Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2019

ΠΙΣΩ ΞΑΝΑ ΛΟΙΠΟΝ


Σχετική εικόνα


     Οκ παιδιά, πάμε για ένα δυνατό
come back. Ή reset, ή refresh ή και backup, ξέρω γω;  Θα δείξει.
Πίσω ξανά λοιπόν.
     Ναι, αλλά πόσο πίσω ;


     Σε μια επαναφορά εαυτού πχ σε πρότερα, καλύτερα χρόνια;
     Σε φάση που δεν ήταν ανάδρομος ο Ερμής (;;) – πότε ήταν να δεις, πότε ήταν, πότε ήταν …   👀
     Που είχαμε πιεί κι ένα κρασί και που τελειώσαμε το βράδυ μετά από το δεκαετίας ιεροτελεστικό σεξ (ξέρω τι θες, ξέρεις τι θέλω) με ροχαλητά ο καθένας μας 32db και βάλε; 

     Τότε που με παίζανε σερνικά, ανέβαινα κάτι πήχεις και ξαναγυρνούσα σπίτι ασφαλής – ανασφαλής;
Στα τριάντα, στα σαράντα μου να πάω πίσω;
 Όοοχι φίλε μου, δε θα πάρω. Οπισθοδρομή και κολλήματα με το παρελθόν και αχ τι ωραία που ήταν η ζωή στα ξένα, ξέχνα τα.

- Κάτσε να χτυπήσω τώρα κι ένα μαρεγκάκι, φόρτωσα. Ε, και; Και που πρόσεχα τα δόντια μου και που τα έπλενα πάντα και μετά από ζάχαρη ειδικά μετά μανίας ( ναι, σωστά ,
sugarholic ) δυο χιλιάρικα δεν έσκασα φέτος στον οδοντίατρο;
Άστο να πα στο διάλο, όσο και να προσέχεις πάντα από κάπου θα σου΄ρθει.
(αριστάκι μου, το γύρισα στη μουσταλευριά, σπιτική με καρυδάκι, τρώω δύο από δαύτες το βράδυ που βλέπω μια τα σπάει σειρά και σε παρακαλώ παραστράτησα για  δέκα μαρεγκάκια, μη με κόψεις από φίλη, σε παρακαλώ!)
Όχι, δεν κάνουμε πίσω. Ούτε  παρελθοντολογίες, ούτε νεκρολογίες.
Η γριά νιά δε γίνεται. ( Παροιμία αυτό, ξεκαθαρισμένο, για οποιονδήποτε προσπαθήσει να υπολογίσει την ηλικία μου. Ανυποχώρητα. )

⇒ Εντάξει 54ων. ⇐

Πίσω πού λοιπόν;
Πίσω στο μπροστά ρε! Πίσω στο μπροστά!

