Τι είν' η ποίηση
αν όχι ένα πουλί καμωμένο από φίλντισι;
Που το στιλβωμένο του φτέρωμα αντανακλά το φως και το σκότος
αναλόγως του ποιητή το εσωτερικό καθεστώτος;
Στα ταξίδια του τ' αλαργινά
οι επηρμένοι ρούνοι τού προστάζουν την αναγέννηση ή τον αφανισμό - κι υπακούει ευλαβικά.
Ένας μικρός συνένοχος, μια ιστορία με ψυχή συνωμοτική
και λεξικές εκπυρσοκροτήσεις σε σύνδεση κρυπτική.
Πότε γίνεται ένα λευκό λουλούδι σε σκουρόχρωμο στερέωμα,
και πότε πυρά, καντάδα που υμνεί της απόγνωσης το όμμα.
Ένα λυτρωτικό, μοναχικό δάκρυ σε σχήμα πουλιού,
μετάληψη της διύλισης κάθε συναισθήματος αγνού.
*Στην Αριστέα :)
Φέρνω στο νου μου το Συμπόσιό μας πώς ξεκίνησε. Δειλά δειλά.
Κι έφτασε να έχει γίνει ένα μικρό γαϊτανάκι ομορφιάς, που βάστηξε μέχρι τώρα και μας ευφραίνει τόσο.
Γι' αυτό πρώτα ένα μπράβο-ευχαριστώ στην Αριστέα μας, ακούραστη συντονίστρια κι αφορμή αυτού, κι έπειτα σε όλους όσοι στηρίζουν με οποιονδήποτε τρόπο αυτό το δρώμενο.
Ο καλυτερότερος γύρος ήταν αυτός, μακράν.
Θερμά συγχαρητήρια σε όλους...
Άντε, και στον επόμενο.
Με την ίδια ποιότητα και το ίδιο κέφι και μεράκι.
Πω πω, νιώθω ότι λείπω κάνα χρόνο από εδώ. Μου λείψατε πολύ. :)
Ας όψεται και το πρόβλημα με το ίντερνετ που με καθυστέρησε λιγάκι παραπάνω - και τώρα μετά βίας κατάφερα να δημοσιεύσω την ανάρτηση, απ' το πρωί προσπαθώ, αλλά σούρνεται σα σαλιγκάρι.
Φιλιά ολούθε για την ώρα, κι (ελπίζω) οσονούπω θα τα πούμε.
