Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Κοντσέρτο


Κρόσσια πήρες του φεγγαριού
Και του ήλιου αχτίδες, στο χρώμα του κεχριμπαριού.
Κι έπλεξες σελαγισμό,
Ως σινιάλο ν' ακουμπήσει στου παραθυριού μου τον λογισμό.
Έφτασες στο κατώφλι τής σκέψης μου κι ακούμπησες απαλά,
Σαν πέταλα λουλουδιού π' αγγίζεις σιγά και τρυφερά.
Σαν παιδί εκστατικό με μάτια φωτερά σε ψάχνω,
Για ταξίδι αλαργινό, για τ' άγνωστο, τ' απατηλό, το λάγνο.
Τα χέρια μου πείθω πως είναι τα δικά σου,
Πως σου δίνομαι κι ας είμαι μακριά σου.
Στο πέρασμά τους αρχίζουν να νοτίζουν,
Ν' αφήνουν νότες, το κορμί μου να πορίζουν.
Το σολ να ξεκλειδώνει τις αισθήσεις,
Και του πάθους να ξυπνά τη λαχτάρα για κατακτήσεις.
Το φα να γρηγορεύει την αναπνοή στου πόθου τη ματιά,
Ν' αφήνει το κόκκινο της ηδυπάθειας να τρέχει και να βάφει με βια.
Το λα να γλιστράει με λαγνεία στον λαιμό,
Και να χάνεται σε κοφτές ανάσες π' αποζητούν την κορύφωση, τον λυτρωμό.
Κι όταν οι νότες γυρίζουν σε μένα,
Φτιάχνουν κοντσέρτο για δυο κορμιά, σ' ένα όνειρο κρυμμένα. 



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 12ο Συμπόσιο Ποίησης,
 με υποχρεωτική λέξη το ταξίδι/ταξιδιάρης/ταξιδευτής.

edit. 2019 και το κοντσέρτο ετοιμάζεται για ένα ακόμη ταξίδι, 
στα νερά της Ερωτικής Υμνωδίας.  

Οπότε τα σχόλια ανοίγουν
για όσους επιθυμούν ν' αφήσουν κάποιο σχόλιο. 

9 σχόλια:

  1. πότε έγραψες αυτό το θαύμα χαρά μου και δεν το είδα;
    Δηλώνω ανεπίτρεπτη!
    Πόση φαντασία μπορείς να έχεις με την κλίμακα του σολ, με την κάθε νότα χωριστα στον ερωτικό χορό, όταν το ζευγάρωμα είναι μουσική, είναι χορός;
    Θα σου έβαζα 3χ4=12 αν ήμουν εδώ τότε :)
    (καμάρι μου! )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ, εδώ εγώ, καλά καλά, δεν ήμουν εδώ τότε, θα ήσουν εσύ, για να προκάμεις να με δεις; Ήταν επί εποχή που είχα κλείσει το μπλογκ, νομίζοντας πως πάει, έκλεισε αυτός ο κύκλος - και πού και πού έστελνα καμιά συμμετοχή στα δρώμενα.

      Φιλί για τα υπόλοιπα! <3

      Διαγραφή
  2. Τί πρωτότυπη σύλληψη Λυσσίπη μου!
    Υπέροχο ποίημα!
    Μια χαρισματική στιγμή φθάνει για να εκτοξευθεί η έμπνευση.
    Αν δεν το ανέβαζες εδώ, θα το είχα χάσει.
    Έβαλες ψηλά τον πήχη.
    Μπράβο και πάλι μπράβο!!



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έγραψα και στο συγκατοικάκι μου, το ποίημα ήταν τον καιρό που είχα κλείσει το μπλογκ μου (περίπου για δύο χρόνια, αν θυμάμαι καλά) πιστεύοντας πως ο συγγραφικός κύκλος έκλεισε κι ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε - κι οι όποιες αναρτήσεις ανέβαιναν μόνο για μένα, κι έτσι απενεργοποιούσα και τα σχόλια. Όμως, μάλλον δεν ήταν έτσι, για να το άνοιξα πάλι και να συνεχίζω να γράφω, έστω και σποραδικά. Και καλύτερα!

      Την θυμήθηκα, που λες, κι είπα να την προσθέσω, να την διαβάσουν κι οι νέοι φίλοι του μπλογκ. Έχω άλλη μια στα σίγουρα, θα την προσθέσω κι εκείνη στην πορεία.

      Σ' ευχαριστώ για την παρουσία και το καραμελένιο σου σχόλιο, Μαρία μου. Να είσαι καλά! :)

      Διαγραφή
  3. Αναστασία μου, πόσο σε αγαπούν οι νότες κορίτσι μου και πόσο όμορφα μας ταξίδεψες πάνω στο πεντάγραμμο της ψυχής σου
    Συγχαρητήρια ματιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν λέει τέτοια λόγια η αρχόντισσα της ποίησης, δεν λέμε τίποτα, παρά μόνο χαμογελάμε. :)

      Διαγραφή
    2. Ω, πω πω πω!
      Εντάξει φεύγω τρέχοντας με κατακόκκινα μάγουλα!
      ❤️

      Διαγραφή
  4. Τώρα το είδα. Ερωτικό μάθημα σολφέζ !
    Καλογραμμένο, πρωτότυπο με συναισθηματισμό αλλά και ερωτισμό γραμμένο !
    Πολύ καλό.
    Μου άρεσε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή