...σουτ!

« … Σουτ! Αρχίζει το παραμύθι! Όταν τελειώσει, θα ξέρουμε περισσότερα απ΄ ότι τώρα… » Χ.Κ.Άντερσεν



…Μια φορά κι έναν καιρό στα χρόνια και στα μέρη μας ήταν μια… βιβλιοθήκη. Παραμονή Χριστουγέννων και η βιβλιοθηκάριος δεν έβλεπε την ώρα να σχολάσει και να γυρίσει στο ζεστό της σπιτικό. Όταν έφτασε η ώρα λοιπόν, κοίταξε αν όλα ήταν εν τάξει, ενεργοποίησε το συναγερμό και κλείδωσε ανυπόμονα τα βιβλία στην ησυχία τους. Όμως … ήταν ; Πρακτικά ναι, ήταν όλα τακτοποιημένα τα βιβλία με τους κωδικούς στα ράφια τους και τη βαριά μυρωδιά του παλιού χαρτιού στον αέρα.

Κατά τις 8 στο σκοτάδι, που μετά βίας έσπαγε το χλωμό της εξόδου κινδύνου φωτάκι, σύρθηκε μια σκιά. Μετά από λίγο και αναποφάσιστα σύρθηκε άλλη μια. Σαν κάτι να μετακινήθηκε, να θρόισε, σαν κάτι να φυλλομετρήθηκε με ένα αβέβαιο ήχο γυρίσματος των σελίδων. Στην πτέρυγα των κλασικών εικονογραφημένων παραμυθιών ίσα που ακούστηκε ένας σαν πεταλούδας στεναγμός. Σε λίγη ώρα , με ένα τρόπο που μόνο στα παραμύθια γίνεται, μια στρατιά παλιά βιβλία της παιδικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα απλώθηκε σε ένα τραπέζι ανάγνωσης, ανάβοντας με τον ίδιο υπερφυσικό τρόπο και το πράσινο πορτατίφ. Τα «παιδιά» του Χ.Κ.Άντερσεν είχαν τηρήσει τη συμφωνία τους για το έκτακτο meeting της διάσωσής τους. Εδώ και αρκετές νύχτες χέρι χέρι περνούσαν τα θέματα της ημερήσιας διάταξης που θα έβαζαν στο τραπέζι εδώ και τώρα .

Θέμα 1ο: - στα αζήτητα. Μα στα αζήτητα τα παραμύθια αυτά που δυο αιώνες ενσωμάτωναν τη διαφορά, αγκάλιαζαν τη διαφορετικότητα, προάσπιζαν την αγάπη, θρυμμάτιζαν την ταξική ανισομέρεια; !! Σε τι διχασμένο κόσμο θα μεγαλώσουν τα σημερινά παιδιά, άλλα να ανήκουν στη μια όχθη και άλλα στην απέναντι;
Θέμα 2ο: - η διάσωση του αγαπημένου τους κοριτσιού με τα σπίρτα πριν ξαναπεθάνει ξυλιασμένο. Αφού δε ζητήθηκαν να διαβαστούν από κανένα παιδί δεν είχαν καμία ελπίδα.

Στη συνεδρίαση πήραν μέρος όλοι οι αζήτητοι τίτλοι: η βασίλισσα του χιονιού με την τετράγωνη λογική, ο χιονάνθρωπος που αδιόρθωτα ερωτευόταν τη φλόγα μιας ξυλόσομπας, το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος, το έλατο που ανυπομονούσε να μεγαλώσει, τα κόκκινα παπούτσια που έσταζαν αίμα χορεύοντας ένα αδιάκοπο μπαλέτο, ο αυτοκράτορας με τα αόρατα ρούχα και τις αλαζονικές του αυταπάτες και ο γιος του μπαλωματή. Πριν ακόμη ξεκινήσει η συζήτηση για την επιβίωσή τους σιγά σιγά σύρθηκαν κι άλλοι τίτλοι, με την αγωνία έκδηλη στα εξώφυλλά τους για το αβέβαιο μέλλον τους: ο Σκρουτζ του Κ. Ντίκενς με χρυσοσκαλισμένη τη «Χριστουγενιάτικη Ιστορία» στη φθαρμένη του όψη, αυτός βλέπετε γνώρισε μέρες μεγάλης ζήτησης και το «Ένα δέντρο μια φορά» του Τριβιζά που γύρισαν και κοίταξαν έκπληκτοι όλοι αφού ο Ευγένιος ήταν περιζήτητος από τους νέους γονείς.

-Γιατί ήρθες Σκρουτζ; ρώτησε ο αυτοκράτορας, κάθε χρόνο γίνεσαι διασημότητα έτσι κι αλλιώς.

-Ωωωω ναι, μια διασημότητα την έχω, αλλά πού; Στην τηλεόραση και στο ίντερνετ μόνο. Έχω πολλά χρόνια να ζητηθώ και να ξεφυλλιστώ. Πάω να ξεφτιλιστώ!

-Κι εσύ Ήταν ένα Δέντρο μια φορά του Ευγένιου γιατί ήρθες εδώ; Πουλιέσαι και παίζεσαι παντού.

- Συμπάσχω γιατί κι εγώ θα μπαγιατέψω και ίσως έχω μια νέα οπτική των πραγμάτων να καταθέσω, είπε το Δέντρο.

Ο Σκρουτζ στη λέξη «καταθέτω» χασμουρήθηκε βαθιά. Πάλι λεφτά θα ζητήσουν, σκέφτηκε. « Η συνεδρίασις άρχεται και ο Σκρουτζ κρατά τα πρακτικά» είπε η Βασίλισσα αποφασιστικά. Ο Σκρουτζ αναπήδησε και παραλίγο να πέσει από την καρέκλα.

«Στα αζήτητα» το πρώτο μας θέμα, τι φταίει και τι κάνουμε γι΄αυτό. Αρχίζοντας από εμένα, έχασα από χρόνια την αίγλη μου. Αντικαταστάθηκα από τη Barbie και όλα της τα αξεσουάρ. Κανένα κορίτσι δεν πιστεύει πια σε βασιλοπούλες. Ό,τι καλό παραμόρφωνε ο καθρέφτης στις σελίδες μου διορθώνεται σήμερα από 6χρονα σε selfies με photoshop !!”

-Κανένας δεν πιστεύει σε αυτοκράτορες, συμπλήρωσε ο αυτοκράτορας. Οκ, μια ματαιοδοξία την έχω, τόσο που έγινα ρεζίλι νομίζοντας ότι μου έραψαν ρούχα που μόνο έξυπνοι θα έβλεπαν πάνω μου και επιδείκνυα και τα απόκρυφά μου ο ανόητος παντού αλλά ένα γέλιο το χάριζα τουλάχιστον.

-Κι εγώ νιώθω ξεγελασμένο είπε το έλατο στη σειρά του. Μέχρι να στηθούν τα πλαστικά έχουν ξεκολλήσει οι μισές βελόνες. Οι οικολόγοι ωρύονται και ελάχιστοι με στολίζουν σε κήπο ή βεράντα με τις ρίζες μου! Ούτε πριόνια ούτε καυσόξυλα μετά.

-Θα σας πω εγώ τι φταίει παιδιά, που δεν είμαστε στη μόδα αν και είμαστε περισσότερο από ποτέ! πήρε το λόγο ο γιος του μπαλωματή. Ο πατέρας μας ο Άντερσεν ορφάνεψε πάμφτωχος και κακάσχημος. Για σκεφτείτε, ποιος θα κοιτάξει σήμερα ένα άπορο και δύσμορφο παιδί; Εδώ το ξανθό μας κορίτσι με τα σπίρτα θα πεθάνει, είχε στη θέση του ελπίδα κανείς; Μπα ! Τον απέρριψαν στη Βασιλική Σχολή Θεάτρου της Κοπεγχάγης που ονειρευόταν να φοιτήσει γιατί τον βρήκαν λέει αποκρουστικό. Ποιος αποκρουστικός έχει πέραση σήμερα; Κανείς. That’s all! Όλοι μας οι ήρωές του, μαραζώνουμε από μοναξιά. Γιατί; Γιατί και ο πατέρας μας κατέφυγε στο κουκλοθέατρο που έφτιαξε μόνος του για να φαντασιώνεται παρέες, αναγνώριση και έρωτα. Όσες προτάσεις γάμου έκανε του γύρισαν πίσω φασκελωτά. Είμαστε τα απωθημένα του βιώματα. Οι «κακοί» του πατέρα μας ούτε δράκοι ήταν ούτε μάγισσες. Ήταν οι εκπρόσωποι της ματαιοδοξίας, του σνομπισμού, του κατάφωρου εγωισμού και της παγερής αδιαφορίας. Αυτά τα έζησε πριν δυο αιώνες και σήμερα δεν άλλαξε τίποτα, ε; Τι ελπίδα έχει ένα μολυβένιο ακρωτηριασμένο στρατιωτάκι που ακούνε αναπηρία και ανασηκώνουν τους ώμους; Το ασχημόπαπο που τότε όλοι κλώτσαγαν και τσίμπαγαν, σήμερα δε θα ήταν θύμα bullying; Χα ! Κανείς δεν αποδέχτηκε τη διαφορετικότητά του νεοσσού μέχρι να γίνει κυκνοστάρ. Πλούσιοι και τυχεροί vs φτωχοί και άτυχοι, δυο κόσμοι που ποτέ δε συναντιώνται. Παράλληλα σύμπαντα είμαστε - και μάγκες; Μη γελιέστε. Όλοι οι λαμπροί φιλανθρωπισμοί της κάμερας εντείνουν τη διαφορά. Μόνο τις τουαλέτες των παρουσιαστριών να δείτε στους εράνους της τηλεόρασης κάθε Χριστούγεννα θα καταλάβετε. Η κραυγαλαία δημόσια φιλανθρωπία ΔΕ ΓΕΦΥΡΩΝΕΙ! Πάρτε το χαμπάρι. Επικυρώνουν και το ρατσισμό και την απόσταση. Συμφιλίωση ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Από την εργατική επανάσταση μέχρι και τα σημερινά πολιτικά δρώμενα, το ανθρώπινο δικαίωμα είναι λαχνός. Γι αυτό και οι περισσότεροι ήρωες του πατέρα μας του Χανς καταφεύγουμε στη συμβολική μας φυγή από αυτό τον κόσμο. Αρνούμαστε τέτοιου είδους στυγνή πραγματικότητα. Κι έτσι πεθαίνουμε ξυλιασμένοι, λιωμένοι, περιγελασμένοι, ξύλα για το τζάκι. Άστα βράστα. Αναξιοπαθούντες, ανάπηροι, άρρωστα ορφανά, προσφυγόπουλα, συσσίτια, bazaars και οι άστεγοι είμαστε η συνθήκη της φιλανθρωπικής ελίτ.

Το κορίτσι με τα σπίρτα δάκρυσε. Για λίγο ένιωσε να ανήκει, ένιωσε αποδεκτή. Χειροκροτήματα ξέσπασαν δυνατά και αγωνιστικά φρονήματα γεννήθηκαν μεμιάς.

-Όχι, άλλαξε και κάτι ακόμη παιδιά, πετάχτηκε το δέντρο του Ευγένιου που είμαστε στα αζήτητα. Διανύουμε μια ψηφιακή εποχή. Αποδεχτείτε το. Αν θα προβάλλουμε τα νοήματά μας θα είναι σε κάνα i pad ιδιωτικού σχολείου, σε καμιά σχολική παράσταση, άντε να μελετηθούμε και από κάνα φοιτητή και τέλος. Ελπίζουμε μόνο να παραμείνουμε Ιδέα. Άντε να αποκτήσουμε και σαν κλασικά εικονογραφημένα, αξία συλλεκτική. Και καλύτερα έτσι. Από το να λένε «αχ! Τα κακόμοιρα!» καλύτερα παρέα όλοι εδώ. Φτωχοί, περιφρονημένοι και καταφρονεμένοι, όλοι ενωμένοι και ποτέ νικημένοι! φώναξε υψώνοντας το χέρι σε γροθιά. Μόνοι μας και με τις ικανότητές μας ο καθένας θα λύσουμε τα θέματά μας!

