Σιγά που θα έχανα την ευκαιρία να ανατρέξω στα περασμένα μεγαλεία και να σας τα διηγηθώ, όπως διηγείται τα κατορθώματά του ο παλιός, πολύπειρος ναυτικός.
Δώκε χεράκι κι έλα να ψαχουλέψουμε παρεϊτσα το χρονοντούλαπό μου.
Σωτήριον έτος 1992 κι η μικρή Λυσιππούλα, μέσα στην κοιλιά της μάνας της, εξασκούσε την αριστοκρατική τέχνη: πώς να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Τα ευτυχέστερά μου χρόνια. Ζεστασιά, μαμ, τεμπελιά και παιχνίδα με το δίδυμό μου. Τι άλλο να ζητούσα; Κοτσάνι την περνούσα. Όχι από τόσο τόσο νωρίς η αφήγηση, ε; Σχωρνάτε με!
Που λες, το νηπιαγωγείο μου ήταν ένας όμορφος και ζεστός χώρος, που είχε κι αυλίτσα για να ξελυσσάμε. Βρισκόταν στον ίδιο χώρο με το δημοτικό σχολείο, οπότε μπορούσαμε να βλέπουμε τα δημοτικάκια εν ώρα διαλείμματος ή γυμναστικής. Ήταν τέτοιος ο θαυμασμός μου δε, που ανυπομονούσα να πάω κι εγώ και να θεωρούμαι μεγάααλη.
Οι αναμνήσεις μου απ' το νηπιαγωγείο είναι λιγοστές και στοιχειωδώς ζωντανές, μπερδεμένες μέσα στη θολούρα των ανακριβειών. Μα θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο γεγονότα: α) την αγάπη μου για το τραγούδι που γιγαντωνόταν από τότε και β) πόσο μαγκάκι ήμουν απ' τα μικράτα μου (φτιάχνοντας "κομπολόι" για την γιαγιά μου -για να έχει κάτι που θα έφτιαχνα ε γ ώ, που btw το έχει ακόμα απιθωμένο σε μια γωνίτσα στο σπίτι της και πολύ με συγκινεί!!). Κι εξηγούμαι... Αν μου ζητούσε κανείς να επιλέξω κάποιο τραγούδι για soundtrack, για την τότε περίοδο της ζωής μου, αυτό θα ήταν σίγουρα το Τώρα μου μιλάει της Στέλλας Γεωργιάδου. Το απόλυτο hit της τρυφερής μου ηλικίας. Δεν μιλάμε για προτίμηση, μιλάμε για εμμονή, για εθισμό, για λύσσα. Το πετύχαινα μάλιστα και σ' ένα κανάλι που έβαζε κλιπάκια, κι εκεί να δείτε σαλτοπηδήματα η δικιά σου απ' τη χαρά της. Μέχρι και στο μπαλκόνι έβγαινα και το τραγουδούσα και κάποιοι γείτονες ακόμα έχουν να μου το λένε. Δεν θα μπορούσα, όμως, να έμενα μόνο στην Στέλλα, βεβαίως βεβαίως. Κυκλοφορούσαν διάφορα cdάκια στο σπίτι... του Καρβέλα, της Βίσση, των Antique κ.α. Η ερμηνεία μου στην Ασπιρίνη του Καρβέλα μπροστά στη νηπιαγωγό και τα υπόλοιπα παιδάκια; Άνευ προηγουμένου. Ε, τώρα ας μη σου πω κι άλλες ανακαλύψεις μου τύπου Σαμπρίνας, Σαμίου, Τριαντάφυλλου, Κουρκούλη και λοιπών, γιατί προβλέπεται να διανύω μοναχή μου τις υπόλοιπες σχολικές αναμνήσεις.
Καθώς ήμουν προετοιμασμένη απ' τη μαμά μου για τη μεταπήδησή μου στο δημοτικό, δεν μου είχε κακοφανεί ιδιαιτέρως. Όλα τα χρόνια κύλησαν πολύ ομαλά, δίχως πολλά πολλά. Ήμουν παιδί χαμηλών τόνων, που δεν νοούνταν να κάνει νούμερα και σκανταλιές μέσα στην τάξη, οπότε δεν έχω να θυμάμαι τιμωρίες και προσβολές. Ούτε καν παρατηρήσεις τύπου "γιατί δεν διάβασες;" "γιατί δεν έκανες τις ασκήσεις;". Ήμουν πάντοτε επιμελής στις υποχρεώσεις μου, για να διατηρώ την αξιοπρέπειά μου και να μην ακούω τα σχολιανά μου μπροστά σε όλη την τάξη. Γι' αυτό σε όλες τις τάξεις είχα πολύ καλούς βαθμούς. Απ' αυτά τα χρόνια ξεκίνησε κι η αγάπη μου για τα βιβλία, η λατρεία μου να χάνομαι στον δικό τους μαγικό κόσμο. Το έλεγα στη μαμά μου, μ' έπαιρνε απ' το χεράκι και τα έπαιρνα δύο-δύο και τρία-τρία.
Στις μεγαλύτερες τάξεις το καινούριο-κοσκινάκι-μου-και-πού-να-σε-κρεμάσω ήταν το κέντημα; Αυτό με τα χρωματισμένα νταμάκια που περνούσες την αντίστοιχη χρώματος κλωστή από μέσα τους. Αφορμή είχε σταθεί το ότι ξεθάψαμε ένα μισοτελειωμένο γατί, το οποίο και ολοκλήρωσα, και μια σπανιόλα που η μαμά μου είχε κάνει μόνο την αρχή και μετά την είχε καταχωνιάσει.