     Επειδή όμως κανένα μπροστά δεν πάει πίσω χωρίς μια έστω σύνδεση με το πίσω του θα κάνω την αναδρομή μου με την περσινή καρυδιά. Η πρώτη μου ανάρτηση μετά από την
holidayαναγκαία διακοπή στο on the up and up blogάκι μας με μία ακατάσχετη γκρίνια για ένα δαιμόνιο κωλοκούνουπο που είχε τη διαστροφή να συχνάζει κοντά μου σαν σκυλί απροσκάλεστο και την ευφυία να αράζει πάνω στις κόγχες, όπου βέβαια όσες φορές έκανε το χέρι μου το λάθος  να το παλαμιάσει χραπ! η παλάμη έπαιρνε το σχήμα της κόγχης και το μπιπ-κούνουπο κόλλαγε αυθάδικα στην οθόνη κρυστάλλων κι έπαιρνε παράτα ζωής γιατί δεν μπορεί ένα κουνούπι να στοιχίσει 200 κάτι €!
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, που είχα απορρίψει την ιδέα του
aroxol πάνω στο καρυδένιο μου μασίφ γραφείο, μήπως να το ψέκαζα με overlay που και τα έπιπλα γυαλίζει και κουνούπια ίσως καθαρίζει;
Δεν έχει σημασία όμως γιατί φέτος το κουνούπι το άφησα στο κάτω σπίτι. Και μετακόμισα στο πάνω σπίτι. Και εξοπλίστηκα με τη ρακέτα επαναφορτιζόμενης μπαταρίας από το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, βρήκα και πού συχνάζουν και τα τσιτσιρίζω με υπέρμετρη ηδονή. Φιλόζωη είμαι αλλά με κανένα έμβιο που μου πίνει το αίμα. Ανθρώπινο και μη. Ακόμη και οι καρκίνοι που και το λαιμό να τους πατάς μέχρι να αλλαξοπιστήσουν, ναι, έχουν κι αυτοί μια κόκκινη γραμμή. Είναι να μην τους γυαλίσει το μάτι.
     Και η καρυδιά, σωστά, η καρυδιά. Που άρχιζε τέτοια εποχή να ρίχνει τα φύλλα όχι τακτικά σε λοφάκια έστω, μα άναρχα και διάσπαρτα ώστε να κάνω χιλιάδες τσουγκρανιές κι εκατοντάδες επικύψεις λες και έπαιρνε η ρημάδα
online εντολή από το φυσιοθεραπευτή. Και που τα έριχνε λίγα λίγα αλλά μια πέντε ορόφων καρυδιά όσο λίγα λίγα φύλλα και να ρίξει από τον Οκτώβρη μέχρι το Φλεβάρη είναι μια πολύ κάπως γυναικεία δουλειά.
Τότε με αυτή τη χαζοαυτοσαρκαστική ανάρτηση δώδεκα μήνες πριν πήρα πρώτη μου φορά σχόλιο και από έναν κομήτη, άγνωστο στα γνωστά μου πλανητάρια ονόματι Διονύση.  Έναν άνθρωπο πηλοπλάστη του λόγου, ένα ταχυδακτυλουργό του λόγου, έναν Μότσαρτ, έναν
Bαν Γκογκ του λόγου, έναν Ίρβιν Γιάλομ με πολύ Αρκά μέσα του, έναν φεγγαροδιαβάτη, έναν γλύπτη του λόγου που έρεε στις φυσικές του κοίτες, χωρίς βία, απαλά σαν χάδι στο μάγουλο – έλεγε -  γιατί πολύ απλά όπως στην πορεία τον γνώριζα συνεχώς, έβρισκε, τοποθετούσε λέξεις, φράσεις, εικόνες, συναισθήματα, προβληματισμούς, σκέψεις, πτυχές, λεπτομέρειες σε ένα συναισθηματικό κρεσέντο με την ευκολία μάγου που τραβάει τη μπέρτα και αποκαλύπτει το θαύμα. Τον άνθρωπο που μέσα από οτιδήποτε έλεγε, όλοι μας κάπου βρίσκαμε τον εαυτό μας μέσα μας, τη γωνιά και την πτυχή μας. Λεξιπλάστης ιδεών που γαλήνευε καλύτερα κι από γιόγκα, από κλασική μουσική πριν το σπα-μασάζ κι από drugs (φαντάζομαι γιατί δεν παίρνω, δε γνωρίζω αλλά νομίζω), μας ανέβαζε τον καθένα μας ξεχωριστά σε ένα βάθρο αξιοσύνης θαυμαστά αληθινή ( και από τους δικούς μας ξεχασμένη) τόσο που απορούσαμε από ποια λέξη μας ακτινολόγησε αυτό το υποσυνείδητο κύτταρο που κρύβαμε έντεχνα κάτω από το χαλί. Μας αξίωνε ο Διονύσης, πάντα με κάτι γλυκόλογο, κατευναστικό, χιουμοριστικό, ευφάνταστο, ξαφνιαστικό, με ένα στίχο, εκεί που παιδευόμασταν όλοι να βρούμε τη σωστότερη από πέντε συνώνυμες, λέξη, σου πέταγε ένα Ρίτσο, έναν Ελύτη, ένα γαλλικό τραγούδι, μια ταινία ισπανική, ένα απόσπασμα, ένα στίχο που ζωντάνευε ένα ατροφικό νεύρο. Δε θα αποδώσω  περισσότερα εύσημα  στο Διονύση. Ξέρω γω; Μήπως και φανώ ερωτευμένη (με το μυαλό του); Με το μυαλό του μπορεί. Γιατί ήταν ο εγκέφαλος που συσσώρευσε όση λογοτεχνική σοφία χωρούσε με τόση ενσυναίσθηση και τέτοια ικανότητα έκφρασης του σωστού σχολίου, στη σωστή στιγμή, στο σωστό νευρώνα που αν επέλεγε να διακριθεί στις κοινωνικές επιστήμες θα ήταν famous. Και με βαριά βιβλιογραφία. Αλλά δεν ήταν επιλογή του να ήταν famous κι έτσι παρέμεινε ο Διονύσης κι όχι μεταλλαγμένος δόξης.
Ευτυχώς.
     Παραμένοντας μουλαρίσια στο είναι και στο ηθικό του Εγώ κατάφερε να μας κάνει να μακιγιάρουμε ένα τακ παραπάνω το λόγο μας, να ψάχνουμε για κάτι έξυπνο να σταθούμε επάξια στην προσοχή του, φορούσαμε σταράκια να τρέξουμε το γραπτό αντί γόβα και σκαρπίνι, ευφυούσαμε ένα κάτι τις παραπάνω. Ας το παραδεχτούμε, περιμέναμε οι περισσότεροι το σχόλιο του Διονύση για να μας τοποθετήσει την ανάρτησή μας στο πλατύσκαλο και να μας ακουμπήσει στο χαλάκι της εξώπορτας ένα σαν φτερό αθόρυβο μπράβο που κανείς δεν έχει τo δικό του εγκεφαλικό τρόπο να αφήσει.
     Υποκειμενικό αυτό και δεκταί αι ενστάσεις. Αλλά στη δική μου βαθμολογική κλίμακα αν ο Καζαντζάκης παίρνει 10, ο Αναγνωστάκης παίρνει 9,5, αυτό το ανθρώπινο βόρειο σέλας που φώτισε τη μπλογκογειτονιά μας και χάθηκε στην ώρα του ως συνεπής και με αυτοσεβασμό κομήτης παίρνει καθαρό εννιάρι.
- στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι χωρίς Διονύση –

     ... και ψιλοπέσαμε και ψιλοβαλτώσαμε λίγο και σα να σπάσαμε και σα να τα χάσαμε κι ας λέτε ότι το καλοκαίρι πάντα σπάει η κίνηση, όλοι στο προσωπικό μας στόρι σπάμε κι όχι πάντα εποχιακά, εσωτερικά σπάμε, κάποιοι τυχεροί έχουμε
logo και βολευόμαστε με το στραβοκολλημένο ομοίωμα, άλλοι δεν έχουμε καν πια λόγο για οτιδήποτε και περιμένουμε το κίνητρο. Το τσακ. Αλλά να πω τι καταλαβαίνω; Ό,τι γράφουμε, όσοι από μας γράφουμε, καίει τα ψυχοξερόχορτα. (Καλό). Με τον καιρό δεν απομένουν και πολλά ψυχοξερόχορτα να κάψει. Χώμα και φωτιά νερό δε γίνονται. ( Κακό ). Και κάπως έτσι όλο και αδειάζει η λίστα, όλο και σιωπούν τα λόγια.
     Δώδεκα μήνες μετά έχει αλλάξει η σχέση μου με την καρυδιά.
 (Τη μισώ και τη λατρεύω μαζί. Με παιδεύει 5 μήνες το χρόνο για να μου χαρίσει ένα δροσερό σαν ζαφείρι σκέπαστρο από τον ήλιο τους υπόλοιπους 7 και να με κάνει να ξεχάσω πως πίσω από τα κλαδιά της κρύβει τη μοναδική  διπλανή πενταόροφη πολυκατοικία στην περιοχή και για την ψευδαίσθηση της φύσης που μου χαρίζει την ευγνωμονώ. Την ευχαριστώ.
Και γιατί όταν αγόρασε το οικόπεδο ο πατέρας μου, φύτρωσε μόνη της αυθάδικα από ένα τυχαίο καρύδι, δεν την περάσαμε για αγριόχορτο ευτυχώς και γιατί από τα γεννοφάσκια της είχε οργιώδη ανάπτυξη και στο προσωπικό της στοίχημα ξεπέρασε και τον εαυτό της. Σταμάτησε να ψηλώνει όταν έφτασε 
στην ταράτσα του 5ου.
(-ας πάω να τσιμπήσω ακόμη ένα κεφτέ- )

     Βλακείες λέω. Την ξεφορτώθηκα γι αυτό  και αρχίζω να την ψιλοεκτιμώ. Ας ρίχνει τα φύλλα της τώρα στην πόρτα μπροστά κι όπου αλλού παρασυρθεί αφού από πέρσι μέχρι φέτος το κάτω σπίτι στεγάζει το γιο μου με την κοπέλα του. Ευτυχώς φιλότιμα παιδιά, μαζί με το σπίτι παίρνουν και τις ισόγειες αγγαρείες του (χεχε) όπως σαμιαμιδάκια,  ποντικάκια και διάφορα ζώα
« πάλι γεμίσαμε ζώα στο σπίτι !» ο γιος,
«παιδί μου δεν είναι ζώο, μια αράχνη είναι!», εγώ,
«δεν πειράζει, όλα αυτά ζώα είναι» αποστομώνει, γιατί, μεταξύ μας,  είναι,
«σιγά μην είναι και θηλαστικά κητοειδή» κλείνω το διάλογο με σαρωτικό σκορ γιος – μάνα 1-2. Θα εποπτεύω, θα υπενθυμίζω τις αγγαρείες τις Κυριακές και θα μαζέψω και εγώ φύλλα τρεις, τέσσερις φορές που θα το κάνω κέφι. Και θα το κάνω κέφι πραγματικά.
Αλλιώς και φέτος γκρίνιες θα είχα με την καρυδιά. Παρακαλώ όπως αναλάβετε τα ΕΝΦΙΑ και την καρυδιά σας.
     Κατά κάποιο τρόπο ένα νέο πρόσωπο προστέθηκε στη ζωή μας άρα  πέντε μαζί. Κι ένα αφαιρέθηκε. Ήτοι  τέσσερις. Μαζί.  Αλλά ακόμη δεν ξέρω με σιγουριά: μήπως ήμασταν από καιρό τρεις; Και γίναμε τέσσερις; Μήπως συνυπάρξαμε απλά μαζί και μόνοι  αφήνοντας το χρόνο να γελάει κακαριστά και ήμασταν τέσσερις ή πέντε τυχαίοι τυχαία στον ίδιο χώρο; Μήπως ήμασταν πέντε βιολογικά σώματα σε φευγάτα μυαλά; Μπερδεύομαι. Αυτό όμως που μού΄μαθε η πουτάνα η ζωή είναι πως πάντα κάποιοι φεύγουν. Και πάντα κάποιοι έρχονται. Και πως σε αυτό το ανθρώπινο πήγαινε-έλα είσαι ορατός –αόρατος. Τόσο σημαντικός όσο κι ασήμαντος. Και πώς φτάνει αυτό το ρημάδι το πλήρωμα του χρόνου όπου τίποτα από όσα κάναμε δεν είχε σημασία.
      Και τι κάνει κάποιον να λείπει; Η απουσία του στην καρδιά ή η φυσική απουσία;
Και κάπως έτσι φτάνουμε μέσα σε δώδεκα μήνες από φυλλόπτωση σε φυλλόπτωση να πληθαίνουμε, να αραιώνουμε, να ξαναπληθαίνουμε ίσως.  Πίσω ξανά λοιπόν στο μπροστά.  Στο έπεται που θα φτιάξουμε εμείς.

     Αύριο θα σταματήσω  να πάρω δυο πίνακες σημειώσεων. Ακόμα καλύτερα μαυροπίνακες με κιμωλία για να θυμάμαι συχνότερα το παιδί μέσα μου . Στον έναν θα γράφω όλα τα καλά πράγματα και τις όμορφες σκέψεις που έκανα τελευταία. Στο δεύτερο θα γράψω όσα θέλω και είναι εφικτά να κάνω. Αν ο εγκέφαλος έχει τη δύναμη να βουλιάζει έχει και τη δύναμη να ξανασηκωθεί. Αν η σκέψη έχει την ανίκητη δύναμη της αρνητικής σκέψης έχει την ίδια δύναμη και για τη θετική. Αν μπορεί να παρελθοντολογεί, μπορεί και να  μελλοντολογεί. Όλα επιλογές είναι. 

     Υ.Γ.Μου λείψατε όλοι. Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσα όμορφα πήρα από αυτή την παρέα, πόσες λέξεις μου θυμίσατε, πόσες σκέψεις επανεργοποιήσατε με τον ξεχωριστό, δικό σας τρόπο. Πόση χαρά, πόσα κίνητρα μου δώσατε να ξαναθυμηθώ την παλιά, ζεστή μου καρδιά. Πιάνει κρύο σιγά σιγά. Παιδί, κέρνα σαράντα, πενήντα καυτές σοκολάτες ....  ❤❤❤



39 σχόλια:

  1. "Aν σ' έναν άνθρωπο αγαπήσεις τις ρίζες του εκτός από τα άνθη του, δεν θα έχετε φόβο για κανέναν χειμώνα".

    *Πλατύ χαμόγελο για την αναφορά σου στον Διονύση. Α ρε Διονύση, να 'ξερες όλοι μας πόσες φορές σε σκεφτόμαστε. Το αέρι ακόμα φέρνει τα "φύλλα" σου στην αυλή μας, για να κλέψω απ' την ιδέα τού συγκατοικακίου μου.

    **Φιλιά σε όλους τους φίλους εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλά βρε μουλάρα συγκάτοικε κι εσύ, από τόσες Α4 που έγραψα, το κομμάτι με το Διονύση πρόσεξες μόνο;;

      Διαγραφή
    2. Όχι, πρόσεξα και τα μαρεγκάκια με την μουσταλευριά αλλά είπα να μην το αναφέρω και γίνω πεζή. χαχαχα (δεύτερο μουλάρα έρχεται σε 3... 2... 1...)

      ------------

      Σε οποιαδήποτε απώλεια, οργιάζουν τα συναισθήματά μας. Θες η συνήθειά μας, θες η ασφάλεια που παίρνει ένα αν μπροστά, θες ο εγωισμός μας. Δεν σημαίνει, όμως, ότι ήταν ψεύτικο, ότι πιαστήκαμε κορόιδο. Απλά κάποιες φορές κάνει τον κύκλο του και τελειώνει. Για το πώς και το γιατί, δεν έχω απαντήσεις. Αλλά, μερικές φορές νομίζουμε ότι έκανε τον κύκλο του - επανέρχεται και συνεχίζει δυναμικά. Και κάτι μου λέει πως σ' αυτή την περίπτωση παίζεις τώρα. Κι εάν , τελικά, δεν παίζεις σ' αυτή; Τον χειμώνα πάντοτε τον διαδέχεται η άνοιξη - κι η φύση φυλλοβολά και πάλι, και κοντά σ' αυτή κι εμείς.

      Διαγραφή
    3. έτσι μπράβο, αυτά ήθελα να ακούσω με το μαγικό τρόπο που έχεις να μου τα λες, σ΄αγαπάω πολύ!
      (- ούτε ο κεφτές σου έκανε εντύπωση;
      - η Αριστέα θα με διαγράψει; )

      Διαγραφή
    4. Μια φράση σου αρκεί για να με λιώσει.

      Ps I. Δεν με συγκινούν διόλου τα κρεατσφαιρίδια. Τα φαγητά δεν με συγκινούν και τόσο. Δηλαδή, τη βγάζω άνετα και με το πιο απλό, χωρίς να μουρμουράω. Αλλά, τα γλυκά; Αχ, τα γλυκά!
      Ps II. Τσώπα που θα σε διαγράψει, καλέ. Πάει, την έριξες και κείνη. Είναι μεγάλη σου φαν.

      Διαγραφή
    5. ναι, αλλά εσένα είναι σίγουρο ότι θα σε διαγράψει. Τόση παρτασταμουτρα τούρτα δεν κάνει.
      Λυπάμαι !

      Διαγραφή
    6. Ναι αλλά είμαι και το γυμναστηριακό της παρεάκι. Τσσσακ! Τι έχεις να πεις τώρα; Όχι, για πες... Πες.

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. όλοι Μαρία μου κάπου εδώ γύρω είμαστε... Κοινές και οι οπτικές και οι αγωνίες και οι δίψες μας περισσότερο μας ενώνουν παρά μας χωρίζουν. Σε ευχαριστώ που πέρασες
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Καλώς την! Χαίρομαι που γύρισες πίσω στο μπροστά. Ήθελα πρώτα να πω πόσο αληθινά όλα όσα γράφεις για το Διονύση και λείπει από τη γειτονιά μας, όχι μόνο μας λείπει αλλά δεν θα πω τίποτε άλλο. Σκιάστηκα με το μουλάρα στην συγκάτοικό σου και θα πω για όλες τις Α4 που έγραψες. Για τις αλλαγές στη ζωή σου. Λογικό πάντως να έχεις χαθεί μια και η καρυδιά σας --μάλλον τα φύλλα της--έπεσαν σε άλλα χέρια.
    Ναι χάθηκες και πτώχυνε η γειτονιά μας αλλά ξανά εδώ Και είναι ωραία τα πορτοπαράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουν, να φωνάζουν παρουσία και όχι ερημιά, να βλέπουμε κεντήματα απλωμένα.
    Καλώς όρισες λοιπόν πίσω στο μπροστά
    Σε φιλώ με ένα χαμόγελο ναααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα! Μη σκιάζεσαι καθόλου, Αννούλα μου. Με το συγκατοικάκι έχουμε σχέση λατρείας, κι οι μουλαρίσιοι χαρακτηρισμοί εμπεριέχονται σ' αυτή. Είναι μες στον κώδικά μας. :)

      Διαγραφή
    2. Καλώς και την Αννούλα μου, τη συνονόματή μου!
      Πόσο όμορφα περιγράφεις τη γειτονιά με τα δικά σου λόγια
      "Και είναι ωραία τα πορτοπαράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουν, να φωνάζουν παρουσία και όχι ερημιά, να βλέπουμε κεντήματα απλωμένα".
      Με συγκίνησες πραγματικά.
      Καλώς σε βρήκα κι εγώ με ένα χαμόγελο να!

      Διαγραφή
  4. Καλώς ήρθες πίσω στην μπλογκογειτονιά. Ψυχοπλακωμενη σε βρίσκω, αλλά μη ξεχνάς να κοιτάς μπροστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ψυχοπλακωμένη λες ε; Χμ. Ψάχνω να το τουμπάρω θετικά στο πινακάκι μου.
    του τύπου - ανέβασμα εαυτού ταχίστως -
    Σε ευχαριστώ ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωωωωωω τρέχω να βαρέσω τις καμπάνες της μπλογκογειτονιάς! Ανοίγω διάπλατα τα ξύλινα σκούρα, αερίζω τα σαλόνια, καθαρίζω το πλατύσκαλο, τακτοποιώ τις γλάστρες στην είσοδο. Στρώνω και το όμορφο χαλί στον αργαλειό πλεγμένο. Βγάζω γλυκό κεράσι και λικέρ βύσσινο και καρτερώ στη σκάλα να σε αγναντέψω.
    Καλώς όρισες Αννέτα μας και πάλι. Σημασία δεν έχει να μετράμε το χρόνο της απουσίας αλλά την ουσία της επιστροφής.
    Η αναφορά στον Διονύση φέρει και τη δική μου υπογραφή. Πόσο μάλιστα έναν άνθρωπο που είχα την τιμή και τη χαρά να τον γνωρίσω πλέον από κοντά. Φυσικά και ήταν σημείο αναφοράς για όλους μας και βέβαια μας λείπει.

