20ό συμπόσιο ποίησης

Πετάς ψηλά

Η ματιά σου απλή

Δεν είναι η ματιά αυτή που απογυμνώνει,

είναι το βλέμμα που ρουφά τα χρώματα

το βλέμμα που δεν έμαθε να κρίνει.

Βυθίζει, μα δε βυθίζεται

Αφουγκράζεσαι

Συλλέγεις ήχους σ΄ ένα κόσμο εκκωφαντικά κακόφωνο

και τους τραγουδάς μ΄ αλανιάρικο σαξόφωνο.

Πώς τα κάνεις όλα τραγούδια;  

Μάθε με.....

Μαζεύεις εικόνες και τις ντύνεις φως,

Πώς συλλέγεις έτσι τον ήλιο; 

Μάθε με....

Δεν ξέρω να ερμηνεύω σαν και σένα τα πράγματα απλά, 

στροβιλίζομαι  στους κύκλους μου. 

Βάζεις κόκκινο και γαλάζιο και ροζ 

σε άχρωμο φόντο.

Κλείνεις το μαύρο ερμητικά απ' έξω,

γιατί σε τρομάζει η σκοτεινιά.

Αφού γύρω σου βάφουνε τα γκρι

πώς έμαθες ξεκάθαρα να ζωγραφίζεις τη χαρά;

Τα θέλω σου συλλαβές καθάριες 

και τα διεκδικείς τίμια.

Δε τα συμβίβασες ποτέ.

Πώς μπορείς να εκφράζεσαι τόσο δυνατά;

Ταξιδεύεις σε γέφυρες υπέργειες,

για τους δικούς σου παραδείσους.

Ταξιδεύω σ' αγωγούς υγρούς,

γεμάτους τρωκτικά.

Οι διαδρομές σου γραμμές ευθείες

και πάντα κατεβαίνεις εκεί που θες

μοναχικός, μα όχι μόνος

κι εμείς συντροφικοί, μα μόνοι.

Πώς το κάνεις;

Μάθε με να χαράσσω ευθείες διαδρομές.

Στην ασχήμια σφραγίζεις αυτιά και μάτια 

και πηδάς σ' ένα μεγάλο, κίτρινο ταξί.

Γελάς στον οδηγό -

κραυγές που κελαρύζουν ενθουσιασμό.

Τα χέρια χτυπάς

και σκανάρεις τη ζωή από το παράθυρο.

Χρεώνει το κοντέρ -

ποιος νοιάζεται για τα λεφτά;

Ζηλεύω την επιλογή σου να πετάς 

όπου θες,

για όσο θες.

Έχεις διέξοδο τη φυγή με το ταξί,

έχω αδιέξοδα σε σύνθετη ζωή.

Πόσο θα 'θελα να ξέρω κι εγώ να πηδάω σ' ένα μεγάλο, κίτρινο ταξί...

να γυρνάω άσκοπα

όπου θέλω,

για όσο θέλω.

Βαρέθηκα τους προορισμούς,

βαρέθηκα τους εγκλωβισμούς.

Βυθίζομαι στη σιωπηλή μορφή σου.

Γυρνάς, με κοιτάς διαπεραστικά, καθάρια.

Φτιάχνεις τις δικές σου λέξεις και με γδύνεις.

Τον φθόνο δεν τον ξέρεις.

Ψέματα ποτέ δε θα μου πεις.

Εγώ όμως ξέρω καλά να αφηγούμαι παραμύθια...

τα δικά μου παραμύθια,

τα δικά τους παραμύθια.

Το Λευκό της ψυχής σου με γέμισε άξαφνα ντροπή.

Η σημαντικότερη ίσως συμμετοχή μου σε δρώμενο αφού ήταν η πρώτη στο χορό των άλλων που θα ακολουθήσουν. Δεν μπορεί παρά να είναι αφιερωμένο στο λυσιππάκι που με πείσμα και επιμονή ήθελε να συμμετάσχω ειδικά και  να παραμείνω γενικότερα. Μεγάλο μερίδιο της αφιέρωσης έχει και η Αριστέα μας που μας τονίζει πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή και μας προκαλεί για εμπνευσμένα ταξίδια. Μεγάλο μερίδιο αφιέρωσης έχουν και οι φίλοι που με τα λόγια τους μου έδωσαν το σήμα να συνεχίσω . Χωρίς αυτό τον υπέροχο Χορό με καίρια πρόσωπα, Θέατρο πώς να υπάρξει;