Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Ιστορίες του Καφενέ: Στα δυο χέρια της θύμησης

Εικόνες περνούσαν τρέχοντας απ' το παράθυρο τ' αυτοκινήτου, θαρρείς και θέλανε να παραβγούν σε γρηγοράδα με το κινούμενο όχημα. Δέντρα έδιναν την θέση τους σε άλλα δέντρα, σε χορταριασμένα υψώματα, σε καφετιές επίπεδες γύμνιες ή σε κογκέλες με στενό δρομίσκο, που φλέρταραν τόσο με τα γκρεμνά, που σ' έκαναν να οδηγείς με την ταυτότητα ανάμεσα στα δόντια.

Τ' ανοιχτό παράθυρο σταθερά στην υποδοχή, επέτρεπε ευγενικά την είσοδο στο αεράκι τού καλοκαιριού. Φορτσάτο και δροσερό - δεξί χέρι της track list που έδινε δυναμικό παρών σε κάθε road trip, και μαζί κατάφερναν να εμφυσούν ζωντάνια και να επιτρέπουν την απόδραση απ' τη χαραμάδα της ελευθερίας, κάνοντας τα χέρια να χοροπηδούν ρυθμικά στο τιμόνι, ενόσω η φωνή προσπαθούσε να ακολουθήσει τις ηχογραφημένες. 

Πέντε χρόνια είχε να πάρει άδεια απ' την δουλειά του, κι η σχέση του με την Γιώτα πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο. Η πίεση που ένιωθε ήταν ανυπόφερτη, το άγχος περασμένη θηλιά στον λαιμό του. Μια διήμερη ανάπαυλα την δικαιούταν, την είχε ανάγκη. Και τι καλύτερο απ' την επαφή με την φύση; Εκεί που όλα θάλλουν υπό το χάδι των κερένιων αχτίδων του ήλιου κι όλα μοιάζουν να γλυκαίνουν, να ξεθωριάζουν... έστω και για λίγο.

Απ' τα στροφιλίκια το έβλεπε ακόμα, η ματιά του ήταν συνεχώς καρφωμένη σ' αυτό. Και τώρα στεκόταν μπροστά του... στο καφενεδάκι που άφησε τα περισσότερα καλοκαίρια των παιδικών του χρόνων, παρέα με τον αγαπημένο του παππού, τον Ηλία - απ' τον οποίο είχε πάρει και τ' όνομά του, μία κλωστή που τους ένωνε κι έμελλε να είναι μία ακόμα αφορμή ανείπωτης στοργής ανάμεσα σε παππού κι εγγονό.

Προχώρησε με προσοχή μέσα απ' την ατίθαση βλάστηση, που είχε αγκαλιάσει για τα καλά τον χώρο πια και τον είχε κάνει ολόδικό της, ιδιοκτησία της. "Τουλάχιστον, έχει ακόμα κύρη!" τρεμόπαιξε η σκέψη στην άκρη του μυαλού του, ενώ το πόδι του πατούσε πλέον στο τσιμέντο.

Κοντοστάθηκε μπροστά στην πόρτα. Κοίταξε ό,τι είχε απομείνει απ' τα τραπεζάκια και τις καρέκλες, που ήταν στοιβαγμένα όπως όπως στο πλάι του κτιρίου. 

"Ο Κούκος", έγραφε η μισόσβηστη και γερτή ταμπέλα. 

"Να 'σαι καλά εκεί που είσαι, μπαρμπα-Γιάννη" μουρμούρισε ξεκλειδώνοντας.

Καλό ανθρωπάκι ο μπαρμπα-Γιάννης, ένα κομμάτι μάλαμα. Ζούσε για να δίνει - μέχρι την στερνή του αναπνοή, παρόλο που η ζωή τού άρπαξε βίαια κι άξαφνα τον δικό του θησαυρό. Το μόνο που του είχε απομείνει ήταν το μαγαζάκι του, το καταφύγιό του όπως το αποκαλούσε κι ο ίδιος, πράγμα που το έκανε ακόμη πολυτιμότερο - το ότι του το άφησε όταν πέθανε. 

Τον αγαπούσε και τον είχε σα γιο του τον μικρό Ηλία. Άκουγε την φωνή του απ' τον δρόμο, καθώς ζύγωνε, και πριν μπει μέσα ήταν ήδη σερβιρισμένα η λεμονίτα και το παγωτό του - και πάντα κερασμένα!

Η βαριά μυρωδιά της κλεισούρας τον πήρε απ' τα μούτρα, απ' το πρώτο κιόλας βήμα. Άφησε την σακουλίτσα του σ' ένα σκονισμένο τραπεζάκι κι άνοιξε όλα τα παράθυρα, να μπει καθαρός αέρας. 

Σάρωσε με μια γρήγορη ματιά τον χώρο. Σχηματίστηκε ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη του, όταν συνειδητοποίησε πως ο χρόνος δεν λειτούργησε σαν γομολάστιχα στις αναμνήσεις του. Θυμόταν κάθε σπιθαμή του. 

Έφτιαξε έναν ελληνικό κι άναψε τσιγάρο. Όσο ρουφούσε άπληστα τον καπνό, αυτός γινόταν πολύχρωμο αραχνοϋφαντο ύφασμα, όπου παίζανε σκηνές από τότε. 

Τα πάντα ήταν καθαρά κι είχαν το χρώμα τους. 

Κι αυτός εκεί. Καθισμένος μαζί με τον παππού του, να συζητάνε ζωηρά μεταξύ τους. 

Αν έβρισκε χρόνο καθόταν κι ο μπαρμπα-Γιάννης μαζί τους, να πιει το τσιπουράκι του. 
Ακόμα θυμάται πόσο καλαμπουρτζής ήταν - τα πειράγματα ανάμεσα στον παππού του και τον μπαρμπα-Γιάννη δίνανε και παίρνανε. 

Καίτοι υπήρχαν και φορές που λύγιζε και τον έπαιρνε το παράπονο, για τις δυστυχίες που τον είχαν βρει, κι αποζητούσε κάπου ν' ακουμπήσει, δυο λόγια να του πουν και να τον γλυκάνουν. Τότε ήταν που η χροιά της φωνής του γινόταν σκοτεινή και βραχνή κι αμολούσε χίλια δυο, που στα δικά του παιδικά αφτιά ηχούσαν ακατανόητα, ζοφερά και τρομακτικά. Μα κι αβάσταχτα, γιατί μπορεί να μην καταλάβαινε, αλλά μπορούσε να τον νιώσει. "Αν σου δώσω το παγωτό μου, θα πάψεις να στενοχωριέσαι;;" του έλεγε μακρόσυρτα... κι αμέσως του έδινε πίσω το χαμόγελό του. 
  
Έσβησε το τσιγάρο κι αποτέλειωσε τον καφέ με γρήγορες γουλιές.

Του ήταν δύσκολο να μείνει κι άλλο εκεί...



Η συμμετοχή μου στις ιστορίες του Καφενέ #2


Συμμετέχουν

Δημήτρης Ασλάνογλου, φιλοξενείται στης Αριστέας
Χριστίνα http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/  
Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/  
Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/  
Κλαυδία,http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/  
Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/  
Λάχεσις,http://epilogh.blogspot.gr/  
Rylie,http://pepperychaos.blogspot.gr/  
Ινώ, Σκιάθος, φιλοξενείται στης Αριστέας
Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/  
Γιώργος-Hengeo,http://hengeo.blogspot.gr/  
Ελένη Φλογερά,http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/  
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/  
Nastenka (πρώην pink angel) http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/  
giwta ar,http://giwtatotongi.blogspot.gr/  
Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/  
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr  
Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/  
Μαζεστίξ, http://toixo-toixo.blogspot.gr/  
Σμαραγδένια,http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/  
Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/  
Christina Andromeda, http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/
 
@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

44 σχόλια:

  1. πόσο δύσκολο θα του ήταν να μείνει σε ένα μέρος με τόσες αναμνήσεις, που συνδέονταν άτομα που αγαπούσε τόσο..
    Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί κατά οσο θα πρέπει να συνδέουμε μέρη με ανθρώπους, όμως βλέπεις, το μυαλό τρέχει ανεξέλεγκτα...
    Απλά υποκλίνομαι, θα περάσω να το ξαναδιαβάσω! Τόσο μου άρεσε!

