Τα μεγάλα μπάρκα

Η ίδια ώρα βρήκε τον κυρ-Χρήστο στο γνωστό μέρος, να διαβάζει εφημερίδα στο αγαπημένο του παγκάκι. Βλέπεις, είχε βαρεθεί το καφενείο. Οι ίδιες μαύρες συζητήσεις, οι ίδιοι φανατισμοί. Δεν μπορούσε άλλο, είχε κουραστεί.

Τώρα που είχε φτιάξει ο καιρός, προτιμούσε να πηγαίνει στο πάρκο. Να απολαμβάνει την ηρεμία τού πράσινου και να κλέβει λίγη χαρά κι αθωότητα απ' τα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα τριγύρω, θαρρείς και μπορούσαν να παγώσουν τον χρόνο και να απομονωθούν στον δικό τους πλασμένο μικρόκοσμο, όπου δεν είχαν χώρο οι μεγάλοι.

Απ' το διάβασμα τον διέκοψε ένα αγοράκι, ίσαμε 7 χρονώ, που κρατούσε κάτι κρυμμένο στις χούφτες του.

-"Γεια σου!!" χαιρέτησε ντροπαλά τον κυρ-Χρήστο.
Ο κυρ-Χρήστος σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε χαμογελώντας τον πιτσιρικά.
-"Τι κρατάς κρυμμένο εκεί;" τον ρώτησε. 
Ο μικρός τον πλησίασε περισσότερο, κι άφησε τον "κρυμμένο θησαυρό" στα πόδια του κυρ-Αντώνη.
Ο κυρ-Αντώνης το πήρε στα χέρια του. Ήταν μια γυάλινη σφαίρα, απ' αυτές με τις "νιφάδες". Στο κέντρο του ήταν ένα καράβι. Ευθύς αμέσως την κούνησε, κι αφέθηκε να κοιτάζει το σύντομο & ξέγνοιαστο χορευτικό ταξίδι των λαμπερών και πολύχρωμων νιφάδων γύρω απ' το καράβι, ώσπου έφταναν στον πάτο της σφαίρας και περίμεναν καρτερικά να την ξανακουνήσει και να βγουν και πάλι στο ταξίδι.

Και μέσα απ' το δικό τους ταξίδι, ταξίδεψε κι αυτός. Σε δικά του μέρη, σε μέρη που είχε περπατήσει και τρυγήσει.

Η σκέψη του έμεινε περισσότερο στις φορές που έπαιρνε την βάρκα του, με την κόρη του, κι έβγαινε στ' ανοιχτά για ψάρεμα. Αχ, αυτή η βάρκα! Λειτουργούσε σα σωτήρια λέμβος, σα κλειδί που ξεκλείδωνε το κλουβί της ρουτίνας και του ξεδίπλωνε μια άλλη πραγματικότητα. Μια απέραντη ομορφιά, που τον μεθούσε. Τον ανατροφοδοτούσε και του έδινε ζωή και τόλμη, να συνεχίσει. Τον έκανε να αισθάνεται παντοδύναμος, αγγίζοντας την αθανασία αυτού του μεγαλείου. Μια ιεροτελεστία, που δεν την διέκοπτε η ιερόσυλη λέξη. Τότε μιλούσαν μόνο τα μάτια, και τα χείλη με το χαμόγελό τους.

Τις σκέψεις του διέκοψε ο πιτσιρικάς, που τον επανέφερε στην πραγματικότητα, λέγοντάς του πως αν ήθελε μπορούσε να την κρατήσει.

-"Μεγάλο το δώρο σου, σ' ευχαριστώ." του απάντησε συγκινημένος. "Στη ζωή σου να είσαι πάντοτε άξιος καπετάνιος, και να θυμάσαι πως μέσα μας ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα."

 Αφιερωμένο στην Φίλη μου, μαζί μ' αυτό

Η πρώτη μου συμμετοχή στο παιχνίδι της Φλώρας μας "Παίζοντας με τις λέξεις" (2ο παιχνίδι του 2ου κύκλου), κι όπως προείπα η συμμετοχή μου είναι αφιερωμένη σε μια καλή μου Φίλη, η οποία έχει μοιραστεί διάφορα κομμάτια της μαζί μου, τα οποία γέννησαν ψηφίδες, που βρήκαν μόνες τους την θέση τους. 

Φλώρα μου, σου δίνω κι από εδώ τα συγχαρητήρια και τα ευχαριστώ μου, για την διοργάνωση και την διεκπεραίωση του παιχνιδιού. Να είσαι καλά!

Να και το κυπελλάκι της συμμετοχής! :)