    Άντε λοιπόν κοπέλα μου και πάλι καλωσόρισες κοντά μας. Χαίρομαι πάρα πολύ με την καρδιά μου και το ξέρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να πω στο μεταξύ ότι ο ήδη καλός σου λόγος που άφησα, τώρα χτυπάει ταβάνια;
      Γιάννη. Κοίτα. Σαν συνεπής sugarholic που απέχει από τα μαρεγκάκια δεν θα πάρω το λικέρ και το γκυκό γιατί πάλι στα σκληρά θα κυλήσω! (χαχαχαχα!)
      Τη γενικη καθαριότητα όμως, το ξεσκόνισμα και τα χαλιά με τις γλάστρες θα τα πάρω καθ΄ότι κι εγώ και το Λυσσιπάκι δηλώνουμε τεμπέλες :)
      για το Διονύση.... να ΄ξερε άραγε αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος τι εκτόπισμα είχε σε όλους; (και σε μας;) αν το ξέρει και δεν το εκμεταλλεύτηκε αλλά επέλεξε την ελευθερία της ανωνυμίας τότε τον θαυμάζω, πραγματικά.
      -Το ξέρω ότι χαίρεσαι. Είσαι ψυχούλα και εσύ! :)

      Διαγραφή
  7. Κάτι άστραψε!
    Κάτι σα φλασάκι, σα πικ νικ μες το δασάκι, σα γλυκιά φωτιά…

    Είπα κι εγώ, τι στο καλό έγινε; Έπεσε περονόσπορος και εξαφανίστηκαν τόσοι;
    Μια μοναξιά την περάσαμε καλοκαιριάτικα γι' αυτό λέω την επόμενη φορά που θα σας πιάσουν τάσεις φυγής (διαφυγής;)να μας κάνετε μια διακριτική προειδοποίηση για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε ψυχολογικά.
    Δεν τα πάω καθόλου καλά με τους χωρισμούς μου από ανθρώπους που έχω αγαπήσει και έχω συνηθίσει.
    Χαίρομαι πολύ που έχουμε δυο επιστροφές (και για σένα μιλάω Λυσίππη κι ας κρύβεσαι πίσω από το Αννετά…κι, ΣΕ ΒΛΕΠΩ!!)
    Άντε να μπούμε πάλι στις τάξεις μας να ανοίξουμε τα βιβλία της ψυχής μας και να ξεσκονίσουμε με μια επανάληψη τα παλιά για να προχωρήσουμε στην νέα ύλη που μας περιμένει και ελπίζω αυτή τη φορά χωρίς αδικαιολόγητες απουσίες ( για σένα το λέω Διονύση και μην κάνεις τον Κινέζο).

    Είμαστε μια μεγάλη φουντωτή καρυδιά, σε τυχαία θέση, καιρός να το καταλάβουμε αυτό.
    Μπορούμε να κρύβουμε με το φύλλωμά μας την ασχήμια της διπλανής πολυκατοικίας.
    Τα ψυχοξερόχορτα τα κάψαμε πια καιρός να φυτρώσουν καινούργια όμορφα δενδρίλια να ομορφύνουν τον κήπο μας με δροσιά και βρεγμένους ιστούς αράχνης.

    Καλή επάνοδο Αννετα…κι μου και πείσε σε παρακαλώ τη φιλενάδα σου να φανερωθεί κι αυτή.

    Υ.Γ. Τον Διονύση τον γνωρίσαμε το καλοκαίρι αλλά δεν τον χορτάσαμε. Χαιρετίσματα να του πείτε και από μένα. :)
    To κείμενο εξαιρετικό όπως πάντα!!! (να το πούμε κι αυτό)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απολαμβάνω να σε διαβάζω όπως πάντα !!! (να το πούμε κι αυτό) :)
      Μέσα στα προσεχώς μου θα σημειώσω "να στείλω κι ένα e mail στη Μαρία!
      Φιλιά

      Διαγραφή
    2. Με τέτοια γραφόμενα, Μαρία μου, δεν γίνεται να μη σκάσω μύτη απ' τη κρυφή γωνιά μου. Πόσο μ' αρέσει να σε διαβάζω, και πόσο μ' αρέσεις γενικώς. Έχεις κάτι που με τραβάει και θέλω να ψαχουλέψω με παρατηρητικότητα (για καλό το λέω, μην τρομάζεις χαχα). Δεν χρειάζεται πάντοτε να ΄χουμε ανταλλάξει δύο κουβέντες παραπάνω για να υπάρξει συμπάθεια - και κάτι περισσότερο από απλή συμπάθεια. Μου αρκεί ό,τι έχω δει για να το πω, κι απλά ήθελα να το ξέρεις.