Και φτάνουμε στο Γυμνάσιο, όπου ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ απ' την βοήθεια της μαμάς στο σπίτι. Κι αν για κάτι έχω να την ευχαριστώ μέχρι σήμερα, είναι που δεν έπαιξε ποτέ τον ρόλο τού μπαμπούλα στο διάβασμα, που δεν με σύγκρινε ποτέ με την Ελενίτσα, τον Γιαννάκη και το Μαράκι -τυχαία ονόματα, που δεν πατούσε τις τσιρίδες και δεν με ξυλοφόρτωνε, αν δεν έφερνα καλούς βαθμούς σε κάποιο διαγώνισμα. Κάτι που εκτιμούσα δεόντως και δεν με έκανε να εκμεταλλεύομαι τις αν(τ)οχές της. Το να είμαι συνεπής διατηρήθηκε μέχρι τότε, με αποτέλεσμα ο μέσος όρος μου να κυμαινόταν, και στα τρία χρόνια του Γυμνασίου, μεταξύ 17 και 18. Η μνήμη μου ήταν απ' τα πιο δυνατά χαρτιά τής μαθητικής μου πορείας (μπορούσα δίχως κόπο να απομνημονεύω ολόκληρες παραγράφους και να θυμάμαι μέχρι και τα σημεία στίξης, που λέει ο λόγος!), που με γλίτωνε από πολύωρο διάβασμα. Οπότε, αφού ήμουν ικανοποιημένη στο επίπεδο που βρισκόμουν, ποτέ δεν προσπάθησα σκληρότερα. Βαριόμουν, και το μυαλό μου ήταν πώς θα τελειώσω για να πάρω τους δρόμους και να βρω τα φιλαράκια μου.
Το τέλος του Γυμνασίου σηματοδότησε και το σταμάτημά μου απ' την ζωγραφική, στην οποία ήμουν πολύ καλή. Από τότε έχω να σκιτσάρω. Αγαπούσα να κάθομαι και να τραβάω γραμμές, ενώ η αδερφή μου το απεχθανόταν και δεν ήταν καλή. Ε, λοιπόν, τώρα έχουν αντιστραφεί πλήρως οι ρόλοι. Αυτή ασχολείται τώρα και είναι πάρα πάρα πολύ καλή, με έφεση στις προσωπογραφίες, που ισχυρίζεται ότι της είναι και πιο εύκολο. Δεν ξέρω αν είναι κάτι ιδιαίτερο των διδύμων, αλλά, απ' ό,τι μου έχει πει η μαμά μου, πάντα όταν κάτι είχε η μία, η άλλη δεν το είχε. Κι όταν το έχανε, το κέδιζε η άλλη. Ντόινγκ!
Και περνάμε στα χρόνια του Λυκείου. Παρά την προτίμησή μου στα θεωρητικά μαθήματα, δεν ακολούθησα αυτή την κατεύθυνση κι επέλεξα τον τομέα της Πληροφορικής. Κι επειδή θα κακοπερνούσα, αν διάλεγα την αντίστοιχη κατεύθυνση στο ενιαίο, πήγα τρεχαλίτσα σε επαγγελματικό. Εκεί βρήκα την χαρά μου! Πολύ λιγότερα παιδιά (δεν μπορώ την πολυκοσμία εγώ, παιδάκι μου!!), μαθήματα απολύτως της αρεσκείας μου και γαμώ τους καθηγητές. Τρία χρόνια Παράδεισος ήταν για μένα τα λυκειακά χρόνια. Οι συμμαθητές μου αγρόν ηγόραζαν, οπότε έπαιζα μόνη μου μπάλα εκεί μέσα. Όλη την "καταξίωση" ( :P ) που δεν είχα νιώσει τα προηγούμενα χρόνια, την έζησα αυτά τα τρία χρόνια μαζεμένα. Βαθμάρες, απουσιολόγιο, σημαιοφόρος, καταθέσεις στεφάνων, εκπρόσωπος του σχολείου σε διάφορα θέματα που ανέκυπταν. Μα το πιο σημαντικό για μένα ήταν ότι είχα καλούς καθηγητές, που τους πήγαινα και με ενέπνεαν ν' ασχοληθώ. Ήταν φιλικοί, προσιτοί κι ουχί ανάποδα γαμώτο. Η απόλυτη ευτυχία για μένα που είχα -από πολύ νωρίς- ένα "φετίχ" με τους δασκάλους/καθηγητές μου κι είχα πάντοτε ιδιαιτέρως καλές σχέσεις, βασισμένες στην αμοιβαία εκτίμηση και συμπάθεια.
That's all folks.
Δώκε χεράκι κι έλα να ψαχουλέψουμε παρεϊτσα το χρονοντούλαπό μου.
Σωτήριον έτος 1992 κι η μικρή Λυσιππούλα, μέσα στην κοιλιά της μάνας της, εξασκούσε την αριστοκρατική τέχνη: πώς να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Τα ευτυχέστερά μου χρόνια. Ζεστασιά, μαμ, τεμπελιά και παιχνίδα με το δίδυμό μου. Τι άλλο να ζητούσα; Κοτσάνι την περνούσα. Όχι από τόσο τόσο νωρίς η αφήγηση, ε; Σχωρνάτε με!
Που λες, το νηπιαγωγείο μου ήταν ένας όμορφος και ζεστός χώρος, που είχε κι αυλίτσα για να ξελυσσάμε. Βρισκόταν στον ίδιο χώρο με το δημοτικό σχολείο, οπότε μπορούσαμε να βλέπουμε τα δημοτικάκια εν ώρα διαλείμματος ή γυμναστικής. Ήταν τέτοιος ο θαυμασμός μου δε, που ανυπομονούσα να πάω κι εγώ και να θεωρούμαι μεγάααλη.
