ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ

    Με λένε απληστία. Καμία αποκατάσταση δεν μου είναι  αρκετή γιατί απειθώ και αδιαφορώ να τη θαυμάσω.  Να τη χαρώ να μεστώνει και να καρπίζει εύφορα τα δώρα της. Κυνηγώ την επόμενη και σωρεύω  λάβαρα σε  αραχνιασμένα  ράφια στα σκοτεινά  λοφτ της ψυχής μου, τίγκα από δαύτα.

    Με λένε αχαριστία γιατί ο ήλιος  δε μου αρκεί. Όσο άπλετα και να  αναδειχτώ  στη σκηνή του θεάτρου μου, στέκομαι πάντα μπροστά   στην κόκκινη  δέσμη του λέιζερ δείκτη για να εντυπωθώ άφθαρτα,  αθάνατα  και να αναπαράγομαι από το επιλεγμένο μου κοινό . Ανικανοποίητα φτιάχνω, λέω, ενεργώ, σιωπώ  και απραγώ κατά περίσταση για να έχω το χειροκρότημα και του τελευταίου θεατή στην πλατεία της ζωής μου.

    Με λένε χαροποιό γιατί απαλύνω  λύνοντας τους γόρδιους κόμπους των ανθρώπων μου αν και το κάνω για την προσωπική μου δημοσκόπηση στη μοναδική μου υπεροχή.

    Με λένε καλοσύνη αλλά μόνο εγώ ξέρω ότι έτσι εξαγοράζω μια ακόμη πιθαμή στον παράδεισο το γήινο και τον επερχόμενο. Δε με λένε ευτυχία γιατί μόνο την ύλη έχω αυτοσκοπό. Εμπεριέχω φόβο, ταμπού και καμουφλαρισμένα συμπλέγματα.

    Με λένε εγωισμό γιατί δεν ανταγωνίζομαι παρά μόνο εμένα.

    Με λένε θλίψη, πορεύουσα, υποτροπιάζουσα  και καλπάζουσα μέσα στο  ανάκτορο του λαβύρινθού μου.

    Με λένε συνείδηση και σαν  είδηση σε εκπομπή, ασελγώ στο υποσυνείδητο των θυτών και βιαστών μου. Με λένε υποκρισία γιατί απαντώ μόνο όσα  με προωθούν  στο παιχνίδι.

    Με λένε αντίδραση για τα δόντια που σφίγγω και χαμογελώ στους φίλους που με εξαργύρωσαν, για όλα μου τα ψυχικά στριπτίζ , για όλα τα τατουάζ που με σοδόμισαν.   Απάτησα, απατήθηκα και τζόγαρα συνειδητά και ασυνείδητα με αόριστα και αμφίβολα κέρδη.

    Με λένε θυμό γιατί η γλώσσα της νιότης μου έγινε μιας πεντάρας λόγια και ολάκερη η προσφορά μου, ένοχη και αθώα, βορά για καλοταϊσμένα στομάχια, παχιά χαλιά, ρεφενέδες και ελίτ πανηγύρια ψευδοαγωνιστών.

    Με λένε άνθρωπο και ανάμεσα στις κλειδώσεις και αρθρώσεις μου κυκλοφορεί η βεβαιότητα του αναλώσιμου, της προσκαιρότητας και της νοσηρής μου ασχήμιας. Με αποστεώνει  η ζωή που, χωρίς να καταλάβω, ξεθύμανε το άρωμά μου. Παραλύω στην εξέλιξη και την πρόοδό μου , στη μεταμόρφωσή μου. Δεν έχω ευγνωμοσύνη για όσα είχα κι όσα  απομένουν γιατί δεν έχω καν γνώμονα. Τυφλά ήρθα, ψηλαφιστά βαδίζω, τοίχο τοίχο  προχωράω. 

   Φοβάμαι που γερνάω και δεν ξέρω να ζω. Να ζω όπως θέλω.
(πώς θέλω αλήθεια;)

   Να γίνομαι ό,τι θέλω. Να αγαπάω όποιον θέλω και για όσο έχω. Δεν υπάρχει χρόνος να ξαναγεννηθώ. 