      Σε άλλα νέα, δεν ξέρω εάν θα επιστρέψω ακόμα. Δεν ξέρω καν πότε θα επιστρέψω. Είμαι με τα φεγγάρια μου και τις φάσεις μου. Βάζω το πολύ σε ό,τι κάνω και μετά αδειάζω. Και το μοτίβο επαναλαμβάνεται, απλά εναλλάσσοντας κάθε φορά το καθετί. Τώρα έχω χάσει το ενδιαφέρον μου απ' τα blogs κι έχει απορροφηθεί σε κάτι άλλο. Μόλις βαρεθώ το κάτι άλλο, θα πέσει σε κάτι άλλο ή/και στα blogs πάλι. Δεν συμβαίνει κάτι, δηλαδή. Και προς Θεού, δεν έχει να κάνει μ' εσάς.

      Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!
      (Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ!)

      Διαγραφή
  8. Κι εσύ μας έλειψες!! Και η Λυσίππη μας.. (αλλά δεν πιέζω την μουσικοσυμπεθέρα μου ποτέ)
    Είναι τρελοί οι ρυθμοί της καθημερινότητας, παλεύουμε, αγωνιζόμαστε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε.. Ξανά και ξανά!
    Μπορεί να είναι πολυτέλεια χρόνου πλέον να γράψεις μια ανάρτηση, δεν το εγκαταλείπουμε όμως και αυτό λέει πολλά..

    Σας φιλώ και τις δύο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για τη Λυσσίπη συμφωνώ κι εγώ. Κι αν την ξέρω καλά πρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, να την πιέσουμε να Μη ΓΡΆΨΕΙ! Μήπως πιάσει αυτό;
    Χαίρομαι πραγματικά που ξανανταμώνουμε Κατερίνα μου!
    Έχεις δίκιο για τους τρελορυθμούς μας αλλά όπως λέει και το τραγούδι ... στα ίδια μέρη θα ξανασυναντηθούμε .... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχαχα! Πραγματικά, μάλλον τότε θα είχατε βάσιμες ελπίδες για να ξαναγράψω. Πίεσέ με για κάτι και δες απλά να μην συμβαίνει αυτό που θες. Κανονική μουλάρα - καλά με λες έτσι. :P

      Διαγραφή
  10. Αννετάκι μου καλώς μας γύρισες πίσω στη γειτονιά μας, που σίγουρα είναι φτωχότερη μετά τη διαδικτυακή απομάκρυνση του Διονύση. Τον ίδιο θαυμασμό νιώθουμε όλοι και τα ίδια λόγια θα ήθελα να του εκφράσω, αν τον έβλεπα δια ζώσης. Ελπίζω να είσαι καλά και να ξέρεις πως μας έλειψες πολύ.
    Φιλιά πολλά και καλό φθινόπωρο ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. και δυο και δυο κι οχτώ κι οχτώ δεκάξι πλατιά χαμόγελα από μένα Μαρία μου! Χαίρομαι ειλικρινά που πέρασες από δω! :)

      Διαγραφή
  11. Καλή επιστροφή στη μπλογκογειτονιά Αννετάκι μου.
    Να δω πόσο τα καταφέρω να κάνω εκείνη την ανάρτηση για την Ερωτική υμνωδία! Ναι, Λύσιππή μου, δεν την έχω ξεχάσει!
    Πολλά φιλιά και στις δυο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με συγκινείτε που δεν το 'χετε ξεχάσει, ενώ εγώ ξεκάθαρα την έχω ξεχάσει - κοντά στην γενικότερη μπλογκερική μαύρη πέτρα που 'χω ρίξει.

      Να 'σαι καλά, Μία μου, και πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι.

      Διαγραφή
  12. άντε να γεμίσουμε καύσιμο και να παίρνουν τα μολυβάκια μας σιγά σιγά φωτιά!
    Πολλά φιλιά και σε εσένα Μia :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πες στα στο Διονύση να με προλάβεις να μην σας τα πω εγώ ! που είστε ε? ε? μέχρι και Ελλάδα ήρθα, είδα μέχρι και τον Λιλούκο μου ...τι να πω ... και τις δύο πρέπει κανονικά να σας μαστιγώσω (ιδέα που πήρα από κάποιο ποστ που αναφέρετε σε έσας.. να ψάξετε να το βρείτε ορίστε μας τσ τσ τσ)
    Μετακόμισες... αν κατάλαβα καλά ...καλορίζικο
    Δεν γράφω άλλα, αν δεν μου δώσετε πρώτα την συνταγή για μουσταλευριά ...
    Τι είναι αυτό ρε παιδί μου μετά τα 50 να πρέπει να βγάλουμε όλοι καινούργια δόντια Χρόνια πολλά με ότι επιθυμεί η καρδιά σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αστείρευτη, απίστευτη Μάνια!!
      Με ενημέρωσε ο Γιάννης για την άφιξή σου και τη συνάντηση, βούιξε και όλο το φ/β :) αλλά συνέπεσε με τις διακοπές μου! Είμαι όμως γουρούνα που δεν σου έγραψα και μου το παραδέχομαι!
      Το λυσιππάκι μας μένει μακριά από την Αθήνα.
      Μουσταλευριά δεν κάνουμε καλέ εμείς! Τι μας πέρασες, χρυσούς σκούφους της οικιακής γαστρονομίας; Μπαααααα..... ο φούρνος του Κασίμη στη γωνία κάνει δική του παραγωγή, χάρμα κι 1,30 το κομμάτι :p
      Μακάρι να γέμισαν η καρδιά, η μύτη και το μυαλό σου Ελλάδα!
      Πολλά πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
    2. Το λυσιππάκι σας μένει μακριά από την Αθήνα, ναι. Οπότε εάν πρέπει να μαστιγώσεις κάποιον, μαστίγωσε το συγκατοικάκι μου. Εγώ είμαι αθώα! Χαίρομαι πολύ, όμως, που περάσατε τόσο καλά και γεμίσατε τις αποθηκούλες σας όμορφες στιγμές και χαμόγελα. :)

      *αννούλικο, μην κοιτάς και κρυφακούς τι λέω, ξουτ!

      Διαγραφή
  14. Μου πέταξε τυράκι το Λυσιππάκι
    κι εγώ ακολούθησα τη μυρωδιά,
    κι έσυρα τα ποδάρια μου ως το σπιτικό σας
    για να πω κι εγώ το κατιτίς μου...
    Πείτε τα, πείτε τα,
    δεν διαγράφω, ούτε μαλώνω.

    Κι εγώ απέχω. Και δεν ξέρω αν και πότε θα επανέλθω.
    Σίγουρα ένα Συμπόσιο ακόμα...

    Καλά να περνάτε.... ρεμάλια μου!
    Ματς, μουτς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. εσένα περίμενα βρε αριστάκι, άντε και πήγε η καρδιά μου κι ήρθε με τα μαρεγκάκια, την ανάρτηση και και το βλοσυρό σου μάτι!
    - σε πειράζω γιατί σε πάω πολύ ♥
    Εκτός αν σε ξεμυάλισε κανένας παίδαρος, μην απέχεις ολοκληρωτικά. Έχεις πολλά να πεις, να δείξεις, να δώσεις, νοήματα να περάσεις, να διδάξεις ακόμη.
    'Οπως λέει και ο Παναγόπουλος στην "αύρα του"

    ...Γιατί είσ’ αέρας που περνά
    μέσα στης πόλης τα στενά
    και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

    Γιατ’ είσαι αύρα εσπερινή
    πνοή καθάρια ζωντανή
    που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλή επιστροφή! Και για τις δυο σας πιστευω!
    Τωρα που χειμωνιαζει... σας εχουμε αναγκη περισσοτερο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι γλυκιά που είσαι Κική! .....
      Μου άφησες ένα χαμόγελο, καλημέρα! :)

      Διαγραφή
    2. Να 'σαι καλά, Κικίτσα μου. Εγώ στο "δεν ξέρω" είμαι ακόμα και προς το όχι, αλλά θα στρώσω την Άννα. Ε, ας κάνει και καμιά δουλειά εδώ μέσα. Εγώ κουράστηκα τόσα χρόνια εδώ, ας αναλάβει κι η καινούρια κατιτίς. :P

      Διαγραφή
  17. 🌟Πέρασα να ευχηθω καλό μηνα να εχουμε με υγεια και χαρες!!!Ειχα λιγο καιρο να ερθω απο εδω.🌟Καλως ηρθες και απο εδω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλωσόρισες Αννετάκι μου.
    Είναι λυπηρό να βλέπεις κλειστές πόρτες και παράθυρα και μαζεμένα φύλλα στην εξώπορτα.
    Πολλές οι αποχές και με θλίβουν.
    Είναι πολύτιμη αυτή η παρέα.
    Έστρωσα κι εγώ τα χαλιά κι έβαλα καινούργια σεμεν στα τραπεζάκια, ναι είμαι της παλιάς σχολής εγώ κι ετοιμάζομαι σιγά σιγά για τα Χριστούγεννα.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή