Στον χορό των... αντιφάσεων

24 Days Challenge: 'Α'

Στον χορό των... αντιφάσεων  

 

«Κι είναι και καμιά φορά, που το μέσα σου γίνεται τόσο ανυπόμονο κι αρχίζει να κραυγάζει, μη μπορώντας να παραμείνει βουβό άλλο εντός, θαρρείς και νομίζει πως δεν υπάρχει αύριο, και σπεύδει να ξεμυτίσει από μέσα σου όπως όπως. Είναι η στιγμή, που η μάσκα γίνεται διάφανη. Τι κι αν εσύ δυσανασχετείς και προσπαθείς σπασμωδικά να το ελέγξεις; Εις μάτην! Είναι φορές που επιτυγχάνεται η εναλλαγή των ρόλων, κι εσύ δεν μπορείς να το αποτρέψεις. Ο κουμανταδόρος είναι αυτό, κι εσύ απλώς ακολουθείς σιωπηλά με χαμηλωμένο βλέμμα. Είναι η στιγμή που, εν μέσω παράστασης, παθαίνεις σεντόνι. Χάνεις τα λόγια σου, δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι, τι κάνεις και πώς να συνεχίσεις. Ο υποβολέας είναι εκεί. Συνεχίζει να σου υπαγορεύει χαμηλοφώνως, αλλά εσύ έχεις χάσει την αίσθηση της ακοής. Και παραμένεις μετέωρος. Γιατί και οι καλύτεροι ηθοποιοί έχουν τις άτυχες μέρες τους. Κι η μάσκα πέφτει, ξεσκεπάζεσαι. Κι ο άλλος σε βλέπει, δίχως την μάσκα σου, και τρομάζει. Τρομάζει κι αηδιάζει, καθώς συνειδητοποιεί το αληθινό σου Εγώ, όσο το μέσα σου βγάζει, ουρλιάζοντας, όσα είχες καταπιεσμένα και φυλαγμένα καλά στα μύχια συρτάρια σου, τόσο καιρό.»   

Αυτές οι λέξεις παρατάχθηκαν ευθύς αμέσως στο μυαλό της κυρα - Φλώρας, καθώς διέσχιζε τον διάδρομο κι έριξε μια φευγαλέα ματιά στον καθρέφτη. Γιατί δεν αντίκριζε το είδωλό της πια. Μπορούσε να θωρεί την εσώτερη μορφή της, μορφή μαύρη κι άχαρη. Σμιλεμένη άτσαλα, με βαριές κινήσεις. Όχι προσεκτικές και μελετημένες. Οι κινήσεις της είχαν κάτι απ’ την αδιάφορη γρηγοράδα ζώου, που διασχίζει τον δρόμο, ενόσω περνούν, με ανεπτυγμένη ταχύτητα, τα οχήματα.

«Μπορείς μ’ αυτά τα δεδομένα να έχεις άρτιο αποτέλεσμα;» αναρωτήθηκε και κούνησε απογοητευμένα το κεφάλι της, όσο γέμιζε ένα ποτήρι κονιάκ κι άναβε το τσιγάρο της. 

Μπορεί να ήταν σε προχωρημένη ηλικία και να την ταλαιπωρούσαν καρδιολογικά προβλήματα, αλλά αυτό δεν την εμπόδιζε να σταματήσει τις καταχρήσεις. Έχουν κάτι από την γλυκιά γεύση του ρίσκου, που από νια αγαπούσε. Άλλωστε, αυτή η αβεβαιότητα την έκανε να αντικρίσει το πραγματικό ποιόν της και να ξεκολλήσει απ’ το πλασματικό φαίνεσθαι. Μια διαδικασία που για χρόνια είχε­­ αφημένη στην άκρη, τεχνηέντως, και της θύμισε το γεγονός πως "όλοι είμαστε περαστικοί από τούτη τη ζωή". Κάτι που έπρεπε να κοντοζυγώσει, για να το αντιληφθεί, ή και να παραδεχτεί. 

Οι σκέψεις της, λεπτό το λεπτό, γινόντουσαν ολοένα και πιο ζοφώδεις. Ένιωθε να την πνίγουν, να γίνονται θηλιά στο λαιμό της και να την σφίγγουν όλο και πιο δυνατά. 

Αποφάσισε να πάει έναν περίπατο, για να αποφορτιστεί και ν' αδειάσει το κεφάλι της.  Έβαλε τα παπούτσια της, πήρε την τσάντα της και το μπαστούνι της, και βγήκε στην αυλίτσα. Νοέμβριος μήνας κι είχε βάλει κρύο. Έφτιαξε καλύτερα το κασκόλ της, βγήκε στον δρόμο και ξεκίνησε την γνωστή διαδρομή. Γνωστή διαδρομή. Γνώριμη κι η παραμικρή πιθαμή. Όλα ίδια, μα τόσο αλλιώτικα συνάμα. Τούτη την φορά παρατηρούσε λεπτομέρειες κι αντίκριζε ομορφιές, που δεν είχε ξαναματαδεί έως τώρα. 

Βλέπεις, η καρδιά, που είναι γεμάτη από εγωισμό, είναι πολύ απασχολημένη, για να κάτσει να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο πέρα από την ίδια. Και παραμένει παγωμένη στις οποιεσδήποτε δυσδιάκριτες συγκινήσεις.

Στα μισά της διαδρομής ξεκίνησε να ψιχαλίζει. Θαρρείς και τα σύννεφα δάκρυζαν, που θωρούσαν την αλλαγή της Φλώρας. Μετείχαν κι αυτά, με τον τρόπο τους, στην ιερουργία.

Οι σταγόνες της βροχής άρχισαν να αλλοιώνουν το σκηνικό, να το αλλάζουν. Τα πάντα έχαναν την μορφή τους και μετουσιώνονταν σε κάτι άλλο. Μονάδες ενός ιδεατού σκηνικού που θύμιζε παραμύθι. Παραπέρα οδοντωτοί τροχοί γυρνούσαν ασταμάτητα. Τρεις παράξενες γυναικείες παρουσίες στον τροχό της Ειμαρμένης, έτρεχαν γοργά ολούθε και μιλούσαν βιαστικά αναμεταξύ τους φορές φορές. 

Θα μπορούσε να υποτεθεί πως ήταν ένα καλοστημένο εργοστάσιο. Αλλά, όχι σαν τα υπόλοιπα. 

Αφού το μάτι της εισέπραξε την γενική εικόνα, άρχισε να ρουφάει πιο αργά ό,τι κοιτούσε τριγύρω και το περνούσε απ' την διαδικασία της πολτοποίησης - ανάλυσης. Δεν άργησε να καταλάβει πως ενώ ήταν θεατής στις διαδικασίες που εκτελούνταν, αυτή παρέμενε αόρατη σ' αυτές. 

Αφού περνούσε η ώρα κι είχε προλάβει να περισυλλέξει κάμποσα πράγματα, άρχισε να ενώνει τα κομμάτια του παζλ, και κατάλαβε πως όλες οι διαδικασίες αφορούσαν την Γένεση ενός κοριτσιού. 

Πριν προλάβει να το χωνέψει καλά - καλά, εμφανίστηε η Ρεαλιστικότητα, στην οποία έτεινε την σκάλα του ο Ρομαντισμός. Την Σκληρότητα χάιδεψε τρυφερά η Ευαισθησία. Η Διαλλακτικότητα έκλεισε το μάτι στην Αδιαλλαξία. Η αισιοδοξία έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο στην Απαισιοδοξία, την πήρε αγκαλιά και άρχισε να τις εξιστορεί σχέδια για το μέλλον. Η Αναποφασιστικότητα πήρε μια ελαφριά σπρωξιά απ' την Αποφασιστικότητα, κι έκανε ένα δειλό βήμα μπροστά. [...]

Η κυρά - Φλώρα μετέωρη και με κομμένη την ανάσα, παρακολουθούσε την αρμονική συνύπαρξη των αντιφάσεων και την θέλησή τους να σμίξουν στον χορό, παρά την φαινομενική τους ασυμβατότητα. Τουλάχιστον, προσπαθούσαν. Κι ας μην ήξεραν τα βήματα, κι ας υπήρχε έλλειψη χάρης και συντονισμού. Σάματις οι χορευτές μπορούν εξ αρχής να ακολουθήσουν την χορογραφία κατά γράμμα;

Την Φλώρα την είχε κυριεύσει το υπέροχα μαγικό συνονθύλευμα, στο οποίο ήταν μάρτυρας. 

Τα σύννεφα έριξαν και τις τελευταίες τους ψιχάλες. Το σκηνικό πήρε την πρότερή του μορφή, καθετί από αλλού φερμένο εξαφανίστηκε και η Φλώρα, μέχρι να φτάσει πάλι στο σπίτι της, αναρωτιόταν αν ό,τι είδε όντως το είδε, ή ήταν παραισθήσεις.

Όταν έπεσε στο κρεβάτι της, την πήρε αμέσως ο ύπνος, δίχως να χρειαστεί να πάρει χάπι. Ήταν ο πιο ανάλαφρος και γλυκός ύπνος που είχε κάνει ποτέ. 

Αφιερωμένο στην Βασίλισσα των Κρυφών Σκέψεων 

----------

To 24 Days Challenge είναι μια ιδέα-πρόκληση του mystickland. Πρωταγωνιστούν 24 γράμματα, 24 λέξεις σε 24 ημέρες. Μόνο που εγώ το υλοποιώ κάπως άναρχα στη σειρά των γραμμάτων και στις ημέρες πραγματοποίησής τους.