Ψηλαφώντας χαρτογραφώ το κορμί σου, Πόνε
αυλακωμένο απ' άκρη σ' άκρη,
μονοπάτια-χαρακιές με πηχτό και κολλώδες αίμα
μαύρο σαν πίσσα.
Λαβύρινθος για τον αστόχαστο μαθητή,
που συνεχίζει στρατί στρατί ηττοπαθώς και χαμερπώς.
Θα προσπεράσει κείνο το άσπιλο δρομάκι
-κρυμμένο μες στην ασπρουδερή καταχνιά-
που οδηγεί στην Κάθαρση.
αυλακωμένο απ' άκρη σ' άκρη,
μονοπάτια-χαρακιές με πηχτό και κολλώδες αίμα
μαύρο σαν πίσσα.
Λαβύρινθος για τον αστόχαστο μαθητή,
που συνεχίζει στρατί στρατί ηττοπαθώς και χαμερπώς.
Θα προσπεράσει κείνο το άσπιλο δρομάκι
-κρυμμένο μες στην ασπρουδερή καταχνιά-
που οδηγεί στην Κάθαρση.
Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή που ταξίδεψε με τις υπόλοιπες στο 21ο Συμπόσιο Ποίησης, που διοργανώνει η Αριστέα μας.
Λίγο προσωπικές σκέψεις και βιώματα, λίγο η φιλοσοφία μου που 'χει σαν πρώτης τάξεως δάσκαλο τον πόνο, ε, δεν ήθελε πολύ για να βγουν τούτες οι γραμμές. Κι εάν οι γραμμές αυτές μένουν να θυμίζουν άσχημα γεγονότα, τα οποία λειτούργησαν ως καύσιμο, κι από μια άποψη θες να τις κάνεις χαρτοπόλεμο, υπάρχει κι εκείνη η πλευρά· να θυμίζουν τις κρυμμένες μας δυνάμεις, που ακόμη κι εμείς οι ίδιοι αγνοούμε την ύπαρξή τους, και που τις αντιλαμβανόμαστε μονάχα όταν βαράει εκκωφαντικά ο συναγερμός.
Τα συγχαρητήρια μου στην πανάξια Μαιρούλα με τη κουκκίδα της και τις Αλεξάνδρα και Άννα-συγκάτοικο (εσύ φύλα καλά, στον κόρφο σου, το τετραδιάκι, ε;!) που συμπλήρωσαν υπέροχα τη νικητήρια τριάδα.
Και στις επόμενες συνευρέσεις μας!
Εβίβα!
Καλημέρα φίλη μου , όμορφη συμμετοχή σε μία τόσο όμορφη προσπάθεια ποιητική από όλους σας.Η ποίηση χρειάζεται συναίσθημα και πόνο ψυχής πιστεύω κι εσύ το βγάζεις σαν πηγή.Με στεναχωρεί ο πόνος ..θέλω χαμόγελο και καλή διάθεση γλυκιά μου να δεις την φωτεινή πλευρά της ψυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, Γεωργία μου!
ΔιαγραφήΔυστυχώς, δεν ανήκω στους αισιόδοξους ανθρώπους, παρότι το παλεύω. Φταίνε τα βιώματα; Είναι τέτοια η φτιαξιά μου; Θα σε γελάσω! Όμως, κι αισθητικά να το πάρουμε, πάντοτε θα με τραβήξει το μελαγχολικό και σκοτεινό - μου ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία. Σαν να κρύβεται εκεί, μέσα τους, όλο το συναίσθημα, ενώ το χαρούμενο (πχ ένα γραπτό ή ένα τραγούδι), θα το βρω επιφανειακό έως κενό. Στα της ζωής μας, βρίσκω φυσιολογικό να μας στενοχωρεί ο πόνος, και σίγουρα αφήνει σημάδια, αλλά πιστεύω πως έχει αρκετά καλά να μας δώσει σε βάθος χρόνου (με την προϋπόθεση να επιδείξουμε σθένος). Κάπως έτσι οδηγήθηκα σ' αυτούς τους στίχους.
Σ' ευχαριστώ πολύ για το πέρασμά σου. Και να σου ευχηθώ κι από εδώ τα καλύτερα για τον Δημήτρη. :)
Εκείνο το άσπιλο μικρό δρομάκι .. υπάρχει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πόσες φορές θα μείνει στην ίδια τάξη ο μαθητής προσπαθώντας να χαρτογραφήσει τον πόνο;
Πονάει το ποίημα. Μένω - αστόχαστα; - στην τελευταία παράγραφο, όπου κι οι κρυμμένες δυνάμεις. Κι ας ηχεί ο συναγερμός.
ΥΓ. Ανάλογες δυνάμεις οδηγούν τον Σαχτούρη στους "απομείναντες":
Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
η ζωή τους
υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης
η Fraülein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι
ψάξε καλά
βρες τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν
λιγοστεύουν
Μ' έκανε να χαμογελάσω το σχόλιό σου, Διονύση. Καίτοι θεωρούμαι σπόρος, χωρίς να έχω δει και ζήσει πολλά πράγματα ακόμα, αλλά με την έως τώρα εμπειρία μου, θα πω πως ισχύουν οι δυο πρώτες σου προτάσεις - συνυπάρχουν μες στο ίδιο παιχνίδι. Δυστυχως, είναι τέτοια η ανθρώπινη φτιαξιά που οδηγεί στο να φάμε τα μούτρα μας πολλές φορές για να μάθουμε - κι άλλοι δεν μαθαίνουν και ποτέ. Ίσως αυτό να 'ναι και το κλειδί τού πρώτου κλικ, αυτού που θ΄ανοίξει τα μάτια μας και θα δούμε το μονοπατάκι που μέχρι πριν ήταν αόρατο και το προσπερνούσαμε. Ίσως να 'ναι κι ο μοναδικός τρόπος! Ας είναι... Αρκεί ν' ανοίξουν τα μάτια μας! Γιατί το εύκολο είναι να συνεχίζουμε να περπατάμε γνώριμα μονοπάτια, που ουσιαστικά μας κάνουν να διαγράφουμε κύκλους, μιας και το μη γνώριμο φοβίζει και ξεβολεύει.
ΔιαγραφήΠολύ ωραίοι κι οι στίχοι που έφερες μαζί σου, και σ' ευχαριστώ. Όντως, υπάρχουν αυτοί οι λίγοι! Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που η ζωή τους μπορεί να 'ναι κόλαση, αλλά αποδεικνύονται οι πιο διψασμένοι, οι πιο δεινοί εραστές για τον ήλιο και το φεγγάρι. Έτσι!
Σ' ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο, Διονύση!
υπεροχη και οκνηρη θα ελεγα η συμμετοχη σου
ΑπάντησηΔιαγραφήνα περνας ομορφα κοπελα μου
φιλια πολλα
συγχαρητηρια
Σ' ευχαριστώ πολύ, Κικίτσα μου! :)
ΔιαγραφήΕξαιρετικό Αναστασία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπώ τη σκέψη σου πολύ
φιλάκια που σ' αγαπούν ♥♥♥
Εάν εσύ λες για τη σκέψη μου, εγώ τι να πω για τη δική σου που οδηγεί σε τέτοια διαμαντάκια, Ελένη μου;
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ πολύ!
Δυνατό αν και ο Πόνος πάντα προκαλεί μελαγχολία
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά τόσο αληθινό...
Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου Αναστασία μου
Φιλάκια
Ναι, είναι αναπόδραστη η μελαγχολία στην αναφορά του, Άννα μου. Αλλά, θαρρώ, πως αξίζει να τον περιεργαζόμαστε για να μη λιποψυχούμε στο κατώφλι του (καίτοι αναρωτιέμαι εάν όντως μπορούμε να θεωρούμαστε προετοιμασμένοι, μα ας είναι... Έχουμε να πάρουμε και τόσα άλλα!).
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ θερμά! :)
Ήρθα η αδαής αρτίστα να σχολιάσω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου από ποίηση δεν ξέρω πού παν' τα τέσσερα!
Αλλά το μονο που ξέρω είναι ότι μου άρεσε αυτό που διάβασα κι ας μην πιστεύω ότι υπάρχει τελικά κάθαρση από τον πόνο. Ή τουλάχιστον αργεί πάααααρα πολύ να περάσει...
Εν τω μεταξύ το πειραχτήρι που ζει μέσα μου θέλει να πει κάτι που δεν αρμόζει στη σοβαρότητα ούτε του θέματος, αλλά ούτε του πονήματός σου.
Οπότε θα σταματήσω εδώ...
Μα δεν κρατιέμαι. Θα το πω:
Δώσε πόνο Λυσσίπη!
Φιλί.
Χαχαχαχαχα! Έλιωσα, λέμε! Το πειραχτήρι που ζει μέσα σου, να τ' αφήνεις λεύτερο - το λατρεύουμε, αρτίστα μου. Όσο για τον πόνο και την κάθαρση, σίγουρα απαιτείται χρόνος για να φανεί - με την προϋπόθεση ότι δεν θα τα παρατήσουμε κι εμείς όμως, βουτηγμένοι στην κούραση και την απογοήτευση που μοιραία μάς βρίσκουν σ' αυτές τις στιγμές.
ΔιαγραφήΦιλί. Μεγάλο. :)
Μελαγχολικό το ποίημα σου! Μπράβο για τη συμμετοχή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να είσαι fan, Δραστήρια, καθώς αγαπώ πολύ μελαγχολία και σκοτεινιά. Ελπίζω να μη σε τρόμαξα και να συνεχίσω να σε βλέπω (άλλωστε, προσπαθώ να το σπάω, σκεπτόμενη κι εσάς!).
ΔιαγραφήΣε φιλώ & σ' ευχαριστώ!
❤
ΑπάντησηΔιαγραφή*καρδούλες ολούθε :)
Διαγραφήαγαπημένο μου λυσίπ !
ΑπάντησηΔιαγραφήή εγώ βλέπω όμορφο ό,τι γράφεις ( αμεροληψία σου λένε μετά)
ή γράφεις όμορφα.
Μάλλον ισχύουν και τα δυο.
Η ζωή εναλλάσσεται συνεχώς με πόνο,θλίψη, χαρά και αναγέννηση. Τίποτα που δεν ξέρουμε, τίποτα που δεν βιώνουμε αλλά και τίποτα που να μας σταματά και για το " παρακάτω". Στον πόνο, αυτό τον πράγματι μεγάλο και διαφορετικό Δάσκαλο δίνουμε την παροδικότητα που του αξίζει.
Σε φιλώ όσο γλυκά φαντάζεσαι :)
Α. για το τουνελάκι δεν έχω τίποτα να πω. Το έβαλες μόνη σου
ΔιαγραφήΌτι κουκουβαγίζεις, κουκουβαγίζεις. Αυτό είναι σίγουρο, μα πάλι καλά που ξέρω πως γράφω κι όμορφα (ταπεινότητα και σεμνότητα σου λένε μετά). :P :D
Διαγραφή~Πολύ μου άρεσε το «του δίνουμε τη παροδικότητα που του αξίζει».
Κι εγώ σου χαμογελώ όσο γλυκά φαντάζεσαι. :)
Μεγάλο σχολείο ο πόνος μάτια μου κι όσο κι αν είναι ασήκωτο το φορτίο, όταν περάσουν τα δύσκολα, τότε κατανοείς κι αποδέχεσαι. Ξέρω, ένα "απελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο" όλοι νιώθουμε την ανάγκη να το πούμε όταν βιώνουμε τα δύσκολα, αλλά από την άλλη, γνωρίζω και την εσωτερική σου δύναμη! Του νερού κι εσύ γαρ! ☺
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΛ αλεπουδίτσα μου γλυκιά!
Σε ευχαριστώ...♥
"[...]όταν περάσουν τα δύσκολα, τότε κατανοείς κι αποδέχεσαι"
ΔιαγραφήΤι να σου πω εγώ τώρα μετά απ' αυτό; Εμείς τα έχουμε πει, και ξέρεις. Σου χαμογελώ μονάχα. ΣΛ!
Μπορεί να βγαζει μια μελαγχολία η συμμετοχή σου Λισσυπε μου αλλα μηπως ο πόνος δεν είναι μερος της ζωής μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘελει τον χρονο του να ηρεμησει ..χωρίς να πονά!!
Μραβο κοριτσι μου να είσαι καλά.. φιλάκιαα..
