Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

Όταν σε τυλίγει το λευκό



Λευκό: χρώμα το οποίο έχει υψηλή φωτεινότητα, αλλά μηδενική απόχρωση. Πιο συγκεκριμένα, περιέχει όλα τα χρώματα στο ορατό φάσμα, μολονότι μερικές φορές περιγράφεται ως αχρωματικό χρώμα.

Ένα χρώμα που περικλείει μέσα του το αγνό τής αθωότητας, που είναι παραστάτης στις ανεξίτηλα ομορφότερες στιγμές μας. Πράγματι, θα μπορούσαμε να πούμε πως η χρωματική επισώρευση εντός του είναι γεγονός, ακόμη και σε μεταφορικά πλαίσια. Όμως, μια ατυχής στιγμή αρκεί για να τα πάρει όλα πίσω· ν’ απορροφήσει όλα αυτά τα χρώματα, αφήνοντας εντέλει ένα αχρωματικό κάδρο. Κοντολογίς, είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Λευκά τοιχώματα, λευκά σεντόνια, λευκός ιματισμός ασθενών και προσωπικού. Μια εικόνα που αρχίζει να σου σφίγγει ελαφρώς το στομάχι, αρχίζεις να μη νιώθεις καλά. Είναι η περίπτωση που η αντανάκλαση του λευκού αρχίζει να σ’ αρρωσταίνει αντί να σου προκαλεί αρμονικά συναισθήματα. Άνθρωποι συνεχώς στους διαδρόμους, σαν μέλισσες που δουλεύουν ακατάπαυστα μέσα σε κυψέλη, κι άνθρωποι ξαπλωμένοι σε κρεβάτια. Απ’ τη μια, πρόσωπα με σφιγμένα χαρακτηριστικά, που σπεύδουν για ανεκλάλητη παροχή. Απ’ την άλλη, πρόσωπα ρουφηγμένα και χωρίς μαλλιά, κορμιά καχεκτικά που μαίνονται σεισμό: ξερνούν ταλαιπωρία, συμπτώματα της αρρώστιας και παρενέργειες θεραπευτικής αγωγής. Φράσεις μετέωρες μεταξύ αγκομαχητών, που δεν μπορούν να παραμείνουν άλλο μέσα κι εξωτερικεύονται από χαραμάδες κλειστών σιαγόνων: «είναι νωρίς ακόμα για να πεθάνω», «μη με κοιτάς, δεν θέλω να με βλέπεις έτσι».

-«Αδελφή, είστε η καινούρια;» ακούγεται βιαστικά από μια παλαιότερη.

-«Ναι, σήμερα ξεκίνησα τη πρακτική μου» απάντησα ήδη ξέπνοα από τις εικόνες που πρόλαβαν να με βομβαρδίσουν και να μ’ αφήσουν ένα κινούμενο κουφάρι. «Με λένε Αγαθή» πρόσθεσα.

-«Προσπάθησε να δείχνεις ανεπηρέαστη, Αγαθή. Είναι ο χώρος και τέτοιες οι συνθήκες, που, άθελά μας, η συγκατάβαση μπορεί ν’ αποκτά προσβλητικές διαστάσεις.» μου είπε μειλίχια και συμβουλευτικά.

Προτίμησα ν’ ανταπαντήσω μ’ ένα χαμογελαστό νεύμα, προκειμένου να κρύψω την αμηχανία μου.

-«Παρατήρησα πως οι άνδρες έχουν τη συμπαράσταση των γυναικών τους, ενώ πολλές γυναίκες είναι μόνες τους» είπα αλλάζοντας τη κουβέντα.

-«Πολλές γυναίκες έρχονται με τις φίλες τους» είπε κοφτά κι έστρεψε τη ματιά της αλλού, αλλά πρόλαβα να πιάσω το σκοτείνιασμα στο βλέμμα της. «Αυτό ίσως να ‘ναι το λιγότερο, βλέποντας άλλους να πολεμάνε την αρρώστια τους μόνοι. Έπειτα απ’ τη σκληράδα της συνειδητοποίησης και την αδυναμία να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτό που τους συμβαίνει, θα δεις πως όλοι στο τέλος παραδέχονται πως στο μαζί είναι η αξιοπρέπεια. Οπότε, ακόμη κι αν λείπει η συζυγική υποστήριξη, υπάρχει κείνη η ευλογία τής ακλόνητης παρουσίας, που ενδύεται τα ρούχα της φιλίας, και δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τη δυναμική της.» πρόσθεσε χαμογελαστά και κίνησε να συνεχίσει τη δουλειά της, απαλείφοντας την αμηχανία απ’ το χαμόγελό μου αυτή τη φορά.



 Γι' άλλη μια φορά, το αγαπημένο μας παιχνίδι ολοκληρώθηκε, μετρώντας βλέμματα σε χρώματα έντονα, με παραστάτη τη φιλία και με ένα νόμισμα να δείχνει συγκινητικά χαρούμενες και στενάχωρες καταστάσεις. Το δικό μου νόμισμα έδειχνε τις στενάχωρες καταστάσεις. Αφορμή ήταν το ότι βρέθηκα μάρτυρας στο τι σημαίνει όταν σε τυλίγει το λευκό (ευτυχώς όχι στη περίπτωση του καρκίνου, που εκφράζει το κείμενό μου) και τη "μαρτυρία" κυρίας που ζει καταστάσεις εκ των έσω, εκφράζοντας τη διαπίστωση που θέλησα να υπογραμμίσω σοκαρισμένη: η γυναικεία συζυγική στήριξη που θεωρείται σχεδόν πάντα δεδομένη, ενώ η αντρική όχι και τόσο. Σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις, που βρίσκεσαι πελαγωμένος και μετέωρος, πόσο σημαντικός φαίνεται ο άνθρωπος που στέκεται βράχος δίπλα σου; Θεωρώ πως είναι απ' τις περιπτώσεις που υμνείται η φιλία.

Θα ήθελα να πω κι από εδώ ένα μεγάλο μπράβο στη Μαρία Κανελλάκη, που πρώτευσε, χαρίζοντάς μας απλόχερα το γέλιο, στον Γιάννη και τις φίλες που ακολούθησαν, όπως και στην οικοδέσποινα, τη Μαρία, που διοργανώνει και φιλοξενεί ακούραστα το παιχνίδι που τόσο έχουμε αγαπήσει. 






32 σχόλια:

  1. Αναστασία μου καλησπέρα σου,
    Λοιπόν, ήδη ξέρεις ότι το διήγημά σου μου άρεσε και μάλιστα πολύ. ήταν μια από τις επιλογές μου που διάλεξα.
    Όπως είπα και με την ταπεινή μου γνώμη στην ψηφοφορία μου, αφενός είναι ένα αφιέρωμα στους ανθρώπους της νοσηλείας που δίνουν την ψυχή τους απέναντι στο λευκο του εφιάλτη.
    Αφετέρου, δεν ξέρω, αυτό το αποστειρωμένο "λευκό", εδώ με τη χρήση της ασθένειας και της μάχης για τη ζωή, με συγκίνησε.
    Δύσκολο θέμα Αναστασία διάλεξες. Μπράβο για την ανάπτυξη και την επιλογή.
    Πάντα σου εύχομαι όμορφες εμπνεύσεις κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, με είχες κάνει να χαμογελάσω με το σχόλιό σου στη βαθμολογία, το ίδιο καταφέρνεις και τώρα. Ξέρεις, συνηθίζω να παίρνω το big picture, αλλά η ματιά μου μοιραία επικεντρώνεται σε κάτι συγκεκριμένο. Έτσι, έρχεται η δική σου η ματιά, κι όχι μόνο εδώ, στο δικό μου κείμενο, που μου θυμίζει πως κακώς συμβαίνει αυτό. Τη χαίρομαι τη ματιά σου, και σ' ευχαριστώ που μου τη προσφέρεις κι εδώ, στις δικές μου προσπάθειες. Να, για παράδειγμα, σε τούτη την ιστορία, μπορεί να έριχνα όλο το φως πάνω στο ακούραστο προσωπικό, αλλά κείνη την ώρα αλλού "κοιτούσα". Ίσως να φταίει που ήμουν επηρεασμένη ψυχολογικά όταν το έγραφα, δεν ξέρω.

