Πρόβα μπαλέτου

Προσδιορισμός θέσης σε καθρέφτη
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Υπακοή στην υποβολή κινήσεων
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Παιδικά κελαηδίσματα
Φτου και βγαίνω
Γέλια, ανεμελιά
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Πιο 'κει σβησμένο το δωμάτιο
Δυο μάτια κρυφοκοιτούν από βρόμικο τζάμι
Ξανά
Dèboulès - Devel...
Πέφτω κάτω
Ραγισμένος αγκώνας
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Φωνές από λαρύγγια ενήλικα
Ελαφάκι στριμωγμένο σε γωνία
Βρισιές, ξύλο
Ξανά
Dèb...
Πέφτω κάτω
Σπασμένο χέρι
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Δάκρυα στάζουν υποδόρια
"Μη", "Σταμάτα", "Μαμά, πού είσαι, μαμά" σχίζουν τον αέρα
Νεκρά πουλιά αθωότητας
Ψυχή λεηλατημένη
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesq...
Πέφτω κάτω
Πρόσωπο κομματιασμένο
Ακινησία

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 23ο Συμπόσιο Ποίησης,

που διοργανώνει η Αριστέα μας,

στο "Η ζωή είναι ωραία",

έχοντας αυτή την φορά την επιλογή ανάμεσα στις λέξεις:  

θάνατος, πεθαίνω, πεθαμένος και νεκρός.

29 συμμετοχές, 29 μπράβο 

για όσους καταπιάστηκαν μ' αυτό το θέμα,

και ένα μεγαλύτερο στον Γιάννη μας 

που κατάφερε να τραβήξει τα περισσότερα βλέμματα. 

*********

Εδώ, εδώ κι εδώ μπορείτε να διαβάσετε ξανά όλες τις συμμετοχές

κι από εδώ μπορείτε να μεταφερθείτε στην λήξη και την γιορτή μας.

*********

Να πω πως η εκπληκτική φωτογραφία που συνοδεύει την "Πρόβα μπαλέτου" 

είναι στιγμιότυπο από την σειρά Tabula Rasa. 

Σε ένα απ' τα επεισόδια συμβαίνει ακριβώς αυτό: η κοπέλα εκτελεί τις κινήσεις μπαλέτου μπροστά στον καθρέφτη και πέφτει συνεχώς κάτω σπάζοντας ξανά και ξανά. Πρώτα τον αγκώνα της, μετά όλο της το χέρι μέχρι που πέφτει κάτω και ραγίζει το πρόσωπό της - σπάει σαν πορσελάνινη κούκλα. 

Αυτή η σκηνή μού έκανε μεγάλο κλικ! 

Κι όταν μου κάνει κάτι κλικ, θέλω να το κάνω δικό μου. Κι αυτό γίνεται μόνο όταν βάλεις κάτι από σένα μέσα του. Είναι σαν την άμορφη πλαστελίνη που την παίρνεις στα χέρια σου, την ζεσταίνεις και της δίνεις μορφή. Κάπως έτσι έγινε κι εδώ, λοιπόν. Αυτό το στιγμιότυπο και η θανατερή θεματική αυτού του Συμποσίου με οδήγησε στην κακοποίηση - εδώ στην παιδική, που είναι το βαρύτερο πλήγμα/φορτίο στο πρωτοξεκίνημα της ζωής μας. Κακοποίηση σωματική (σεξουαλική, ξύλο κλπ), κακοποίηση ψυχολογική. Κακοποίηση άμεση, κακοποίηση έμμεση. 

Όλες καταλήγουν στο ίδιο: το ράγισμα των κομματιών μας.

Για κάθε φόνο, για κάθε μετέπειτα αυτοκτονία, για κάθε βλέμμα ενηλίκου μέσα σε ανήλικα μάτια, για κάθε εξέλιξη ζωής με έναν μεγάλο κόμπο, είτε ζώντας με αυτόν (με ό,τι συνεπάγεται) είτε καταβάλλοντας υπέρμετρες δυνάμεις για να τον λύσεις, και για κάθε "για κάθε". 

Εν ολίγοις, ένα δικό μου γαμώτο, ρε γαμώτο!

Και χαίρομαι που βρέθηκε το Συμπόσιο ως αφορμή για να βγει, τελικά, από μέσα μου. 

********* 

 

Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα, φίλοι μου!

Read More »

Μέρα με τη μέρα ξεχειλώνω

24 Days Challenge: 'Ξ'

Μέρα με τη μέρα ξεχειλώνω

Δεν περνούσε μέρα που να μην διαπιστώσω μέσα μου πικρά πως μέρα με τη μέρα ξεχειλώνω. Ώσπου μια μέρα η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη, και να 'μαι τώρα στο κρεβάτι τής εντατικής μετρώντας τις τελευταίες μου στιγμές. Τις τελευταίες μου, ναι. Βλέπω την απογοήτευση και τον οίκτο στα βλέμματα των γιατρών και των νοσοκόμων, κάθε φορά που έρχονται να δουν πώς τα πηγαίνω. Αλλά, κακά τα ψέματα, αισθάνομαι κι η ίδια πως σώθηκε το λάδι στο καντήλι μου. Όταν έρχεται η ώρα, το καταλαβαίνεις.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή.

Κάθε που γεννιέται ένα μωρό, γεννιέμαι κι εγώ μαζί του· παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα από κοινού. Έτσι, γεννήθηκα μικρόσωμη και πάλλευκη. Μόνη μου έγνοια, να 'μαι κολλημένη πάνω του, προστατευτικά. Δεν εφησυχαζόμουν ποτέ. Ακόμα κι όταν κείνο κοιμόταν, εγώ έγερνα πάνω του και φρόντιζα να 'χει τον πιο όμορφο και ήσυχο ύπνο.

Μεγάλωνε αυτό; Μεγάλωνα κι εγώ μαζί του, έτσι που να μην αφήνω εκτεθειμένο ούτε μισό πόντο απ' την σάρκα του.

Μέχρι ενός σημείου πήγαινε καλά. Πάντα πηγαίνει καλά. Συνυπάρχουμε ειρηνικά και ζούμε τις ευτυχέστερες στιγμές μας, μαζί. Το πρόβλημα βγήκε στην πορεία. Όταν άρχισε να μεγαλώνει και να σκέφτεται· όταν ήταν ένας μικρός άνθρωπος. Κι ο άνθρωπος συνηθίζει ν' αφήνει ευρύχωρο χώρο μέσα του για να φωλιάζει η πονηριά. Κι εγώ με την πονηριά είμαστε άσπονδοι εχθροί - ποτέ δεν καταφέραμε να φιλιώσουμε. Και πώς να φιλιώσουμε δηλαδή, όταν εκείνης ο νους είναι μονίμως στην ατιμία; Αγεφύρωτες οι διαφορές μας, βλέπεις. Έτσι, όταν έρχεται (αρμένικη) βίζιτα στον μικρό ανθρωπάκο, υπό μορφής σκέψεων, εγώ αρχίζω και χάνω την λευκότητά μου. Αρχίζω και γίνομαι γκρι, ακόμα κι εντελώς μαύρη σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο πονάω τότε.

Τα χειρότερα, όμως, έρχονται ακόμα πιο μετά, όταν η πονηράδα σκανδαλίζει τον μικρό ανθρωπάκο και τον κάνει να προχωράει σε μια σωρεία από άσχημες πράξεις. Για κάθε άσχημη πράξη, που αρπάζει και κλείνει η χούφτα του και την βάζει κατάσαρκά του, ξεχειλώνω. Όσο και να ουρλιάζω σπαραχτικά, με τραβάει χωρίς συμπόνια από πάνω του για να με ξεκολλήσει και να κατοχυρώσει τα θέλω του στον κόρφο του. Το κορμί μου προσπαθεί να μαζέψει πάλι αλλά δεν τα καταφέρνει πάντα, και, εάν τα θέλω του ασχημονούν πολύ, τότε ξεχειλώνω ανεπανόρθωτα. Έτσι, αρχίζω να μην εφάπτομαι στο σώμα του, να μη με νιώθει πλέον όσο προηγουμένως. Κι όσο δεν με νιώθει, τόσο αρχίζουν να μας χωρίζουν κακόβουλα θέλω, ώσπου η γραμμή μου καταστρέφεται μια και καλή και με πετάει στον κάλαθο των αχρήστων.

Έτσι με πέταξε και τώρα ο κάτοχός μου και μετράω ώρες στο νεκροκρέβατό μου. Ελπίζω ο επόμενος να 'ναι πιο συμπονετικός μαζί μου. Αυτό να γράψετε στην ταφόπλακά μου, παρακαλώ: «η Συνείδηση δεν θα πάψει ποτέ να προσπαθεί και να ελπίζει», είπε με την τελευταία της ανάσα και ξεψύχησε.

Στην Γιούλη Β. 

που πυροδότησε την έμπνευσή μου 

με μια σκέψη της στο fb

 

❈❈❈❈❈ 

To 24 Days Challenge είναι μια ιδέα-πρόκληση του mystickland. Πρωταγωνιστούν 24 γράμματα, 24 λέξεις σε 24 ημέρες. Μόνο που εγώ το υλοποιώ κάπως άναρχα στη σειρά των γραμμάτων και στις ημέρες πραγματοποίησής τους.

Read More »