Έτσι είναι, Ρούλα μου. Μέρος τής ζωής μας... Άλλοτε σαν δοκιμασία, άλλοτε σαν αποτέλεσμα των επιλογών/πράξεων μας, και σε κάθε περίπτωση Δάσκαλος.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.
Καλησπέρα Αναστασία μου,
ΑπάντησηΔιαγραφή"έπαιξες" με τον πόνο. Τον πήρες στην αγκαλιά σου, φόρεσες την ενδυμασία του. Ένιωσες την επιρροή του, βάρυνες στη σκιά του.
Και έβγαλες στο γραπτό σου ποίημα τις σκέψεις σου. Απλές, ανθρώπινες, εκφραστικές.
Όπως το κάνεις πάντα με συνέπεια και αλήθεια.
Να είσαι καλά καρδιά μου να το κάνεις πάντα.
Καλή σου συνέχεια και εύχομαι με την καρδιά μου, λιγότερο πόνο στη ζωή σου.
Καλησπέρα σου.
Προσπάθησα να το φέρω έτσι, Γιάννη μου, και πολύ χαίρομαι εάν το κατάφερα ακόμα και στο μισό. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα τόσο όμορφα λόγια σου.
ΔιαγραφήΤα είπες όλα σε εννέα γραμμές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚράτησες το βάθος του πόνου, όχι την έκτασή του.
Πυκνό κείμενο που για να αναλυθεί θέλει πολλές σελίδες.
Μπράβο Αναστασία!
Ψήλωσα ίσαμε πέντε πόντους, βρε Μαρία μου.
ΔιαγραφήΝα 'σαι καλά, σε χιλιοευχαριστώ!
Όχι πως είναι η πρώτη φορά, όχι πως περίμενα την αφορμή από μια τέτοια γραφή, αλλά ειλικρινά, βρε τριδυμάκι μου, θέλω να σε χώσω στην αγκαλιά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα ο πόνος, που είναι δυστυχώς αναπόφευκτος, ας οδηγεί σε κάτι όμορφο...
ΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, ομορφιά μου! Και αγκαλιά! Πελώρια!
Λέμε όχι στις αγκαλιές; Ποοοτέεε! :D
ΔιαγραφήΑμήν θα πω στην ευχή σου, τριδυμολουκουμάκι μου.
Να 'σαι καλά, μάτια μου! <3
Το απέφυγα ασυνείδητα το θέμα του, κοριτσάκι: με άγγιξε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι χαίρομαι που σε γνωρίζω όλο και πιο πολύ, γιατί ό,τι ανακαλύπτω μου αρέσει!
Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις και γράφεις! Φιλιά και καρδούλες και, και!!!!!
Τα αισθήματα είναι αμοιβαία, Αλεξάνδρα μου - να το ξέρεις. Μου είσαι πολύ πολύ συμπαθής, και θα χαρώ να σε μάθω ακόμα περισσότερο. Υψώνω το ποτήρι μου στη συνέχειά μας!
ΔιαγραφήΌμορφη η συμμετοχή σου
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Σ' ευχαριστώ πολύ, Μαρία Έλενα. :)
ΔιαγραφήΌταν η τελευταία λέξη είναι η "κάθαρση", δεν το λες απαισιόδοξο Αναστασία μου. Το αντίθετο θα έλεγα. Μας πήγες μια βόλτα ως το βουρκάρι του πόνου και μας έβγαλες στο φως. Συγχαρητήρια που τα εννοώ, δεν είναι σχήμα λόγου. Θέλει ψυχή για να διασχίσεις τα μονοπάτια του πόνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί μεγάλο, Κανελλένια μου.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ π ο λ ύ! ♥
Υπέροχο, Αναστασία μου. Πόνος και κάθαρση. Λύτρωση. Τα θερμά μου συγχαρητήρια, φίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩριμάζουμε, μεταμορφωνόμαστε, γεμίζουμε σοφία... Και ναι, μιλάμε για Κάθαρση και Λύτρωση. Ήθελα να δώσω κι αυτή την οπτική στο Συμπόσιό μας.
ΔιαγραφήΣε γλυκοφιλώ, Μία μου.
Ιδιαίτερο και δυνατό πολύ!Καταπληκτικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Αναστασία μου!
Φιλιά πολλά!
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς, Μαρία μου. Να 'σαι καλά! 😊
Διαγραφή