    Καλό απόγευμα! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς, η σύνδεση (κι όχι μόνο με μέρη) γίνεται ερήμην μας, αβίαστα. Κι αυτή η έρμη επίσκεψη στο σπιτικό της Νοσταλγίας, έχει ανείπωτη γλυκιά μελαγχολία, που όσο σε γλυκαίνει άλλο τόσο σε σουβλίζει - ιδίως όταν οι θύμησες έχουν να κάνουν με ανθρώπους που μπόρεσες να συναντηθείς μαζί τους σ' ένα διαφορετικό επίπεδο.

      Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και τα καλά σου λόγια, Άλεξ μου.
      Σε φιλώ πολύ!!! :)

      Διαγραφή
  2. Είναι περίεργο αν το σκεφτείς πως μια γεύση, μια μυρωδιά, ένας τόπος μπορεί να ξυπνήσει θύμησες και αναμνήσεις. Είναι περίεργο πως καμιά φορά δεν μπορείς να αντέξεις το βάρος αυτών των αναμνήσεων και θες να ξεφύγεις, μα ταυτόχρονα δεν θες να ξεχάσεις ποτέ.
    Κι όμως εν τέλει, είναι τόσο λογικό.
    Ταλεντάκι μου,απίστευτη για ακόμα μια φορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τόσο λογικό, έτσι είναι. Γιατί πώς μπορείς να ξεχάσεις την "κληρονομιά" ανθρώπων που σε σημάδεψε ανεξίτηλα, γεμίζοντας την ζωή σου λουλούδια; Έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής σου.

      Μαρινάκι μου... Πολύ σ' ευχαριστώ, μάτια μου!

      Διαγραφή
  3. Σαν να διάβαζα μυθιστόρημα από έμπειρο συγγραφέα..
    Έχω αναρωτηθεί ακριβώς το ίδιο με τον Αλέξανδρο. Κι άκρη δεν βγάζω! :)
    Θα έχει συνέχεια ή είναι αυτοτελή;

    Πολλά φιλιά και όταν περάσεις από το φατσοβιβλίο σου έχω κάτι μαγικό για τα μάτια και τα αυτιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τέτοια λέγε μου να την ψωνίσω. :P
      Και μένα μ' έχει απασχολήσει ακριβώς το ίδιο με σένα, που απασχόλησε και τον Αλέξανδρο (που πήρε το φιτίλι / μέσ’ από το καντήλι / που έφεγγε και κένταγε / η κόρη το μαντίλι / ντίλι-ντίλι-ντίλι... ουπς, παρασύρθηκα!). Γρήγορα, όμως, με απεγκλώβισα. Γιατί το μυαλό μας θα τρώει εσαεί το τυράκι μέσα απ' την φάκα της σύνδεσης, χωρίς να μας δίνει λογαριασμό. Κι εμείς θα στεκόμαστε εκεί, ανήμποροι.

      Είμαστε στις αυτοτελείς ακόμα. :))

      Ευχαριστώ πολύ για όλα, Κατερίνα μου...

      Διαγραφή
  4. Έχω ήδη φτιάξει εικόνα. Το μέρος, τα πρόσωπα, μέχρι και τη βλάστηση που έγραψες τη φαντάστηκα κι αυτή...
    Νοσταλγία που δεν αντέχεται...
    Σ' ευχαριστώ για αυτό που διάβασα. Είσαι ένα φωτεινό αστέρι!
    Πολλά πολλά φιλάκια γλυκό μου κορίτσι, καλό βράδυ να έχεις ❤❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ευρυματικος τιτλος! τελεια περιγραφη! τι να πω κοπελαρα μου! εχεις μεγαλο ταλεντο στην ψυχουλα σου! συγχαρητηρια! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ με βαθύ τεμενά - και με μπόλικο φυσικό ρουζ στα μαγουλάκια.

      Διαγραφή
  6. Ενημέρωσε κάπου βρε αγαπάκι! Τώρα το πήρα είδηση! Αφού στο σπίτι υπολειτουργώ από σύνδεση :((
    Θα σε διαβάσω και θα έρθω πάλε!!! ;-)

    Μακιααααα ΣΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Από τον τίτλο μέχρι το τέλος του απλά υπέροχο!
    Νοσταλγικό ....πήρες στα χέρια σου μια σκηνή και μας μετέδωσες τόσα συναισθήματα!
    Να'σαι καλά περιστέρα μου!♥

    Πολύ σε ευχαριστώ ..μα πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :))

      Εγώ να δεις π ό σ ο ευχαριστώ εσένα και τους υπόλοιπους φίλους. Κι η χαρά μου είναι τιτανοτεράστια που κατάφερα να σας τα μεταδώσω όλα αυτά, και που μου ανταποδίδετε σε συναίσθημα και γλύκα.

      Φιλιά ΣΛδένια, ξωτικάκι μου!!!

      Διαγραφή
  8. Υπέροχη ιστορία....πόσο δυνατές είναι οι μνήμες τελικά απ'τα παιδικά μας χρόνια...και πόσο της αναζητούμε μεγαλώνοντας....! Τελικά αυτά τα χρόνια είναι τα καλύτερα!!!
    Καλό σου μεσημέρι :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές οι μνήμες είναι το δικό μας καταφύγιο, όπως ήταν το καφενεδάκι για τον μπαρμπα-Γιάννη.

      Σε φιλώ & σ' ευχαριστώ, Ωραιοζήλη μου. :)))

      Διαγραφή
  9. Καλησπέρα Λυσιππάκι
    Ειλικρινά χαίρομαι που γνώρισα τον λόγο σου
    Ένας λόγος άκρως προσωπικός κατασταλαγμένος
    διεισδυτικός και ενορατικός...συνέχισε να γράφεις
    έχεις την πένα που χαράζει αριστουργήματα!!

    φιλί γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να απαντήσω τώρα; Λίγο θα φανεί. Μόνο ένα τιτανοτεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς θα σου πω, Ελένη μου. Κι ότι μοιραζόμαστε την ίδια εκτίμηση και τον ίδιο θαυμασμό.

      φιλί γλυκό (και ηχηρότατο)

      Διαγραφή
  10. Oι εικόνες και τα συναισθήματα ξεπηδάνε αβίαστα από το καταπληκτικό κείμενό σου, ακόμη και οι μυρωδιές γίνονται αντιληπτές ........χάρηκα πολύ την ιστορία σου και ιδιαίτερα την εξαιρετική γραφή σου.....Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν μου λέει τέτοια η μετρ του πεζού, δεν έχω παρά να φουσκώσω σαν παγόνι. Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ, Κλαυδία μου. Περιμένω πώς και πώς να δω τι ιστοριούλα θα σκαρώσεις. Σε φιλώ!!

      Διαγραφή
  11. Κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου, αισθάνομαι ότι διαβάζω μια ιστορία που έχει γράψει ένας έμπειρος συγγραφέαας... αυτό είναι μεγάλο ταλέντο!
    Όσον αφορά στην ιστορία σου.. είναι υπέροχη! Δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει να συνδέουμε πρόσωπα και καταστασεις με μέρη, μυρωδιές κτλ. Τουλάχιστον ας είναι οι αναμνήσεισ μας ωραίες!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί εγώ να μην αισθάνομαι έτσι, αλλά όταν διαβάζω τα τόσο όμορφα λόγια σας και τα μουστάκια (που δεν έχω) (χαμο)γελάνε. Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ, Γιωτάκι μου.