- η συμμετοχή μου στο 17ο δρώμενο των 5 λέξεων της ακούραστης Μemarias στο mytripssonblog - 

Με αφορμή τους μύθους του Πλάτωνα ( το κέρινο εκμαγείο της ψυχής" και τους "αλυσοδεμένους" του σπηλαίου) η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ αναφέρεται στον παρακμασμένο άνθρωπο. Αυτόν που, ενώ γεννιέται αθώος, φθίνει και φθείρεται στη μετάβασή του στον κόσμο των ενηλίκων. Ο εκπληκτικός Πλάτωνας θεωρεί ότι η Ψυχή πεθαίνει και ξαναγεννιέται συνεχώς. Έτσι περιπλανώμενη στο χρόνο και ενσαρκώνοντας πλήθος ζωές, γνωρίζει ήδη. Γνωρίζει την Ιδέα και την Αρετή. Έχει γεννηθεί τόσες φορές που έχει την ανάμνηση της Γνώσης στην κάθε του  γέννηση. Κάθε όμως φορά που εισέρχεται σε σώμα μωρού και με τα χαρακτηριστικά του Αγαθού ( αθώο, αγνό και άδολο) να προϋπάρχουν, με τον καιρό ξεχνά και φτιάχνει αντίγραφά τους. Κάκιστα αντίγραφα πλείστες φορές. Ίσως παράδοξο για μας αλλά για τον Πλάτωνα, το παιδί γνωρίζει ήδη ( το " μανθάνειν" ) και μεγαλώνοντας μεταβιβάζεται στο " λησμονείν". 

   Η Αλήθεια μας ωστόσο, αν και καμουφλάρεται συνήθως καλά, δεν κρύβεται από τον εαυτό μας. Κάποτε το φαίνεσθαι ταυτίζεται με το γίγνεσθαι κι αυτά τα δυο μαζί συνθέτουν το προσωπικό μας Είναι. 

    Μου αρέσει η σκέψη πως έχουμε γεννηθεί με Την Αρετή στην ψυχή μας. Στο κέρινο εκμαγείο του φιλόσοφου είναι αποτυπωμένη η ανάμνησή της. Κάποιοι στο διάβα τους, με συνετή γνώση και συνείδηση, τη διατηρούν όσο το αντέχουν. Άλλοι την εκμεταλλεύονται για ιδίους λόγους προβολής και καταξίωσης ή για να εφησυχάσουν μια επίπλαστη συνείδηση. Αρκετοί ( πολλοί;) την απορρίπτουν γιατί δεν έχουν κέρδη από αυτήν, κέρδη όπως οι ίδιοι τα ορίζουν.
   Μεγαλώνοντας η καλοσύνη φθίνει και σε βαθιά ψυχικά σκοτάδια θρυμματίζεται ως μη κερδοσκοπική. Λήθη. Παρατηρήσαμε πόσο αθώα γελάει κι ενθουσιάζεται με τα πάντα ένα μωρό; Αυτό που αργότερα θα ξεχάσει και θα αναλωθεί σε φτηνές απολαύσεις, θα κολυμπήσει εκ του ασφαλούς στα  ρηχά νερά και θα τραφεί με δόλο και αχρειότητα. Με ανθρώπινο αίμα. " Η υποβίβασή σου, προβίβασή μου". Πόσο έντεχνα φέρνουμε στα μέτρα μας τον εαυτό που θέλουμε να προβληθεί. Τον συνθέτουμε, τον αποσυνθέτουμε, τον τρομπάρουμε, τον αδειάζουμε, τον τραβάμε, τον λασκάρουμε, τον ξεχειλώνουμε για φτηνή ηδονή, αναγνώριση, πλούτο, ματαιοδοξία. Λες και είμαστε αθάνατοι! Ή από φόβο μήπως περιθωριοποιηθούμε ; Ψυχές εγκλωβισμένες σε σώματα που φθείρονται . Παγιδευμένες στους σωματικούς τους τάφους. ( Σώμα, λέξη που προέρχεται από το σήμα που σημαίνει τάφος.) 

Υποχείρια των αισθήσεών μας με στρεβλή αντίληψη του σωστού και του λάθους. Οι "αλυσοδεμένοι" του σπηλαίου χωρίς κίνητρα να σπάσουμε την αλυσίδα. Άσκοπες περιφορές σωμάτων που αγνοούν την Αλήθεια με την οποία γεννήθηκαν. Αλήθεια είναι η λέξη που προκύπτει από το στερητικό -α- και τη λήθη, η ανάμνηση της Αρετής που είχαμε και ξεχάσαμε.
   Οι ψυχικοί θάνατοι αυτού του ανθρώπινου είδους προηγούνται και πολλές φορές πριν τον έναν, οριστικό και φυσικό.
   Φτύστα όλα αυτά Άνθρωπε. Γέλα, χαμογέλα, ερωτεύσου, εμπιστεύσου, παραδώσου, ζήτησε συγνώμη, αποδέξου, χάρισε, άπλωνε το χέρι, ταξίδεψε, αναζήτησε παρέες , απόλαυσε βουλιμικά το φαγητό σου, πες ευχαριστώ, δώσε-πάρε χάδι, αγκαλιά, τον έρωτα, ένα άδολο φιλί.
   Κάνε την ψυχή σου εκπομπή απεριόριστης εμβέλειας !
Για μια ακόμη φορά Μαρία, συμμετέχοντες και αναγνώστες σας ευχαριστώ.