      Σ' ευχαριστώ πάντα για τα καλά κι ενθαρρυντικά σου λόγια, Γιάννη. Το θέμα καρκίνος είναι δύσκολο, και προσωπικά δεν τον έχω ζήσει εμπειρικά, οπότε μόνο μια προσπάθεια τόλμησα να κάνω - πάντα με σεβασμό. Κι εάν το κατάφερα, αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά.

      Διαγραφή
  2. Κι εγώ με τη σειρά μου, θα ήθελα να σου πω πολλά και ειλικρινή "Μπράβο" για την ιστορία που έγραψες Αναστασία. Διαβάζοντας και το σχόλιο σου, για την πηγή της έμπνευσής σου, η συγκίνηση πολλαπλασιάζεται. Ζορίστηκα λίγο στην ανάγνωση, έχοντας στο μυαλό μου αντίστοιχες ιστορίες γυναικών που βιώνουν το "λευκό" δωμάτιο... Να είσαι καλά Αναστασία μου!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, Μαρία μου. Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκα δυο και τρεις φορές εάν θα ήταν καλό να τη στείλω. Έχει τόση μαυρίλα, βλέπεις. Μετά σκέφτηκα πως κι αυτό είναι μέσα στη ζωή, και δεν θα πρέπει να κάνουμε πως δεν κοιτάμε ή πως δεν υπάρχει. Μακάρι να μη δίνει η ζωή να βιώνονται αυτές οι καταστάσεις...

      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου, και ξανά μανά θα σου πω ένα τιτανοτεράστιο μπράβο για την επάξια νίκη σου. ♥

      Διαγραφή
  3. Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου! Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί και εγώ γιατί οι γυναίκες όταν νοσηλεύονται δεν έχουν τους συζυγούς τους στο πλάι τους, κάτι που ίσως θα τις ανακούφιζε περισσότερο και από τα φάρμακα...
    Καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ, Ελένη μου. Βλέπεις, είναι απ' αυτά που θεωρώ αυτονόητα, γι' αυτό με σόκαρε κάπως η "ομολογία" που διάβασα. Μπορεί να είναι σημάδι αδυναμίας (βλ να μην αντέχουν ν' αντικρίσουν αυτές τις εικόνες, πράγμα που μπορώ να το κατανοήσω, καθώς δεν έχουν όλοι το στομάχι!), αλλά κάλλιστα μπορεί να είναι σημάδι ενός αποτυχημένου γάμου στη περίπτωση που το βάζουν στα πόδια - και το χειρότερο είναι πως είναι και σημάδι έλλειψης ανθρωπιάς, και μάλιστα για κάποιον που είχες χρόνια δίπλα σου. Άλλες απολύονται κιόλας... Το να τις εγκαταλείψει κι ο άνδρας τους, είναι το κερασάκι. Πραγματικά, δεν έχω τι άλλο να πω.

      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Αντεύχομαι για ένα καλό & χαμογελαστό μήνα. Να είσαι καλά, Ελένη.

      Διαγραφή
  4. Ειναι ομορφο να βλέπουμε η καθε μια , ο καθε ενας βάση τις 5 λέξεις , πως θα τα δουλέψει και τι κείμενο θα βγει
    Ωραία η ιστορία που έγραψες , ξεχωρίζει γιατί είναι βγαλμένη μέσα από δικά σου γεγονότα όπως αναφέρεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι, αυτό κρύβει μεγάλη γοητεία, Δελφινάκι μου. Πέντε όμοιες λέξεις για όλους μας, αλλά, τελικά, καταφέρνουν να μιλήσουν διαφορετικά στον καθένα μας.

