Κι η μάσκα της... ράγισε

Κι είναι και καμιά φορά, που το μέσα σου γίνεται τόσο ανυπόμονο κι αρχίζει να κραυγάζει, μη μπορώντας να παραμείνει βουβό άλλο εντός, θαρρείς και νομίζει πως δεν υπάρχει αύριο και σπεύδει να ξεμυτίσει από μέσα σου όπως όπως.

Είναι η στιγμή, που η μάσκα γίνεται διάφανη. Τι κι αν εσύ δυσανασχετείς, και προσπαθείς σπασμωδικά να το ελέγξεις; Εις μάτην!

Η εναλλαγή των ρόλων. Αυτό κάνει κουμάντο πια, δεν το ορίζεις εσύ. Εσύ σιωπείς, αυτό ενεργεί.


Είναι η στιγμή που, εν μέσω παράστασης, παθαίνεις σεντόνι. Χάνεις τα λόγια σου, δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι, τι κάνεις και πώς να συνεχίσεις. Ο υποβολέας είναι εκεί. Συνεχίζει να σου υπαγορεύει χαμηλοφώνως, αλλά εσύ έχεις χάσει την αίσθηση της ακοής. Και παραμένεις μετέωρος.

Γιατί και οι καλύτεροι ηθοποιοί έχουν τις άτυχες μέρες τους. Κι η μάσκα πέφτει, ξεσκεπάζεσαι. Κι ο άλλος σε βλέπει, δίχως την μάσκα σου, και τρομάζει. Τρομάζει κι αηδιάζει, καθώς συνειδητοποιεί το αληθινό σου Εγώ, όσο το μέσα σου βγάζει, ουρλιάζοντας, όσα είχες καταπιεσμένα και φυλαγμένα καλά στα μύχια συρτάρια σου, τόσο καιρό.  

Ποτέ μου δεν κατάλαβα ποίος ο λόγος ύπαρξης της μάσκας κι ο τόσος θεατρινισμός. Υποκρισία & φτηνές συμπεριφορές. Όσο το φέρνω στο μυαλό μου, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: άτοπο. Κι αν το καλοσκεφτείς, παγίδα, που τόσο παγιδεύει τον άλλον, όσο κι εσένα τον ίδιο. Δεν σ' αφήνει να καλλιεργήσεις τον εαυτό σου και να πορευτείς προς την αληθινή ευτυχία. Είσαι υπαίτιος της μιζέριας και της ψευδο-ευτυχίας, που ο ίδιος επιβάλλεις στον εαυτό σου, προσπερνώντας την πραγματικότητα τεχνηέντως (εκουσίως ή ακουσίως), καθώς επιλέγεις συνειδητά να συγχρωτίζεσαι και να αναλώνεσαι με άτομα, που δεν γουστάρεις πραγματικά, έχοντας σαν μόνο γνώμονα την εκμετάλλευση και τις "εκδικησούλες" (aka θα του/της δείξω εγώ).

Ξυπνάτε! Ραγίστε οι ίδιοι την μάσκα σας, και μην τρέξετε να την επιδιορθώσετε και να την αντικαταστήσετε.Έπειτα, κοιταχτείτε στον καθρέφτη και κάντε ό,τι περνάει απ' το χέρι σας, για να μην είναι τόσο άχαρο το είδωλό σας κι αναγκάζεστε να αποστρέφετε το βλέμμα.

Αφιερωμένο σε όλους! 

Γιατί όλοι μας έχουμε μπει στον πειρασμό της μάσκας, κατά καιρούς, 

κι έχουμε -πιθανώς- ενδώσει, σε βαρυσήμαντες καταστάσεις ή μη, 

για πολύ ή και για λίγο χρονικό διάστημα. 

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός
κι ότι βλέπεις μπορεί να ’ναι αλλιώς
μη βιαστείς να με κρίνεις λοιπόν
δεν με ξέρεις σχεδόν

ένα θέατρο είναι η ζωή

μάσκα διάλεξε αν θέλεις κι εσύ