Πρόλογος
Νιώθω
ένα ελαφρύ αεράκι στο πρόσωπό μου. Ήχους φέρνει στ' αυτιά μου· όχι τους
συνηθισμένους, όχι. Συλλαβίζει τα ονόματα όσων πέρασαν απ' τη ζωή μου,
ή, αν θες, αυτών που πέρασα εγώ απ' τη δική τους. Γυρολόγοι
σε αμοιβαία επικερδές αλισβερίσι. Τριγύρω μου είν' έντονα τα χρώματα,
κυρίως όμως του λευκού, που βλέπω να σχηματίζει συμπαγείς μάζες, σα
σύννεφα, γύρω απ' τα ξυπόλητα πόδια μου.
Σκηνή Πρώτη
Η
πυκνή ομίχλη αρχίζει να ξεθωριάζει σιγά-σιγά, αφήνοντας να εμφανιστεί
μία σκάλα. Λουλούδια τη πλαισιώνουν δεξιά κι αριστερά. «Ίσως να 'ναι ζουμπούλια»
σκέφτομαι. Τα σκαλοπάτια της είναι δυσανάλογα για τ' ανθρώπινο ύψος.
Όμως, ακούω μια πράα φωνή να με παρακινεί να της δώσω το χέρι μου. Η
φωνή έχει αφοπλιστικές επιδράσεις πάνω μου, μου βγάζει εμπιστοσύνη.
Τείνω το χέρι μου. Το πιάνει σφιχτά και με τραβάει πάνω, λέγοντάς μου να
προσέχω. Καθώς με τραβάει, τα μάτια μου προλαβαίνουν και διαβάζουν την
επιγραφή τού μεγάλου σκαλοπατιού: «ΦΙΛΙΑ».
Σκηνή Δεύτερη
Βρίσκομαι στο πρώτο σκαλοπάτι και νιώθω να βρίσκομαι σε μπαλκόνι·
τόσο ψηλά. Η παρουσία έχει εξαφανιστεί, είμαι πάλι μόνη μου. Το δεύτερο
σκαλοπάτι με προσκαλεί να τ' ανέβω. Είναι τόσο χαμηλό που δεν
χρειάζεται καμιά προσπάθεια από μέρους μου. Το ανεβαίνω, και πριν
προλάβουν τα πόδια μου ν' ακουμπήσουν κάτω, νιώθω να με κατακλύζει το
αίσθημα της ευφορίας. «ΧΑΡΑ» νομίζω πως γράφει κάτω.
Σκηνή Τρίτη
Μπροστά
στα πόδια μου βρίσκεται το τρίτο σκαλοπάτι. Δεν είναι σαν το δεύτερο.
Αυτό έχει κοφτερές προεξοχές στην επιφάνειά του. Πατάω προσεκτικά στις
προεξοχές κι αφήνω το σώμα μου ν' αφεθεί στην ώθηση του κορμιού μου, για
ν' ανέβω. Ο αέρας τώρα λυσσομανά, σα τη φωνή δασκάλας
που προσπαθεί να επιβάλει την ησυχία. Αρχίζω να νιώθω διαφορετικά. Οι
παλμοί μου ανεβαίνουν και νιώθω πως θέλω να βάλω τις φωνές ή να σπάσω
κάτι πάνω στο ξέσπασμά μου. Χάνω τον έλεγχο, ενώ νιώθω κάτι να
γρατζουνάει τις πατούσες μου. Η ματιά μου πέφτει χαμηλά, και διαβάζω απ'
άκρη σ' άκρη: «ΘΥΜΟΣ».
Σκηνή Τέταρτη
Μ'
ένα σάλτο βρίσκομαι στο τέταρτο σκαλοπάτι. Τα μάτια μου γεμίζουν απ' το
κόκκινο και νιώθω το κορμί μου να ιδρώνει. Ακούγονται ξέπνοοι ψίθυροι,
σαν αναστεναγμοί. Σκιές διαγράφονται μπροστά μου, που ενώνονται σε μία,
και νιώθω ασυγκράτητη ηδονή. «ΠΑΘΟΣ» διαβάζω.
Επίλογος
Η
ανάβαση κάπου εδώ τελειώνει. Οι περίεργοι μπορούν ν' ανέβουν κι αυτοί
τη σκάλα, κι ίσως συναντηθούμε σε κάποιο σκαλοπάτι - γιατί επιστολές, που εξιστορούν τη συνέχεια, δεν στέλνω.
Η δεύτερη συμμετοχή μου στο 13ο Παίζοντας με τις λέξεις
Κι εδώ η βράβευση
