Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

Λογισμοί κι απολογισμοί

   
                          Εδώ Αθήνα , Μόντρεαλ ακούει;  φου φου, 1,2, 1,2 φου φου

   Να ήμουν 5; 6 χρονών; Η συγκυρία έφερε ένα συνομήλικο κορίτσι στη διπλοκατοικία που μέναμε, τότε που ψάχναμε μέτρο το μέτρο τη ζωή, δρόμο το δρόμο και κάναμε καμαρωτά τα πρώτα ψώνια μόνες μας (!) στο ψιλικατζίδικο. Η Πόλι είχε έρθει για δυο χρόνια στην Ελλάδα και θα επέστρεφε στο Μόντρεαλ όπου και είχε γεννηθεί. Η Ελληνίδα μάνα της φρόντισε να ξέρει η Πόλι άψογα ελληνικά και αυτό βόλευε πολύ  τη φιλία των δυο ορόφων. Είχε μακριά κατάμαυρα φιλντισένια μαλλιά ( σπαστά τα δικά μου) και αφέλειες τέλεια κομμένες στο ύψος των φρυδιών. Τα δόντια της,  δυο λαγουδίσια μπροστινά, της έδιναν της παιδικής μου φίλης  μια ομορφιά εξωτική. Μιλούσε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, είχε μπει σε αεροπλάνο (!), γνώριζε δυο ηπείρους που αυτό ήταν το έναυσμα να πρωτοεντρυφήσω στους χάρτες. Ήταν όσα δεν ήμουν και μάλλον διαισθανόμουν ότι δε θα γινόμουν ποτέ.  Έτσι αποτυπώθηκε, φωτογραφία που όποτε θέλω ανασύρω από το κουτί της μνήμης μου γιατί μάλλον έτσι ήθελα να τη βλέπω. Έκανα το λάθος να επενδύσω τα πάντα μου σε αυτό το κορίτσι δίνοντας μονιμότητα στη φιλία μας. Ποιο παιδάκι νοιάζεται τι θα γίνει δυο χρόνια μετά ; ήταν πάνω που μάθαινα την ώρα στο ρολόι.
   Λίγο που το Μόντρεαλ ήταν "κάπου στη Γη", λίγο που μου μετέφερε εικόνες από εκεί " κάνει τόσο κρύο " μου έλεγε, " που η μύξα που τρέχει γίνεται στο ρουθούνι παγάκι" και ξεκαρδιζόμουν στα γέλια, λίγο που έβαζα το χέρι στην κατάψυξη ώστε να ξέρω να μεταφέρομαι νοερά "στο κάπου εκεί" όταν το χρειαζόμουν και η Πόλι έγινε ανάγκη μου, επέκτασή μου, το μισό που μου έλειπε ή ήθελα να διαμορφωθώ. Ακόμη κι όταν ήρθε η ώρα να φύγει αρνιόμουν αυτή την άδικη πραγματικότητα με την αντίδραση που διέθετα: να αρρωστήσω για μήνες και να σφαλίσω συναισθηματικά. Κάπως έτσι έμαθα για την παροδικότητα των σχέσεων, για όσα ο χρόνος , οι καταστάσεις και τα μίλια εύκολα φέρνουν κοντά και το ίδιο άκαρδα απομακρύνουν. Έμαθα ότι τα καλύτερα σε βάθος χρόνου διαρκούν ένα τακ. Ομφάλιοι λώροι κόβονται από τη ζωή με ένα παγερό λεπίδι που ξεχνά να ρωτά αν θέλουμε κι αν και πώς θα τα καταφέρουμε μετά. 'Εμαθα στην πορεία ότι περνούν πάρα πολλοί άνθρωποι από τη ζωή μας, αρκετοί από αυτοί για να χάσουμε το χρόνο μας και να συνηθίζουμε το μάταιο όλου αυτού του κυνηγιού. Έμαθα ότι η καλύτερη ώρα είναι όταν σβήνουν τα φώτα της ράμπας και με τη ρόμπα μπορώ να συνομιλήσω με τον εαυτό μου και να απολογίσουμε/απολογιστούμε. Άλλοτε σε αερόστατο κι άλλοτε σε κατακόρυφες πτώσεις γνώριζα και αφήνω  ακόμη το "έξω" τους να διαμορφώνει το δικό μου "μέσα". Άπειρα τα "έμαθα". Και το συμπέρασμα; όχι, ακόμη δεν υπάρχει συμπέρασμα. Η ζωή μας, ανοίγει με μια παρένθεση που γεμίζει όσο αυτή διαρκεί και γράφει ... και γράφει χωρίς να καταλήγει στο οριστικό")" .
Κάποιες δυνάμεις μας την ανοίγουν, στο πώς θα την κλείσουμε εξαρτάται από μας. Και η ειρωνεία είναι πως όσα σε τόμους γράφουμε θα καταλήξουν σε δυο φράσεις, βία τρεις.
 
Κάθε πρωί που ξυπνάω θυμίζω στον εαυτό μου να τα πάω καλά με τη συνείδησή μου και με τους γύρω μου. Καμιά φορά αυτό ταιριάζει θαυμάσια, κάποιες  φορές όμως το ένα τρώει αμείλικτα το άλλο. Καταλήγει είτε η συνείδηση είτε η στάση μου με τους ανθρώπους σε αδηφάγα πάλη και  να συμβιβάζεται συνήθως το ένα από τα δυο.
Καμιά φορά αυτή η συνείδηση λέει "ΜΙΛΑ". Άλλες "ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ". "ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ". Άλλες λέει απλά" παραδέξου". Θέλει τόλμη εμείς να είμαστε εμείς και μέσα στα στάτους των άλλων ταυτόχρονα. Και η τόλμη δυναμώνει με την παρότρυνση. Συχνά αντικρούονται δυο ειδών παροτρύνσεις. Όσο η μια λέει "μην το κάνεις", η άλλη λέει "κάνε το". Προστασίες και οι δυο κι από καρδιάς αληθινές. Αντικρουόμενες οπτικές όσων μας προστατεύουν. Ποια η σωστή; Σαν το ρούχο είναι νομίζω , φοράς ότι σου υπαγορεύει  το ένστικτό σου ότι σου πάει καλύτερα. Ευχαριστούμε και τις "δυο αντικρουόμενες" προστασίες που μας βοήθησαν να σταχυολογήσουμε όσα μας ταιριάζουν και συνεχίζουμε εμείς να είμαστε ελεύθερα όσο δύναται,  εμείς.
   Τείνω με τα χρόνια να απλοποιώ τα πράγματα και να συμβιβάζομαι αθόρυβα. Τυχαίνει η νηνεμία με τους γύρω να είναι σημαντικότερη από την εσωτερική καταιγίδα. Έμαθα και ακόμη μαθαίνω πως καλύτερα είναι να χτίζω συμβιβάζοντας παρά να γκρεμίζω διεκδικώντας. Με πληγώνει η αυστηρότητα. Η υπόδειξη. Η επιβολή. Υπάρχουν θαυμάσιοι άλλοι  τρόποι να περνάμε αυτά που θέλουμε, γλυκύτητα θες; αταραξία; με χαμόγελο θες; με ένα άπλωμα του χεριού θες; ακόμη και με λίγο χιούμορ αφήνουμε το χνάρι μας.
Αν πω " σε φτύνω για τα ορθογραφικά σου λάθη" είναι ευτελισμός. Αν πω όμως ότι διαφωνώ για χ λόγους με κάτι και ο τελευταίος λόγος είναι γιατί το ΣΒΥΣΤΟ γράφεται με Η ( δεν δύναται να είναι έτσι κι αλλιώς ορθός λόγος διαφωνίας αυτός  ) είναι γιατί θέλω να λειάνω τις αιχμές της διαφωνίας μου με μια ανάλαφρη  καταληκτική νότα.
Από κάποιους καταλαβαινόμαστε ( ευτυχώς). Από κάποιους όχι ( δις ευτυχώς.) Συνήθως την ίδια γλώσσα μιλάμε αλλά η "αργκό", η "ντοπιολαλιά" είναι που τα χαλάει όλα. Επιμένω όμως, ρομαντικά θες; την ίδια γλώσσα μιλάμε όλοι. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Ό,τι ειπώνεται δεν ξεχνιέται πάντα. Αστείο είναι σβηστεί ή να διαγραφτεί από την οθόνη. Όλα όμως μπορούν να αποσυρθούν γιατί αγαπάμε τις λέξεις - εργαλεία και όχι τις λέξεις μαχαίρια.
    Αν ποτέ κανείς συναντήσει την Πόλι, ακόμη κι αν δεν την αναγνωρίσει, ας της δώσει νοερά έστω ένα φιλί. Από την Άννα των 5, 6 χρόνων θα είναι γιατί στο μεταξύ και οι δυο μας αλλάξαμε πολύ.
( ασταδιάλα, συγκινήθηκα, βγήκε και ήλιος, πάω για καφέ. Ας έρθει -νοερά, αυταπάτες δεν υπάρχουν- όποιος θέλει. Πληρώθηκα και κερνάω. Νοερά επίσης :p )

33 σχόλια:

  1. Βγαίνει η ...ρημάδα η συγκίνηση, βγαίνει. Και πολλές φορές έρχεται φουριόζα και σε παρασέρνει εκεί που ταξιδεύουν συναισθήματα, μνήμες, νοσταλγίες.
    Τρομάζω πάντα στην ιδέα του αποχωρισμού. Δεν τον συνήθισα. Αυτό το κόψιμο του ομφάλιου λώρου, που περιγράφεις τόσο αληθινά και ρεαλιστικά, με τρομάζει. Δεν ξέρω αν είναι εύκολα αποδεκτός από όλους, ξέρω όμως ότι πονάει. Ακόμα και σε ένα αγαπημένο παιχνίδι να πετάξεις.
    Πάντα η εξομολόγησή σου έρχεται με φουριόζικα συναισθήματα και μου αρέσει.
    Αννέτα μου τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανείς δεν αντέχει τους αποχωρισμούς Γιάννη μου. Το μόνο που αλλάζει με τα χρόνια είναι η στάση μας σε αυτούς. Περισσότερα κρύβουμε, λιγότερα δείχνουμε, πιο επιτηδευμένοι, φιλτραρισμένοι και αποδεκτικοί. Ας είναι !
      Καλή εβδομάδα Χριστουγέννων να έχεις!

      Διαγραφή
  2. Δεν ξέρω για την Πόλι, αλλά εσύ είσαι βέβαιη ότι άλλαξες τόσο πολύ; Μεγαλώνοντας, σίγουρα, μπαίνουν κι άλλα πράγματα στην εξίσωση που μας διαμορφώνουν και χάνεται το αθώο; το ευκολοδιάβαστο; Μαθαίνουμε τρικ και πώς παίζεται το παιχνίδι, και όχι τα αθώα, τα παιδικά. Αλλά θα πω πως ένα κομμάτι της Αννούλας των 5-6 χρόνων είναι παρόν, γιατί α) το βλέπω, δεν θα με βγάλεις στραβή β) παρόλες τις απογοητεύσεις που έχουν μεσολαβήσει από τότε, συνεχίζεις να ρίχνεις γέφυρες και όχι να τις γκρεμίζεις. Με ό,τι περιλαμβάνει αυτό. Ίσως όχι με τον παιδικό τρόπο κι ίσως όχι πάντα τόσο φανερά, μα όποιος βλέπει, βλέπει. Οι ομφάλιοι λώροι πάντα θα πονούν, γιατί είναι ό,τι είχαμε πιστέψει πιο πολύ. Μα, ευτυχώς, το ανθρώπινο σουλάτσο δεν σταματάει ποτέ. Άλλοι θα είναι τετράγωνα, που θα περπατάμε στις ευθείες και θα σκοντάφτουμε στις γωνίες (μέχρι να κουραστούμε), μα θα εμφανίζονται κι αυτοί οι θεσπέσια ολοστρόγγυλοι κύκλοι, που θα αξίζουν την επένδυση της μονιμότητας. Ή και όχι. Ποιος ξέρει, άλλωστε; Η μόνη σίγουρη συντροφιά είναι ο εαυτός μας, όταν σβήνουν τα φώτα.

    Πολύ συγκινητικό κείμενο και τροφή για πολύ φιλοσοφικό κους κους. Τέτοια ώρα δεν θα ήθελα καφέ... Βάζω το φασκόμηλο. Βάζεις λεύκωμα με φωτόζ (πεθαίνω να δω την Αννούλα των 5-6 ☺️) και το υπόλοιπο κους κους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χμ. Μου βάζεις δύσκολη ερώτηση λυσιππίδιον. Μάλλον θα συμφωνήσω πως ένα κομμάτι μας μένει κι όπως λέω και στο Γιάννη παραπάνω επιτηδευμένο, εκπαιδευμένο αλλα σίγουρα θα συμφωνήσω πως οι ομφάλιοι λώροι είναι ό,τι πιστέψαμε πιο πολύ.
      Κάποτε θα ψηφιοποιήσω το αννούλι παιδί ( όλο υποσχέσεις στοιβάζω κι όλο στη στοίβα μένουν ) και θα γελάσεις πολύ!
      Πολλά πολλά αγαπάκια !

      Διαγραφή
  3. Τί ωραία έκπληξη! Σήμερα "διάβασα" τα αποσιωπητικά σου anneta...ki και με συγκίνησαν.
    Εύχομαι ο καφές να ήταν με παρέα και όπως ακριβώς τον ήθελες.
    Καλό βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου
      αποσιωπητικά ξεκινάνε, τα γεμίζουμε λέξεις, αποσιωπητικά ξανακαταλήγουν. Αήττητη και πανδύναμη η φυσική! Το μόνο που μας σώνει είναι να γεμίζουμε τα κενά με όμορφες σκέψεις.
      Την αγάπη μου στο κίτρινό σου τριαντάφυλλο :)

      Διαγραφή
  4. Μόντεαλ ακούει καθαρά και με πολλά χαμόγελα. Χαμόγελο για αυτές τις συμπτώσεις που δένουν ξαφνικά ανθρώπους Παράλληλες ζωές που ξαφνικά βρίσκουν κοινά σημεία ζωής. Δεν έχω συναντήσει καμιά (ακόμη) κοπέλα με αυτό το όνομα.
    Στα δέκα μόλις χρόνια που είμαστε εδώ με το παλιό μου παλτό παλεύω σκληρά να κρατήσω τις φιλίες τόσο χρόνων από την ζωή μου στην Ελλάδα. Μέχρι πριν από δέκα χρόνια, άντε να είχα μπει σε αεροπλάνο 2 - 3 φορές. Η ζωή, η επιλογή να ακολουθήσω τον άνθρωπο της ζωής μου (τον γνωρίζω από 15 χρονών) με "ανάγκασε" να ξεριζώσω όλες τις αγαπημένες μυρωδιές, καιρικές συνθήκες, γνώριμες, με κλειστά μάτια διαδρομές και να ξαναρυθμίσω τις πυξίδες των αισθήσεών μου. Έφτασα εδώ στην άλλη άκρη του κόσμου, πολύ καλά ελληνικά, αξιοπρεπή αγγλικά και ανύπαρκτα γαλλικά. Ξέρεις ένιωσα όπως ένιωσες με την Πολι (Πολυτίμη?). Η μικρή Μάνια άρχισε να γνωρίζει ένα σωρό νέα πράγματα, λάτρεψα τον παγωμένο αέρα που μετατρέπει (ή προσπαθεί) το εσωτερικό του κορμίου σε μηχανή παραγωγής παγακίων. Η μόνη λύση είναι να κινείτε κάποιος συνέχεια σε τέτοιες συνθήκες για να μην παγώσει η καρδιά. :) Ακόμα ανακαλύπτω, ακόμα παλεύω να μην χάσω την επαφή με τα ανηψάκια μου που όλο και μεγαλούν, τόσο μα τόσο γρήγορα, να κρατήσω τις καρδιές τους ζεστές:) Πω πω πόσα θα μπορούσα να σου γράψω, που θέλω να σου γράψω.... τα γράφω όλα τόσα χρόνια στην καληνύχτα μου
    Ακρως συναισθηματικό πλάσμα, κρατώ την καληνύχτα ημερολόγιο από το 2007 που ήμουν ακόμα Ελλαδα. Ξαφνικά άλλαξε και αυτή γειτονιά, την κρατώ ως μια γέφυρα αόρατη κλωστή που με ενώνει με φίλους που με αγάπησαν από μέσα προς τα έξω ... και πάλι έχω να γράψω πολλά ... είμαι και πολυλογού, κανονική και με παράσημα από την μαμά μου Από μικρή μου έλεγε "βούτα παιδί μου την γλώσσα στο μυαλό σου πριν μιλήσεις" Δεν το κατάφερα ποτέ και ούτε και θέλω να το καταφέρω, γιατί για μένα είναι ο μόνος δρόμος να γνωρίζω και να με γνωρίζουν οι άνθρωποι. Έχω την εντύπωση πως μοιάζουμε λίγο :) Προσπαθώ και εγώ να βρω τρόπους να λειάνω με ανάλαφρες νότες. Ξέρεις ο γραπτός λόγος είναι ξύλινος, δεν έχει το χρώμα της φωνής, το βλέμμα, τις εκφράσεις του προσώπου :) ουφ... δεν ξέρω αν κατάλαβα δεν κατάλαβα ξέρω πως κατάφερες να με κάνεις να νιώσω πόσο γλυκιά φλόγα είσαι ... πως να στο πω πως... πως να στο εξηγήσω ... πόσο θα ήθελα να είμαι εκεί να βγούμε για καφέ :)Το κάνω όνειρο και μέχρι τότε ... θα πληρώνεις νοερά καφέδες :p και αυτό είναι υπόσχεση Ασε που θα ψάξω και για αυτή την Πόλι και άμα την βρω αυτό και αν θα είναι σύμπτωση!!
    Στο διαταύτα, και μέχρι να συναντηθούμε και μέχρι να την βρω αυτή την Πόλι, την μικρή μελαχρινή σου φίλη, θέλεις να γίνω η ξανθιά Πόλι σου? Θα σου δείξω πως να φτιάχνουμε χιόνι με βραστό νερό, και θα μου μάθεις... δεν ξέρω τι ... δεν έχω παραδεχθεί ποτέ (μέσα μου) πως έχασα το χρόνο μου με κάποιο άνθρωπο ...ίσως γιατί πάντα κάτι με διδάσκει
    Καλή εβδομάδα από το κρύο Μόντρεαλ (θεέ μου κάνε πατώντας "αποστολή" να μην είναι αυτό το σχόλιο πιο μεγάλο από την ανάρτηση!!!χαχαχα πολλά έγραψα η πολύλογού αλλά δεν δεν δεν σβήνω )
    Καλημέρα εκείιιιι !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να μετρήσω τις σειρές; όχι, δεν με ξεπέρασες γιατί με έσωσε η φωτό στα δεξιά ( όπως λέμε , η ψευδαίσθηση του φαίνεσθαι;) :p
      Γελάω φυσικά, συμφωνώ με όσα λες, το ανθρώπινο παρερχόμενο δίκτυο αν ήταν ... χμ... καλώδια; λέιζερ; θα ξεπερνούσαν και τις οπτικές ίνες σ αυτό το αχανές πήγαινε - έλα. Το μόνο που θα άλλαζα είναι η ξύλινη γλώσσα γιατί το ξύλο είναι ζεστό και οικείο. Μεταλλική μου πάει πιο πολύ η γλώσσα της οθόνης.
      Η Πόλι της προσχολικής μου ηλικίας μπορεί να μη με θυμάται καν. Πάντα δεν πονάει παραπάνω αυτός που μένει; ίδιες οι παραστάσεις του με έναν σημαντικό άνθρωπο στην απουσία. Όταν φεύγει κάποιος θέλει δε θέλει θα γεμίσει εμπειρίες που κάνουν ευκολότερο τον αποχωρισμό. Μεγάλο θέμα για να αναλυθεί εδώ, άσε που έρχονται Χριστούγεννα και επιβάλλεται το λαμέ της φωτιάς, τα φιλιά μου στα παγωμένα σας μυτάκια!

      Διαγραφή
  5. Α...οι ομφάλιοι λώροι που κόβονται ίσως μας βοήθησαν να μάθουμε τον εαυτό μας. Ίσως επειδή όσο υπήρχαν δεμένοι μαζί μας, μας ικανοποιούσαν αυταπάτες και το πώς θα θέλαμε να ήμασταν.
    Άπειρα τα ''έμαθα'' όπως λες, η ουσία είναι τι κρατάμε στη ζωή από όλα αυτά. Και εσύ όπως γράφεις, βρήκες την ισορροπία σου. Αυτοί οι απολογισμοί έχουν μια γλύκα αλλά και συγκίνηση...Πάω για καφέ...
    Καλή σου εβδομάδα
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. .... τη βρήκα; τη βρήκαμε την ισορροπία μας; Δεν ξέρω Αννούλα μου να σου πω με σιγουριά. Τρόπους βρίσκουμε σίγουρα, ισορροπίες δεν ξέρω. Θα το ξανασυζητήσουμε μετά από λίγα χρόνια ξανά! Σε ευχαριστώ που πέρασες
      Καλή γιορτινή εβδομάδα να έχεις !

      Διαγραφή
  6. Τι όμορφα τα συναισθήματα σου και όπως τα εκφράζεις.Θα επισημάνω τη φράση που δείχνει τη σοφία που κατασταλάζει μέσα μας από τις γνώσεις των πεπραγμένων." καλύτερα είναι να χτίζω συμβιβάζοντας παρά να γκρεμίζω διεκδικώντας". Έμαθα να παραβλέπω και να προσπερνώ γιατί έπαψα να ψάχνω για τελειότητα στις σχέσεις γιατί εκείνη τη στιγμή της αντίδρασης μου λέω στον εαυτό μου:"εσύ Αχτίδα είσαι τέλεια;". Βέβαια πολλά πράγματα δεν μπορώ να τα προσπεράσω απλά τα..συμβιβάζω με τα πρέπει μου. Γλυκιά μου σου εύχομαι καλές γιορτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τα είπες όλα Γεωργία μου. Και τι θέλει ο άνθρωπος ανάθεμα; 'ενα ζεστό χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί. Σαν αυτό που σου αφήνω εδώ τώρα.
      Να περάσεις προσεχώς υπέροχα !

      Διαγραφή
  7. Εγώ όταν ήμουν σε αυτή την ηλικία που περιγράφεις είχα γνωρίσει μια Άννα συνομιλικη μου. Είχε έρθει για λίγο. Δε θυμάμαι πότε, πως έφυγε, που πήγε. Αυτή μου θυμισες με αυτή την ανάρτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ούτε εγώ θυμάμαι πια πολλά κι όταν κάποιος μου θυμίζει τα παλιά ξαφνιάζομαι ευχάριστα και χαμογελάω πλατιά. γιατί, ναι ! υπήρξαμε και προχωράμε! :))

      Διαγραφή
  8. (Ευτυχώς) καταλαβαινόμαστε. Και για τις αφέλειες της φίλης και για τα λαγουδίσια δόντια και για τις ροζ αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας. Και με συγκίνησε πολύ αυτή η κατάθεση ψυχής που έκανες, σε πολλά σημεία μάλιστα κουνούσα το κεφάλι μου χαμογελώντας, αναγνωρίζοντας και προσωπικούς μου μονολόγους. Κι όσο μεγαλώνουμε, αποδεχόμαστε και παραχωρούμε, για να κάνουμε πιο ευρύχωρη τη ζωή μας. Άλλωστε, τι να το κάνουμε το "σπαθί" μας, αν δεν αφήσουμε και λίγες μύγες να πέσουν πάνω του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αυτό δεν το είχα σκεφτεί, πως παραχωρούμε για να δώσουμε λίγα παραπάνω τετραγωνικά, να κάνουμε πιο ευρύχωρη τη ζωή μας. Πολύ όμορφη φράση αυτή γλυκό μου alter ego.
      Να έχεις αξέχαστα Χριστούγεννα ! :)

      Διαγραφή
  9. Η Πόλι, ο Σάμι, οι κινητήριες δυνάμεις που κάποτε ώθησαν και μετά έσβησαν ή τις αντικαταστήσαμε ή ο χρόνος ή..ή..

    Όπως λες κι εσύ, αννετάκι, η συνθήκη είσαι εσύ, εσύ ο καταλύτης κι ας μη λύεις τίποτα κι ας γίνονται όλα ένα κουβάρι μέσα στην παρένθεση, ένα κουβάρι που ποτέ δε θα ξεμπλέξουμε αλλά που πολύ μ' αυτό θα παίξουμε. Και, λέω, αν δεν ήσουν το κοριτσάκι που ήσουν (και τότε και τώρα) καμιά Πόλι δε θα σε έκανες να αρρωστήσεις από αποχωρισμό και κανένα αεράκι ζωτικά παγωμένο δε θα φυσούσε στη ζωή σου.
    Κι αυτό το μαλάκωμα μεγαλώνοντας.. Πόσο έτσι αλλά και πόσο αλλιώς, ίσως. Καθώς μπορεί να μην είναι μόνο η γνώση του ρυθμού των πραγμάτων, αλλά και η πίκρα από το ρυθμό των πραγμάτων, η εσωτερική μας αποχώρηση που κάνει ευκολότερη την αποδοχή.

    Μπααα, το μ' έπιασε και το σοβαρεύω τώρα;
    Μάλλον η αλήθεια και η ομορφιά του κειμένου σου..

    Φιλιάααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ο ρυθμός των πραγμάτων ε;
      "όσο αργά ζούσα τη ζωή μου τόσο ιλιγγιωδώς έτρεχε αυτή σαν αγράμματη κλεψύδρα"
      Σε ευχαριστώ που πέρασες Διονύση, να περάσεις όμορφα τις μέρες αυτές ( όπως εσύ την ομορφιά ορίζεις) :)

      Διαγραφή
  10. Λαμβάνω συγκινημένη! 😍
    Όσα κι αν μάθουμε, πάντα θα κολυμπάμε σε ερωτηματικά, μα θα ξέρουμε πια καλά ότι πάντα θα βρίσκουμε λιμάνια κι εκεί που νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν.
    Φιλιά πολλά! 😙🎄

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. σε ευχαριστώ Αλεξάνδρα μου.... ομοίως συγκινημένη γιατί, ναι, λιμάνια υπάρχουν.
    Να απολαύσεις τα Χριστούγεννά σου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είμαι στα ιστολόγια από το 2006 (ενα επιστημονικό) και το 2007 (αυτό το ποικίλης ύλης, www.forline.blogspot.com). Όλα αυτά τα χρόνια είδα τη φθήνια και των αναρτήσεων και των σχολίων. Ειδικά των σχολίων. Έτσι δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα πλην 2-3 περιπτώσεων. Δύο φορές μόνο μάλλωσα. Μία όταν επιτέθηκα βάναυσα σε μια τελείως άγνωστη που έγραφε ποιήματα. Η ιστορία τράβηξε, η κοπέλλα έκλεισε το ιστολόγιο (για άλλους λόγους).
    Η δεύτερη φορά ήταν με εσάς που με σχολιάσατε, αδίκως νομίζω. Ομολογώ πως δεν κατάλαβα γιατί σας πείραξε το Υ όταν η αρχική ανάρτηση είχε πάμπολλα λάθη. Τέλος πάντων. Ομολογώ επίσης ότι με εξέπληξε η χαρά που ένοιωσε το γυναικείο φύλο με τις συγκεκριμένες φράσεις. Τόσο στέρηση;
    Το κειμενάκι σας παραπάνω είναι σχετικά καλό και ελαφρώς φιλοσοφίζει. Συνεχίστε. Εγώ βλέπω ότι δεν πρέπει να ξαναασχοληθώ με τον σχολιασμό τέτοιων αναρτήσεων μια και διαπιστώνω ότι αποτελούν διέξοδο μοναχικών ή στερημένων καταστάσεων που δεν μπορούν να διοχετεύσουν αλλαχού την εσωτερική πίεση.
    Καλκό Βράδυ
    Καλές Γιορτές
    Καλή Χρονιά

    Ιχνηλάτης (εκ Θεσσαλονίκης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς που δεν θα ασχοληθείς ξανά για να περισώσουμε κι εμείς ό,τι απέμεινε απ' τα μάτια μας - μ' αυτά που διαβάζουμε. Η τόση απήχηση, με μόνη παραφωνία τη δική σου, δεν σε προβληματίζει καθόλου, ε; Για να μη κρίνω πως ενοχλήθηκες από την ορθογραφική παρέμβαση, αλλά εσύ μπορείς ελεύθερα να κόβεις κοστουμάκια οι ανέραστες/καταπιεσμένες κλπ κλπ. Συγνώμη που θα σου χαλάσω τ' όνειρο, αλλά μάλλον εσύ έχεις το θέμα, και πιο συγκεκριμένα τα μυαλά σου που' ναι τόσο σκουριασμένα όσο μια σακαράκα που προσπαθεί να σκαρφαλώσει την ανηφόρα αγκομαχώντας. Κανείς δεν επικρότησε την ελευθεριάζουσα φρασεολογία ως ψωμοτύρι (αν και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα...). Μιλάμε καθαρά ως στοιχείο στην Τέχνη. Με την ίδια λογική, ας μην διαβάζουμε και Μίλερ φερ'ειπείν. Ή μήπως εδώ η ξεχειλωμένη εκφραστικότητα δεν μας πειράζει, επειδή ο γράφων είναι άντρας; Ή μήπως πρόκειται για φτηνά αναγνώσματα (και θεάματα - αντίστοιχα για τις ταινίες); Πράγματι, καλύτερα να μην υπάρξει περαιτέρω αλληλεπίδραση, καθώς οι οπτικές μας απέχουν παρασάγγας.

      Με πολλή αγάπη,
      μια στερημένη που χειροκροτούσε τη Μάνια

      Διαγραφή
  13. Απαντήσεις
    1. Να ζητήσεις συγνώμη γιατί..?
      Μια χαρά απολαμβάνεις προστατευόμενος της ανωνυμίας του διαδικτύου... Δική μας χαρά είναι που δεν θα διακόψουμε για να δώσουμε τιμητική πλακέτα.. Απλά, να το ξανακοιτάξεις έχεις μία ατέλεια να νομίζεις ότι έχεις δίκιο.. Και στο λέω με παρρησία και ευγένεια , είσαι παντελώς ανίκανος να φτιάξεις στα μέτρα σου τον κόσμο... Δεν έχει νόημα να προσπαθείς.. Κοίταξε μόνο να αλλάξεις συμπεριφορά γιατί δεν βλέπω να αλλάζεις τα πιστεύω σου... Και μια ακόμη υπενθύμιση το σκοτάδι έχει ένα ελάττωμα , δεν βλέπεις..
      Καλές γιορτές..

      Διαγραφή
  14. Πόσο γλυκό, πόσο τρυφερό, πόσο συγκινητικό!
    Α, να χαθείτε (και οι 2) εδώ μέσα!
    Ή από τα γέλια θα κλαίω ή από τη συγκίνηση!
    *Ζητείστε καμιά χορηγία χαρτομάντηλων τουλάχιστον! Είμεθα και ευαίσθητες ψυχές!
    ;-)
    ΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, Αnneta...ki! Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ααα , να το γράψω στη Λυσίππη αύριο σε ποστ ιτ στο ψυγείο, να φέρει και σόφτεξ να΄χουμε, που πληρώθηκε τη σύνταξη και θα πάει να ψωνίσει, έγινε !!
      Σμουτς ανταποδωτικά !

      Διαγραφή
    2. Τρία πάκα πήρα. Καλά είναι, κορίτσια; :)

      Διαγραφή
  15. Χνάρια που χάθηκαν στο διάβα του χρόνου πολλά !!! Μίλια με χωρίζουν από τη Λουσία, τη Μαρισόλ , την Εσπεράνσα και δεν είναι μόνο τα μίλια είναι ναι ότι αλλάζουμε χώρα και προσπαθούμε να απεγκλωβιστούμε από εκείνη τη χώρα μπροστά σε μια άλλη άγνωστη !! Τα χρόνια περνούν , συμβιβάζεσαι , θυμάσαι και αναπόφευκτα διχάζεσαι μόνη ακροβατώντας στην επιβίωση της καθημερινότητας !!! Και χάνονται στα βάθη του χρόνου και πιάνεις τον εαυτό σου να ξεχνάς λέξεις εκεί και να δυσκολεύεσαι εδώ !!
    Καλές γιορτές Αννέτα !! Καλές γιορτές Λυσιππάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σου θύμισα μια Λουσία, μια Μαρισόλ, μια Εσπεράνσα, αλήθεια Νικόλ; τότε και οι δυο μας κάναμε μια νοσταλγική αναδρομή... τότε που όλα ήταν πιο αθώα και πιο ανεπιτήδευτα :)
      Στη νέα φίλη Μάνια αφιερωμένο που αγαπάει την Ελλάδα της πολύ :)

      Καλές γιορτές Νικόλ !!!

      Διαγραφή
    2. Καλές, χαρούμενες & ζεστές γιορτές και σε σένα, Νικόλ μου.

      Διαγραφή
  16. Αννέτα δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να διαβάσουμε κάτι πιο όμορφο προ Χριστουγεννιάτικο.. Οι παιδικές αναμνήσεις ποτέ δεν φεύγουν από τη σκέψη μας.. Η εμπειρία μας μαθαίνει τόσα πολλά και όμως στεκόμαστε στο κουτσό και το ξυλίκι των πρώτων μας χρόνων... Προχωράμε στη ζωή με συναίσθημα, με ορθολογισμό, με λειάνσεις, με αναπάντητα αν... Τα δύσκολα είναι και αυτά κομμάτια της καθημερινότητας αυτό όλοι το ξέρουμε.. Μεγαλώνουμε και αποδεχόμαστε ότι όλα ρε φίλε δεν μας χαλάνε..
    Επιστρέφω στο αρχικό , πόσες φορές δεν έχουμε πει : αν ποτέ κανείς συναντήσει την Πόλι, ακόμη και αν δεν την αναγνωρίσει ας της δώσει νοερά έστω ένα φιλί...
    Καλές γιορτές εύχομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. με συγκίνησες Τάσο. Έχω που έχω καρδιά χαλβά, τώρα έγινε ψιχουλάκια. Στεκόμαστε στο κουτσό και στο ξυλίκι. Εγώ δεν το πρόλαβα πάντως το ξυλίκι. Λάστιχο παίζαμε κλασικά. Κι ώστε το έχουν πει αρκετοί " δώσε ένα νοερό φιλί..". Πολύ τρυφερή σκέψη :)
    Καλές γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αχ..τι μου θυμησες Ανετα κι μου!! λιγο μεγαλύτερη εγω..στα 12 στην Σαλονικη απο την πρωτη μαζι με την Μαρια..πριν αμνυμονευτων χρονων..και στη εκτη εφυγε (μεταθεση ο πατερας της στην Κρητη) το φανταζεσαι; και τωρα εδω στην Κρητη εγω...εκεινη δεν ξερω που ειναι ..εχουμε χαθεί...απο τοτε..εφυγα και εγω μεταναστης...μισος αιωνας περασε και δεν την εχω ξεχασει...ισως η δικη σου ιστορια μου δωσει την αφορμή να την αναζητησω;
    Ποσες αφορμες βρισκουμε να ανοιξουμε μπαουλακια !!!μας κανουν καλό αυτα τα ξεκλειδωματα ..
    Να εχεις ομορφες και χαρούμενες γιορτες ετσι οπως εσυ τις θελεις Ανετα κι μου...Καλά Χριστουγεννα ..φιλακια !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή