Όταν σε τυλίγει το λευκό

Λευκό: χρώμα το οποίο έχει υψηλή φωτεινότητα, αλλά μηδενική απόχρωση. Πιο συγκεκριμένα, περιέχει όλα τα χρώματα στο ορατό φάσμα, μολονότι μερικές φορές περιγράφεται ως αχρωματικό χρώμα.

Ένα χρώμα που περικλείει μέσα του το αγνό τής αθωότητας, που είναι παραστάτης στις ανεξίτηλα ομορφότερες στιγμές μας. Πράγματι, θα μπορούσαμε να πούμε πως η χρωματική επισώρευση εντός του είναι γεγονός, ακόμη και σε μεταφορικά πλαίσια. Όμως, μια ατυχής στιγμή αρκεί για να τα πάρει όλα πίσω· ν’ απορροφήσει όλα αυτά τα χρώματα, αφήνοντας εντέλει ένα αχρωματικό κάδρο. Κοντολογίς, είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Λευκά τοιχώματα, λευκά σεντόνια, λευκός ιματισμός ασθενών και προσωπικού. Μια εικόνα που αρχίζει να σου σφίγγει ελαφρώς το στομάχι, αρχίζεις να μη νιώθεις καλά. Είναι η περίπτωση που η αντανάκλαση του λευκού αρχίζει να σ’ αρρωσταίνει αντί να σου προκαλεί αρμονικά συναισθήματα. Άνθρωποι συνεχώς στους διαδρόμους, σαν μέλισσες που δουλεύουν ακατάπαυστα μέσα σε κυψέλη, κι άνθρωποι ξαπλωμένοι σε κρεβάτια. Απ’ τη μια, πρόσωπα με σφιγμένα χαρακτηριστικά, που σπεύδουν για ανεκλάλητη παροχή. Απ’ την άλλη, πρόσωπα ρουφηγμένα και χωρίς μαλλιά, κορμιά καχεκτικά που μαίνονται σεισμό: ξερνούν ταλαιπωρία, συμπτώματα της αρρώστιας και παρενέργειες θεραπευτικής αγωγής. Φράσεις μετέωρες μεταξύ αγκομαχητών, που δεν μπορούν να παραμείνουν άλλο μέσα κι εξωτερικεύονται από χαραμάδες κλειστών σιαγόνων: «είναι νωρίς ακόμα για να πεθάνω», «μη με κοιτάς, δεν θέλω να με βλέπεις έτσι».

-«Αδελφή, είστε η καινούρια;» ακούγεται βιαστικά από μια παλαιότερη.

-«Ναι, σήμερα ξεκίνησα τη πρακτική μου» απάντησα ήδη ξέπνοα από τις εικόνες που πρόλαβαν να με βομβαρδίσουν και να μ’ αφήσουν ένα κινούμενο κουφάρι. «Με λένε Αγαθή» πρόσθεσα.

-«Προσπάθησε να δείχνεις ανεπηρέαστη, Αγαθή. Είναι ο χώρος και τέτοιες οι συνθήκες, που, άθελά μας, η συγκατάβαση μπορεί ν’ αποκτά προσβλητικές διαστάσεις.» μου είπε μειλίχια και συμβουλευτικά.

Προτίμησα ν’ ανταπαντήσω μ’ ένα χαμογελαστό νεύμα, προκειμένου να κρύψω την αμηχανία μου.

-«Παρατήρησα πως οι άνδρες έχουν τη συμπαράσταση των γυναικών τους, ενώ πολλές γυναίκες είναι μόνες τους» είπα αλλάζοντας τη κουβέντα.

-«Πολλές γυναίκες έρχονται με τις φίλες τους» είπε κοφτά κι έστρεψε τη ματιά της αλλού, αλλά πρόλαβα να πιάσω το σκοτείνιασμα στο βλέμμα της. «Αυτό ίσως να ‘ναι το λιγότερο, βλέποντας άλλους να πολεμάνε την αρρώστια τους μόνοι. Έπειτα απ’ τη σκληράδα της συνειδητοποίησης και την αδυναμία να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτό που τους συμβαίνει, θα δεις πως όλοι στο τέλος παραδέχονται πως στο μαζί είναι η αξιοπρέπεια. Οπότε, ακόμη κι αν λείπει η συζυγική υποστήριξη, υπάρχει κείνη η ευλογία τής ακλόνητης παρουσίας, που ενδύεται τα ρούχα της φιλίας, και δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τη δυναμική της.» πρόσθεσε χαμογελαστά και κίνησε να συνεχίσει τη δουλειά της, απαλείφοντας την αμηχανία απ’ το χαμόγελό μου αυτή τη φορά.



 Γι' άλλη μια φορά, το αγαπημένο μας παιχνίδι ολοκληρώθηκε, μετρώντας βλέμματα σε χρώματα έντονα, με παραστάτη τη φιλία και με ένα νόμισμα να δείχνει συγκινητικά χαρούμενες και στενάχωρες καταστάσεις. Το δικό μου νόμισμα έδειχνε τις στενάχωρες καταστάσεις. Αφορμή ήταν το ότι βρέθηκα μάρτυρας στο τι σημαίνει όταν σε τυλίγει το λευκό (ευτυχώς όχι στη περίπτωση του καρκίνου, που εκφράζει το κείμενό μου) και τη "μαρτυρία" κυρίας που ζει καταστάσεις εκ των έσω, εκφράζοντας τη διαπίστωση που θέλησα να υπογραμμίσω σοκαρισμένη: η γυναικεία συζυγική στήριξη που θεωρείται σχεδόν πάντα δεδομένη, ενώ η αντρική όχι και τόσο. Σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις, που βρίσκεσαι πελαγωμένος και μετέωρος, πόσο σημαντικός φαίνεται ο άνθρωπος που στέκεται βράχος δίπλα σου; Θεωρώ πως είναι απ' τις περιπτώσεις που υμνείται η φιλία.

Θα ήθελα να πω κι από εδώ ένα μεγάλο μπράβο στη Μαρία Κανελλάκη, που πρώτευσε, χαρίζοντάς μας απλόχερα το γέλιο, στον Γιάννη και τις φίλες που ακολούθησαν, όπως και στην οικοδέσποινα, τη Μαρία, που διοργανώνει και φιλοξενεί ακούραστα το παιχνίδι που τόσο έχουμε αγαπήσει.