Μετά από αυτό το λογύδριο σε τόνους νέου συνδικαλιστή, μάτια έτρεχαν βρύσες και μπράβο, ζήτω , έτσι, ακούστηκαν από όλους που κουνούσαν το κεφάλι επιδοκιμαστικά.

Η άρχουσα βασίλισσα του χιονιού συγκινημένη ρώτησε το Σκρουτζ:

-Γράφεις τα πρακτικά;

-Πού να γράψω μωρέ βασίλισσα, δε βλέπω από το βούρκωμα κι ας ανήκω του Ντίκενς εγώ. Την ίδια μοναξιά με εσάς νιώθω! Να δούμε τι θα κάνουμε και με το ξανθό κουκλί που προσεχώς θα ανάψει όλα τα σπίρτα να ζεσταθεί και θα κοκκαλώσει ξυπόλητο και σύξυλο ως την αυγή; είπε ο Σκρουτζ, και πρώτος με χέρι που έτρεμε σπαραξικάρδικα ( από τσιγκουνιά φυσικά) άφησε μπροστά στο κορίτσι την τυχερή του δεκάρα.

-Με αυτή θα κάνεις μια νέα αρχή, πάρτη και θα σου φέρει γούρι, της χαμογέλασε τρυφερά.

-Πλάκα κάνεις μωρέ Σκρουτζ; με μια δεκάρα ούτε κουλούρι δεν αγοράζει! Ξηλώσου! Πάτησε φωνή η μπαλαρίνα αυταρχικά.

-Μα...

-Μα και ξερός! Κόψε επιταγή εδώ και τώρα. 6ψήφια, ε; Είπαμε, μόνοι μας θα λύσουμε τα προβλήματά μας. Στον τάφο σου θα τα πάρεις παλιόγερε;
Ο γιος του μπαλωματή της έδωσε ρούχα παλιά αλλά ζεστά να φορέσει. Ο χιονάνθρωπος της έδωσε να φάει την καροτένια του μύτη. Το έλατο που βιαζόταν να μεγαλώσει της άφησε όλα του τα στολίδια να ομορφύνει το νέο της σπιτικό. Η βασίλισσα του χιονιού θα τη φιλοξενούσε μέχρι να συντονίσουν το νέο ξημέρωμα. Η μπαλαρίνα της χτένισε τα μαλλιά σε μια όμορφη, μακριά πλεξούδα. Το ασχημόπαπο που ψιλοάργησε να δικαιωθεί, στο τέλος της μίλησε στην άκρη πολλή ώρα γι΄αυτό που λέγεται καρτερικότητα και υπομονή.

Τα πρακτικά έκλεισαν με μια φράση και μια απόφαση: βοήθεια ούτε περιμένουμε, ούτε καταδεχόμαστε αν είναι για δημόσια προβολή. Μόνοι μας και μαζί, με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μας τα καταφέρνουμε. Πιστεύουμε στο ένα και μόνο νόημα των Χριστουγέννων: βοήθεια, ομόνοια, κατανόηση, αγάπη.

Ήταν η συμμετοχή μου στη φωτό-συγγραφική σκυτάλη ΙΙ της φίλης μας marypertax στη Γήινη ματιά με την εικόνα που μου πέρασε το δελφινάκι. Κάνω πάσα στη Σμαραγδένια με την ελπίδα ότι η φωτογραφία μου θα την εμπνεύσει για το καλύτερό της.













Μαζί με το Λυσιππάκι ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα, η νέα Χρονιά να φέρει στόχους κι ελπίδα, λάμψη και φως εσωτερικό να αναβλύζει από την καρδιά μας, η δοτικότητα να μετρηθεί σε πράξεις, η αγάπη να πάρει μορφή!