24 Days Challenge: 'Α'
Στον χορό των... αντιφάσεων
«Κι είναι και καμιά φορά, που το μέσα σου γίνεται τόσο ανυπόμονο κι
αρχίζει να κραυγάζει, μη μπορώντας να παραμείνει βουβό άλλο εντός, θαρρείς και
νομίζει πως δεν υπάρχει αύριο, και σπεύδει να ξεμυτίσει από μέσα σου όπως όπως.
Είναι η στιγμή, που η μάσκα γίνεται διάφανη. Τι κι αν εσύ δυσανασχετείς και
προσπαθείς σπασμωδικά να το ελέγξεις; Εις μάτην! Είναι φορές που επιτυγχάνεται
η εναλλαγή των ρόλων, κι εσύ δεν μπορείς να το αποτρέψεις. Ο κουμανταδόρος
είναι αυτό, κι εσύ απλώς ακολουθείς σιωπηλά με χαμηλωμένο βλέμμα. Είναι η
στιγμή που, εν μέσω παράστασης, παθαίνεις σεντόνι. Χάνεις τα λόγια σου, δεν
ξέρεις πού βρίσκεσαι, τι κάνεις και πώς να συνεχίσεις. Ο υποβολέας είναι εκεί.
Συνεχίζει να σου υπαγορεύει χαμηλοφώνως, αλλά εσύ έχεις χάσει την αίσθηση της
ακοής. Και παραμένεις μετέωρος. Γιατί και οι καλύτεροι ηθοποιοί έχουν τις άτυχες
μέρες τους. Κι η μάσκα πέφτει, ξεσκεπάζεσαι. Κι ο άλλος σε βλέπει, δίχως την
μάσκα σου, και τρομάζει. Τρομάζει κι αηδιάζει, καθώς συνειδητοποιεί το αληθινό
σου Εγώ, όσο το μέσα σου βγάζει, ουρλιάζοντας, όσα είχες καταπιεσμένα και
φυλαγμένα καλά στα μύχια συρτάρια σου, τόσο καιρό.»
Αυτές
οι λέξεις παρατάχθηκαν
ευθύς αμέσως στο μυαλό της κυρα - Φλώρας, καθώς διέσχιζε τον διάδρομο κι
έριξε
μια φευγαλέα ματιά στον καθρέφτη. Γιατί δεν αντίκριζε το είδωλό της πια.
Μπορούσε να θωρεί την εσώτερη μορφή της, μορφή μαύρη κι άχαρη.
Σμιλεμένη
άτσαλα, με βαριές κινήσεις. Όχι προσεκτικές και μελετημένες. Οι κινήσεις
της
είχαν κάτι απ’ την αδιάφορη γρηγοράδα ζώου, που διασχίζει τον δρόμο,
ενόσω
περνούν, με ανεπτυγμένη ταχύτητα, τα οχήματα.
