνωση από την Ελβετία που βοηθά και στηρίζει ανθρώπους με αναπηρία.
Οι υπεύθυνοί της θέλησαν να περάσουν ένα μήνυμα, ώστε να σταματήσει η προκατάληψη και ο ρατσισμός προς τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Να δείξουν πως το τέλειο δεν υπάρχει, και πως ο καθένας θα πρέπει να αγκαλιάζει την ιδιαιτερότητά του.
Έφτιαξαν λοιπόν μια σειρά από μανεκέν για βιτρίνες καταστημάτων στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρίες, για να καταρρίψουν την εικόνα του τέλειου, που ούτως ή αλλιώς δεν είναι ποτέ αληθινή.

Άλλωστε, ποιος είναι τέλειος;;

Πηγή

"People are people. Treat them as people." όπως λέει κάποιος στα σχόλια του βίντεο.

Έφτιαξαν κούκλες για βιτρίνες μαγαζιών στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρία (video)

Θέλησαν έτσι να δείξουν πως το τέλειο είναι υπερτιμημένο, σχετικό και ποτέ αληθινό

Η Pro Infirmis, είναι μια οργάνωση από την Ελβετία που βοηθά και στηρίζει ανθρώπους με αναπηρία.
Οι υπεύθυνοι της θέλησαν να περάσουν ένα μήνυμα ώστε να σταματήσει η προκατάληψη και ο ρατσισμός προς τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Να δείξουν πως το τέλειο δεν υπάρχει και πως ο καθένας θα πρέπει να αγκαλιάζει την ιδιαιτερότητα του.
Έφτιαξαν λοιπόν μια σειρά από μανεκέν για βιτρίνες καταστημάτων στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρίες για να καταρρίψουν την εικόνα του τέλειου που ούτως ή αλλιώς δεν είναι ποτέ αληθινή. - See more at: http://www.sigmalive.com/news/international/81108#sthash.N9CAsojA.dpuf

Έφτιαξαν κούκλες για βιτρίνες μαγαζιών στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρία (video)

Θέλησαν έτσι να δείξουν πως το τέλειο είναι υπερτιμημένο, σχετικό και ποτέ αληθινό

Η Pro Infirmis, είναι μια οργάνωση από την Ελβετία που βοηθά και στηρίζει ανθρώπους με αναπηρία.
Οι υπεύθυνοι της θέλησαν να περάσουν ένα μήνυμα ώστε να σταματήσει η προκατάληψη και ο ρατσισμός προς τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Να δείξουν πως το τέλειο δεν υπάρχει και πως ο καθένας θα πρέπει να αγκαλιάζει την ιδιαιτερότητα του.
Έφτιαξαν λοιπόν μια σειρά από μανεκέν για βιτρίνες καταστημάτων στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρίες για να καταρρίψουν την εικόνα του τέλειου που ούτως ή αλλιώς δεν είναι ποτέ αληθινή. - See more at: http://www.sigmalive.com/news/international/81108#sthash.N9CAsojA.dpuf

Έφτιαξαν κούκλες για βιτρίνες μαγαζιών στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρία (video)

Θέλησαν έτσι να δείξουν πως το τέλειο είναι υπερτιμημένο, σχετικό και ποτέ αληθινό

Η Pro Infirmis, είναι μια οργάνωση από την Ελβετία που βοηθά και στηρίζει ανθρώπους με αναπηρία.
Οι υπεύθυνοι της θέλησαν να περάσουν ένα μήνυμα ώστε να σταματήσει η προκατάληψη και ο ρατσισμός προς τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Να δείξουν πως το τέλειο δεν υπάρχει και πως ο καθένας θα πρέπει να αγκαλιάζει την ιδιαιτερότητα του.
Έφτιαξαν λοιπόν μια σειρά από μανεκέν για βιτρίνες καταστημάτων στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρίες για να καταρρίψουν την εικόνα του τέλειου που ούτως ή αλλιώς δεν είναι ποτέ αληθινή. - See more at: http://www.sigmalive.com/news/international/81108#sthash.N9CAsojA.dpuf

Έφτιαξαν κούκλες για βιτρίνες μαγαζιών στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρία (video)

Θέλησαν έτσι να δείξουν πως το τέλειο είναι υπερτιμημένο, σχετικό και ποτέ αληθινό

Η Pro Infirmis, είναι μια οργάνωση από την Ελβετία που βοηθά και στηρίζει ανθρώπους με αναπηρία.
Οι υπεύθυνοι της θέλησαν να περάσουν ένα μήνυμα ώστε να σταματήσει η προκατάληψη και ο ρατσισμός προς τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Να δείξουν πως το τέλειο δεν υπάρχει και πως ο καθένας θα πρέπει να αγκαλιάζει την ιδιαιτερότητα του.
Έφτιαξαν λοιπόν μια σειρά από μανεκέν για βιτρίνες καταστημάτων στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρίες για να καταρρίψουν την εικόνα του τέλειου που ούτως ή αλλιώς δεν είναι ποτέ αληθινή. - See more at: http://www.sigmalive.com/news/international/81108#sthash.N9CAsojA.dpuf

Έφτιαξαν κούκλες για βιτρίνες μαγαζιών στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρία (video)

Θέλησαν έτσι να δείξουν πως το τέλειο είναι υπερτιμημένο, σχετικό και ποτέ αληθινό

Η Pro Infirmis, είναι μια οργάνωση από την Ελβετία που βοηθά και στηρίζει ανθρώπους με αναπηρία.
Οι υπεύθυνοι της θέλησαν να περάσουν ένα μήνυμα ώστε να σταματήσει η προκατάληψη και ο ρατσισμός προς τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Να δείξουν πως το τέλειο δεν υπάρχει και πως ο καθένας θα πρέπει να αγκαλιάζει την ιδιαιτερότητα του.
Έφτιαξαν λοιπόν μια σειρά από μανεκέν για βιτρίνες καταστημάτων στα πρότυπα ανθρώπων με αναπηρίες για να καταρρίψουν την εικόνα του τέλειου που ούτως ή αλλιώς δεν είναι ποτέ αληθινή. - See more at: http://www.sigmalive.com/news/international/81108#sthash.N9CAsojA.dpuf

Christmas Award

Κι εκεί που ήπρεπε να πάρω τα σύνεργα της καλής νοικοκυράς, της δούλας και κυράς, και ν' αρχινήσω να συγυρίζω 'δω μέσα, καθότι πολλή σκόνη, βρε πουλάκι μου, κι άσε που θα ξετρούπωνα και καμιά αράχνη ή νυχτερίδα -έτσι όπως το 'χω παραμελήσει το έρμο το blog-... και θα το πάθαινα το εγκεφαλικό... σκάει το μάννα εξ ουρανού κι αγαλλιάζει η ψυχούλα μου.

Το αγαπημένο Κατερινάκι κι η νέα μου φίλη Νικολέτα μού χάρισαν το Christmas Award. Σας ευχαριστώ αμφότερες που με σκεφτήκατε. :))

Christmas mood, οπότενες λέω "Λυσίππη, θα ντυθείς αναλόγως, και δεν δέχομαι κουβέντα. Άντε γιατί α!". Το 'βαλα το τσίλικο γιορτινιάρικο σκουφάκι, σιχτίρισα και λίγο... μα να μην κάθεται σε μια κατηραμένη θέση αυτό το χνουδωτό ασπρουλιάρικο μπαλάκι; Τι δεξά το έκαμα, τι αριστερά το έκαμα, τίποτα αυτό. Στη μέση θρονιάστηκε, και μου κρύβει τα μάτια τα πλάνα κι αεροπλάνα. 

Επειδή ήδη ο καφές έχει φτάκει στη μέση, έχει ενεργήσει για τα καλά και το νιαουριτό μου θα είναι συνεχόμενο κι ανηλεές, θα δείξω κατανόηση και θα σταματήσω εδώ και θα μπω στο ψητό (όχι, δεν θα φέρω γουρ'νόπουλο).

Οι τέσσερες ερωτήσεις 

Η πιο όμορφη Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση

Αγαπημένο ξένο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι

Αγαπημένο ελληνικό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι

Το δώρο που θα ήθελα για τα φετινά Χριστούγεννα

Και...

Κάνε μια ευχή για το 2014

Δώσε το βραβείο σε 6 blogs που παρακολουθείς

Η πιο όμορφη Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση

Ε, αναντίρρητα οι παιδικές. Τότε που ήταν όλα πιο αθώα, η ψυχή σου ανοιχτή στην ομορφιά... συγκινούμενη από καθετί. Όλα όμορφες αναμνήσεις γινόντουσαν με τον άκρατο ενθουσιασμό. Σαν μεγαλύτερη δεν έχω να θυμάμαι πολλά που να μάχονται για την "πιο όμορφη ανάμνηση", παρά ένα στιγμιότυπο. Ήταν πριν δύο χρόνια, τότε που περιμέναμε να αλλάξει ο χρόνος. Φιλοξενούσαμε την μαμά της μαμάς μου, που μας είχε κάνει μπάχαλο. Ή με τα νεύρα ξεσηκωμένα θα ήσουν ή με την διάθεση να σέρνεται, και να φοβάσαι να περπατήσεις μη τυχόν και την τσαλαπατήσεις. Το λοιπόν, είχαμε μαζευτεί στην κουζίνα. Συζητούσαμε κι ακούγαμε λαϊκά και ζεϊμπέκικα μέχρι να έρθει η ώρα να αλλάξει ο χρόνος. Τότε άξαφνα, για να ξεφύγουμε και να ζωντανέψουμε λιγάκι, σηκώνεται η μαμά μου κι αρχίζει να χορεύει ζεϊμπέκικο. Πότε κανονικά και πότε του έδινε κωμική χροιά. Το τι γέλιο και τι κέφι είχα κάνει εκείνο το βράδυ δεν λέγεται. Θα έχω να το θυμάμαι για πολύυυυ καιρό. 

 Αγαπημένο ξένο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι

Το White Christmas από Sinatra. Επίσης, μ' αρέσουν πολύ το Last Christmas και το Feliz Navidad, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με πολύ όμορφες παιδικές αναμνήσεις. 

 Αγαπημένο ελληνικό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι

Ο μικρός τυμπανιστής, με διαφορά -και σε ξένο στίχο. Κάθε φορά που το ακούω με συγκινεί και μου δημιουργεί πολύ όμορφα συναισθήματα. Δεν θα παραλείψω να αναφέρω και τα Χριστούγεννα της Βανδή, που μαζί με το Last Christmas παίζανε λούπα κάθε χρόνο. Κοπανιέμαι και ξελαρυγγιάζομαι να το τραγουδάω. :P

 Το δώρο που θα ήθελα για τα φετινά Χριστούγεννα

Χμ. Τι δώρο θέλω να μου δώσουν; Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι πολύ των δώρων -στο να παίρνω, γιατί στο να δίνω πετάω την σκούφια μου. Όχι πως δεν μ' ευχαριστούν, δεν με συγκινούν και δεν το εκτιμάω. Αντιθέτως μάλιστα, αλλά δεν παύουν να είναι δευτερεύοντα για μένα. Το καλύτερο δώρο για μένα είναι το "ειλικρινές μαζί". Η αγάπη και το νοιάξιμο. Τα υλικά τα παίρνεις και μόνος σου, ενώ αυτά δεν τα πουλάνε πουθενά -γι' αυτό κι έχουν τόση μεγάλη αξία όταν τα βρίσκεις. 

Κάνε μια ευχή για το 2014 

Σε προσωπικό επίπεδο: Υγεία πάνω απ' όλα, και λίγη τύχη -σε κάποια πράγματα-, μπας και ξεκολλήσουμε και δούμε καμιά άσπρη μέρα 

Για την κοινωνία φώτιση κι ευαισθητοποίηση/μαλάκωμα, τίποτε άλλο.  

Ωραιοζήλη,  μπισκοτάκι, δελφινάκι, Κική, κουμπαρόνι, Στιγμούλα... αν θέλετε μπορείτε να το συνεχίσετε. :))

Men's Top 10 down

Κόκκινο ~ Λιακάδα    Πορτοκαλί ~ Αριστέα    Μπλε ~ η αφεντομουτσουνάρα μου 



-It's raining men! Hallelujah! - It's raining men! Amen! I'm gonna go out to run and let myself get Absolutely soaking wet!

-Θα σκάσεις πχια, κοπέλα μου;; Μας πήρες τ' αφτιά με την αγριογκαρίδα σου. Γλώσσα δεν έβαλες μέσα απ' την ώρα που ξύπνησες! Με τέτοια γλώσσα - πολυβόλο μου θες και βροχή τους men.

-Με στεντόρεια φωνή: It's raining men! Hallelujah! It's raining men! Every Specimen! Άμπρα κατάααμπρα γι’ αυτό τον άααντρα σκίζω τα μαύρα που φορώωω άαααμπρα κατάμπρα φωωωτιά και λάααβρα τα μάτια π’ αγαπώωωω. Ω, τι μου ήρθε της αρχαιοκάπηλης τώωωρα;; Πωωω!! Τ’ αγόρι μου τ’ αγόρι μου τ’ αγόρι μου γλυκό και τραγανό σαν καραμέεελα και πόζες όταν παίρνει άντρα ώριμου τ’ αγόρι μου είναι μούρλια είναι τρέεεελα. Άτσα μου ρεπερτόριο που το 'χω. Ξέρω να με διασκεδάζω. Μπράβο μου, όχι μπράβο μου. 

Τον αυτοθαυμασμό της διέκοψαν κάτι άξαφνα βογκολογήματα...

-Μπα; Δεήσατε να ξυπνήσετε, υπναρούδες; Άντε και μ' έχει φάει η αγωνία κι ο φόβος τόσην ώρα.

-Ποια αγωνία και ποιον φόβο μας τσαμπουνάς; Εσύ έχεις στήσει ολόκληρο πανηγύρι εδώ. Κελαηδάς σαν καρδερινοκάναρο. Η αγριογκαρίδα σου μέχρι το Καϊμακτσαλάν θ' ακούστηκε. Έτσι φοβάται ο κόσμος; 

-Καταρχάς, με πληγώνεις που συμφωνείς με τον καρακάξο. Εγώ αγριογκαρίζω; Η φωνή μου είναι γάργαρη κι απαλή σαν μπαμπάκι. Και φταίω εγώ που έχω τον ρυθμό μέσα μου δηλαδή; Που είμαι ένα κινούμενο jukebox; Να, αν μου ρίξεις δίφραγκο στο στόμα, μπορείς να κάμεις και παραγγελιά. Άσε που έβαλα τα δυνατά μου, μπας κι έχουν κάνα κονέ και χωθώ κι εγώ στην showbiz. Έχω σκεφτεί και με τι όνομα θα βγω στα φώτα της δημοσιότητας. Lysipponna! Καλόοοο;;;

-Την είδες και Lysipponna εσύ! Από νωρίς στα βάσανα της κορυφής και της διατήρησης της επιτυχίας. Βάι βάι. Πού έμπλεξα, Χριστέ μου, με δαύτην. Άσε τις βλακείς, να δούμε τι θα κάνουμε. Άσε τα τραλαλό τραλαλί και συντονίσου στην πραγματικότητα. 

-Μάιστα! Θα τ' ακούσω κιόλας από πάνω. Εσείς δεν ήσασταν που μου θέλατε βεγγέρες κι εξομολογήσεις;; Παρασύρετε και μένα τ' αθώο *βλεφαροπετάρισμα*. Ορίστε τα καζάντια μας. Μας απαγαγάνε οι άντρηδες και το μέλλον μας ζωγραφίζεται αβέβαιο στον καμβά της ζωής.

-Άσε τα ποιητικορομαντικοβαθυστόχαστα, δεν σ' ακούνε! Σ' εμάς μιλάς!

-Κι έλα που δεν ήθελες, δεσποινίς Τραβάτε Με Κι Ας Κλαίω. Εδώ το είχες πάρει μονότερμα. Αυτό δεν ήταν συζήτηση και διάλογος, ήταν μονόλογος.

-Lysipponna;; Για στήσε αφτάκι ν' ακούσεις την γάργαρη κι απαλή, σαν μπαμπάκι, φωνούλα σου. Σε ηχογραφήσανε κιόλας. Να και τα πειστήρια. Αλί μας και τρισαλί μας!

"1. Οι άντρες - νεάντερταλ δεν έχουν θέση δίπλα μου, ας ξαναγυρίσουν στις σπηλιές τους (ατάκα πεσίματος(?), την οποία είχα την τύχη να ακούσω: αν μου πέσει, θα μου την σηκώσεις;;). Θέλω ευγένεια, τρόπους και σεβασμό, θέλω αυθεντικότητα κι ευθύτητα, θέλω ευγενή αισθήματα. Αξίες αδιαπραγμάτευτες για μένα. 2. Είναι ξενερωτικό να βλέπω ξυρισμένα πόδια. Και πόσο μάλλον δε όταν βάζεις και βραχιόλι ποδιού (έζησα να το δω κι αυτό, ω ναι!). 3. Θέλω ωραίο και περιποιημένο ντυσιματάκι, όχι λέτσικο. 4. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά βρες τρόπο να με κάνεις να σε θαυμάσω. 5. Αν λιγώνεις εύκολα, δεν είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. 6. Να 'χεις ενδιαφέροντα. Να ξέρεις πράγματα. Θέλω να μαθαίνω από σένα. 7. Στην παθολογική ζήλια, στον έλεγχο και στην καταπίεση έχω αλλεργία και μηδενικές αντοχές. 8. Να ξέρεις πώς θα φερθείς στην κάθε στιγμή. Άρα, θα πρέπει να έχεις ωριμότητα, κρίση κι αντίληψη. 9. Θέλω να είμαι η βασίλισσά σου. Να έχω την προσοχή, το νοιάξιμο και την φροντίδα σου. Δεν θέλω αδιαφορία, δεν θέλω φαλλοκρατία, δεν μπορώ να είσαι παρτάκιας. 10. Δεν μπορώ τους τσιγκούνηδες -ούτε αυτούς που ξοδεύουν αβέρτα κουβέρτα."

-Ωραία τα είπα, πανάθεμά με!

Είκοσι δάχτυλα σε ανάταση, ακολουθούμενα από γέλια, για απάντηση.

-Ρικ, για πήγαινε να τις φέρεις, να δούμε τι θα τις κάνουμε!

%%------------------------------------%%
 

Αυτές ήταν, λοιπόν, οι δικές μου εξομολογήσεις στο Men's Top 10 down, στο οποίο προσκλήθηκα απ' την Γκοφρετίνα Λιακάδα (που το δημιούργησε!) και την αγαπημένη Αριστέα. 

:))

Αν περιμένατε νορμάλ ανάρτηση από μένα, πολύ κακώς την περιμένατε!

Μ.

Kανόνες:
- Γράφουμε τα 10 πράγματα που αν κάποιος άντρας έκανε δε θα τον βάζαμε ποτέ στη ζωή μας.
- Καλούμε 10 φίλες να μολογήσουν το δικό τους Τop 10  Down (thumbs down).
- Μεταφέρουμε το παιχνίδι με την εικόνα του
- Aναφέρουμε ποιος μας έδωσε πάσα.

Αν επιζήσω θέλω βεγγέρα κι εξομολογήσεις με τις -που είδα ότι δεν το έχουν λάβει:

Marina D Queen

me (maria)

Αλς

giwta ar

Μαρία Νι

confusedmind

xristin

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...!

Eva

little me and little you

*αν θέτε, αν δεν θέτε δεν θα σας απαγάγω κιόλας :))

Σαν σήμερα σε βρήκα και με βρήκες

 Η πιο όμορφη διαδικτυακή τούρτα που έχω λάβει ποτέ, 

δια χειρός του γλυκύτερου Κούνελου της Μπλογκοχώρας.

Σ' ευχαριστώ πολύ!!!

Γενέθλια. Γιορτές. Ξανά γενέθλια. Ξανά γιορτές. Άλλη δουλειά δεν έχουμε, δηλαδής; Άιντε να μοιράζει αυτόγραφα πάλι και να κάνει δηλώσεις... ώχουυυ και βαριέται!...  γιατί δεν σου το είπα αλλά σα σήμερα γεννήθηκε. Για 21 χρόνια ομορφαίνει (γκούχου γκούχου!! -χριστούλης και παναγίτσα) τον πλανήτη Γη. Πάει κι η Λυσίππη. Έκλεισε τα 21 και μπήκε στα γηρατειά οριστικά (κλαυθμός & οδυρμός μετά στηθοκοπημάτων -πλανταμός, όχι αστεία!).

Και μυστήηηρια;; Μυστήρια;;; Και παράααξενη;; Παράξενη;;; Ποτέ δεν της άρεσαν αυτές οι μέρες. Κι όχι μόνο δεν χαίρεται, αλλά ίσως να την πιάνει και μια θλίψη (είπαμε(!) παράξενη, τι δεν καταλλλαβαίνεις;;). Αυτό που την κάνει να χαμογελάει, όμως, είναι που -σα τέτοια μέρα- συναντήθηκε, στο σταυροδρόμι της ζωής, με τη μαμά της. Που βρήκε αυτή τη μαμά της, κι η μαμά της αυτήν!

Ουράνιο τόξο την προσφωνεί όλο γλύκα κι ενθουσιασμό. Γι' αυτήν είναι η γέφυρα κι ο θησαυρός μαζί. Κι όχι επειδή το επιτάσσει η κοινωνία, λόγω της γονεϊκής σχέσης. Η Λυσίππη δεν δίνει σημασία σ' αυτά, μιας κι οι ταμπέλες δεν λένε τίποτα από μόνες τους -και το έχει μάθει πολύ καλά αυτό.

Μέσα από αυτήν έγινε μάρτυρας και θαύμασε το μεγαλείο του πολύπλευρου ταλέντου και της εφευρετικότητας (μήπως ν' αρχίσει να την λέει Κύρο -Γρανάζη, you know;;;), την αίσθηση του σωστού, της δικαιοσύνης και της υπευθυνότητας, της αξιοπρέπειας, της υπομονής, της αισιοδοξίας, της ακούραστης μαχητικότητας, του πείσματος, της θυσίας και της αυταπάρνησης, της βαθιάς καλοσύνης κι αγάπης, της καταπάτησης του Εγώ... έμαθε τι πάει να πει να γεννιέσαι Κυρία, κι όχι να την παριστάνεις.
Κι όχι, δεν υπερβάλλει. Ούτε καθαγιάζει.

Συγκινείται που όλα αυτά τα χρόνια ήταν (και συνεχίζει να είναι) ουσιαστικά δίπλα της. Που επιλέγει να είναι Φίλη, αφήνοντας πίσω αυστηρά κι απόμακρα προσωπεία, μηδενίζοντας αποστάσεις. Κάνοντας έτσι χώρο για εξομολογήσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, απίστευτων γέλιων και διασκεδάσεων (γιατί ακόμα κι εκεί ταιριάζουν).

 "Όπως είσαι ήμουν, κι όπως είμαι θα γίνεις!" της έχει πει ουκ ολίγες φορές. (Γίνεται να μην χαμογελάς & να γεμίζεις μπροστά σε τέτοια ταύτιση;)

Ένα απ' τα τραγούδια μας, ουράνιο τόξο. 

Πάντοτε το ακούω με τέρμα την ένταση και σε θυμάμαι. 

Σαν πεταλούδα πετάς γύρω μου. 

Ανάλαφρο το πέταγμα και το ακούμπισμά σου πάνω μου. 

Έχεις πάντα τον απέραντο θαυμασμό & την αιώνια ευγνωμοσύνη μου! 

Δεν σ' αγαπώ, ούτε σε λατρεύω... αυτό που νιώθω δεν χωρεί σ' αυτές τις λέξεις, τις ξεπερνά. 

Και να σου πω πως δεν ξέρω αν είμαι η τέλεια κόρη 

(αλλά ξέρω πως για σένα είμαι -άλλωστε για την κουκουβάγια το κουκουβαγάκι της είναι το ομορφότερο και το καλυτερότερο!), μα ελπίζω να σου επιστρέφω όσο το δυνατόν πιο πολύ όλο αυτό που μου δίνεις εσύ με τόση ανιδιοτέλεια. Και μακάρι να σου μοιάσω, όχι μόνο σαν μάνα (αν και όταν) αλλά και σαν άνθρωπος!

Ακόμα θυμάμαι τότε που είχες έρθει εδώ και διάβαζες 
κλαίγοντας το Ε. Κι εγώ αναρωτιόμουν αν έκλαιγες σ' αυτό 

τι θα έκανες με το Ζ, με αποκορύφωση τη στιγμή που 

θα σου έλεγα ότι είχα Εσένα στο μυαλό μου όταν το έγραφα. 

Ο διαβάτης

Ο διαβάτης

Υπάρχει ένας διαβάτης με χαμηλωμένο το κεφάλι του.

Το ντύσιμό του απλό.

Το περπάτημά του αργό, σχεδόν αέρινο. 

Ένας διαβάτης που αφοπλίζει το πέρασμά του.

Αφήνοντας κάτι το απόκοσμο, όμορφο απόκοσμο.

Αποπνέοντας γαλήνια τρυφερότητα.  

Οι κινήσεις του ξεχειλίζουν γλυκύτητα και κομψότητα. 

Ο λόγος του σκέτη μελωδία.

Μια παρουσία που σε κατακλύζει. 

Σε κάνει να νιώθεις οικεία. 

Σε κάνει να ανοίγεσαι. 

Ένας διαβάτης που ξέρει να παρατηρεί γύρω του. 

Ν' ακούει, ν' αφουγκράζεται. 

Που ξέρει ν' απλώνει το χέρι του -κάτι από βελούδο στο άγγιγμά του.

Να απαλύνει τον πόνο. 

Και να τον αντικαθιστά με όμορφα συναισθήματα. 

Ένας διαβάτης που το όνομά του είναι Αγάπη. 

When I feel alone I reach for you
And you bring me home
When I'm lost at sea I hear your voice
And it carries me

[They say in heaven love comes first]

Κλείσε τα μάτια

Πατάς το play. 
Κλείνεις τα μάτια, για να υποδεχτεί ο νους κι η ψυχή σου τις πρώτες νότες. Ευθύς αμέσως, τα πάντα γεμίζουν υπέρλαμπρο φως. Μεταφέρεσαι σε μια τεράστια, στολισμένη γιορτινά, αίθουσα υποδοχής, με απαστράπτοντα φώτα, που πηγάζουν από υπέροχους πολυελαίους. Εσύ με μπούκλες το μαλλί και πιασμένο σε έναν σικάτο κότσο, με τούφες να πλαισιώνουν το πρόσωπό σου. Ενδεδυμένη με ένα εντυπωσιακό φόρεμα εποχής. Κατευθύνεσαι στο κέντρο της αιθούσης, όπου σε περιμένει ένας νέος -έχοντας κι αυτός την πρέπουσα ενδυμασία. Πριν καν πλησιάσει ο ένας τον άλλον, αρχίζετε να στροβιλίζεστε στον γλυκό απόηχο των οργάνων, που πάλλονται αισθαντικά, μέχρι να παίξουν και την τελευταία νότα και τα φώτα σβήσουν. 

"Το βαλς των ματιών"

Τι ωραίος τίτλος. :)

Virtual Revolution!! Η Κυβέρνηση..

-Επιτέλους, ήρθες, βρε Περσεφόνη. Τέτοια καθυστέρηση εσύ και τα μισθά των εργαζομένων.

-Τι να σου κάνω, Λυσίππη μου; Φαγώθηκε ο Τέλης να στρώσουμε. Και ξέρεις πως όταν θέλει κάτι ο Τέλης, σε σταυρώνει. Τι ήταν, όμως, αυτό που δεν μπορούσε να περιμένει;

-Κάτσε να ψήσω καφέ, να σου πω. Μην τυχόν και πεις τίποτα στην Μαριλού, ε; Θα φτάσει μέχρι την Χίο η χάρη μου, και θα λένε ότι τα 'χασε η βαριόμοιρη η Λυσίππη.

-Αφού ξέρεις πως είμαι τάφος!

-Τάφος τάφος, αλλά ούτε ο τάφος κανενός Αγίου να ήσανε, βοήθειά μας, τόσο πολυσύχναστος που είσαι.

-Άει χάσου, μυρμηγκάκι.

-Άντε, έτοιμος ο καφές! Και τι καφές, ε; Δες καϊμάκι... ούλο έκλεισε, ούτε μία τρούπα. Και τώρα το στόμα σου θα το απασχολείς τρώγοντας τα κουλουράκια και πίνοντας τον καφέ. Δεν θα με διακόψεις! Και τ' αφτιά σου τεντωμένα, ν' ακούσεις τα παθήματά μου.

Που λες, όλα ξεκίνησαν στις 23 του αλλουνού του μήνα... του Οκτωβρίου. Είχα βγει βόλτα -μα είχε τόσο υπέροχο καιρό, τόσο!- κι είχα βάλει και το καινούριο μου το φόρεμα. Τι ωραίο μωρέ. Μπεζάκι, με καφετιά διακοσμητικά κουμπάκια κι ακανόνιστο τελείωμα. Τι έλεγα; Α, ναι. Δεν είχα προλάβει να ξεμακρύνω καλά - καλά, και σταματάει ένα αυτοκίνητο μπροστά μου και κατεβαίνουν τρεις και με μπάζουν κακήν κακώς μέσα, φορώντας μου μια χαρτοσακούλα. Μα χαρτοσακούλα; Καθόλου ντιστενγκέ! Άσε που κόντεψα να πάθω ασφυξία και ν' αφήσω εκεί μέσα τα κοκαλάκια μου. Και στροφή;; Στροφήηηη;; Ίλιγγος κόντεψε να μου 'ρθει. 

Με τα πολλά φτάσαμε, και με πήγαν σε κάτι σαν αποθηκάκι. Τρώγλη, Περσεφόνη μου. Δεν είχα πού να κάτσω. Όλα σκονισμένα και μες στη βρόμα. Μαγαρίστηκε και το καινούριο μου φορεματάκι. 

Θα πέρασε καμιά ώρα, ώσπου άρχισαν να έρχονται διάφοροι και να μου αφήνουν κάτι χαρτοφυλάκια, λέγοντάς μου να αναλάβω κάτι θέσεις... υπουργιλίκια, υφιπουργιλίκια... τέτοια. Τι καλοί μου, τι χρυσοί μου! Τι δεν θέλω, τι θα τα πάρεις! Πρώτος ήρθε ο Ανταίος, με ταμπελάκι "Υπουργείο Εθνικής Άμυνας". Μετά η Κική, που μ' έβαλε στο "Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας", κι ήρθε και συμφώνησε μ' αυτή της την απόφαση η Joan Petra. Στο καπάκι έρχεται κι η Mairi Grasia, για να με τοποθετήσει στο "Υπουργείο Εξωτερικών". Κατόπιν, η me (maria) με την απόφασή της για "Υπουργό Επικρατείας". Ώσπου δεν άντεξα άλλο και φώναξα: ΜΠΑΣΤΑ! Τόξο θα γίνω για να τα προλάβω όλα; Χταπόδι είμαι; Ο Τιραμόλας είμαι; Τι είμαι, τέλος πάντων; 

Ε, περνάει κάνα δίωρο (μ' αφήσανε να πάρω καμιά ανάσα, γιατί είδαν που άστραψε το μάτι μου σαν κρύσταλλο Βοημίας) κι έρχεται ο Ανταίος μαζί με την Αριστέα, και μου δίνουν νέο φάκελο, αδειανό, για να φτιάξω δικό μου σχήμα και να τον γιομίσω.

Κλείνει η πόρτα, φεύγουν... και δεν χάνω χρόνο η τραβάτε-με-κι-ας-κλαίω.

Βουαλά... 

Πρωθυπουργός: Ανταίος
Αντιπρόεδρος: Αριστέα

Υπουργείο Εξωτερικών
Υπουργός: Αγριμιώ
Υφυπουργός: Alex Dm

Υπουργείο Οικονομικών
Υπουργός: Ο Εξερευνητής
Υφυπουργός: Eleftheria S.

Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
Υπουργός: ant aftou
Υφυπουργός: Birdy

Υπουργείο Εσωτερικών  
Υπουργός: Marina D Queen
Αναπληρωτής Υπουργός: Love addict

Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
Υπουργός: ΜΑΡΙΑ Π.
Αναπληρωτής Υπουργός: Hengeo
Υφυπουργός: Siren girl

Υπουργείο Ανάπτυξης και  Ανταγωνιστικότητας  
Υπουργός: Selcouth
Υφυπουργός: confusedmind
 Υφυπουργός: GeorgeG

Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων
Υπουργός: η τάδε
Υφυπουργός: Mayumi

Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας  και Κλιματικής Αλλαγής
Υπουργός: me (maria)
Αναπληρωτής Υπουργός: Μαρία Νι

Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
Υπουργός: ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...!
Υφυπουργός:  Sideras
Υφυπουργός: Μαρία Π.

Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού
Υπουργός: Λιακάδα
Υφυπουργός: Levina
Υφυπουργός  Αθλητισμού: ΕΚΦΡΑΣΟΥ

Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας
Υπουργός: Koueen
Υφυπουργός: meli kanella

Υπουργείο Υγείας  
Υπουργός: Katerina Verigka
Υφυπουργός: Georgia
 Υφυπουργός: xristin

Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
Υπουργός: Mairi Grasia
Αναπληρωτής Υπουργός: Eva

Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Υπουργός: paloma
Υφυπουργός: vailie

Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη
Υπουργός: Φλώρα
Υφυπουργός: nikol

Υπουργείο Τουρισμού
Υπουργός: Πιγκουίνος
Υφυπουργός: Pink Angel

Υπουργείο Ναυτιλίας
Υπουργός: Αλς

Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης
 Υπουργός: Nalia

Υπουργός Επικρατείας: Joan Petra
 
Υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης: το φονικό κουνέλι
Αναπληρωτής: giwta ar

Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος: agriomeli

Επόμενος ανασχηματισμός από: paloma, nikol, Love addict.

  -Καλά, όλα αυτά γίναν στον ύπνο ή στον ξύπνιο σου, βρε Λυσίππη;;;

Σκόρπιες κουβέντες

Στεκόμουν μπροστά απ' τις ζάχαρες και σκεφτόμουν "να μπω στον δρόμο της υγιεινής και να πάρω στέβια, ή να κάνω βουτιά στον βούρκο της ακολασίας και να πάρω την κλασική ζάχαρη;". Κι απ' τις σκέψεις μου με διέκοψες εσύ, ρωτώντας με πού βρίσκονται τα καρύδια. Χάθηκα λίγο με την ξαφνική σου ερώτηση και σου απάντησα "δεν ξέρω!". Μ' ευχαρίστησες ευγενικά κι έκανες να φύγεις. Ξεμάκρυνες λίγα βήματα. Ψιλοέτρεξα να σε προλάβω, για να σου πω πως βρίσκονται μαζί με τα ποτά. Με ξαναευχαρίστησες, κοιτώντας με με μάτια που σπινθηροβολούσαν και χαμογελούσαν. Μου είπες πως τα ήθελες για να φτιάξεις γλυκό. Μου έδειξες την λίστα με τα ψώνια σου και με ρώτησες για 2-3 ακόμα που δεν ήξερες πού βρίσκονταν. Αφού σου απάντησα με ρώτησες το όνομά μου και τι σπουδάζω, κι εσύ μου είπες το δικό σου. Και μετά μου έλεγες για τις σπουδές σου, πού βρίσκεσαι εργασιακά, για την κατάσταση της μαμάς σου και πόσο σοβαρά ήταν. Μέχρι και για γλώσσες μιλήσαμε. Δεν έλειψαν κι οι φιλοσοφο-κοινωνικές κουβέντες. Ούτε η -επί τροχάδην- εξιστόρηση κάποιων δικών σου κομματιών. Κι έφυγες όσο γλυκά άρχισες να μιλάς -ακουμπώντας με και μιλώντας μου σα να με ήξερες. Δίνοντάς μου συμβουλές, προτροπές, να προσέχω κλπ. Και ζήτησες συγνώμη που με καθυστέρησες. Ανταπάντησα ομοίως! Και χαμογέλασα με τον αυθορμητισμό, την ευγένεια και την γλυκύτητά σου. Σ' ευχαριστώ που μ' εμπιστεύτηκες. 

Ίσως ξαναβρεθούμε στον διάδρομο με τις ζάχαρες. 

Κι ελπίζω τα νέα σου να είναι ευχάριστα!

 

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μπορούν με τόσα λίγα κι απλά 

να σε κάνουν να πετάξεις σα μπαλόνι.

Τα μεγάλα μπάρκα

Η ίδια ώρα βρήκε τον κυρ-Χρήστο στο γνωστό μέρος, να διαβάζει εφημερίδα στο αγαπημένο του παγκάκι. Βλέπεις, είχε βαρεθεί το καφενείο. Οι ίδιες μαύρες συζητήσεις, οι ίδιοι φανατισμοί. Δεν μπορούσε άλλο, είχε κουραστεί.

Τώρα που είχε φτιάξει ο καιρός, προτιμούσε να πηγαίνει στο πάρκο. Να απολαμβάνει την ηρεμία τού πράσινου και να κλέβει λίγη χαρά κι αθωότητα απ' τα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα τριγύρω, θαρρείς και μπορούσαν να παγώσουν τον χρόνο και να απομονωθούν στον δικό τους πλασμένο μικρόκοσμο, όπου δεν είχαν χώρο οι μεγάλοι.

Απ' το διάβασμα τον διέκοψε ένα αγοράκι, ίσαμε 7 χρονώ, που κρατούσε κάτι κρυμμένο στις χούφτες του.

-"Γεια σου!!" χαιρέτησε ντροπαλά τον κυρ-Χρήστο.
Ο κυρ-Χρήστος σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε χαμογελώντας τον πιτσιρικά.
-"Τι κρατάς κρυμμένο εκεί;" τον ρώτησε. 
Ο μικρός τον πλησίασε περισσότερο, κι άφησε τον "κρυμμένο θησαυρό" στα πόδια του κυρ-Αντώνη.
Ο κυρ-Αντώνης το πήρε στα χέρια του. Ήταν μια γυάλινη σφαίρα, απ' αυτές με τις "νιφάδες". Στο κέντρο του ήταν ένα καράβι. Ευθύς αμέσως την κούνησε, κι αφέθηκε να κοιτάζει το σύντομο & ξέγνοιαστο χορευτικό ταξίδι των λαμπερών και πολύχρωμων νιφάδων γύρω απ' το καράβι, ώσπου έφταναν στον πάτο της σφαίρας και περίμεναν καρτερικά να την ξανακουνήσει και να βγουν και πάλι στο ταξίδι.

Και μέσα απ' το δικό τους ταξίδι, ταξίδεψε κι αυτός. Σε δικά του μέρη, σε μέρη που είχε περπατήσει και τρυγήσει.

Η σκέψη του έμεινε περισσότερο στις φορές που έπαιρνε την βάρκα του, με την κόρη του, κι έβγαινε στ' ανοιχτά για ψάρεμα. Αχ, αυτή η βάρκα! Λειτουργούσε σα σωτήρια λέμβος, σα κλειδί που ξεκλείδωνε το κλουβί της ρουτίνας και του ξεδίπλωνε μια άλλη πραγματικότητα. Μια απέραντη ομορφιά, που τον μεθούσε. Τον ανατροφοδοτούσε και του έδινε ζωή και τόλμη, να συνεχίσει. Τον έκανε να αισθάνεται παντοδύναμος, αγγίζοντας την αθανασία αυτού του μεγαλείου. Μια ιεροτελεστία, που δεν την διέκοπτε η ιερόσυλη λέξη. Τότε μιλούσαν μόνο τα μάτια, και τα χείλη με το χαμόγελό τους.

Τις σκέψεις του διέκοψε ο πιτσιρικάς, που τον επανέφερε στην πραγματικότητα, λέγοντάς του πως αν ήθελε μπορούσε να την κρατήσει.

-"Μεγάλο το δώρο σου, σ' ευχαριστώ." του απάντησε συγκινημένος. "Στη ζωή σου να είσαι πάντοτε άξιος καπετάνιος, και να θυμάσαι πως μέσα μας ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα."

 Αφιερωμένο στην Φίλη μου, μαζί μ' αυτό

Η πρώτη μου συμμετοχή στο παιχνίδι της Φλώρας μας "Παίζοντας με τις λέξεις" (2ο παιχνίδι του 2ου κύκλου), κι όπως προείπα η συμμετοχή μου είναι αφιερωμένη σε μια καλή μου Φίλη, η οποία έχει μοιραστεί διάφορα κομμάτια της μαζί μου, τα οποία γέννησαν ψηφίδες, που βρήκαν μόνες τους την θέση τους. 

Φλώρα μου, σου δίνω κι από εδώ τα συγχαρητήρια και τα ευχαριστώ μου, για την διοργάνωση και την διεκπεραίωση του παιχνιδιού. Να είσαι καλά!

Να και το κυπελλάκι της συμμετοχής! :)

Ήττα, ή μήπως κατίσχυση;

24 Days Challenge: 'Η'

Η ώρα δώδεκα τα μεσάνυχτα. Τα φώτα τού διαμερίσματος στον τρίτο όροφο αναμμένα, με τις φιγούρες πίσω απ' την κουρτίνα να είναι αντικριστά, και να χειρονομούν με βίαιο κι απότομο τρόπο. Οι φωνές, που πατούσαν σταθερά στα υψηλά ντεσιμπέλ, διευκόλυναν την Μυρσίνη, απ' το διπλανό διαμέρισμα, η οποία ούτε που κουνούσε απ' τη θέση της, μην τυχόν κι οι κεραίες της δεν πιάσουν όλα τα σήματα. 

Βλέπεις, στους δύο προηγούμενους καυγάδες, η περιέργειά της έμεινε μισοχορτασμένη, μιας και δεν μπόρεσε να τ' ακούσει όλα. Τα στοιχεία που είχε περισυλλέξει μέχρι τώρα την οδηγούσαν στο συμπέρασμα πως το άδικο βάραινε εκείνον. Αλλά ήταν πράγματι έτσι, ή μήπως λάθευε; Και μόνο αυτή η υπόνοια αρκούσε, για να κάτσει εκεί με αμείωτο ενδιαφέρον και να συνεχίσει την έρευνά της, σαν άλλος ντετέκτιβ. Το ανιχνευτικό της δαιμόνιο ούρλιαζε για κάτι τέτοια, και την έκανε να ξεχνάει τις ταχυκαρδίες και τις λοιπές ανημπόριες, απ' τις οποίες τάχα μου υπέφερε.

Αυτή έκανε να γυρίσει και ν' ακουμπήσει προς τον τοίχο, καθώς δεν υπήρχε κανένα κοινό σημείο συνάντησης, ακόμη μια φορά, κι ήξερε πως απλώς θα συνεχιζόταν ο καυγάς. Αυτός την πλησίασε και γλίστρησε τα χέρια του μέσα απ' το μπλουζάκι της, καθώς την φιλούσε στον λαιμό με γαλήνια τρυφερότητα. Έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω, δαγκώνοντας παθιασμένα τα χείλη της, και το χέρι της αντανακλαστικά κατευθύνθηκε χαμηλά κι άρχισε να τον τρίβει.

Άρχισαν να γδύνονται με γρήγορες κινήσεις και κόλλησαν τα κορμιά τους, αναστενάζοντας, στον τοίχο (αυτόν που είχαν κοινό με την Μυρσίνη, για κακή τους τύχη, η οποία τώρα είχε κολλήσει εντελώς τη μουσούδα της στον τοίχο!) κι αφέθηκαν στο ταξίδι της ηδονής, πότε με μανιασμένο ρυθμό και πότε με απαλό, σαν ακροβασία. Η βουτιά στο κενό της ολοκλήρωσης δόθηκε στο κρεβάτι, αφήνοντάς τους ξέπνοους.

Τον ξύπνησαν οι αχτίδες του ήλιου. Η μεριά της άδεια, είχε κρυώσει. Μόνο ένα cd player ήταν αφημένο, το οποίο έπαιζε το Just in time της Nina Simone, κι ένα τασάκι μ' ένα τσιγάρο που μόλις έσβηνε.

Ήττα, ή μήπως κατίσχυση;

--------


To 24 Days Challenge είναι μια ιδέα-πρόκληση του mystickland. Πρωταγωνιστούν 24 γράμματα, 24 λέξεις σε 24 ημέρες. Μόνο που εγώ το υλοποιώ κάπως άναρχα στη σειρά των γραμμάτων και στις ημέρες πραγματοποίησής τους.  



 

The Unpaixtable Blogger Award

Έχετε βαρεθεί να βλέπετε τη μουτσούνα μου στο γυαλί, 

αλλά δεν φταίω εγώ που έχω ζήτηση. :P

Έχομε και λέμε...

Ένα βραβειάκι, το οποίο δεν έχει ούτε λόγο ούτε τίποτα. 

Ανεβαίνεις, το παίρνεις, σκας ένα χαμόγελο - κρεστ και πηγαίνεις ξανά στη θεσούλα σου. Ευχαριστώ πολύ την Pink Angel & το αγαπημένο Δελφινάκι, που μου το χαρίσανε!!

Νομίζετε πως γλιτώσατε, ε; Αμ δε!

Να που δεν γλιτώνετε την φλυαρία μου στο μικρόφωνο, καθώς η Pink Angel  

(Παρένθεση: αυτή την κοπέλα όσο την μαθαίνω, τόσο πιο πολύ την αγαπώ και την θαυμάζω!!)

μου έδωσε κι άλλο βραβειάκι. 

Τούτο...

http://www.all4blogs.gr/arthra/unpaixtable-blogger-award

Μια δημιουργία απ' το all4bogs.

Οι κανόνες είναι οι εξής...

1. Στην αρχή της ανάρτησής σου πες μας από ποιον έλαβες το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς το ιστολόγιό του. 

2. Επ! Μη βαριέσαι! Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις... Οι έξι ερωτήσεις είναι όλες ίδιες, ενώ η έβδομη συντάσσεται από τον unpaixtable κι απευθύνεται στους επόμενους. 

3. Πρότεινε πέντε άτομα για να λάβουν το βραβείο και βάλε συνδέσμους προς τα ιστολόγιά τους. 

4. Στο τέλος του post απηύθυνε την πιο... unpaixtable ην πιο unpaixtable ερώτηση σου... στους bloggers που προτείνεις!

5. Και μην ξεχνάς, κάτω από την εικόνα με το σήμα του βραβείου βάλε link, που οδηγεί στην ανάρτηση (http://www.all4blogs.gr/arthra/unpaixtable-blogger-award). 

Όταν το κάνεις... give a shout to all4blogs διότι θα σε προσθέσει στην λίστα με τους συμμετέχοντες!!

Οι ερωτο-απαντήσεις... 

Intro (Όνομα, Τοποθεσία, Ζώδιο, Blog Platform)     

Όνομα: Αναστασία

Τοποθεσία: Λάρισα

Ζώδιο: Σκορπιός

Blog Platform: Blogger 

Ποιο είναι το moto του Blog σου; 

Δεν έχει κάποιο moto το blog μου. 

Αλλά δεν θ' αφήσω αναπάντητη την ερώτηση. 

Ανασύρω από μέσα μου την γριούλα Αναστασία (που παρεμπιπτόντως είναι ενδεδυμένη πολύ κομψά κι έχει λευκό καρέ τα μαλλιά της (τγε τγε σικ!), γιατί έτσι με φαντάζομαι σ' εκείνη την ηλικία), η οποία λέει:

Το "μαζί" είναι που έχει όλη την ομορφιά & την δυναμική!

Τώρα πετάγεται η νια Αναστασία (τς τς αυτό το κορίτσι): γι' αυτό ας κόψουμε τις μαλακίες, κι ας είμαστε καλοί κηπουροί. Ας φροντίσουμε ο κήπος μας να αποτελείται από όμορφα και υγιή λουλούδια, κι όχι από άρρωστα και καχεκτικά. 

Κι ο νοών νοείτω!

Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί; 

Tetris το φαντάζομαι. 

Είμαστε αντικείμενα με διάφορα χρώματα και διαφορετικό σχήμα. Με τον τρόπο μας καλύπτουμε τυχόν κενά, τα οποία συναντούμε, κι έτσι φτιάχνουμε ολοκληρωμένες και πλήρεις γραμμές. Κι αυτό γιατί είμαστε περιπατητές στο σοκάκι της ζωής. Πότε πότε καθόμαστε σε μιαν ακρούλα, να ξεκουραστούμε, κι αφουγκραζόμαστε. Τα "σινιάλα" που τυχόν πιάσουμε, μιλούν στην ψυχή και την καρδιά μας, δίνοντάς μας εφόδια και δύναμη να συνεχίσουμε πιο ανάλαφροι. 

Όταν γίνω διάσημος blogger θα...

Δε νομίζω πως υπάρχει "διασημότητα" εδώ μέσα. 

Συναντούμε ανθρώπους που γινόμαστε συνοδοιπόροι τους, εφόσον μας αρέσουν και μας εκφράζουν. Οπότε η απάντησή μου είναι πως: θα χαιρόμουν που θα είχα παρέα στο ταξίδι μου αυτό.   

Κάνε φίρμα την λιγότερο δημοφιλή ανάρτηση σου. 

Τ' αστέρι της Μελίνας.

Ποια κατηγορία ιστολογίων, θα ήθελες να αφανίσεις από την blog- όσφαιρα και γιατί;

Δεν ασχολούμαι με ό,τι με χαλάει, το προσπερνάω. 

Οπότε δεν θα έκανα κάτι, απλώς δεν θα τα παρακολουθούσα. 

Τι πιο απλό;

Η ερώτηση του Ροζ Αγγέλου:  Θα ήθελα να θυμηθείτε τον αγαπημένο σας δάσκαλο ή καθηγητή (σχολικό ή φροντιστηριακό). Τι σας έκανε να τον αγαπήσετε και να τον εκτιμήσετε;

Θα ήθελα να θυμηθείτε τον αγαπημένο σας δάσκαλο ή καθηγητή (σχολικό ή φροντιστηριακό). Τι σας έκανε να τον αγαπήσετε και να τον εκτιμήσετε τόσο πολύ; - See more at: http://pink-angel-911.blogspot.gr/2013/10/the-unpaixtable-blogger-award.html#sthash.D4zXhRk1.dpuf

Θα ήθελα να θυμηθείτε τον αγαπημένο σας δάσκαλο ή καθηγητή (σχολικό ή φροντιστηριακό). Τι σας έκανε να τον αγαπήσετε και να τον εκτιμήσετε τόσο πολύ; - See more at: http://pink-angel-911.blogspot.gr/2013/10/the-unpaixtable-blogger-award.html#sthash.D4zXhRk1.dpuf

Θα ήθελα να θυμηθείτε τον αγαπημένο σας δάσκαλο ή καθηγητή (σχολικό ή φροντιστηριακό). Τι σας έκανε να τον αγαπήσετε και να τον εκτιμήσετε τόσο πολύ; - See more at: http://pink-angel-911.blogspot.gr/2013/10/the-unpaixtable-blogger-award.html#sthash.D4zXhRk1.dpuf

Πάμπολλες οι συμπάθειές μου. 

Μα θα ξεχωρίσω την φιλόλογο που είχα στην 3η Λυκείου, γιατί ήταν παιδαγωγός κι Άνθρωπος με όλη την σημασία των λέξεων. Κι είχε έναν αέρα και μια αύρα αφοπλιστική. Καθόσουν δίπλα της και ηρεμούσες, γαλήνευες. 

Ανοίγω το καρνέ μου. 

Το δάχτυλο τρέχει τρέχει και σταματάει διαδοχικά στις: 

Λιακάδα, Eva, Siren Girl, Love addict, ΜΑΡΙΑ Π. 

Αν δεν τα έχετε πάρει και θέλετε να τα συνεχίσετε... shoot it. 

Αν δεν θέλετε, δεν πειράζει.

Η δική μου ερώτηση είναι...

Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που σ' έκανε να χαμογελάσεις; 

Από αύριο και για λίγες μέρες θα λείψω, καθώς έρχεται το rainbow of my life (a.k.a my dear mammy) και θα έχει την αποκλειστικότητα. 

Να περνάτε καλά & να προσέχετε!!

Φιλώ σας!!