Οι αναμνήσεις μου απ' το νηπιαγωγείο είναι λιγοστές και στοιχειωδώς ζωντανές, μπερδεμένες μέσα στη θολούρα των ανακριβειών. Μα θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο γεγονότα: α) την αγάπη μου για το τραγούδι που γιγαντωνόταν από τότε και β) πόσο μαγκάκι ήμουν απ' τα μικράτα μου (φτιάχνοντας "κομπολόι" για την γιαγιά μου -για να έχει κάτι που θα έφτιαχνα ε γ ώ, που btw το έχει ακόμα απιθωμένο σε μια γωνίτσα στο σπίτι της και πολύ με συγκινεί!!). Κι εξηγούμαι... Αν μου ζητούσε κανείς να επιλέξω κάποιο τραγούδι για soundtrack, για την τότε περίοδο της ζωής μου, αυτό θα ήταν σίγουρα το Τώρα μου μιλάει της Στέλλας Γεωργιάδου. Το απόλυτο hit της τρυφερής μου ηλικίας. Δεν μιλάμε για προτίμηση, μιλάμε για εμμονή, για εθισμό, για λύσσα. Το πετύχαινα μάλιστα και σ' ένα κανάλι που έβαζε κλιπάκια, κι εκεί να δείτε σαλτοπηδήματα η δικιά σου απ' τη χαρά της. Μέχρι και στο μπαλκόνι έβγαινα και το τραγουδούσα και κάποιοι γείτονες ακόμα έχουν να μου το λένε. Δεν θα μπορούσα, όμως, να έμενα μόνο στην Στέλλα, βεβαίως βεβαίως. Κυκλοφορούσαν διάφορα cdάκια στο σπίτι... του Καρβέλα, της Βίσση, των Antique κ.α. Η ερμηνεία μου στην Ασπιρίνη του Καρβέλα μπροστά στη νηπιαγωγό και τα υπόλοιπα παιδάκια; Άνευ προηγουμένου. Ε, τώρα ας μη σου πω κι άλλες ανακαλύψεις μου τύπου Σαμπρίνας, Σαμίου, Τριαντάφυλλου, Κουρκούλη και λοιπών, γιατί προβλέπεται να διανύω μοναχή μου τις υπόλοιπες σχολικές αναμνήσεις.
Καθώς ήμουν προετοιμασμένη απ' τη μαμά μου για τη μεταπήδησή μου στο δημοτικό, δεν μου είχε κακοφανεί ιδιαιτέρως. Όλα τα χρόνια κύλησαν πολύ ομαλά, δίχως πολλά πολλά. Ήμουν παιδί χαμηλών τόνων, που δεν νοούνταν να κάνει νούμερα και σκανταλιές μέσα στην τάξη, οπότε δεν έχω να θυμάμαι τιμωρίες και προσβολές. Ούτε καν παρατηρήσεις τύπου "γιατί δεν διάβασες;" "γιατί δεν έκανες τις ασκήσεις;". Ήμουν πάντοτε επιμελής στις υποχρεώσεις μου, για να διατηρώ την αξιοπρέπειά μου και να μην ακούω τα σχολιανά μου μπροστά σε όλη την τάξη. Γι' αυτό σε όλες τις τάξεις είχα πολύ καλούς βαθμούς. Απ' αυτά τα χρόνια ξεκίνησε κι η αγάπη μου για τα βιβλία, η λατρεία μου να χάνομαι στον δικό τους μαγικό κόσμο. Το έλεγα στη μαμά μου, μ' έπαιρνε απ' το χεράκι και τα έπαιρνα δύο-δύο και τρία-τρία.
Στις μεγαλύτερες τάξεις το καινούριο-κοσκινάκι-μου-και-πού-να-σε-κρεμάσω ήταν το κέντημα; Αυτό με τα χρωματισμένα νταμάκια που περνούσες την αντίστοιχη χρώματος κλωστή από μέσα τους. Αφορμή είχε σταθεί το ότι ξεθάψαμε ένα μισοτελειωμένο γατί, το οποίο και ολοκλήρωσα, και μια σπανιόλα που η μαμά μου είχε κάνει μόνο την αρχή και μετά την είχε καταχωνιάσει.
Και φτάνουμε στο Γυμνάσιο, όπου ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ απ' την βοήθεια της μαμάς στο σπίτι. Κι αν για κάτι έχω να την ευχαριστώ μέχρι σήμερα, είναι που δεν έπαιξε ποτέ τον ρόλο τού μπαμπούλα στο διάβασμα, που δεν με σύγκρινε ποτέ με την Ελενίτσα, τον Γιαννάκη και το Μαράκι -τυχαία ονόματα, που δεν πατούσε τις τσιρίδες και δεν με ξυλοφόρτωνε, αν δεν έφερνα καλούς βαθμούς σε κάποιο διαγώνισμα. Κάτι που εκτιμούσα δεόντως και δεν με έκανε να εκμεταλλεύομαι τις αν(τ)οχές της. Το να είμαι συνεπής διατηρήθηκε μέχρι τότε, με αποτέλεσμα ο μέσος όρος μου να κυμαινόταν, και στα τρία χρόνια του Γυμνασίου, μεταξύ 17 και 18. Η μνήμη μου ήταν απ' τα πιο δυνατά χαρτιά τής μαθητικής μου πορείας (μπορούσα δίχως κόπο να απομνημονεύω ολόκληρες παραγράφους και να θυμάμαι μέχρι και τα σημεία στίξης, που λέει ο λόγος!), που με γλίτωνε από πολύωρο διάβασμα. Οπότε, αφού ήμουν ικανοποιημένη στο επίπεδο που βρισκόμουν, ποτέ δεν προσπάθησα σκληρότερα. Βαριόμουν, και το μυαλό μου ήταν πώς θα τελειώσω για να πάρω τους δρόμους και να βρω τα φιλαράκια μου.