      Να είσαι καλά. :)

      Διαγραφή
  5. Αλεπουδίτσα μου... ♥
    Εύχομαι ολόψυχα να μην ξαναβρεθείς μέσα σε εκείνο το απέραντο λευκό ποτέ ξανά, παρά μόνο για χαρά ( πχ γέννα! ☺)
    Πώς δεν σε κατάλαβα (επισώρευση / ανεκλάλητη) ακόμα αναρωτιέμαι!
    Και τελικά, ναι! Κάθε κείμενο στο χώρο του είναι τελείως διαφορετικό!
    Φιλάκια ζεστά και πολλά μικρό, γλυκό μου "παιδί"! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποια χαρά, μανούλα μου; Η χαρά έρχεται μετά, γιατί κείνη την ώρα βλέπεις τον Χάρο με τα μάτια σου. Σε μένα μιλάς, ε; Μη μου πεις πως δεν περίμενες τέτοια απάντηση. :P (Μάλιστα, κάποτε με βρήκαν μπόσικη και με παραχώσανε σε ένα δωμάτιο που δείχνανε γέννα σε βίντεο. Εγώ, ανυποψίαστη, μπήκα και κοίταξα μ' ενδιαφέρον, γιατί λέω πως κάποιο ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ θα δείχνει. Ε, πρώτα άκουσα κάτι άναρθρες κραυγές οδύνης, μετά είδα και την εικόνα... κι όπως μπήκα έτσι τους ξαναχαιρέτησα και βγήκα!)

      ΣΛ κι ας μη με βρίσκεις - μη σου πω πως το χαίρομαι κιόλας, αν με ρωτάς. :D

      Διαγραφή
    2. *Χαίρομαι υπό την έννοια πως μ' αρέσει να με διαβάζετε και να μη καταλαβαίνετε πως είμαι εγώ, ε; Αυτό εννοώ!

      Διαγραφή
  6. Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου κορίτσι μου γλυκό! Εδώ στο σπίτι του αναδείχθηκε το μεγαλείο του κειμένου σου θα συμφωνήσω κι εγώ! Το έχω δει και με τα δικά μου κείμενα πολλές φορές! Ωστόσο η ομορφιά της δημιουργίας δεν μειώνεται πουθενά και δεν χάνεται η αξία ενός καλογραμμένου κειμένου όπως το δικό σου, ποτέ! Τις ευχές μου για τον μήνα που μπήκε σήμερα και επίσης για το Άγιο Πάσχα που έφτασε πια! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου, μπορεί να μη προτιμήθηκε, αλλά εάν σου πω πως δεν με πείραξε διόλου, θα με πιστέψεις; Αυτό που βλέπω είναι πως παίζει μεγάλο ρόλο και το κατά πόσο αφήνει εμάς τους ίδιους ευχαριστημένους αυτό που μόλις γράψαμε. Εάν ευχαριστεί εμάς, τότε δεν απογοητευόμαστε εάν δεν πάει και τόσο καλά. Απεναντίας, έχω γράψει κείμενα/ποιήματα που δεν στερήθηκαν προσοχής, αλλά δεν μπορώ να πω πως το χάρηκα όσο θα έπρεπε, καθώς δεν με είχαν ικανοποιήσει όσο θα ήθελα. Φυσικά, ισχύει κι αυτό που λες. Πολλές φορές είδα συμμετοχές με άλλο μάτι, όταν πήγαν στο blog αυτού που την έγραψε. Όπως και να 'χει, είναι τόσο όμορφο όλο αυτό που γίνεται, που λίγη σημασία έχουν αυτά. Κάπου εδώ πρέπει να σε κλείνω, γιατί, δεν ξέρω, κάτι έπαθα και δεν σταματάω να γράφω. Με συγχωρείς! χαχα

      Σε φιλώ, κι αντεύχομαι γλυκά για έναν καλό μήνα. Για Πάσχα επιφυλάσσομαι, καθώς πιστεύω πως θα τα ξαναπούμε μέχρι τότε.

      Διαγραφή
  7. Συγχαρητήρια για την τόσο συγκλονιστική συμμετοχή σου! Πόσο δυνατή, πόσο αληθινή δυστυχώς!
    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, εγώ πρέπει να σ' ευχαριστήσω, γιατί, χωρίς τη δική σου συμβολή στο παιχνίδι μας, δεν θα έμελλε να γεννηθεί ποτέ. ♥

      Διαγραφή
  8. Άλλη μια υπέροχη στιγμή της πένας σου, με το δικό της συναισθηματικό φορτίο και τη δική της αλήθεια.
    Να 'σαι καλά, να μας χαρίζεις τις εμπνεύσεις σου σε όποιο συναισθήμα της συναισθηματικής παλέτας κι αν κινούνται. Εύχομαι όμως βιωματικά, να μας μιλάς μονάχα για χαρά!
    Καλό μήνα και καλό ξημέρωμα Λυσιππάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ρε Μαρινάκι μου, μας πήρε φαλάγγι το λευκό, αλλά πού θα πάει, θα του τη σκάσουμε στο τέλος. Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ για τα όμορφα λόγια σου. Κι εσύ δεν πήγες πίσω, όμως, έτσι; Ήσουν καταπληκτική, κι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σε πέτυχα, βρε παιδί μου. Περιμένω πώς και πώς να τη ξαναδιαβάσω στο blog σου.

      Καλό μήνα & καλό ξημέρωμα, επίσης. ^^

      Διαγραφή
  9. Μια ιστορία δύσκολη, ξυπνάει μνήμες, όμως τόσο υπέροχα δοσμένη. Μπράβο, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τουλάχιστον, ό,τι μας παρουσιάζεται ας είμαστε σε θέση να το ξεπερνάμε. Μονάχα αυτό, Μία μου.

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. :)

      Διαγραφή
  10. Καλημερα Ανστασια μου....
    Συγχαρητηρια για την υπεροχη και περα ως περα αληθινη ιστορια σου.
    Πραγματι το λευκο εχει δυο οψεις και ειναι θεμα τυχης ποια πλευρα του θα αντικρισουμε στη ζωη μας. Ελπιζω και σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να σε τυλιγει παντα η χαρουμενη και αισιοδοξη πλευρα του λευκου..
    Καλη εβδομαδα να εχεις Αναστασια μου...σε φιλω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ξεφεύγουμε απ' τη σκοτεινή πλευρά τού λευκού, Τάκη μου. Τουλάχιστον, να μπορούμε να το ξεπερνάμε - όσο κι αν φαντάζει δυσθεώρητο κείνη τη στιγμή.

      Το ίδιο εγκάρδια εύχομαι κι εγώ... Μακάρι να αντικρίζεις περισσότερο αυτή τη πλευρά τού λευκού, και το χαμόγελό σου να κοντράρει τη λαμπρότητά του.

      Πολλές ευχές για καλή Ανάσταση & καλό Πάσχα!

      Διαγραφή
  11. Βιωματικά είναι πολύ πιο δύσκολο το θέμα..
    Είναι εκεί που το λευκό το βλέπει κανείς για μαύρο..
    Γιατί θέλει πολύ μεγάλη δύναμη να αντιμετωπιστεί η αλήθεια.
    Πολλά φιλιά κουμπαρόνι μου. Πάντα καμαρώνω τα κείμενά σου ✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ρε κουμπαρόνι μου. Δεν ήθελα να το διαβάσεις, μιας κι είσαι ακόμα σε περίοδο πένθους. Αν μπορούσα, θα το έκανα skip από μπροστά σου.

      Σου κάνω μια τεράστια και σφιχτρή αγκαλιά.

      Διαγραφή
  12. Τα είπαμε όλα προσωπικά και δεν μένει να γράψω πολλά!
    Θα ήθελα να αγγίζουμε συχνότερα τέτοια θέματα, μπράβο σου φίλη μου!
    Γνωρίζεις πως στην οικογένειά μου το έχουμε βιώσει εις διπλούν και σε προχωρημένο στάδιο (τον νικήσαμε όμως) κι ευτυχώς υπήρχε η αντρική συζυγική υποστήριξη στο μέγιστο. Εύχομαι όλες οι γυναίκες που το αντιμετωπίζουν να μην είναι μόνες ή να μη νιώθουν μόνες ακόμα κι αν έχουν δίπλα τους την οικογένεια.

    Φιλί και αγκαλίτσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη κουβέντα είπες, μουσικοσυμπεθέρα μου. Και πολύ χαίρομαι που αυτά ήταν δεδομένα στη μανούλα σου. Τόσο να ήταν, κι εφεξής να βλέπετε μόνο τη χαρούμενη πλευρά απ' το λευκό. ♥

      Διαγραφή
  13. Καλό Πάσχα, Lysippe μου.
    Ελπίζω να περάσεις από το μπλογκοσπιτάκι μου και να αφήσεις σχόλιο στη φωτογραφία μου για το Δελφινάκι. Έγραψα ευχαριστώ σε σένα που της έδωσες βαθμό. Σε φιλώ, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι κι αλλιώς, περνάω, Μία μου. Το λέω για να το γνωρίζεις, όχι μόνο για τη βερυκοκίτσα σου. Μη κοιτάς που δεν αφήνω πάντοτε σχόλιο. Είναι που τα δημιουργήματά σου είναι μονίμως σε επίπεδο κομψοτεχνήματος και το βρίσκω λίγο "κάπως" (ίσως μονότονο;) να σου γράφω κάθε φορά «υπέροχο».

      -Να είσαι καλά και να δημιουργείς πάντα με το ίδιο πάθος, Μία μου. Πολλές ευχές για την Ανάσταση & το Πάσχα.

      Διαγραφή
  14. Καλώς σε βρήκα.Νομίζω ότι έχω ξανασχολιάσει σε κείμενό σου ή το Αλτσχάιμερ με γυροφέρνει; Νομίζω ότι θυμάμαι... για τον ταύρο είχες γράψει ένα διήγημα ναι ναι θα το ψάξω
    Αυτή σου η συμμετοχή καθώς και οι πέντε λέξεις που μας χάρισες ήταν σπουδαία. Σοκαρίστηκα ναι γιατί έχω έμμεση ανάμειξη σ'αυτό το λευκό και τους συζύγους που είναι πολύ απασχολημένοι για να σταθούν δίπλα στη σύντροφό τους. Και ναι μου θύμισες εκείνη την άσχημη ανάμνηση φίλης
    Αλλά η ζωή έτσι είναι με τα πάνω της και τα κάτω της
    Συγχαρητήρια πολύ καλογραμμένη η ιστορία σου που αγγίζει τόσες ευαίσθητες χορδές
    Χρόνια πολλά και καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι την βρήκα τη δημοσίευση αυτού του εκπληκτικού διηγήματος που διάβασα με τον ταύρο αλλα΄δεν είχα σχολιάσει. Φεύγω πάω να διώξω το Αλτσχάιμερ που μου κάνει νερά...

      Διαγραφή
    2. Ελπίζω να μη περιμένεις από μένα να θυμάμαι εάν τα έχουμε ξαναπεί, ε; Σκέφτομαι, αλλά όλα είναι μια ευθεία, ακίνητη γραμμή μες στο κεφάλι μου. :P Οπότε δεν πιστεύω ότι έχεις κάποιο πρόβλημα, γιατί τότε θα έχω κι εγώ, κι αυτό δεν με συμφέρει καθόλου (χαχα). Ας κάνουμε ότι πρώτη φορά συναντιόμαστε, για να μη δώσουμε και δικαιώματα - και, προσωπικά, πολύ χαίρομαι γι' αυτό και σε καλωσορίζω.

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Για μένα είναι ξένα, μέχρι στιγμής τούτα, γι' αυτό ίσως με είχε σοκάρει τόσο πολύ. Προσπάθησα να το δώσω όσο πιο αληθοφανές γινόταν και με σεβασμό, χωρίς να το κάνω και πολύ μελό. Ελπίζω να το κατάφερα, έστω και λίγο. Επίσης, ελπίζω η φίλη σου να είχε ευτυχή κατάληξη μετά απ' αυτή τη περιπέτεια.

      Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά και σε σένα, Άννα.

      Διαγραφή
  15. Χριστός Ανεστη Lysippe εστω και καθυστερημενα δεξου και τις δικες μου τις ευχες για χρονια πολλα ..!επειδή δεν ξερω αγγλικά να βρισκω την σελίδα σου μεσο του γκουγκλ.. ερχομαι εδώ όποτε δω δικο σου σχολιο στις Αριστεας μας..η όπου αλλου.. για να μπω στο μπλοκ σου..εχω την εντυπωση οτι εχω ξαναερθει..αλλα δεν θυμάμαι και εγω..!
    Η συμμετοχή σου στο παιχιδι .. ηταν μια γροθια στο στομαχι..η ιστορία και ΄τοσο αλήθινή!! ΄ποσο μπορει ευκολα να γκριζάρει η να γινει μαυρο το λευκό...δυσκολο θεμα αλλα πολύ υπαρκτό!! θελει πολλα κοτσια να γραψεις ενα τετοιο θεμα.. μπραβο σου..!!
    Να εισαι καλα με ότι κάνεις φιλακιαα!!!
    Υ.γ η γραμματοσειρα σου ειναι τελεια..στα σχόλια ..μεγαλα -μεγαλα τα γραμματα..!! καλο σου βράδυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αληθώς Ανέστη, Ρούλα μου. Φυσικά, θα δεχτώ και τις δικές σου ευχές, και μάλιστα τις ανταποδίδω το ίδιο ζεστά.

      Ορθώς θυμάσαι, έχεις ξαναβρεθεί στα μέρη μου. Όμως, γιατί να μπαίνεις στη ταλαιπωρία να επισκέπτεσαι τα blogs μέσω του google, ενώ μπορείς να το κάνεις ακούραστα και να 'χεις μπροστά σου τις τελευταίες αναρτήσεις; Απ' τη σελίδα, που χειρίζεσαι το blog σου, εάν κατέβεις πιο κάτω και πας αριστερά, θα δεις το Λίστα ανάγνωσης. Επίλεξέ το και θα μεταφερθείς σε μία νέα σελίδα, όπου θα πας δεξιά και θα δεις πάνω-πάνω το Ιστολόγια που παρακολουθώ με ένα κουμπάκι δίπλα. Πατάς το κουμπάκι κι εκεί βλέπεις όλα τα ιστολόγια που παρακολουθείς, εάν φυσικά έχεις προσθέσει. Εάν πατήσεις το Προσθήκη, θα σε μεταφέρει σε ένα κουτί, όπου θα πρέπει να βάλεις τη διεύθυνση ενός blog. Για παράδειγμα, εάν επιθυμείς να με συμπεριλάβεις, θα βάλεις εκεί τη δική μου διεύθυνση, που είναι η https://on-the-up-and-up.blogspot.gr/ κι επιλέγεις το Επόμενο, κι έπειτα Παρακολούθηση. Το ίδιο θα κάνεις για το blog κάθε φίλου και φίλης, κι έτσι δεν θα χρειαστεί να ψάχνεις τον καθένα χωριστά. Πατώντας πάνω στη Λίστα ανάγνωσης, θα βλέπεις μαζεμένες τις τελευταίες αναρτήσεις. Κι όλα αυτά ξεκούραστα. Ελπίζω να τα είπα απλά και κατανοητά. Εάν χρειαστείς κάτι, πες μου.

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, Ρούλα μου. Ναι, έτσι είναι. Πολύ εύκολα το λευκό μπορεί να αλλάξει και να τείνει στο θλιβερό. Η μόνη μου ευχή είναι να είναι περαστικά και να ξεπερνιούνται αυτά που μας βρίσκουν, και να βρίσκουμε τη δύναμη (κι από μόνοι μας και με τη στήριξη των δικών μας) να τ' αντιμετωπίζουμε.

      Τα φιλιά μου.

      ΥΓ. Χαίρομαι. :)

      Διαγραφή