24 Days Challenge: 'Ξ'
Μέρα με τη μέρα ξεχειλώνω
Δεν περνούσε μέρα που να μην διαπιστώσω μέσα μου πικρά πως μέρα με τη μέρα ξεχειλώνω. Ώσπου μια μέρα η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη, και να 'μαι τώρα στο κρεβάτι τής εντατικής μετρώντας τις τελευταίες μου στιγμές. Τις τελευταίες μου, ναι. Βλέπω την απογοήτευση και τον οίκτο στα βλέμματα των γιατρών και των νοσοκόμων, κάθε φορά που έρχονται να δουν πώς τα πηγαίνω. Αλλά, κακά τα ψέματα, αισθάνομαι κι η ίδια πως σώθηκε το λάδι στο καντήλι μου. Όταν έρχεται η ώρα, το καταλαβαίνεις.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή.
Κάθε που γεννιέται ένα μωρό, γεννιέμαι κι εγώ μαζί του· παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα από κοινού. Έτσι, γεννήθηκα μικρόσωμη και πάλλευκη. Μόνη μου έγνοια, να 'μαι κολλημένη πάνω του, προστατευτικά. Δεν εφησυχαζόμουν ποτέ. Ακόμα κι όταν κείνο κοιμόταν, εγώ έγερνα πάνω του και φρόντιζα να 'χει τον πιο όμορφο και ήσυχο ύπνο.
Μεγάλωνε αυτό; Μεγάλωνα κι εγώ μαζί του, έτσι που να μην αφήνω εκτεθειμένο ούτε μισό πόντο απ' την σάρκα του.
Μέχρι ενός σημείου πήγαινε καλά. Πάντα πηγαίνει καλά. Συνυπάρχουμε ειρηνικά και ζούμε τις ευτυχέστερες στιγμές μας, μαζί. Το πρόβλημα βγήκε στην πορεία. Όταν άρχισε να μεγαλώνει και να σκέφτεται· όταν ήταν ένας μικρός άνθρωπος. Κι ο άνθρωπος συνηθίζει ν' αφήνει ευρύχωρο χώρο μέσα του για να φωλιάζει η πονηριά. Κι εγώ με την πονηριά είμαστε άσπονδοι εχθροί - ποτέ δεν καταφέραμε να φιλιώσουμε. Και πώς να φιλιώσουμε δηλαδή, όταν εκείνης ο νους είναι μονίμως στην ατιμία; Αγεφύρωτες οι διαφορές μας, βλέπεις. Έτσι, όταν έρχεται (αρμένικη) βίζιτα στον μικρό ανθρωπάκο, υπό μορφής σκέψεων, εγώ αρχίζω και χάνω την λευκότητά μου. Αρχίζω και γίνομαι γκρι, ακόμα κι εντελώς μαύρη σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο πονάω τότε.
Τα χειρότερα, όμως, έρχονται ακόμα πιο μετά, όταν η πονηράδα σκανδαλίζει τον μικρό ανθρωπάκο και τον κάνει να προχωράει σε μια σωρεία από άσχημες πράξεις. Για κάθε άσχημη πράξη, που αρπάζει και κλείνει η χούφτα του και την βάζει κατάσαρκά του, ξεχειλώνω. Όσο και να ουρλιάζω σπαραχτικά, με τραβάει χωρίς συμπόνια από πάνω του για να με ξεκολλήσει και να κατοχυρώσει τα θέλω του στον κόρφο του. Το κορμί μου προσπαθεί να μαζέψει πάλι αλλά δεν τα καταφέρνει πάντα, και, εάν τα θέλω του ασχημονούν πολύ, τότε ξεχειλώνω ανεπανόρθωτα. Έτσι, αρχίζω να μην εφάπτομαι στο σώμα του, να μη με νιώθει πλέον όσο προηγουμένως. Κι όσο δεν με νιώθει, τόσο αρχίζουν να μας χωρίζουν κακόβουλα θέλω, ώσπου η γραμμή μου καταστρέφεται μια και καλή και με πετάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Έτσι με πέταξε και τώρα ο κάτοχός μου και μετράω ώρες στο νεκροκρέβατό μου. Ελπίζω ο επόμενος να 'ναι πιο συμπονετικός μαζί μου. Αυτό να γράψετε στην ταφόπλακά μου, παρακαλώ: «η Συνείδηση δεν θα πάψει ποτέ να προσπαθεί και να ελπίζει», είπε με την τελευταία της ανάσα και ξεψύχησε.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή.
