Να σου πω ένα μυστικό

Ε, κορίτσι ψιτ!
Πριν το ηλιοβασίλεμά μου σιμώνω να σου πω.
Είμαι ο κίτρινος σκαντζόχοιρος στην παλιά σου ζωγραφιά 
με ένα αδέξια γραμμένο "κυρία σ'  αγαπάω".
Είμαι αυτός που πριν το ξύπνημά σου 
την πάχνη διώχνω
και στα μονοπάτια φύκια  στρώνω, αστερίες και θαλασσινά φτερά.
Όσες οι γύρες τόση κι η σοφία μου 
σε τροχιά παντοτινά ζεμένος -πότε άρχισε;
-πότε θα τελειώσει;
αλλά σήμερα κορίτσι δεν είμαι το ζητούμενο, δεν ήμουνα ποτέ,
βλέπεις, βλέπω, καταγράφω
σαν στιγμολήπτης χωρίς σενάριο
και συνομωτικά στα κορακίστικα σου λέω μυστικό:
είναι παραπέρα μια παρέα 
στη λύρα  γρατζουνίζει άτεχνα Ξυλούρη
Χρώματα κι αρώματα γυρεύαν όλοι
στο φλάουτο ξομολογιέται τα μέλλοντά της, όσα'ρθούν κι όσα περάσουν.
Πόσο δε φοβούνται, δες! 
Κορίτσια με φούστες μακριές και ξυπόλητο το πέλμα 
πηδάνε με γέλια τις φωτιές
Τα αγόρια φτιάχνουν αυτοσχέδια έπη και φιλούν στο στόμα το όραμα.
Λίγα μα όλα τα παιδιά π΄ακούς λιγάκι παραπέρα 
ξαναρέουν τη Μεσόγειο  με δελφίνια εργολάβους,
μια πατρίδα τόσο μπλε όσο τα μάτια σου, τα μάτια τους. 
 Κάποιοι λίγοι μείναν να μυρίζουν τη μαστίχα 
να τρυγίζουνε το φως.
Κάπου στις φυλλωσιές ανάμεσα  μια αλεπουδίτσα 
θηλάζει τη Ζωή σε έξι στόματα και δεν σε εμπιστεύεται
- το΄ξερες;- 
Γίνε Εσύ η Ελπίδα που τους λείπει 
ερωτεύσου όσα είσαι, όσα ζεις και όσα ξέρεις
- φτάνουνε για αρχή-  
και με τούτα για εφόδια σύρσου στο χορό τους. 
Λίγοι απομείναν. Μην τους χάσεις.
Οι ηλίανθοι με αποδεικνύουν.
Μη νομίζεις κορίτσι, 
κι εγώ αμαθής τον έρωτά τους  πυξίδα είχα πάντα
και το δρόμο δεν τον έχασα ποτέ.
Με τόσα πού΄δα 
με τόσα που ακούω
μέχρι και χαφιέ με είπαν-
 σε τροχιά ζεμένος - πότε άρχισε;
-πότε θα τελειώσει; 
τους νομάδες τούτους τους ονειροπόλους σώνω 
σπέρνοντας στη στράτα τους μολόχες.
Μην τους χάσεις και χαθείς. 
Στο λιόγερμά μου προλαβαίνεις. 
Κάθε μου μέρα στη Μάνα Γη φωλιάζουν λίγα νιάτα  
και με αγάπης πλαστελίνη 
ξαναπλάθουν  την Υδρόγειο. 

  Η συμμετοχή μου στην  αγαπημένη  (3η) φωτο-συγγραφική σκυτάλη της φίλης μας Μαίρης μέσα από τη Γήινη ματιά της, που ακόμη μια φορά μας προκαλεί με το δρώμενό της να βγάλουμε από την πέτρα το ζουμί.
Η συμμετοχή μου είναι αφιερωμένη στο δελφινάκι με την ευχή να ονειρευτούμε πως μια μέρα ξυπνήσαμε και πως ο ήλιος κι η θάλασσα ένωνε κι εμάς και τη Γη μας όλη 💚💛💜. Πόσο κάνει το όνειρο;
Σε ευχαριστώ Μαίρη μου για την ευκαιρία της συμμετοχής.
Φιλιά, αγάπη κι όλα τα παρελκόμενα που κουμπώνουν  σε αυτή την παρέα.





Παραδίδω τη φωτό μου στην Anna Flo με την ελπίδα πώς  θα έχει κάτι να της πει, κάτι να μοιραστούνε με τη λέξη  "αγκαλιά".