ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ
Ροτόντα ξύλινη, μασίφ
με τέσσερις καρέκλες σε άριστη κατάσταση.
Δωρίζω την ιστορία μας, τα νιάτα και το σπιτικό σας
με την παιδικότητά μου μαζί.
Συγνώμη μαμά. Συγνώμη μπαμπά.
Δε μ΄ακούτε, το ξέρω - μα τη χρωστάω ακόμη και χωρίς ακροατή.
….. Να ήμουν οχτώ; να ήμουν δέκα;
Κάθε Χριστούγεννα που γιόρταζες μπαμπά
αυτή τη μόνη φορά άνοιγε το σπίτι, άνοιγε κι η καρδιά μου
στο μικρόκοσμό μας.
Ξεσκόνιζα την τραπεζαρία μας τρυφερά
για τους επισκέπτες μας το βράδυ.
Γυάλιζες τα κρυστάλλινα μαμά εσύ, φυλαγμένα ένα χρόνο στο μπουφέ
και χαρούμενη εγώ τα γέμιζα καλούδια.
Εδώ τα φιστίκια, εκεί οι σοκολατένιες μαργαρίτες.
Δίπλα τα αμύγδαλα και στο μεγάλο μεγάλο μπολ
τα λιγοστά, τα ακριβά με βύσσινο σοκολατάκια μέσα.
Τα αγαπημένα μας αυτά που τρέχαν στο πηγούνι άσπρο πηχτό λικέρ
και ρουφάγαμε ηδονικά μη στάξουν
αλλά σπάνια έτρωγα μαμά. Αν περίσσευαν τα άφηνα για σένα.
Πάντα ήξερα πόσα λίγα χάρηκες μέχρι τα βαθιά σου γηρατειά.
Το δέντρο με παλιά στολίδια , δύσκολα τα χρόνια, μετρημένα τα λεφτά.
Δυο ουίσκι, φτηνό κονιάκ κι ένα λικέρ.
Όλα στη ροτόντα πάνω σε δαντελένιο, άσπρο πετσετάκι
από τη γιαγιά μου προίκα βελονιά.
Κι αυτό το μόνο βράδυ Χριστουγέννων από όλη τη χρονιά
άνοιγε το σαλόνι, αστράφταν τα γυαλάκια στα φωτιστικά
και γεμίζαμε κοστούμια , μίνι στρας τσαντάκια και κραγιόν
που με σημάδευαν στα μάγουλα σαν καρδιά επιβράβευσης από τη δασκάλα.
Οι άντρες να σιγοπίνουν στο τραπέζι,
οι γυναίκες σα σε στασίδι εκκλησίας στον καναπέ
και να κερνάω εγώ μετρώντας μ΄αγωνία, τελειώνουν τα σοκολατάκια βύσσινο,
όλο και λιγότερα τα όρθια κοτσάνια, ουφ, έχουμε ακόμη μαργαρίτες.
Κι αθόρυβα σε σκαμπό να σκιαγραφώ τα πρόσωπα
να χαρτογραφώ τις λέξεις, να απαντάω πού και πού
" ναι, είμαι καλή μαθήτρια, - μπράβο- ευχαριστώ " .
....................
Περάσανε τα χρόνια, φτάξαμε τα δικά μας σπιτικά,
γερνούσες μαμά, δε στόλιζες δέντρο "για ποιον; έλεγες, στολίστε εσείς για τα παιδιά σας"
Γερνούσες κι εσύ μπαμπά μα πάντα Χριστούγεννα ερχόμασταν με τα δώρα μας,
παπούτσια, πουλόβερ και μπουφάν με τα χρόνια γίνονταν κάλτσες, παντόφλες, φανελάκια
- πού να βγεις και πού να πας-
ολοένα και λιγόστευαν τα κοστούμια και οι φούστες,
τα μάγουλά μου καθαρά πια από τα ανεξίτηλα τριανταφυλλί κραγιόν
- αποδημούσαν όλοι με τα χρόνια μα η ροτόντα, το τραπέζι μας
γέμιζε πια με τα δικά μας τα γκουρμέ τα φαγητά ,
τα παιδιά μας κελαρύζαν κακόφωνα τα κάλαντα
κι έτσι τρεις γενιές ανασταίναμε τη μέρα με φουσκωτές κοιλιές, γέλια, βαχ
και στις τσέπες χαρτζηλίκια.
Η τραπεζαρία σιώπησε - πότε; δε θυμάμαι πια
όμως θυμάμαι μαμά με πόση στοργή σε μια παλιοκουβέρτα πέρασες λάστιχο
να την τυλίξεις , τρυφερά, προστατευτικά κι όταν έφυγες κι εσύ
με τις τέσσερις καρέκλες της χώθηκε σε αποθήκη σκοτεινή.
Κάθε πρόσωπο μια κόκκινη γραμμή.
Πότε φτάσαμε στα ίδια τα σημεία σας μαμά, μπαμπά;
Μια ζωή σα να ταν χτες, ένα αύριο που όλο κατηφορίζει.
Μέρες τώρα νοερά φτιάχνω το μενού,
τα παιδιά με το όνομά σου πατέρα μου γιορτάζουν!
Μα σήμερα πενθώ. Η ιστορία μας σκόνη γεμάτη αξίζει μιας δικής μου μέρας σιωπή.
"Χαρίζεται ροτόντα........"
Πατήστε Δημοσίευση. Κλικ. Η αγγελία σας δημοσιεύτηκε επιτυχώς.
◍ ◍ ◍ ◍ ◍ ◍ ◍ ◍ ◍ ◍
Η συμμετοχή μου στο 29ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης μας Αριστέας, μιας μεγάλης εμψυχώτριας να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, να "ποιούμε" σκέψεις, και να αποτυπώνουμε όσο γίνεται πιο λυρικά τον εσωτερικό μας κόσμο. Αριστέα σε ευχαριστούμε για όσα δίνεις και όσα η ίδια είσαι. Μας κάνεις καλύτερους. Η συμμετοχή σου "πληρότητα" ήταν ένα δίδαγμα για την αξιοπρέπεια και την ευγνωμοσύνη.
Σε ευχαριστούμε και εσένα Σταυρούλα γιατί μας δείπνησες κάτι υποτιμημένο σήμερα.... την αγάπη.
Σας ευχαριστώ όλους, συμμετέχοντες και μη γιατί είστε παρακινητές να πιάνουμε το μολύβι ξανά και να σκαλίζουμε τις λέξεις φτιάχνοντας ένα ολάνθιστο φυτώριο αξιοζήλευτων συμμετοχών.
Ευχαριστώ και όσους με "ένιωσαν" δίνοντάς μου την ανέλπιστη 2η θέση και τη χαρά της διάκρισης.
Συγχαρητήρια και στους υπόλοιπους 2ους, 3ους, 4ους,... 26ους για όσα είχαν να πουν κάνοντας ομορφότερη αυτή την ήδη της Αριστέας μας ολοφώτεινη γιορτή.
Σε ευχαριστώ αναστασάκι μου για.... για.... χιλιάδες λόγους αλλά σήμερα κυρίως γιατί με θέλεις και με έχεις εδώ δίπλα σου.
Για τη συμμετοχή μου δεν έχω και πολλά να αναλύσω. Αυτοβιογραφική, ελπίζω να ξύπνησε κάτι από τα παιδικά μας Χριστούγεννα νοσταλγικά, ως το πεζό "μας σήμερα".
Καλή χρονιά να έχουμε και με τρόπο που ο καθένας εννοεί και επιθυμεί την "καλή"!!
