Κάθε Χριστούγεννα

Κάθε Χριστούγεννα τίκτω εντός μου 

ένα μικρό, στα μέτρα μου θεό. 

Για σμύρνα του έχω δυο κόκκους λιβάνι 

και για λιβάνι, ψήγματα χρυσό. 

Τα αποθέματα, από καιρό σωσμένα. 

-άλλωστε τι να του υποσχεθώ;- 

Στη σιωπή και λίγο πριν χαράξει, 

τρυφερά τον αποθέτω στο κεφαλόσκαλο 

ορφανοτροφείου Πολυεθνικού. 

Φρεσκοψημένα κάστανα στο κουβερτάκι, 

μια χούφτα σέντσια στο σκουφί, 

λίγο κονιάκ να ζεσταθεί. 

Μόνος του θα πορευτεί. 

Μαρκαρισμένη, πίσω από το αυτί 

η ημερομηνία λήξης του: 

πρώτη πρώτου της επόμενης χρονιάς. 

Θα τα καταφέρει Αυτός; 

Στον ετήσιο απολογισμό, 

τρεις το λάδι, δυο το ξίδι, 

η πόρτα χτυπά . 

Στο κατώφλι ο μικρός μου ο θεός 

γέρος, κουρασμένος κι ασπρομάλλης 

το βάρος όλης της γης στηρίζει 

σε κεδρόξυλου μαγκούρα. 

Εύγλωττα ανταλλάσσουμε τα βλέμματα της ήττας. 

-Δεν τα κατάφερα μάνα , λέει, 

οι άνθρωποι τα καταφέραν. 

Δεν πειράζει. 

Έτσι κι αλλιώς κάθε Χριστούγεννα 

πεισματικά κι ανένδοτα 

θα τίκτω εντός μου 

ένα μικρό, στα μέτρα μου θεό.

Η γλυκιά μας Αριστέα  στο 22ο Συμπόσιο Ποίησης μας ένευσε για μια ακόμη φορά να συμμετάσχουμε και να καταθέσουμε κάθε γλυκόπικρη Ιδέα μας για τα Χριστούγεννα. Κάπως έτσι βγήκε στον αέρα κι ο δικός μου μικρός Χριστός όπως τον ενσαρκώνω, τον αφουγκράζομαι και τον παρακολουθώ. Είναι γήινος γιατί ποτέ δεν μου άρεσαν οι εξ΄αποστάσεως θεοί. Περπατά ανάμεσά μας, παλεύει με τα θεριά και τους δαίμονές μας μόνος διδάσκοντας την αγάπη και το αντίτιμο είναι η χλεύη, τα αγκάθια και ο Σταυρός του. Θα του αρκούσε φαντάζομαι να παραμένουμε Αξία σταθερή σε μια κοινωνία που μόνο να διαβρώνει ξέρει. Στον μικρόκοσμό μας όλα είναι δυνατά!

Αριστάκι ήταν ένα πάρτυ πανδαισίας Ιδεών μέσα από 19 δυνατές συμμετοχές. Περάσαμε όμορφα ακόμη μια φορά. Σε ευχαριστούμε. Οι σκέψεις γίνονται λόγια. Τα λόγια γίνονται πράξεις. Το Καλό αν δεν ήταν τόσο δυνατό θα είχε νικηθεί από το Κακό αλλά ακόμη υπάρχουμε. Άρα υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Με τη Λυσίππη μαζί ευχόμαστε το 2019 να μη χρειάζεται ... ευχές αλλά μόνο μια γερή επανεκκίνηση !!  
Βίβα !!