Πάθια γονυκλινή

Θα 'θελα ν' άνοιγα για μια ημέρα
του Παραδείσου τη πόρτα πέρα ως πέρα.
Τη σκοτεινιά να έλουζε το θεϊκό φως
- σε όλα τα μήκη και τα πλάτη σαφώς.

Τα Σεραφείμ
ν' αφουγκραστούν τον φόβο, τις τύψεις, τους λυγμούς και τις κραυγές
και τα Χερουβείμ
να δουν τ' απομεινάρια αρρώστων που σκαλίστηκαν με νυχιές.

Παιδιά άρρωστα και πονεμένα
να νιώσουν έστω για μια στιγμή λατρεμένα.
Ρυτιδιασμένα πρόσωπα από γηρατειά
να μη βλέπουν τη φρίκη στης αφοσίωσης τη ματιά.

Κάτι τσαλακωμένοι κι αποκαΐδια
να μεταλάβουν φως από άστρα πατημένα
και να πετάξουν το καρτελάκι θανάτου στα σκουπίδια
που 'χει επιγραφή «ακρωτηριασθείς - αποθέματα ψυχής διαμελισμένα».

Η συμμετοχή μου στο 19ο Συμπόσιο Ποίησης