Κάθε που γεννιέται ένα μωρό, γεννιέμαι κι εγώ μαζί του· παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα από κοινού. Έτσι, γεννήθηκα μικρόσωμη και πάλλευκη. Μόνη μου έγνοια, να 'μαι κολλημένη πάνω του, προστατευτικά. Δεν εφησυχαζόμουν ποτέ. Ακόμα κι όταν κείνο κοιμόταν, εγώ έγερνα πάνω του και φρόντιζα να 'χει τον πιο όμορφο και ήσυχο ύπνο.
Μεγάλωνε αυτό; Μεγάλωνα κι εγώ μαζί του, έτσι που να μην αφήνω εκτεθειμένο ούτε μισό πόντο απ' την σάρκα του.
Μέχρι ενός σημείου πήγαινε καλά. Πάντα πηγαίνει καλά. Συνυπάρχουμε ειρηνικά και ζούμε τις ευτυχέστερες στιγμές μας, μαζί. Το πρόβλημα βγήκε στην πορεία. Όταν άρχισε να μεγαλώνει και να σκέφτεται· όταν ήταν ένας μικρός άνθρωπος. Κι ο άνθρωπος συνηθίζει ν' αφήνει ευρύχωρο χώρο μέσα του για να φωλιάζει η πονηριά. Κι εγώ με την πονηριά είμαστε άσπονδοι εχθροί - ποτέ δεν καταφέραμε να φιλιώσουμε. Και πώς να φιλιώσουμε δηλαδή, όταν εκείνης ο νους είναι μονίμως στην ατιμία; Αγεφύρωτες οι διαφορές μας, βλέπεις. Έτσι, όταν έρχεται (αρμένικη) βίζιτα στον μικρό ανθρωπάκο, υπό μορφής σκέψεων, εγώ αρχίζω και χάνω την λευκότητά μου. Αρχίζω και γίνομαι γκρι, ακόμα κι εντελώς μαύρη σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο πονάω τότε.
Τα χειρότερα, όμως, έρχονται ακόμα πιο μετά, όταν η πονηράδα σκανδαλίζει τον μικρό ανθρωπάκο και τον κάνει να προχωράει σε μια σωρεία από άσχημες πράξεις. Για κάθε άσχημη πράξη, που αρπάζει και κλείνει η χούφτα του και την βάζει κατάσαρκά του, ξεχειλώνω. Όσο και να ουρλιάζω σπαραχτικά, με τραβάει χωρίς συμπόνια από πάνω του για να με ξεκολλήσει και να κατοχυρώσει τα θέλω του στον κόρφο του. Το κορμί μου προσπαθεί να μαζέψει πάλι αλλά δεν τα καταφέρνει πάντα, και, εάν τα θέλω του ασχημονούν πολύ, τότε ξεχειλώνω ανεπανόρθωτα. Έτσι, αρχίζω να μην εφάπτομαι στο σώμα του, να μη με νιώθει πλέον όσο προηγουμένως. Κι όσο δεν με νιώθει, τόσο αρχίζουν να μας χωρίζουν κακόβουλα θέλω, ώσπου η γραμμή μου καταστρέφεται μια και καλή και με πετάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Έτσι με πέταξε και τώρα ο κάτοχός μου και μετράω ώρες στο νεκροκρέβατό μου. Ελπίζω ο επόμενος να 'ναι πιο συμπονετικός μαζί μου. Αυτό να γράψετε στην ταφόπλακά μου, παρακαλώ: «η Συνείδηση δεν θα πάψει ποτέ να προσπαθεί και να ελπίζει», είπε με την τελευταία της ανάσα και ξεψύχησε.
Στην Γιούλη Β.
που πυροδότησε την έμπνευσή μου
με μια σκέψη της στο fb
❈❈❈❈❈
To 24 Days Challenge είναι μια ιδέα-πρόκληση του mystickland. Πρωταγωνιστούν 24 γράμματα, 24 λέξεις σε 24 ημέρες. Μόνο που εγώ το υλοποιώ κάπως άναρχα στη σειρά των γραμμάτων και στις ημέρες πραγματοποίησής τους.
Λυσιππη μου ποσο μοναδικα γραφεις! Υπεροχη εμπνευση και πολυ ευστοχη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ για το τόσο όμορφο σχόλιο, Πεταλουδίτσα μου. 🌸
ΔιαγραφήΠολύ όμορφο το κείμενό σου, όπως συνηθίζεις εξάλλου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σε εσένα, μπράβο και στη Γιούλη για την... πυροδότηση.
Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα.
Φιλάκια πολλά
Όλα τα μπράβο στην Γιούλη, γιατί δίχως την δική της σκέψη δεν θα έφτανα ποτέ στο να σκαρώσω τούτο τον επιθανάτιο μονόλογο, Πίπη μου.
ΔιαγραφήΣε φιλώ κι εγώ και σου εύχομαι, επίσης, μια όμορφη βδομάδα.
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ !!! Μου άρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ !! Υπέροχη ιδέα, σωστό στη βάση του, καλογραμμένο, το ρουφάς, θέλεις να διαβάσεις παρακάτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ το ευχαριστήθηκα !
Η δική σας ευχαρίστηση, η μεγαλύτερή μου ανταμοιβή.
ΔιαγραφήΝα 'σαι καλά, Γιώργο! :)
Αναστασία μου, αφιέρωσε χρόνο στα σχόλια της Γιούλης, σε... πυροδοτούν υπέροχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντωμεταξύ, τόσες φορές έχω να ξεκινήσω κι εγώ τα γράμματα... με τους δικούς σου όμως κανόνες! 😉
Φιλιάααα! 😍
Άμα συνεχίσει έτσι, Αλεξάνδρα μου, θα της κόψω κι ένα καλό μηνιάτικο. Αυτό ήταν πραγματικό δώρο... 2+ μήνες είχα που δεν μπορούσα να γράψω τίποτα. Ελπίζω να μην κάνω άλλο τόσο για την επόμενη ανάρτηση. 🙃
Διαγραφή-Αχ, ναι. Να το ξεκινήσεις κι εσύ. Έχω μεγάλη περιέργεια για το πού θα σε οδηγήσει το κάθε γραμματάκι. Ελπίζω μόνο να μην παραδειγματιστείς και στη διάρκεια, καθώς εγώ τραβιέμαι με το αλφάβητο απ' το '13. χαχαχα
Χι, χι! Ίσως να ακολουθήσω τους ρυθμούς σου... χωρίς ίντερνετ στο σπίτι όλα είναι γολγοθάς!
ΔιαγραφήΣε πειράζω, Αλεξάνδρα μου. Θες να το κάνεις μπαμ μπαμ; Θες να σου πάρει και δεκαετία ακόμα (για εκεί με κόβω χαχαχα); Ό,τι θες κι όπως σου βγαίνει. Θαρρώ πως μόνο έτσι αξίζει αυτό το challenge, κι όχι να γράψουμε ίσα για να γράψουμε.
ΔιαγραφήΑναστασία,
ΑπάντησηΔιαγραφήγίνομαι κουραστικός μιλώντας για τη δύναμη που έχει η γραφή σου. Το επισημαίνω, μία ακόμα φορά λοιπόν.
Ξέρεις να κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια στα σκοτάδια και στα βάθη της σκέψης και της ψυχής μας. Το κάνεις με ένα κερί στο χέρι φωτίζοντας ολόγυρα όλα αυτά που πονάνε και πληγώνουν.
Ειλικρινά ένα ακόμα μπράβο κορίτσι μου για όσα όμορφα μεταδίδει αυτό σου εδώ το γραπτό.
Την καλησπέρα μου.
"Όμως δεν κουράζομαι, όμως δεν κουράζομαι / όμως δεν κουράζομαι ποτέ / Πες το ξανά, πες το ξανά / πες το μου ακόμα μια φορά" λέει η Αννούλα η Βίσση, Γιάννη μου. Άδικο έχει; Αν τα γλυκόλογα, ένας καλός λόγος που ενθαρρύνει κλπ είναι η σοκολάτα τής ψυχής, τότε πώς να σου πω στοπ, η αμετανόητη γλυκατζού;
Διαγραφή-Ένα μεγάλο ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ κι αφήνεις το καλύτερό σου.
Πολύ καλή η φωτογραφία και η πάσα της Γιούλης για να γράψεις αυτόν τον υπέροχο μονόλογο της συνείδησης. Νομίζω πως αν είχε φωνή, κάπως έτσι θα διηγιόταν τη γέννηση και την παρακμή της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναστασάκι μου, η ευαισθησία και η ενσυναίσθησή σου κατακλύζουν το κείμενό σου.
Αχ, πόσο χαίρομαι που πρόσεξες κι εσύ την φωτογραφία (μέχρι στιγμής μόνο το συγκατοικάκι μου βάρεσε παλαμάκια για το ντυμένο πτηνούλι). Ούτε παραγγελία να την είχα κάνει... Ενθουσιάστηκα!
ΔιαγραφήΝα 'ναι καλά η Γιούλη μας. Δίχως τη δική της σκέψη, δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να μάθουμε τι τραβάει και πώς νιώθει, η έρμη Συνείδηση.
Σ' ευχαριστώ & σε γλυκοφιλώ, Κανελλένια μου. Να, πάρε κι ένα λουλουδάκι -> 🌻
Αναστασία μου, η φωτογραφία μου αρέσει πολύ. Και ο τρόπος που μέχρι το τέλος κράτησες το ενδιαφέρον μου για να δω ότι τελικά αυτή που μιλούσε ήταν η συνείδηση. Μπράβο, κορίτσι μου. Υπέροχη η έμπνευσή σου. Πολλά φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που στάθηκες κι εσύ στη φωτογραφία, Μία μου. Μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις λένε, και πόσο τόπο πιάνει σ' αυτή την περίπτωση. Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη, πιο αντιπροσωπευτική γι' αυτό που είχα κατά νου.
Διαγραφή-Σ' ευχαριστώ που έμεινες και της κράτησες συντροφιά μέχρι το τέλος, λοιπόν. Τα φιλιά μου! :)
Πανέμορφο, αληθινό και υπέροχα γραμμένο.Φοβερή έμπνευση. Και ναι η συνείδησή μας είναι αυτή και ξεχειλωμένη (σπουδαίος παραλληλισμός) φτάνει στο τέλος και πεθαίνει. Μπράβο σου σε απόλαυσα άλλη μια φορά
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια πολλά
Το σχόλιό σου, Αννούλα μου, θα μπορούσε να ήταν η συνοπτική "λεζάντα" κάτω απ' την φωτογραφία.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ θερμά!!!
Όταν τα βιώματα, η αντίληψη και η πένα μπλέκουν μαζί, μας δίνουν μια Λυσίππη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική η σύλληψή σου Λυσίππη μου!
Γέλασα (με την καλή έννοια), Μαρία μου. Σ' ευχαριστώ για το γλυκό τρατάρισμα του λόγου σου. Και τώρα σπεύδω να μετρήσω το ύψος μου, καθώς νομίζω πως κέρδισα τρεις ολάκερους πόντους. (•‿•)
ΔιαγραφήΕίτε είναι υποδόρια είτε ρούχο στα μέτρα μας, ναι λυσιππάκι μου, τη συνείδηση τη φοράμε. Οι περιστάσεις άλλοτε τη στενεύουν, άλλοτε την ξ-εχειλώνουν. Ποιος να διαφωνήσει στην ωριμότητα της σκέψης σου; Σε μια απλή γραφή είπες τα σπουδαία! Με μια εκπληκτική φωτό έδειξες τα σημαντικά. Όσο μεγαλώνουμε αναλογικά και η συνείδηση μετουσιώνεται δύσμορφα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ο τίτλος σου ελκυστικός, σου το είπα;
"θέλω να τ’ ακούω να το λες / και από μένα, και από μένα ό,τι θες" που λέει και το άσμα. ❤️
Διαγραφή-Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα κάποιοι (like you) που μεγαλώνουν αρμονικά μαζί της, όσο γίνεται, και κρατάνε τα μπόσικα.
Πολύ έξυπνη η φωτογραφία σε συνδιασμό με την ιστορία που επίσης όμορφα έγραψες. Ώστε έτσι λοιπόν, αυτά θα έλεγε η συνείδηση, αν είχε πραγματικά ''συνείδηση'':-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σου!
Καλώς το ψαρίσιο ματάκι. 😊
ΔιαγραφήΝαι, θαρρώ πως κάτι τέτοιο θα έλεγε και κείνη, για να μη σου πω πως θα το έριχνε στους αμανέδες μ' εμάς, τους ανθρώπους, που έμπλεξε, η δόλια.
Βρε, ασυνείδητη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα δεν είναι ότι την πέθανες τη συνείδηση. Το θέμα είναι ότι τώρα άντε να βρεθούν συνειδήσεις να την ακολουθήσουν στην τελευταία της κατοικία.. Έρμη και μόνη έζησε, παντέρμη και κατάμονη θα ενταφιασθεί.
Να ζούμε να τη θυμόμαστε.
Κι αν δεν μπορούμε, ας θυμόμαστε τις δικές μας.
Αλλά, ρε αθεόφοβο, - εντελώς συνειδητά τώρα: Εντάξει, γράφεις θαυμάσια, μέχρι εδώ δε λέω κάτι καινούριο (αλλά πρέπει να το πω και να το ξαναλέω). Αλλά πώς από τη συγκεκριμένη φωτογραφία πήγες σ' αυτή την κατασκευή;
Λοιπόν, άντε, γράφε!
Φιλιά ασυνείδητα
Πόσο γέλασα με την προσφώνηση, δεν λέγεται. Αλλά, μετά σοβάρεψα απότομα διαβάζοντας τις τόσο στοχαστικές σου γραμμές. Αχ, αυτά τα ζηλευτά σου σχόλια!
ΔιαγραφήΚαλέ, η Γιούλη τα φταίει όλα, όχι η φωτογραφία. Βρήκα την φωτογραφία, αφού είχα κάνει ήδη τον σκελετό στο μυαλό μου. Το σχόλιο της Γιούλης έλεγε για το καλό που κάνουμε και πολλές φορές παίρνουμε σαν ανταπόδοση την αγνωμοσύνη. Εκεί σκέφτηκα πως το κλειδί είναι η συνείδησή μας: κάνε αυτό που θα σε κάνει να κοιμάσαι ελαφρύς το βράδυ. Κάπως έτσι, με τα πολλά, το φαντάστηκα σαν ρούχο και πήρα τις ρούγες κι έπεσα σ' αυτή, την ετοιμοθάνατη. Κι ο ετοιμοθάνατος πολλές φορές χαρακτηρίζεται απ' το εξομολογητικό, γι' αυτό γέμισε το μπλοκάκι με τις σημειώσεις μου. Μεταξύ μας όλα αυτά, όμως, ναι; Μη κυκλοφορήσουν στην πιάτσα και μου φάνε τη δουλειά.
Φιλιά ασυνείδητα και συνειδητά, Δάσκαλε.
Σπίτσλες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί τεράστιο αλεπουδίτσα μου!
♥
Τώρα γύρνα εσύ μαγουλάκι. ♥
ΔιαγραφήΑπίστευτο κείμενο. Ένα ακόμα από τα χέρια σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο μεγάλο σε σένα αλλά και στην Γιούλη που σε ενέπνευσε.
Ματς μουτς και καλή βδομάδα :)
Να 'σαι καλά, Μαρινάκι μου. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ το χάρηκα πολύ - μάλλον γι' αυτό το χαρήκατε κι εσείς με τη σειρά σας.
ΔιαγραφήΣε φιλώ πολύ! :)
Πόσο μου άρεσε δεν λέγεται, πάντα με μία μοναδική έκφραση κάθε σου κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα μου αφήνετε τέτοια σχόλια, είναι μετά να μην βάζω τον καλύτερό μου εαυτό; Σ' ευχαριστώ & σου χαμογελώ, αχτιδούλα μου.
ΔιαγραφήΣυγκλονιστικο θα έλεγα κείμενο. Μου άρεσε τόσο πολύ! Και οσα προηγούμενα γραμματα διάβασα αυτο με ανατριχιασε μπορώ να πω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν τω μεταξύ τα 24 γράμματα τα ειχα γραψει χρόνια πριν. Και ολο λεω από περσι να το ξεκινησω ξανά. Με τσιγκλισες τώρα. 😂
Φιλιά πολλά!
Ωπ! Καλώς την ευσυνείδητη Σκορπίνα μου. Γι' αυτό σε συγκλόνισε, παιδάκι μου, επειδή εμείς, τα σκορπιουδάκια, ξέρουμε καλά τι πάει να πει Συνείδηση. (οι υπόλοιποι μη κοιτάτε, λέμε κάτι εδώ, μεταξύ μας! χαχαχα)
Διαγραφή-Α, ψηφίζω και δεύτερο γύρο ασυζητητί. Θα 'χει πολύ ενδιαφέρον, ως μεγαλύτερη, να ξαναπιάσεις το αλφάβητο και να δεις πού θα σταθείς και πώς.
Φιλιά κι ευχαριστώ πολλά!
Ναιιιιιιιιιι 😜😉😏
ΔιαγραφήΤώρα εγώ γιατί άρχισα να φαντάζομαι πως είναι οι γιατροί και οι νοσοκόμες μια συνείδησης ... τι να πω ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο
Φιλί :)
Θα είχες κάποιον καλό λόγο, δεν μπορεί.
ΔιαγραφήΚίσιζ μπακ, Μόντρεαλ. :)
Εξαιρετικο το κειμενο σου!!!!Πέρασα σημερα ν αφησω τις ευχες μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή🌹🌹Πασχαλινές δέξου ευχές από την καρδιά βγαλμένες,όλες οι μέρες της ζωής σου να είναι Αναστημένες. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!!!🌸🌸
Να 'σαι καλά, Σκρουτζάκο. Καλή Μεγαλοβδομάδα. :)
ΔιαγραφήΥΠΈΡΟΧΟ κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞαναπέρασα και το διάβασα πάλι καθώς και τα σχόλια.
Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε την καημένη .
Καλό Πάσχα και φιλάκια πολλά
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια, Ρένα. Ας ελπίσουμε πως θ' αναστηθεί, συλλογικά, σαν άλλος Λάζαρος.
ΔιαγραφήΚαλή Μεγαλοβδομάδα! :)