      Αυτή η κυρά Σύνδεση έχει το θράσος να παίρνει πρωτοβουλίες, χωρίς να δίνει σημασία για τίποτα. Πώς αλλιώς εξηγείται η αυτόματη τρεχάλα του λογισμού μας; Εμένα μ' αρέσει όλο αυτό, πάντως (είπε η μαζόχα!!). :))

      Διαγραφή
  12. Πολύ συγκινητική και καλογραμμένη η ιστορία σου !!!!!! Γράφεις πολύ όμορφα !!!!!!
    Να είσαι καλά και να διαβάσουμε κι άλλες ιστορίες σου !!!!!
    Νίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νίκη, με τον πανέμορφο σαλίγκαρο για άβαταρ, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα γλυκά σου λόγια. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  13. Λυσίππη μου, πίσω απ' την υπέροχη ιστορία σου που δεν περιορίζεται στην αφήγηση, ξεπροβάλλουν όλες οι συναισθηματικές αποχρώσεις που βιώνει ο ήρωας. Γράφεις με απίστευτη ενάργεια και δημιουργείς κραδασμούς & έντονη φόρτιση.
    Συγχαρητήρια, αν και δεν τα χρειάζεσαι.
    Τα φιλιά και τον θαυμασμό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, ένα πλατύ πλατύ χαμόγελο είχα στα χείλη όσο σε διάβαζα. Σε υπερευχαριστώ για την γενναιοδωρία τού λόγου σου. Χαίρομαι απίστευτα πολύ που κατάφερα να σας κάνω συνδαιτημόνες στο τραπέζι της φαντασίας μου, και που τα χαρήκαμε όλα αυτά παρέα.

      Σε φιλώ & σου εύχομαι ένα όμορφο υπόλοιπο Κυριακής.

      Διαγραφή
  14. Μου αρέσει πολύ αυτό που γίνεται στις ιστορίες του καφενέ...μου άρεσε και η ιστορία σου .. γιατί χρησιμοποιείς πολλές όμορφες λέξεις που τις συναντώ σπάνια όταν διαβάζω..θα έγεγα οτι πλάθεις τις λέξεις.... ήδη το λένε οι φίλες όλες .....καλώς σε βρήκα ...φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου, καλώς βρεθήκαμε! :)
      Ναι, αυτό που γίνεται με τις ιστορίες του καφενέ, είναι πραγματικά όμορφο και μοναδικό - όπως σε κάθε δρώμενο που πιανόμαστε χέρι χέρι. Έχουμε διαβάσει απίστευτες ιστορίες, κι ακόμη είμαστε μόνο στην αρχή.

      Υπέροχο το σχόλιο που μου άφησες, και σ' ευχαριστώ άμετρα γι' αυτό. Φιλάκια πολλά!!

      Διαγραφή
  15. Λυσίππη πολύ μου άρεσε η νοσταλγική πινελιά της συμμετοχής σου. Ναι, οι αναμνήσεις πολλές φορές παίζουν τα δικά τους παιχνίδια. ΚΑΙΤΟΙ, οφείλω να ομολογήσω ότι το δικό μου μυαλό παίζει περισσότερο στο κανάλι του παρόντος παρά στου παρελθόντος. Με τη λεμονίτα που έγραψες όμως μου θύμησες πολλά, αγάπη των παιδικών χρόνων βλέπεις!

    Καλή συνέχεια και σου απάντησα, αν και αργοπορημένα, στο μειλ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλιωσα - ξέρεις-με-τι. χαχαχα
      Και τι τυχερός που είσαι που παίζεις σ' αυτό το κανάλι. Εγώ format θέλω για να ξαναρθώ στα ίσα μου. :( :P

      Καλημέρα & καλή βδομάδα!!!

      Διαγραφή
  16. To διαβασα και το ξαναδιάβασα και δε το χόρταινα!
    Μόνο εσύ θα μπορούσες να γράψεις κάτι τόσο τρυφερό, νοσταλγικό και απίστευτα νοσταλγικό...
    Αλλά αυτό βέβαια το ξέρεις, ε?
    Φιλάκι και αγκαλιά μεγάλη!!

    https://www.youtube.com/watch?v=Bj1AesMfIf8

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. du du du du :) Αλλά να μείνει κιόλας, έτσι, little darling;;;

      Ηλίανθέ μου!!! ♥
      Πολύ σ' ευχαριστώ!!!

      Διαγραφή
  17. Δεν είναι περίεργο πως συνδέουμε μέρη, μυρωδιές, ήχους με πρόσωπα και καταστάσεις;
    Ο ήρωας δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να πιει γρήγορα τον καφέ του και να φύγει... Ποιος μπορεί να αντέξει τόσες αναμνήσεις και τόσα νοσταλγικά συναισθήματα που τον κατακλύζουν;
    Υπέροχο κείμενο και ολοζώντανες περιγραφές!
    Καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Rylie μου, τα είπες όλα τόσο όμορφα, που δεν έχω τίποτα να πω και να συμπληρώσω, παρά μόνο να σ' ευχαριστήσω, για όλα.
      Καλώς βρεθήκαμε!!! ^_^

      Διαγραφή
  18. Υπέροχη ιστορία...δεν τη διάβασα απλά...ήπια καφέ εκεί!!
    Πολλά πολλά μπράβο!!
    Φιλιά και καλή εβδομάδα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη χαρά μού δίνεις, Μαρία μου.
      Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!!

      Διαγραφή
  19. Απολαυστική ιστορία και όμορφος, φρέσκος χώρος... Χάρηκα που σας βρήκα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, φίλε/η μου.
      Καλωσόρισες στον δικό μου καφενέ.

      Ας μιλάμε στον ενικό, όμως, έτσι;
      Μια παρέα θέλω να είμαστε εδώ μέσα. :)

      Διαγραφή
  20. Καλημέρα, χρόνια πολλά και καλώς σε βρίσκω!
    Μου άρεσε παααρρα πολύ η γραφή σου. Είχε ψυχή, περιγραφηκότατη, ακόμα και τη μυρωδιά του καφέ και τον καπνό του τσιγάρου είχα μπορστά μου!
    Είναι φοβερή η μαεστρία της νοσταλγίας, πολλές φορές επίπονη, όμως πάντα κάτι σε τραβάει στο χώρο εκείνο που σου ξύνει τις πληγές. Πονάς, αλλά γιατρεύεσαι κιόλας-κατά κάποιο τρόπο.
    Χαίρομαι που σε βρήκα!
    Καλά να περνάς
    φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καθυστερημένες οι δικές μου ευχές, καινούρια μου φίλη, και να με συγχωρείς γι' αυτό, αλλά εξέλειπε το λάπτοπ - άρα, εξέλειπε κι η Λυσίππη. :)

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Όσο για την παρατήρηση/διαπίστωση σου περί νοσταλγίας, δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Έτσι είναι, ακριβώς!

      Καλώς βρεθήκαμε!! Σε φιλώ!!!

      Διαγραφή
  21. Δεύτερο καίτοι και σε αυτό το κείμενο!!!! Αχαχαχα!! τι νοσταλγικός καφές!! Πόσες φορές έτσι δεν έχουμε νιώσει, να θέλουμε να γυρίσουμε στις ρίζες, στην αρχή που μας έφτασε στο τώρα!! Και τόσο ρεαλιστικό το τέλος όταν μας κατακλύζουν οι αναμνήσεις!!
    Φιλάκια ταλέντο μου Λυσιππένιο!! Υπερταλέντο μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχα!! Είναι αγαπημένη λεξούλα αφού. :))
      Γενικά πόσες και πόσες φορές ανοίγουμε αυτό το σακούλι των αναμνήσεων. Άλλες φορές μας γλυκαίνει τόσο, άλλες μας αφήνει μια στυφή γεύση στο στόμα. Υπάρχουν και κείνες οι φορές που σου δίνουν τόση δύναμη να προχωρήσεις, μα και κείνες που σου κόβουν την φόρα. Όχι, δεν είναι πάντα εύκολο να το διαχειριστείς αυτό. Οπότε το κλείνεις το σακούλι. Και σαν άνθρωπος που του αρέσει να ανασκαλεύει στιγμές του παρελθόντος, δεν αντιστάθηκα να δώσω αυτή την πινελιά στις ιστορίες του καφενέ μας.

      Μάκια πολλά, Μαριλενάκι μου γλυκό!!
      Σ' ευχαριστώ, πάντα!!

      Διαγραφή