Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Το φάντασμα... της αξόδευτης αγάπης



Άλλη μια νύχτα, που περιπλανιέται μέσα στους άδειους δρόμους. Ένα ακόμη βράδυ, κατακλυσμένη απ' τις ίδιες σκέψεις και τα ίδια συναισθήματα.


Μια γυναίκα γύρω στα 24, που θαρρείς είχε ξεπεταχτεί από άλλες εποχές. Δεν ήταν ίδια με τις υπόλοιπες, ξεχώριζε. Μπορούσε να το αντιληφθεί ο καθένας. Ο "αέρας", το στιλ της... τα πάντα εξέπεμπαν μια φινέτσα. Μελαγχολική σα παρουσία, μα τόσο, τόσο γοητευτική.

Ντυμένη, όπως πάντα, στα λευκά. Με τα ξανθά μακριά μαλλιά της, να ξεχύνονται και να πέφτουν πάνω στα στήθη της.

Παρόλο που ήταν πλημμυρισμένη από συναισθήματα, το πρόσωπό της παρέμενε ανέκφραστο. Δε μπορούσε κανείς να αποκωδικοποιήσει και να καταλάβει αυτά που αισθανόταν, ούτε στο ελάχιστο. Ήξερε πολύ καλά να κρύβει αυτά που αισθάνεται. Να φορά ένα προσωπείο και να παραμένει ασφαλής πίσω απ' αυτό, ή έτσι, τουλάχιστον, νόμιζε.

Ήταν ένα φάντασμα... αξόδευτης αγάπης!

Μετά από πολλά βράδια, είχε ξαστεριά. Αλλιώτικη νύχτα, λες και προμήνυε κάτι να συμβεί εκείνο το βράδυ.

Κατευθύνθηκε προς την παραλία. Στο ίδιο παγκάκι, στην αγαπημένη της θέση.

Η θάλασσα ήταν ήρεμη, με τα αδύναμα κύματα να γλείφουν την άμμο.

Δεν πέρασε πολλή ώρα κι έπιασε με την άκρη του ματιού της μια αντρική φιγούρα, να πλησιάζει. "Μπορώ να καθίσω;", ακούστηκε να λέει. Αν κι απρόθυμα, η γυναίκα με τα λευκά τραβήχτηκε πιο 'κει κι έκανε χώρο να καθίσει ο άντρας.

Η λευκοντυμένη γυναίκα παρέμεινε σιωπηλή. Μα έριχνε κλεφτές ματιές προς το μέρος του. Τον περιεργαζόταν, με τα μεγάλα καστανά της μάτια. Ήταν λες και μπορούσε να δει μέσα του. Ήσυχη φυσιογνωμία, μα μέσα του κρυβόταν πάθος, ένταση... συνοδευόμενα με ποιότητα κι ευγένεια, όχι με χυδαιότητα.

Μπορούσαν κι οι δυο να το νιώσουν. Υπήρχε έλξη. Κάτι τους έδενε.

Ο άντρας σήκωσε ελαφρά την άκρη του καπέλου της κι αφού έγειρε προς το μέρος της, ακούμπησε απαλά τα χείλη του πάνω στα δικά της.

Όλα ήταν σα κομμάτι ιεροτελεστίας. Τα κορμιά τους ενώθηκαν κι έγιναν ένα. Οι ανάσες τους γρήγορες. Οι παλμοί τους τόσο δυνατοί, λες κι η καρδιά τους επρόκειτο να σπάσει. Οι φιγούρες τους ήταν λες και χόρευαν, με αυξομειωμένη ταχύτητα, ώσπου έφτασαν στο ζενίθ της ηδονής.

Ο άντρας αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως. Η γυναίκα έβαλε τα ρούχα της κι απομακρύνθηκε με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη, όλο ικανοποίηση. Ένιωθε, επιτέλους, πλήρης.

Δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ τα βράδια από τότε...

14 σχόλια:

  1. Υπέροχο...
    Πιστεύω κι εγώ σ'αυτή την έλξη, σ'αυτή την έλξη που ελάχιστοι, αν όχι ένας άνθρωπος, μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις... Κι είναι σαν να τον ξέρεις από πάντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ο "ένας", όμως; Μήπως είναι και λίγο ψευδαίσθηση αυτή η πεποίθηση; Λίγο παραμύθιασμα εαυτού; Λίγο -πιθανοί- εσώτεροι λόγοι, λίγο η καψούρα... να κι η βάπτιση --> είσαι ο Ένας, ο μοναδικός. Και να σου ο θρήνος μετά.

      -Προσωπικώς, πιστεύω στην συμβατότητα, η οποία μπορεί και να μην διαρκεί για πάντα. Κι η συνταγή χαλάει. Και το σύννεφο της μοναδικότητος, αρχίζει και διαλύεται, ξεφτίζει. Μέχρι ν' αρχίσει η επιβίβαση για το νέο ταξίδι και κάτσει δίπλα σου άλλος συνεπιβάτης.

      Η χημεία είναι το ζήτημα, και το κύριο συστατικό. Μα αν, για τον x,y,z λόγο, πάψουν οι ανάγκες του ενός να καλύπτουν τις ανάγκες του άλλου, να υπάρχει αυτό το δούναι και λαβείν που γεμίζει, τότε τετέλεσθαι. Όσο και να το τραβάς απ' τα μαλλιά, δεν αλλάζεις το αποτέλεσμα.

      Διαγραφή
    2. Δυστυχώς όχι, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει....
      Να σου πω κάτι όμως καλή μου;
      Ο δικός μου "Ένας" θέλω να είναι κάποιος που θα αντέξει τα πάντα... Κάποιος που δεν θα χαλάσει τη συνταγή, όσος καιρός κι αν περάσει... Κάποιος που δεν θα με απογοητεύσει... Κάποιος που θα ταράξει στον ξύλο όποιον άλλον σκεφτεί να καθίσει δίπλα μου στο ταξίδι της ζωής! Κάποιον με τον οποίο θα είμαστε ένα... πάντα και για πάντα...

      Αυτός θα είναι ο "ένας" μου...
      Οι υπόλοιποι, αυτοί που πέρασαν κι έφυγαν αφήνοντας σκοτάδια, είναι απλά ο δρόμος... Όχι ο προορισμός...

      Διαγραφή
    3. Ποιος δεν το θέλει; Ευτύχημα είναι κάτι τέτοιο, κι ευλογία. Αλλά δεν ξέρω. Έχω απογοητευθεί, γιατί έχω παρατηρήσει πως ιδανικές σχέσεις (όχι απαραιτήτως ερωτικές) φθίνουν συν τω χρόνω κι οι δρόμοι χωρίζουν, έτσι μαγικά. Τώρα δεν μπορώ να ξέρω, αν ό,τι είχε να δοθεί δόθηκε ή υπήρξε χάσιμο ενδιαφέροντος (με τις όποιες συνέπειες) στην πορεία κι άρχισε η σχέση να φθίνει.

      Ίσως, τελικώς, είναι ψιλά γράμματα αυτά. Ας ζούμε δυνατά την κάθε μας σχέση, να δίνουμε όσα έχουμε γενναιόδωρα, αψηφώντας την διάρκεια. Ζώντας δυνατά την κάθε μέρα, ίσως αγγίξουμε την πολυπόθητη διάρκεια. Αν όχι, δεν πειράζει. Θα βρούμε συνοδοιπόρους στην επόμενη στροφή. Δεν μπορεί.

      Διαγραφή
    4. Μια τέτοια είχα κι εγώ... Και χάθηκε...
      Γι'αυτό, θέλω να επιμένω να πιστεύω πως δεν ήταν εκείνος ο "Ένας" μου... Αν ήταν, θα θρηνώ για πάντα...! Τον ονομάζω δρόμο, όπως σου είπα πριν...

      Κι αυτό γιατί προσωπικά θεωρώ ότι ο αληθινός "Ένας" ούτε χάνει το ενδιαφέρον του ποτέ, ούτε δίνει κι ύστερα στερεύει... Κι έπειτα, γιατί να στερέψει; Η ζωή δίνει καινούριες ευκαιρίες κάθε μέρα να δεθούμε περισσότερο, να ερωτευτούμε σταθερότερα, να φτιάξουμε αναμνήσεις, όνειρα...

      Ο αληθινός "Ένας" όμως,
      δεν θα μας συστηθεί εξ αρχής...
      Οπότε καλά τα λες... ας ζήσουμε δυνατά κάθε μας αγάπη
      και η σωστή θα φανεί συν τω χρόνω...


      (Αχ πάλι δάκρυσα... πόσο προσπαθώ να πιστέψω η ίδια όσα γράφω!
      Συγγνώμη για το σεντόνι καλούλα μου...)

      Διαγραφή
    5. Γλυκιά μου, μην στεναχωριέσαι κι απελπίζεσαι. Σίγουρα θα σου 'ρθει ο Έρωτας από εκεί που δεν το περιμένεις, και θα δεις πόσο θα σε ξαφνιάσει. Μπορεί να αργήσει λίγο, αλλά θα σε δικαιώσει η αναμονή.
      Χαμογέλα!! :)

      Διαγραφή
    6. Το ίδιο εύχομαι κι εγώ για τον εαυτό μου... και για σένα!
      Καλημερούδια... :-)

      Διαγραφή
  2. μα ποιος έχει απαντήσεις σ αυτά ;;

    όταν θα πας να απαντήσεις θα μιλάει ήδη για σένα η λογική και η φυγή

    δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι αυτός ή πόσο θα μείνει ή και γιατί

    ο ουρανός , η θάλασσα μόνο νιώθονται και μόνο για να τα ταξιδεύεις



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανείς. Κι αυτό είναι το γοητευτικό της υποθέσεως. Δίνεται μια παλέτα σε σένα, μια στον άλλον, και καλείσθε να συν-δημιουργήσετε -βγάζοντας/δίνοντας ο καθένας το καλύτερό του. Αν μπορέσει να ρολάρει το πράγμα και βγει κάτι καλό, τότε ίσως δοκιμάσετε κι επόμενο πίνακα. Κι επόμενο... Κι επόμενο. [...] Αλλιώς, κι οι δύο θα ψάξετε για άλλο καλλιτεχνικό ταίρι.

      Διαγραφή
  3. παιδια σ αυτο το βιβλιο ...εχει κ ενα γραμμα για την ιστορια δυο ανθρωπων που ερωτευτηκαν παραφορα αλλα ο ερωτας τους ηταν τοσο μεγαλος που φοβηθηκαν μηπως χαθει στο χρονο κ ο αντρας αποφασισε να χωρισουν....η περιγραφη της κοπελας σ αυτο το γραμμα ειναι οτι πιο σοκαριστικο εχω διαβασει μηπως θα μπορουσαμε να το ανεβασουμε? καπως?....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε καλωσορίζω στον χώρο μου, ifi. :)

      Το να πάρεις ολόκληρα κομμάτια από κάποιο βιβλίο, δεν είναι κι η καλύτερη ιδέα, μιας και υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα. Δίνει λαβή για νομικά αντίποινα. Δεν θα σ' το συνιστούσα.

      Διαγραφή
  4. ...ναι εχεις δικιο :) απλως μου αρεσε τοσοοο πολυ....σ ευχαριστω!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή