Το σκάκι της... ζωής!

24 Days Challenge: 'Ζ'

Το σκάκι της... ζωής!

Ξύπνησε ιδρωμένη, με ένα ουρλιαχτό, από έναν εφιάλτη. Κάθε βράδυ την τυραννούσε ο ίδιος εφιάλτης. Μόνο που δεν ήταν εφιάλτης, αλλά η ίδια η πραγματικότητα, που την στοίχειωνε ακόμη και στον ύπνο της. 

Το λευκό παντού, περίκλεινε όλη τη μαυρίλα, μη μπορώντας να το εξαλείψει. Στο διπλανό κρεβάτι διασωληνωμένος ο γιος της, που βρισκόταν σε κώμα εδώ και μήνες, έπειτα από τροχαίο. Οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες. Κάθε τους λέξη και κάθε συγκαταβατικό νεύμα, ξερίζωναν βίαια κάθε της κομμάτι. Προσπαθούσαν να την παρηγορήσουν, ματαίως όμως. Η κάθε μέρα που περνούσε λειτουργούσε σαν σπρώξιμο γι' αυτήν, που την βούλιαζε ακόμη περισσότερο στον βούρκο της απόγνωσης. Από πού θα μπορούσε να κρατηθεί, όταν δεν της δινόταν η παραμικρή ελπίδα;

Ήπιε λίγο νερό. Κοίταξε τον γιο της και ξάπλωσε πάλι. Ο ύπνος δεν άργησε να την πάρει, μιας κι ήταν κουρέλι απ' τις λιγοστές ώρες που είχε καταφέρει να κοιμηθεί. 

Επέστρεψε στο ίδιο όνειρο. Στο γνώριμο κενό δωμάτιο, μ' αυτή να είναι καθισμένη σε μια καρέκλα στο κέντρο του και να κλαίει μ' αναφιλητά, βγάζοντας άναρθες κραυγές. Ανάμεσά τους διέκρινες ξεκάθαρα το πονεμένο "θα έκανα τα πάντα", που το έλεγε ξανά και ξανά.

Τότε το δωμάτιο άρχισε να στενεύει και να γίνεται μακρουλό, σαν ένας ατελείωτος διάδρομος. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και κρατήθηκε γερά απ' την καρέκλα, η οποία "έτρεχε" με φοβερή ταχύτητα προς την άκρη του διαδρόμου, ώσπου κατέληξε σε ένα πελώριο σκοτεινό δωμάτιο, όπου βρισκόταν μια μεγάλη σκακιέρα και στην άκρη των λευκών ήταν όρθια μια μαύρη φιγούρα. 

-"Θα έκανες τα πάντα, λοιπόν;" της απηύθυνε τον λόγο. 

-"Ποιος είσαι που τολμάς να ρωτάς;" ανταπάντησε σκληρά. 

-"Αυτός που θα σου δώσει την ευκαιρία να κάνεις τα πάντα. Την ευκαιρία να τον σώσεις. Μόνο που θέλω σαν αντάλλαγμα μία ψυχή. Αν χάσεις θα πάρω τον γιο σου, ενώ αν κερδίσεις θα πάρω εσένα" ακούστηκε η απόκοσμη φωνή. 

Ευθύς αμέσως κατάλαβε ότι απέναντί της είχε τον Χάρο. Δεν φοβήθηκε διόλου, διότι ήταν αποφασιμένη να έκανε, όντως, τα πάντα. Οπότε έγνευσε καταφατικά σε όσα της είπε και κατευθύνθηκε στην αντικρινή άκρη της σκακιέρας, η οποία έλαμψε με εκτυφλωτικό τρόπο.

Πρώτη κίνηση των λευκών, άρα δική του. Η απόκοσμη φωνή ακούστηκε για τρίτη φορά, δίνοντας εντολή στον τέταρτο, απ' τ' αριστερά, στρατιώτη να κινηθεί δύο νταμάκια μπροστά. Σειρά της τώρα, η οποία έδωσε κι αυτή εντολή σε στρατιώτη να κάνει την ίδια κίνηση. 
Οι κινήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, κι αυτή, συγχρόνως, προσπαθούσε να δει έστω και την παραμικρή πτυχή τής εμφάνισής του -κατάλοιπο της ανθρώπινης περιέργειας για το ανεξήγητο του θανάτου. Μα δεν κατάφερνε να δει τίποτα, παρά μόνο αυτή την σκοτεινιά που έκρυβε τα πάντα. Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν τα χέρια του, που ήταν γκριζωπά και κατέληγαν σε μαύρα μακριά και μυτερά νύχια. 

 Περάσανε τρεις ώρες απ' την στιγμή που ξεκίνησαν. Απώλειες στα πιόνια υπήρχαν -σαφώς- και στις δύο πλευρές. 

Σειρά της πάλι... Ένας δυνατός συνεχόμενος ήχος ακούστηκε. Νοσοκόμες να τρέχουν στους διαδρόμους και να μπαίνουν στο δωμάτιο, ακολουθούμενες από γιατρούς. Οι πόρτες να κλείνουν κι οι γιατροί να δίνουν την δική τους μάχη να την επαναφέρουν. Δεν άντεξε!

Δεν άντεξε, αλλά κατάφερε να κάνει τα πάντα! Είχε κερδίσει την ζωή του γιου της!

--------

To 24 Days Challenge είναι μια ιδέα-πρόκληση του mystickland. Πρωταγωνιστούν 24 γράμματα, 24 λέξεις σε 24 ημέρες. Μόνο που εγώ το υλοποιώ κάπως άναρχα στη σειρά των γραμμάτων και στις ημέρες πραγματοποίησής τους.