Λογισμοί κι απολογισμοί

   
                          Εδώ Αθήνα , Μόντρεαλ ακούει;  φου φου, 1,2, 1,2 φου φου

   Να ήμουν 5; 6 χρονών; Η συγκυρία έφερε ένα συνομήλικο κορίτσι στη διπλοκατοικία που μέναμε, τότε που ψάχναμε μέτρο το μέτρο τη ζωή, δρόμο το δρόμο και κάναμε καμαρωτά τα πρώτα ψώνια μόνες μας (!) στο ψιλικατζίδικο. Η Πόλι είχε έρθει για δυο χρόνια στην Ελλάδα και θα επέστρεφε στο Μόντρεαλ όπου και είχε γεννηθεί. Η Ελληνίδα μάνα της φρόντισε να ξέρει η Πόλι άψογα ελληνικά και αυτό βόλευε πολύ  τη φιλία των δυο ορόφων. Είχε μακριά κατάμαυρα φιλντισένια μαλλιά ( σπαστά τα δικά μου) και αφέλειες τέλεια κομμένες στο ύψος των φρυδιών. Τα δόντια της,  δυο λαγουδίσια μπροστινά, της έδιναν της παιδικής μου φίλης  μια ομορφιά εξωτική. Μιλούσε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, είχε μπει σε αεροπλάνο (!), γνώριζε δυο ηπείρους που αυτό ήταν το έναυσμα να πρωτοεντρυφήσω στους χάρτες. Ήταν όσα δεν ήμουν και μάλλον διαισθανόμουν ότι δε θα γινόμουν ποτέ.  Έτσι αποτυπώθηκε, φωτογραφία που όποτε θέλω ανασύρω από το κουτί της μνήμης μου γιατί μάλλον έτσι ήθελα να τη βλέπω. Έκανα το λάθος να επενδύσω τα πάντα μου σε αυτό το κορίτσι δίνοντας μονιμότητα στη φιλία μας. Ποιο παιδάκι νοιάζεται τι θα γίνει δυο χρόνια μετά ; ήταν πάνω που μάθαινα την ώρα στο ρολόι.
   Λίγο που το Μόντρεαλ ήταν "κάπου στη Γη", λίγο που μου μετέφερε εικόνες από εκεί " κάνει τόσο κρύο " μου έλεγε, " που η μύξα που τρέχει γίνεται στο ρουθούνι παγάκι" και ξεκαρδιζόμουν στα γέλια, λίγο που έβαζα το χέρι στην κατάψυξη ώστε να ξέρω να μεταφέρομαι νοερά "στο κάπου εκεί" όταν το χρειαζόμουν και η Πόλι έγινε ανάγκη μου, επέκτασή μου, το μισό που μου έλειπε ή ήθελα να διαμορφωθώ. Ακόμη κι όταν ήρθε η ώρα να φύγει αρνιόμουν αυτή την άδικη πραγματικότητα με την αντίδραση που διέθετα: να αρρωστήσω για μήνες και να σφαλίσω συναισθηματικά. Κάπως έτσι έμαθα για την παροδικότητα των σχέσεων, για όσα ο χρόνος , οι καταστάσεις και τα μίλια εύκολα φέρνουν κοντά και το ίδιο άκαρδα απομακρύνουν. Έμαθα ότι τα καλύτερα σε βάθος χρόνου διαρκούν ένα τακ. Ομφάλιοι λώροι κόβονται από τη ζωή με ένα παγερό λεπίδι που ξεχνά να ρωτά αν θέλουμε κι αν και πώς θα τα καταφέρουμε μετά. 'Εμαθα στην πορεία ότι περνούν πάρα πολλοί άνθρωποι από τη ζωή μας, αρκετοί από αυτοί για να χάσουμε το χρόνο μας και να συνηθίζουμε το μάταιο όλου αυτού του κυνηγιού. Έμαθα ότι η καλύτερη ώρα είναι όταν σβήνουν τα φώτα της ράμπας και με τη ρόμπα μπορώ να συνομιλήσω με τον εαυτό μου και να απολογίσουμε/απολογιστούμε. Άλλοτε σε αερόστατο κι άλλοτε σε κατακόρυφες πτώσεις γνώριζα και αφήνω  ακόμη το "έξω" τους να διαμορφώνει το δικό μου "μέσα". Άπειρα τα "έμαθα". Και το συμπέρασμα; όχι, ακόμη δεν υπάρχει συμπέρασμα. Η ζωή μας, ανοίγει με μια παρένθεση που γεμίζει όσο αυτή διαρκεί και γράφει ... και γράφει χωρίς να καταλήγει στο οριστικό")" .
Κάποιες δυνάμεις μας την ανοίγουν, στο πώς θα την κλείσουμε εξαρτάται από μας. Και η ειρωνεία είναι πως όσα σε τόμους γράφουμε θα καταλήξουν σε δυο φράσεις, βία τρεις.
 
Κάθε πρωί που ξυπνάω θυμίζω στον εαυτό μου να τα πάω καλά με τη συνείδησή μου και με τους γύρω μου. Καμιά φορά αυτό ταιριάζει θαυμάσια, κάποιες  φορές όμως το ένα τρώει αμείλικτα το άλλο. Καταλήγει είτε η συνείδηση είτε η στάση μου με τους ανθρώπους σε αδηφάγα πάλη και  να συμβιβάζεται συνήθως το ένα από τα δυο.
Καμιά φορά αυτή η συνείδηση λέει "ΜΙΛΑ". Άλλες "ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ". "ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ". Άλλες λέει απλά" παραδέξου". Θέλει τόλμη εμείς να είμαστε εμείς και μέσα στα στάτους των άλλων ταυτόχρονα. Και η τόλμη δυναμώνει με την παρότρυνση. Συχνά αντικρούονται δυο ειδών παροτρύνσεις. Όσο η μια λέει "μην το κάνεις", η άλλη λέει "κάνε το". Προστασίες και οι δυο κι από καρδιάς αληθινές. Αντικρουόμενες οπτικές όσων μας προστατεύουν. Ποια η σωστή; Σαν το ρούχο είναι νομίζω , φοράς ότι σου υπαγορεύει  το ένστικτό σου ότι σου πάει καλύτερα. Ευχαριστούμε και τις "δυο αντικρουόμενες" προστασίες που μας βοήθησαν να σταχυολογήσουμε όσα μας ταιριάζουν και συνεχίζουμε εμείς να είμαστε ελεύθερα όσο δύναται,  εμείς.
   Τείνω με τα χρόνια να απλοποιώ τα πράγματα και να συμβιβάζομαι αθόρυβα. Τυχαίνει η νηνεμία με τους γύρω να είναι σημαντικότερη από την εσωτερική καταιγίδα. Έμαθα και ακόμη μαθαίνω πως καλύτερα είναι να χτίζω συμβιβάζοντας παρά να γκρεμίζω διεκδικώντας. Με πληγώνει η αυστηρότητα. Η υπόδειξη. Η επιβολή. Υπάρχουν θαυμάσιοι άλλοι  τρόποι να περνάμε αυτά που θέλουμε, γλυκύτητα θες; αταραξία; με χαμόγελο θες; με ένα άπλωμα του χεριού θες; ακόμη και με λίγο χιούμορ αφήνουμε το χνάρι μας.
Αν πω " σε φτύνω για τα ορθογραφικά σου λάθη" είναι ευτελισμός. Αν πω όμως ότι διαφωνώ για χ λόγους με κάτι και ο τελευταίος λόγος είναι γιατί το ΣΒΥΣΤΟ γράφεται με Η ( δεν δύναται να είναι έτσι κι αλλιώς ορθός λόγος διαφωνίας αυτός  ) είναι γιατί θέλω να λειάνω τις αιχμές της διαφωνίας μου με μια ανάλαφρη  καταληκτική νότα.
Από κάποιους καταλαβαινόμαστε ( ευτυχώς). Από κάποιους όχι ( δις ευτυχώς.) Συνήθως την ίδια γλώσσα μιλάμε αλλά η "αργκό", η "ντοπιολαλιά" είναι που τα χαλάει όλα. Επιμένω όμως, ρομαντικά θες; την ίδια γλώσσα μιλάμε όλοι. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Ό,τι ειπώνεται δεν ξεχνιέται πάντα. Αστείο είναι σβηστεί ή να διαγραφτεί από την οθόνη. Όλα όμως μπορούν να αποσυρθούν γιατί αγαπάμε τις λέξεις - εργαλεία και όχι τις λέξεις μαχαίρια.
    Αν ποτέ κανείς συναντήσει την Πόλι, ακόμη κι αν δεν την αναγνωρίσει, ας της δώσει νοερά έστω ένα φιλί. Από την Άννα των 5, 6 χρόνων θα είναι γιατί στο μεταξύ και οι δυο μας αλλάξαμε πολύ.

( ασταδιάλα, συγκινήθηκα, βγήκε και ήλιος, πάω για καφέ. Ας έρθει -νοερά, αυταπάτες δεν υπάρχουν- όποιος θέλει. Πληρώθηκα και κερνάω. Νοερά επίσης :p )