Χέρια ροζιασμένα, σκληρά ρίχνουν σωρεία ξύλου στο τζάκι
κι η κάπνα μαύρη, φκιάνει ανυπόμονα σύγνεφα.
Χοντρές στάλες, πύρινες
κυλούν απ’ τους κρουνούς τ’ ουρανού.
Καταλήγουν με δύναμη σ’ ανθρώπινα καλύβια,
ξεδιψώντας τής ζωής τον μετανάστη·
ανακουφίζοντάς τον σε μια θάλασσα λυτρωτική.
Σ’ αυτό το σενάριο δίνεις ή
παίρνεις,
φτιάχνεις ή χαλάς.
Η συμμετοχή μου στο 12ο Παίζοντας με τις λέξεις