Το τέλος του Γυμνασίου σηματοδότησε και το σταμάτημά μου απ' την ζωγραφική, στην οποία ήμουν πολύ καλή. Από τότε έχω να σκιτσάρω. Αγαπούσα να κάθομαι και να τραβάω γραμμές, ενώ η αδερφή μου το απεχθανόταν και δεν ήταν καλή. Ε, λοιπόν, τώρα έχουν αντιστραφεί πλήρως οι ρόλοι. Αυτή ασχολείται τώρα και είναι πάρα πάρα πολύ καλή, με έφεση στις προσωπογραφίες, που ισχυρίζεται ότι της είναι και πιο εύκολο. Δεν ξέρω αν είναι κάτι ιδιαίτερο των διδύμων, αλλά, απ' ό,τι μου έχει πει η μαμά μου, πάντα όταν κάτι είχε η μία, η άλλη δεν το είχε. Κι όταν το έχανε, το κέδιζε η άλλη. Ντόινγκ!
Και περνάμε στα χρόνια του Λυκείου. Παρά την προτίμησή μου στα θεωρητικά μαθήματα, δεν ακολούθησα αυτή την κατεύθυνση κι επέλεξα τον τομέα της Πληροφορικής. Κι επειδή θα κακοπερνούσα, αν διάλεγα την αντίστοιχη κατεύθυνση στο ενιαίο, πήγα τρεχαλίτσα σε επαγγελματικό. Εκεί βρήκα την χαρά μου! Πολύ λιγότερα παιδιά (δεν μπορώ την πολυκοσμία εγώ, παιδάκι μου!!), μαθήματα απολύτως της αρεσκείας μου και γαμώ τους καθηγητές. Τρία χρόνια Παράδεισος ήταν για μένα τα λυκειακά χρόνια. Οι συμμαθητές μου αγρόν ηγόραζαν, οπότε έπαιζα μόνη μου μπάλα εκεί μέσα. Όλη την "καταξίωση" ( :P ) που δεν είχα νιώσει τα προηγούμενα χρόνια, την έζησα αυτά τα τρία χρόνια μαζεμένα. Βαθμάρες, απουσιολόγιο, σημαιοφόρος, καταθέσεις στεφάνων, εκπρόσωπος του σχολείου σε διάφορα θέματα που ανέκυπταν. Μα το πιο σημαντικό για μένα ήταν ότι είχα καλούς καθηγητές, που τους πήγαινα και με ενέπνεαν ν' ασχοληθώ. Ήταν φιλικοί, προσιτοί κι ουχί ανάποδα γαμώτο. Η απόλυτη ευτυχία για μένα που είχα -από πολύ νωρίς- ένα "φετίχ" με τους δασκάλους/καθηγητές μου κι είχα πάντοτε ιδιαιτέρως καλές σχέσεις, βασισμένες στην αμοιβαία εκτίμηση και συμπάθεια.
That's all folks.
ξέρω, τελευταία και λαχανιασμένη
Στο κουμπαρόνι/Joan Petra, που είχε
την ιδέα να ανασκαλέψουμε τις μαθητικές μας μνήμες
Μου αρέσεις γιατί διέκρινα ένα "τσαγανό" απ' το νηπιαγωγείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως ακόμη το διατηρείς και δεν χαρίζεσαι.
Μπράβο μικρό μου κοριτσάκι.
Μμμμ, σε μερικές μου πτυχές, ναι, το έχω. Σε άλλες που θα έπρεπε, όμως, δεεεν. Γενικότερα είμαι κλειστός και ντροπαλός χαρακτήρας, οπότε αυτό με φρενάρει -πράγμα που προσπαθώ να κάνω ζάφτι.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ, πάντως!!! ^_^
Αχ το μικρό μου πόνι , έτσι το είχα φανταστεί! :)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο του! Κι ας εγκατέλειψε τη ζωγραφική ( αν και να ξέρεις ποτέ δεν είναι αργά να την πιάσεις! Εγώ ξεκίνησα μετά τα 34!)
Φιλάκια βιαστικά αζαπούλα μου!
(Απόψε έχει πάλι έξοδο με τη Νάσια )
Τώρα που μου έχει ρουφήξει το ταλέντο το δίδυμο, πάει, έκλεισα σαν ζωγράφος. Το χέρι μου το νιώθω ξερό, ντιπ ανάπηρο (7 χρόνια γαρ!!). Άσε που δεν έχω και υπομονή. Μα θα προσπαθήσω πιο υπεύθυνα κάποια φορά, γιατί είναι ωραίο χόμπι.
ΔιαγραφήΜάκια, λατρειάκι. :))
(είμαι σίγουρη ότι θα περάσατε φανταστρουμφικά!!)
Αχ μωρεεεε.. Μικρουλι εισαι τελικα ε.. Χιχιχιχ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλα με τα τραγουδια που ακουγες τρελλαθηκα. Ηταν και δικα μου αγαπημενα (και ας εχουμε 9 χρονια διαφορα).
Πολυ χαιρομαι που διαμορφωσες χαρακτηρα απο μικρη. Ετσι δεν θα σε κανουν οτι θελουν!
Φιλιααααα
Μικρό και τριανταφυλλένιο. χαχαχα
Διαγραφή(Και Σκορπίνα, ε;; Να και κάτι ακόμα που έχουμε κοινό!)
Αμ με κάνουν ό,τι θέλουν, το χαζοβιόλικο. Δεν λέω εύκολα όχι, όταν μπορώ να βοηθήσω το κάνω... κι ας ξέρω ότι είναι εντελώς συμφεροντολογικό απ' την μεριά του άλλου. Αλλά ως εκεί. Όταν βλέπω άσχημες συμπεριφορές (κι οτιδήποτε με ξενίζει) κρατώ αποστάσεις.
Φιλιάααα back. :)
Τώρα αν σου πω, πως καθώς σε διάβαζα έβλεπα εμένα, τί θα πεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή με εξαίρεση το σημείο της δίδυμης αδερφής και το ότι τελικά εγώ επέλεξα τη θεωρητική τελικά κατεύθυνση, κατα τ' άλλα είμαστε μία από τα ίδια!!!
Τελικά, "Είσαι τ' άλλο μου μισό" (με φωνή Τάμτας, που by the way, αυτή τη στιγμή έχουμε το ίδιο μαλλί! Αχ, αυτός ο Νοτιάς με την υγρασία του!!!)
;-)
ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, τρι-δυμάκι μου -με κάποια χρόνια διαφοράς-!!!
Χαχαχα!!! Και πού να έλεγα κι αυτά που είχαμε συζητήσει στις αρχές αρχές περί άρνησης σε χώσιμο για ποιήματα -αν και δεν ήταν πάντοτε επιτυχής. σνιφ
ΔιαγραφήΜάκια πολλά, ταμτάκι - τριδυμάκι μου!! ♥
Ομορφα ανασκάλεψες τα μαθητικά σου χρόνια Λυσιππάκι με τον δικό σου τρόπο . μεστό λόγο και με αξίες που διακρίνω μέσα από τα γραπτά σου .
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια κοριτσάκι μου
Με τιμούν τα λόγια σου, Νικόλ μου.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!
Τι υπέροχο κειμενάκι! Και πόσο μα πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω λιγάκιιι καλύτερα :) :*
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μαθητικά χρόνια είναι πραγματικά αξέχαστα για τον καθένα μας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και είμαι σίγουρη πως άξιζες να τα περάσεις όσο πιο τέλεια γινόταν!
Ελπίζω να 'εχεις το πιο όμορφο Σαββατόβραδο και μια χαλαρή και ξεκούραση Κυριακή! Πολλά πολλά φιλάκια :*
Καλά κάνεις και χαίρεσαι γιατί είναι απ' τις λίγες αναρτήσεις που μιλάω για μένα απευθείας -αν εξαιρέσεις τα βραβειοπαίχνιδα. :P
ΔιαγραφήΈτσι είναι. Σίγουρα θα υπήρξαν άσχημες αναμνήσεις, σε όλους μας, αλλά δεν μπορεί να μην υπήρξαν κι όμορφες. Κι αυτές έχουν μια διαφορετική γλύκα, που τις κάνει αξέχαστες.
Είσαι πολύ γλυκιά - σ' ευχαριστώ θερμά.
Καλή σου μέρα & καλή βδομάδα.
Πολύ μου άρεσαν όσα μας διηγήθηκες. Τι μου θύμισες με το τώρα μου μιλάει! Μόνο προς το τέλος μου τα χάλασες λίγο, άκου εκεί σημαιοφόρος και απουσιολόγος, too much για μένα, η δική μου επιμέλεια εξαντλούνταν σε ότι έπιανα με την εξυπνάδα μου μέσα στην τάξη, σχέσεις με κηπευτικά είδη δεν με ενδιέφεραν :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν επιτρέπεται, την ζωγραφική γιατί την άφησες (καθαρή περιέργεια);
Καλό ξημέρωμα!
Χαχαχαχα!!!! Έεεεελα, δεν ήμουν φυτό. Μόνο φυτό δεν με έλεγες με 2-3 ώρες max διάβασμα την ημέρα. Απλώς με βοηθούσε το γεγονός ότι είχα μια μνήμη που με βοηθούσε τρομερά κι ότι όλοι οι υπόλοιποι ήταν αδιάφοροι.
ΔιαγραφήΤην ζωγραφική την σταμάτησα, γιατί ότι είχα πάρει PC κι είχα κολλήσει με την ανακάλυψη του θαυμαστού κόσμου του διαδικτύου. Τόσα πολλά να κοιτάξεις, να ασχοληθείς. Είχα φάει και φλασιά με τα warezάδικα, μπαίνοντας και στην διαχειριστική ομάδα. Οπότε μοιραία κάποια πράγματα σταμάτησαν, λόγω χρόνου κι ελλείψει ενδιαφέροντος πλέον.
Κίσσιζ και γκουντ μόρνινγκ, Τζωρτζ. :)
2-3 ώρες; *Γκουχ* *Γκουχ* Είπαμε, δεν τα λέμε απότομα αυτά χαχαχαχα!
ΔιαγραφήΣε πειράζω εννοείται ε;
Ευχαριστώ για την απάντηση, εμένα μου λες για το πόσος χρόνος φεύγει στο διαδίκτυο!
Καλά να περνάς!
Χαχαχα!! Πείραζε όσο θες, το Λυσίππη είναι πολύ άνετο και δεν παρεξηγεί. :))
Διαγραφήμπράβο στη μαμά σου ,γιατί είναι πολύ σημαντικό να μην συγκρίνουμε τα παιδιά μας με τους συμμαθητές τους!Και που δεν σε πίεσε ,αλλά ακολουθησες την κατευθυνση και το σχολειο που σου άρεσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με τα δίδυμα το έχω παρατηρήσει κι εγώ....στα δικά μου επειδή οταν καταπιανεται με κατι ωραιο ο ένας ,ο άλλος ζηλευει (χωρις να το δειχνει)και δεν ασχολειται ,μεχρι να το παρατησει αυτος που το ξεκινησε για να το αρχισει ο άλλος...έτσι έχω παρατηρησει μέχρι τωρα...
φιλάκια!
Ναι, είναι σημαντικό να μην πέφτει σύγκριση και ξύλο σε τέτοια πράγματα. Η συζήτηση κι ο ωραίος ο τρόπος είναι το καλύτερο όπλο, άλλωστε. Όλα μπορούν να τα λύσουν.
ΔιαγραφήΕμείς δεν είχαμε ζηλίτσες (Μόνο στα ρούχα, γιατί είχαμε το ίδιο γούστο και τσακωνόμασταν ποια θα πρωτοπάρει το Χ μπλουζάκι. Έτσι, κυκλοφορούσαμε καρμπονάκια κι ησυχάζαμε, ώσπου μεγαλώσαμε λίγο και δεν θέλαμε να είμαστε ίδια ντυμένες και σταματήσαμε τα χαζά.). Σε όλα μαζί ήμασταν, μαζί σε όμορφες κι ήρεμες απασχολήσεις και μαζί στις ταρζανιές (δεν είχε παιδιά αυτή η γυναίκα, είχε μαϊμούδες!!!!). Απλώς η μία ήταν πάντα καλύτερη κι είχε ταλέντο σε κάτι, ενώ η άλλη όχι. Κι αυτό μετά μεταπηδούσε στην άλλη. Τελείως ανεξήγητο! :/
Λυσσίπη είμαστε συνομήλικες!Κι εγώ γεννημένη το ΄92.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά...όλα αυτά τα τραγούδια που ανέφερες τρελές επιτυχίες τη δεκαετία του ΄90!
Μπορώ να σου πω,ότι αν θα βγω έξω και τα ακούσω θα ενθουσιαστώ πολύ,αν και δεν είναι γενικότερα το στυλ μου,να καθίσω δηλαδή να τα ακούω και μόνη στο σπίτι.
Εγώ πάλι με τη ζωγραφική δεν το είχα καθόλου και από το νηπιαγωγείο ήδη βαριόμουν φριχτά να ζωγραφίζω ή να κάνω πχ πλαστελίνες....γι' αυτό και θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που έχουν ταλέντο σ' αυτό!
Επίσης να σου πω,πως είσαι απολύτως τυχερή που είχες τόσο καλούς καθηγητές και τους θυμάσαι με αγάπη!
Εγώ από το σχολείο μου εκτιμούσα ελάχιστους...οι υπόλοιποι βλέπεις είχαν καταλάβει,πως δημόσιος υπάλληλος σημαίνει ''δεν κάνω τίποτα!''
Φιλιά πολλά!
Γεια σου, βρε παλιοσειρά!!! χαχαχα
ΔιαγραφήΝαι, μ' αυτά τα τραγούδια γινόταν χαμός. Αλλά δεν θα ξεχάσω και τις ξένες επιρροές απ' τον αδερφό μου (δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου) καθώς μεγάλωνα. Mishale, where do you go, freed from desire, why does my heart feel so bad, πολλά από Santana και άλλες κομματάρες, που υπεραγαπώ μέχρι σήμερα.
(Κι οι πλαστελίνες μ' αρέσανε πολύ - είχα φτιάξει έναν ωραίο ελέφαντα!!! (ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, το ξέρω!!) Και μάλιστα πάντα τις μπερδεύαμε μεταξύ τους, οπότε δεν έβρισκες ποτέ κάποια χρωματιστή, παρά γκριζοκαφέ. Και μετά η γνωστή κασέτα: μαμάαα, θα μου πάααρεις καινούυριες πλαστελίιιινες;;;;;)
Νιώθω απίστευτα τυχερή που περάσανε απ' την ζωή μου, ειδικά όλοι του Λυκείου. Στο Δημοτικό λίγους είχα ξεχωρίσει, ενώ στο Γυμνάσιο ναι μεν ήταν καλοί και κάνανε σωστά την δουλειά τους, αλλά ήταν αυστηροί και λίγο απόμακροι. Πάντως, το δυσεύρετο ήταν ο παιδαγωγικός ρόλος. Λίγοι ήταν αυτοί που ξέφευγαν απ' το βιβλίο ύλης και μας έλεγαν δυο κουβεντούλες ζωής.
Φιλιά πολλά, Ανθή μου. :)
Χαχαχαχα!!Έτσι έτσι!!Ακριβώς παλιοσειρά!!Τρελή η δεκαετία του 90 από άποψη μουσικής!!Χαβαλές να γίνεται!!!!ήσουν τυχερή πάντως που είχες και επιρροές από ξένη μουσική!!!
ΔιαγραφήΌσο για τους καθηγητές πράγματι ελάχιστοι έπαιρναν πρωτοβουλία να μας μιλήσουν για κάτι πιο συναρπαστικό και πιο χειροπιαστό από αυτά που επέβαλε η ύλη!!
υ.γ πάω να χορέψω το ''τώρα μου μιλάει''
Είσαι δικιά μου εσύ - πρέπει να κάμουμε ντουέτο!!! χαχαχα
ΔιαγραφήΚι εγώ το βάζω και κάνω τα τρελά μου πού και πού, να γελάσουμε με τη sis (το οποίο καταλήγει συχνά έτσι: να γελάει και να μου λέει "σ' έπιασε πάλι, ε;;;". Και μην ρωτήσεις ΤΙ. χαχαχα). Εγώ φταίω που κάνω το καραγκιοζάκι για να γελάσει. Τς τς τς κάτι αχάριστοι άνθρωποι που κυκλοφορούν. :P
Lysippe μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήχρόνια πολλά! Χριστός Ανέστη! Εύχομαι ότι επιθυμείς να το αποκτήσεις! :)
Όμορφη και περιεκτική η αναδρομή σου στα μαθητικά τα χρόνια.. στα οποία φαίνεται ότι έζησες και κράτησες υπέροχες αναμνήσεις!
Εύχομαι και τα φοιτητικά σου χρόνια να συνεχίζουν να περιέχουν όμορφες στιγμές!
Φιλάκια!
Χάθηκες, βρε ψυχή. Ελπίζω να είσαι καλά!!
ΔιαγραφήΑληθώς ο Κύριος. Χρόνια πολλά και φωτεινά, παλομάκι μου.
Σαφώς υπήρχαν κι άσχημες αναμνήσεις, αλλά, ναι, είχα πολλές όμορφες στιγμές. Αλίμονο αν αυτά τα χρόνια δεν είναι τα καλύτερά μας. Κι αν κάτι μένει να ανασύρουμε είναι η ανεμελιά, το παιχνίδι και το γάργαρο γέλιο.
Φιλάκια πολλά, κοπέλα μου!! ^_^
Λυσσίπη μικρούλα μου, με μεγάλη συγκίνηση διάβασα το κείμενό σου, είσαι μικρότερη από τις κόρες μου και μου γνώρισες μέσα από την εμπειρία σου, τα μαθητικά χρόνια μιάς γενιάς που δεν είχα την τύχη να γνωρίζω...και χάρηκα που είχες καλές αναμνήσεις, καλούς καθηγητές και μία πολύ καλή μητέρα που διαπεδαγώγησε άριστα τα διδυμάκια της !!! Στη φωτογραφία άραγε είσαι εσύ με την αδελφούλα σου;;;; Φιλιάααα
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως δεν στάθηκα να περιγράψω τα τεκταινόμενα της κάθε σχολικής φάσης (του σχολικού κλίματος εννοώ!!). Αν και πιστεύω πως το καταμαρτυρούν οι όμορφες αναμνήσεις μου. Δεν έζησα τα χρόνια της βέργας και του φοβερού τραμπουκισμού απ' τους δασκάλους, αλλά μάλλον το αντίθετο... την αυθάδεια και τη θρασύτητα απ' τους μαθητές προς τους δασκάλους. Δυστυχώς, αν δεν υπάρχει αμοιβαιότητα στο ωραίο φέρσιμο, ξεπετάγονται τέτοια συμβάντα.
ΔιαγραφήΤην μαμά μου την θεωρώ ηρωίδα. Όχι μόνο για όλα αυτά που μας έδωσε/και-μας-δίνει, αλλά και για το ότι μας μεγάλωσε μόνη της, αφού δεν είχε βοήθεια από πουθενά -ούτε μάνα, ούτε αδερφή, ούτε άντρα, ούτε πεθερά κλπ κλπ Και να μεγαλώνεις δίδυμα είναι τρέλα, αν δεν έχεις βοήθεια.
Στη φωτογραφία δεν είμαστε εμείς, και δεν έχω και κάποια στον σκληρό μου από τότε. Έχω μόνο απ' το '11 μία. Δεν έχουμε αλλάξει και πολύ από τότε, είναι αντιπροσωπευτικότατη (αριστερά το δίδυμο, δεξιά εγώ!). :))
https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1.0-9/36244_1770760756984_6347687_n.jpg
Εγώ ήμουν αιωνίως το teacher's pet. Από το Δημοτικό ήμουν αρκετά ήσυχη και διάβαζα. Μόνο στην Α Λυκείου έκανα κοιλιά γιατί ήμουν σε Γενικό Λύκειο και σνόμπαρα τα θετικά μαθήματα οπότε πέρασα την τάξη με 15. Μετά θυμήθηκα ότι ήμουν μαθήτρια του 17-18. Στη Β Λυκείου πήρα Θεωρητική και, πέρσι, στη Γ Λυκείου, έδωσα Πανελλήνιες. Έβγαλα 18.036 μόρια, πέρασα ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ και ήμασταν όλοι ωραίοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως βρήκα τη χαρά μου τώρα, στη σχολή. Ωραία τα μαθητικά χρόνια, δε λέω, αλλά βρήκα ανθρώπους με επίπεδο στη σχολή. Θα μου πεις, αν είσαι στο σχολείο με κάγκουρες και κουτσομπόλες που έχουν θεοποιήσει την Πάολα, λίγο δύσκολο να νιώσεις μέλος της ομάδας.
Στη σχολή βρίσκει τη χαρά του κανείς, αναμφισβήτητα. Τόσος πολύς κόσμος, που είναι δύσκολο να μην βρεις κάποιον που να ταιριάζουν τα χνώτα σου και να έχετε κοινά ενδιαφέροντα. Στο σχολείο υπάρχει περιορισμός. Και σε καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ είχα ξενερώσει αφάνταστα με τις μη σωστές συμπεριφορές, τα κουτσομπολιά και τα πισώπλατα μαχαιρώματα -ενώ μπροστά όλα καλά κι ατελείωτο γλείψιμο.
ΔιαγραφήΑχ, μικρό μου πόνυ/αγαπόνι/κουμπαρόνι, τι πλασματάκι ήσουν;; Γι αυτό έγινες τέτοιο παιδί χάρμα τώρα που.....μεγάλωσες;; Αχαχα! Με έκανες πολύ χαρούμενη που μου αφιέρωσες αυτήν την ανάρτηση κι εγώ σου αφιερώνω με τη σειρά μου αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=Ammq1MrIQ5o
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουλτουριάρικο από μικρό μού ήσουν τελικά! Αχαχα! Μάκια εκατομμύρια :))))
♥ ♥ ♥ Κουμπαρονάκι μου!!!!! ♥ ♥ ♥
ΔιαγραφήΤρελό LOL με το τελευταίο σχόλιο. χαχαχα
Δεν λες πάλι καλά που άλλαξα από τότε κι ακούω και πέρα από αυτά;; Ήμουν μονόφθαλμη, η Πολυφημούλα, και δεν το ήξερα. Και να προσθέσω πως ήπρεπε να φέρεις το κλιπάκι, για να σου κάνω και τις κινήσεις, να ρίξεις γέλια τρελά. :))
ΣΛ, που λέει και το αριστόνι!!!
Να σε δω να χορεύεις ως "Στέλλα Γεωργιάδου" και τι στον κόσμο! Δλδ παρακάτω τι να υποθέσω;; Θα ακολουθήσει και η...Στέλλα Κονιτοπούλου;;;;; Αχαχαχαχα!!!!! ♥ ♥ ♥
Διαγραφή♫ ♪ ♫ ♪ Μα όπου και να πάω χάνομαι / γλάρος στ’ ανοιχτά αισθάνομαι / άλλονε δε θέλω άλλονε / γιατί σ’ αγαπώωω ♫ ♪ ♫ ♪
ΔιαγραφήΓεια σου, Ευγένιε, με το βιολάκι σου!!!!
χαχαχαχαχα
καλε τι ομορφες αναμνησεις ειναι αυτες!
ΑπάντησηΔιαγραφήχιχιιχι!
φιλακια πολλλα! <3
καλημερα και καλη εβδομαδα να εχεις!
Κικόνι μου!! ^^
ΔιαγραφήΚαλημέρα και καλή βδομάδα και σε σένα, χαρά μου.
Καλημέρα Λυσιππάκι μου!! Χριστός ανέστη!! Χρόνια πολλά με υγεία και χαρές!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας ταξίδεψες πολύ όμορφα στις αναμνήσεις σου τις σχολικές!!! Χαχαχα!! Τα θυμάμαι τα τραγούδια που μας γράφεις ότι σε είχαν ξετρελάνει!!! Εμείς είχαμε άλλα πιο τέκνο κι έτσι!! Ινφάρμερ κι έκστασυ έκστανο!!! Χαχαχαχα!!! :)))
Εχω φίλες δίδυμες αλλά δεν ξέρω τα δικά σας δικά σας!!! Χαχαχα!!! Πάντως αν έχασε κι η διδυμίνα σου κάτι και το πήρες εσύ να το προσέξετε!!! :)))) Χαχαχα!!! Φιλάκια πολλά πολλά καραμελάκι μου!!!! :))) Καλή βδομάδα!
Αληθώς!! Ό,τι καλύτερο, μωρό μου!! ♥
ΔιαγραφήΤέκνο και τέτοια (μεταξύ άλλων) άκουγε ο αδερφός μου (δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου) κι έβγαζα σπυριά. χαχαχα Αργότερα εκτίμησα κι άλλα είδη κι άνοιξα τους μουσικούς μου ορίζοντες.
Καλέ ναι σας λέω. Είμαστε τρομερά κλεφτρόνια, η μία κατακλέβει την άλλη. χαχαχα (Λες να μπούμε στα x-files? :P)
Μάκια & καλή βδομάδα, λουλουζάκι. ^_^ :))
Γέλασα με τα τραγούδια. Εγώ είχα εμμονή με το λάμπω της Βίσση και ύστερα το μπαμ και κάτω.. αχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία τα περιγράφεις, όμορφα τα έζησες μάλλον γι' αυτό. Χαμογέλασα εκεί που λες για τους καθηγητές σου και μπράβο σου!!
καλέ πώς και δεν αναφέρεις πουθενά το διδυμάκι; στο ίδιο τμήμα δεν ήσασταν;
Χαχαχαχα!!!! Ναιιιι, μα πώς ξέχασα το μπαμ και κάτω;; Κι εγώ είχα φάει κόλλημα. :P Η Βίσση ήταν σταθερή αξία από τότε, την είχα λιώσει. :))
ΔιαγραφήΓιατί να το αναφέρω;; Για να μου κλέψει την λάμψη;; :P
Ναι, μαζί ήμασταν. Και σε όλα ίδιες. Ό,τι διαβάζεις για μένα, το ίδιο ισχύει και γι' αυτήν. χεχε
Τι ωραίες αναμνήσεις είναι αυτές Lysippe μου! Μπράβο σου, τα περιέγραψες άψογα, αυθόρμητα, σαν αναμνήσεις από μια όμορφη εκδρομή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που μαθήτευσες δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους κι αφομοίωσες γνώσεις και παιδεία και από αυτούς! Να είσαι καλά κοριτσάκι μου και πάντα με διάθεση, κέφι και περγαμηνές σου εύχομαι! Φιλιά πολλά με αγκαλιά μεγάλη!:))
Αγκαλιά σε αρκουδίσιο μέγεθος και σμουτς τεράστιο, Κατερίνα μου. Πάντα με κάνεις να χαμογελάω με την γλύκα σου. Σ' ευχαριστώ!!! ♥
ΔιαγραφήΓιατί μας έκοψες τις πρώτες πρώτες αναμνήσεις απότομα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι πείραζε να συνεχίσεις την αφήγηση?...αφού κάποτε θα φτάναμε και στο σχολείο, άσε που θα σε απολαμβάναμε περισσότερο!
Χαίρομαι όμως που οι αναμνήσεις σου είναι τόσο όμορφες...εύχομαι ένα ακόμα ομορφότερο μέλλον!
Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!
Άσε που θα ήσουν η πρώτη παγκοσμίως που θα έγραφες τις αναμνήσεις σου από τότε..εδώ που τα λέμε, το έκανες...χαχα!!
ΔιαγραφήΈλιωσα με την συμπλήρωση - είσαι κορυφή. χαχαχαχαχα
ΔιαγραφήΦιλί τεράστιο, Μαρία μου. Σ' ε υ χ α ρ ι σ τ ώ !!! ♥
Όταν κυκλοφορούσαν αυτά τα τραγούδια ήσουν τόσο μικρή;;;; Δεν σχολιάζω (άλλο)!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα!
Χαχαχαχα - έλιωσα!!!!!
ΔιαγραφήΚαλή αυριανή, καλό μήνα και σε σένα!! :))
Χωράω και εγώ στις καλές μνήμες εκείνης της εποχής άραγε? Η επίσκεψη στις Βρυξέλλες που κερδίσατε στο διαγωνισμό ήταν καλή εμπειρία?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θυμάμαι τι είχα γράψει τότε (δεν ανέβηκα να διαβάσω), αλλά δεν θέλει και ρώτημα αυτό. Όμορφα τα θυμάμαι τα λυκειακά χρόνια, με χαμόγελο. Σας συζητάμε/θυμόμαστε ακόμα με αγάπη, να ξέρετε (και η μαμά!). Και κυρίως για όλη σας τη στάση, τη ποιότητά σας σαν άνθρωπο και το ότι μας φερθήκατε τόσο καλά - λες κι η μητέρα μας να ήταν η καλύτερή σας φίλη ξέρω 'γω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι κάνατε για εμάς. Ακόμη και το ταξίδι, στις Βρυξέλλες, χάρη σ' εσάς το ζήσαμε.
Διαγραφή