Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2019

Ο εκμαυλιστικός εφιάλτης


«Εφιάλτης» (1781)
Henry Fuseli

Το ημίφως που ξεχύνεται από μια μισογερμένη πόρτα τού τραβά την προσοχή, και κατευθύνεται προς εκείνη με αργά, βουτηγμένα στη σιωπή, βήματα. Το ύψος του χαμηλό, δεν του επιτρέπει νσ φτάσει το πόμολο της πόρτας. Ακουμπά τη παλάμη του στη πόρτα και την ωθεί προς την αντίθετη πλευρά.
Η πόρτα έκανε στην άκρη κι άφησε να φανεί το κρεβάτι με εκείνη ξαπλωμένη, παραδομένη στον ύπνο.
Κάνει μερικά βήματα προς το δωμάτιο και στέκει να την παρατηρήσει. Ξαπλωμένη στο πλάι, με ένα γαλήνιο πρόσωπο που δεν ρυτιδώνει καμιά άσχημη εικόνα τα χαρακτηριστικά του, κανένα αγωνιώδες όνειρο.
Τα βήματά του τον οδηγούν εντελώς μες στον χώρο τού δωματίου, στο χείλος τού κρεβατιού της - ακόμη κι αυτό το ελάχιστο ημίφως, που υπήρχε μέχρι τώρα, αφήνει την τελευταία του πνοή στην παρουσία του κι όλα παραδίνονται στο σκοτάδι.
Μπαίνει κάτω απ’ τα σκεπάσματα, μαζί της, και το κορμί του ψάχνει το δικό της. Κολλάει πάνω της και τα χέρια του την αγκαλιάζουν. Μυρίζει τα μαλλιά της, αφήνοντας ένα αργό κι ανεπαίσθητο φιλί στον λαιμό της.
Το κορμί της σ’ αυτή του την αφή ξυπνάει ευχάριστα - χαμογελάει. Αυθόρμητα δίνει ώθηση στο κορμί της να γυρίσει προς το μέρος του, αλλά τη σταματάει η πιο ωραία, αρρενωπή φωνή που είχε ακούσει ποτέ της, ψιθυρίζοντάς της «δεν θα κοιτάς σήμερα». Υπακούει μηχανικά στη προσταγή του, με το σώμα της να παγώνει λίγο πριν γυρίσει ολοκληρωτικά προς το μέρος του. Βουλιάζει ακόμα στην εκμαυλιστική χροιά τής φωνής του, ενώ τα χέρια του τη σπρώχνουν και την κάνουν να γυρίσει στην αρχική της θέση.
Όλο της το κορμί, πιθαμή προς πιθαμή, αρχίζει να κατακλύζεται από πόθο.
Κλείνει με το χέρι της το δικό του και κουρνιάζει υπάκουα, με την πλάτη της προς εκείνον. Όπως το θέλησε εκείνος.
Νιώθει την καυτή του ανάσα στον λαιμό της και τα χείλη του ίσα να την ακουμπούν, έτοιμα να πολιορκήσουν τη σάρκα της. Το χέρι του βρίσκεται κάτω απ’ την μπλούζα της, κρατώντας τη κοιλιά της, ενώ τα χείλη του αφήνουν χνάρια μικρών κι ερωτικών φιλιών πάνω της, κι αφήνει το χέρι του να συρθεί αργά προς τα πάνω μέχρι να κλείσει στην παλάμη του το στήθος της. Το κορμί της ριγά στο άγγιγμά του, κάτι που νιώθει εκείνος και τον παρακινεί να συνεχίσει να χαϊδεύει και να πιέζει αργά το στήθος της μες στην παλάμη του.
Βγάζει το χέρι του απ’ τη μπλούζα της και το κατευθύνει στο πρόσωπό της, μαρκάροντας με τον αντίχειρα τα μισάνοιχτα χείλη της και βυθίζοντας το δάχτυλό του στο στόμα της. Τα χείλη της κλείνουν το δάχτυλό του, ενώ η γλώσσα της χαϊδεύει απαλά το δάχτυλό του. Με το χέρι της κρατάει το δικό του και το βυθίζει στο στόμα της, το βγάζει και το βυθίζει αργά και πάλι. Εκείνος τραβάει απαλά το χέρι του και το οδηγεί πάλι κάτω απ’ τη μπλούζα της. Έχουν σειρά οι σκληρές της ρώγες, που θέλει να της παιδέψει με το υγρό του δάχτυλο. Το περνάει απαλά από πάνω τους και νιώθει τη σκληράδα τους. Τις πιέζει, τις χαϊδεύει, τις τρίβει. Είναι δικές του!
Της βγάζει τη μπλούζα. Θέλει να την έχει στην αγκαλιά του ημίγυμνη.
Εκείνη γέρνει προς το μέρος του και περνάει το ένα της πόδι πάνω απ’ τα δικά του .
Εκείνος πιάνει το σήμα και χαμογελάει.
Τώρα που έχει τα δυο του χέρια ελεύθερα γύρω της, έτσι όπως έχει γυρίσει, μπορεί ν’ απασχολήσει και τα δυο του χέρια με το κορμί της. Τα χέρια του δεν σταματούν να τρυγούν το κορμί της. Πότε τ’ ανεβοκατεβάζει πάνω της, πότε τα στήθια της κυριεύονται απ’ τα αποφασιστικά του χέρια ταυτοχρόνως.
Εκείνη νιώθει την φλόγα τής ηδονής να κατακτάει ολοένα το κορμί της.
Βάζει τα χέρια της πάνω απ’ τα δικά του. Με το χέρι της οδηγεί το χέρι του στην πηγή τού έρωτά της για εκείνον. Του οδηγεί απαλά κι αποφασιστικά το χέρι, κι εκείνος καταλαβαίνει πως δεν φοράει εσώρουχο από μέσα. Είναι τόσο απαλή στη τριβή και νιώθει κάθε της πτυχή. Το ρούχο της μουσκεύει με το επίμονο τρίψιμό του.
Βάζει το χέρι του από μέσα και μ’ ένα δάχτυλο αφήνεται να περιπλανηθεί στην υγρή της περιοχή, από πάνω μέχρι κάτω. Το δάχτυλό του νιώθει τη ζεστασιά και τα υγρά της και δεν βρίσκει δυσκολία στη μετακίνησή του. Το δάχτυλό του μένει αποφασιστικά στο πιο ευαίσθητο σημείο τού κορμιού της – δεν έχει σκοπό να εξερευνήσει τα βάθη της ακόμα. Με το ένα του χέρι τη κρατά σφιχτά επάνω του και με το άλλο αργά και μεθοδικά την οδηγεί σε ασυγκράτητα ύψη. Τα δάχτυλά του έμπειρα, ξέρουν πώς να τη φτάσουν και δεν αργεί να νιώσει πάνω του τις συσπάσεις του κορμιού της και ν’ ακούσει τις κοφτές τις ανάσες να διακόπτονται για λίγο και να επανέρχονται ξανά με την ίδια γρηγοράδα. Τα δάχτυλά του συνεχίζουν να τρίβουν απαλά και σταματούν, κλείνοντας με τη παλάμη του την υγρή της κοιλάδα, κρατώντας την αγκαλιά μέχρι να συνέλθει.
Έγλειψε τα δάχτυλά του και τα ρούφηξε στο στόμα της.
Τ’ ακροδάχτυλά του περιπλανήθηκαν στη ραχοκοκαλιά της, την πλάτη της κι έφτασαν χαμηλά στη μέση της. Τράβηξε το παντελόνι της πιο χαμηλά, ίσα ν’ αποκαλυφθούν οι δύο μεγαλύτεροι λόφοι του κορμιού της.
Τα χέρια του τη χούφτωσαν και τη πίεσαν πάνω στο σημείο που φούντωνε ο πόθος του για εκείνη. Τον ένιωθε να φουσκώνει, έτοιμος και σκληρός για κείνη.
Της χουφτώνει τα οπίσθια ανοίγοντας και κλείνοντάς τα ξανά και ξανά, κάνοντας τις εισόδους της ν’ ανοιγοκλείνουν. Την ερέθιζε αυτό, κι εκείνος το ήξερε.
Με τα δάχτυλά του χάιδεψε τα χείλη της και τ’ άνοιξε.
Αυτή τη φορά ήθελε να εξερευνήσει τα βάθη της.
Την γύρισε μπρούμυτα ρίχνοντας όλο του το βάρος πάνω της,
Δεν πρόλαβε να μπει μέσα της και με χαύνα φωνή τον πρόσταξε «πιο γρήγορα». Σε απάντησή της, έκλεισε τα χέρια της στη γροθιά του, πάνω απ' το κεφάλι της, και βγήκε από μέσα της. Έμπαινε κι έβγαινε με αργό ρυθμό, μη αφήνοντάς της διαφορετική επιλογή. Μερικές ωθήσεις ακόμα, και τότε έμπαινε μέσα της πιο γρήγορα, πιο βίαια μέχρι να δώσει τη τελευταία, λυτρωτική ώθηση για εκείνον.
Ανοίγει τα πόδια της και βλέπεις την είσοδό της ανοιχτή, να στάζει υγρά.
Αυτή δεν είχε τελειώσει ακόμα, ήταν σε έξαψη.
Πριν προλάβει να ζητήσει και τη δική της ανακούφιση, ήχοι μπερδεύτηκαν με την ηδονή της. Διαπεραστικός, επίμονος ήχος.
Γυρίζει μηχανικά ανάσκελα κι αντικρίζει το πιο άσχημο, αποκρουστικό πρόσωπο με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, ενώ δευτερόλεπτα αργότερα καταλαβαίνει πως ο ήχος είναι απ' το ξυπνητήρι της.
Ανοίγει τα μάτια της, αποτινάσσοντας και τα τελευταία ψήγματα ύπνου, και συνειδητοποιεί πως όλα ήταν ένα όνειρο.

Ξυπνάει απ' το όνειρο - είναι ξυπνητή κι ερεθισμένη!


❈❈❈❈❈❈❈❈❈❈


Η αρχή έγινε με το «Ένας πίνακας, δυο ιστορίες», η ιδέα τής Μαριλένας, ακολούθησε το «ο πότης του αψεντιού» του Viktor Oliva και τώρα συνεχίζεται με το «Εφιάλτης» του Henry Fuseli. Τελικά, μου έμεινε το χούι! Έγινε αγαπημένη συνήθεια η επιλογή ενός πίνακα κι η προσπάθεια να του δώσεις φωνή. 

Ο συγκεκριμένος πίνακας φιλοτεχνήθηκε το 1781, με την ύπαρξη υπαινιγμών περί ηδονοβλεψίας, κτηνοβασίας, βιασμού ή/και φόνου και τις ερμηνείες γύρω του να 'ναι πολλές. 

Ο πίνακας ονομάστηκε «nightmare», συμβολίζοντας τον εφιαλτικό ύπνο ενώ έχει κι ερωτικά στοιχεία, με το δεύτερο συνθετικό να προέρχεται από τη σκανδιναβική λέξη «mara», που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το πνεύμα που βασάνιζε τους ανθρώπους στον ύπνο τους. Σύμφωνα με τους γερμανικούς μύθους, το άλογο κι ο δαίμονας κυριεύουν τους ανθρώπους που κοιμούνται μόνοι.

Ο Henry Fuseli συνήθιζε να καταγγέλλει τον καταναλωτισμό και τη γυναικεία ηθική κατάπτωση, τοποθετώντας τις γυναίκες στον ρόλο τής πόρνης και της υστερικής. Ωστόσο, ο ίδιος υποστήριζε πως αυτή του η κίνηση είχε μονάχα ως στόχο την βελτίωση της ύπαρξης.  

Η επικρατέστερη θεωρία θέλει την κοιμισμένη γυναίκα να 'ναι η ερωμένη του, η οποία παντρεύτηκε, τελικά, κάποιον άλλο, επειδή ο πατέρας της δεν ενέκρινε τον Henry Fuseli - κι ο δαίμονας είναι ο ίδιος, ο Fuseli, που την επισκέφτηκε στον ύπνο της.

Το έργο εντυπωσίασε τόσο που ο ζωγράφος έφτιαξε τουλάχιστον τρεις εκδοχές του, ενώ επηρέασε και πολλούς λογοτέχνες.

28 σχόλια:

  1. Λυσσιππίδιον !!!
    Έκπληκτη διαβάζω για μιάμιση φορά και ευλόγως διερωτώμαι:
    - Πότε τα έγραψες αυτά τα θαυμαστά χωρίς τη γονική ( ΜΟΥ ) ΣΥΝΑΊΝΕΣΗ;
    (διπλή απάντηση εδώ)
    - Έχεις παράλληλη συγγραφική ζωή
    ( παραδοχή εδώ)
    - Γνωρίζεις κορασίδιον τας επιδράσεις τοιούτων σοφτ σεξ δημοσιευμάτων πασπαλισμένων με την επικάλυψη της ζωγραφικής και της ιστοριογραφίας της στους αναγνώστες;
    - Επειδή σε θεωρώ έντεχνη στο είδος ( τόσο που γι΄αυτό το διάβασα μιάμιση φορά αφού το λάγνο μάτι προσπέρασε τα ... βιογραφικά και πριν αλλάξει κάθε σχέδιο για το ... σαβ/βραδο)
    προτείνω στους σχολιαστές να δηλώσουν εάν επιθυμούν να καθιερωθεί το είδος σε μηνιαία βάση ( τεύχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου κλπ) με την ανάλογη θεματολογία πίνακα που θα σου στέλνουμε εμείς εναλλάξ
    (δέχομαι- δε δέχομαι) γιατί δεν σε βλέπω και να συμμετέχεις τελευταία πολύ και στο είδος είσαι μαιτρ !!
    (μουσίτσα!!! )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τη γονική ΚΑΙ τη συγκατοικική συναίνεση δεν λες καλύτερα; Αλλά τι να κάμω; Δεν διάβασες; Λέει, έλαβε τέτοια αναγνώριση ο πίνακας που έκανε τρεις τουλάχιστον εκδοχές του. Τι να έκανα; Το σκάρωσα στα μουλωχτά, γιατί, εάν περάσει κάποιος κυνηγός ταλέντων και πει "ωπ! να ένα ολοφάνερο ταλέντο", θα μου ζητάς ποσοστό. Κορόιδο είμαι; Στα μουλωχτά, λοιπόν. 😎

      Και πολύ επιεική σε βρίσκω με το soft. Με τη θέαση του πίνακα, πως το λέει ο ζωγράφος, α, ναι, καταποντίστηκε η ηθικότητά μου και τα περί Τέχνης και ιστοριογραφίας ήταν ένας καλοστημένος φερετζές. Σαν δεν ντρέπομαι, λέω εγώ. Φτου! 😁

      Για το τελευταίο, ό,τι πει το κοινό μου (το ποιο μου;;;; *πάει, ψωνίστηκε αυτή, παιδιά!). Σμουάτς, συγκατοικάκι μου!

      Διαγραφή
    2. Ναι, ναι, Αννετάκι. Αντί να μαζέψεις τη σουσουράδα σου απ' τα νυχτοπερπατήματά της, που έχει και το θράσος να τα διατυμπανίζει στην αγορά, και να της σκουπίσεις και το βούρκο που κόλλησε παντού πάνω της, εσύ προτείνεις κιόλας θεσμούς! Ύπαγε οπίσω μου, πού έχω μπλέξει!!

      Διαγραφή
    3. Είδες που εγώ δεν φταίω σε τίποτα;;;; ΑΘΏΑ!!

      Διαγραφή
    4. και είμαι και ένοχη από πάνω τώρα;
      Μα πώς βρέθηκα και φταίχτης ;
      !!!!!!!!!!!
      ( Αναστασάκι - Διονύση κλαίω από τα γέλια, δεν, δεν, δεν υπάρχετε! )

      Διαγραφή
  2. 'Νταξ!!! Αν πω, Αμαζονίτσα μου, πως περίμενα από εσένα κάτι τέτοιο, ψέματα θα πω και δεν έχω σκοπό να επιβαρύνω το κάρμα μου!
    Αλλά, μωρέ Τριδυμάααακι μουουουου, ειλικρινά, με ό,τι κι αν καταπιαστείς... απλά το'χεις!!!
    *Είχα καιρό να δω την ενότητα «Ένας πίνακας, δυο ιστορίες» σε κάποιο blog και με ξάφνιασες πολύ ευχάριστα!
    Παίρνω τα κατακόκκινα μάγουλά μου (από το βάρος των σκεπασμάτων πoυ με κρατάνε ζεστή, τί σκέφτηκες?!) και σου αφήνω τα πιο γλυκά μου ΣΣΣΣΜΟΥΤΣ, Αναστασάκι μου!!!
    Love ya!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 😂😂😂

      Αααχ, τι να σου κάνω, τριδυμολουκουμάκι μου;! Δεν ήσουν από τα πιο πριν εδώ. Τους υπόλοιπους τους είχα προετοιμάσει ψυχολογικά, ποτίζοντάς τους κανάτια αψέντι. Βέβαια, τώρα αλκοόλ δεν είχα, αλλά... 😇

      Πέρα απ' την πλάκα, ο πίνακας ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά, και, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή η πλοκή τού έπρεπε. Ηδονοβλεψία, σεξουαλικός πόθος κι η αναζήτηση του κορεσμού (φαντάζεσαι να μας κάμει το σεξ τούτο εδώ το πράμα; 😮) κι ο ύπνος να τυλίγει σαν το πιο χουχουλιάρικο κουβερτάκι. Έτσι μου μίλησε!

      Πολλά φιλιά στα κατακόκκινα, από ζέστη, μαγουλάκια σου. 💕

      Διαγραφή
  3. Άτσα! Τι έκπληξη συγγραφική κι αυτή! Τι ερωτική έκρηξη μας φύλαγες Λυσιππάκι μας; Τι εκφραστικός πίνακας, όντως, και πόσο τον αποθέωσες με την αισθησιακή "φωνή" σου!
    Ψηφίζω ασυζητητί την πρόταση του Αννετακίου. Να καθιερωθεί νέα στήλη πάραυτα. Πρώτος πίνακας που σου στέλνω πεσκέσι, η γυμνή Αφροδίτη του Βετσέλλι. Τι λες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα τι ρωτάς, Κανελλένια μου; Γίνεται να σου πω όχι, μπορώ να σου πω όχι; Την Αφροδίτη του Ουρμπίνο εννοείς, έτσι; Μπαίνει στο πρόγραμμα κι εννοείται πως θα σου αφιερωθεί με όλες τις τιμές. 😊

      Διαγραφή
  4. Λοιπόν !
    Μισό λεπτό να ...συνέλθω ! ναι, δεν έχω μάθει να παριστάνω μήτε τον δήθεν, μήτε τον σοβαροφανή ...ανέραστο αναγνώστη, που εξορκίζει στο ...πυρ το εξώτερον αυτό το είδος, λατρεμένης για μένα, λογοτεχνίας. (Και αδιαφορώ για το τι ...τυχόν λέω, πιθανόν μου ...σούρετε).

    Είναι το δεύτερο αισθητικό σοκ που παθαίνω με ανάλογο κείμενό σου Αναστασία. Μετά το αψέντι, έρχεται τώρα, εντονότερο, το δεύτερο χτύπημα. Και, όπως είχα πει και τότε, έρχομαι να συνυπογράψω το αίτημα της Αννέτας για την επίσημη καθιέρωση δικτυακού δρώμενου με θέμα την ερωτική αισθησιακή έκφραση. Και ....Γαία πυρί μιχθήτω.
    Μην μου αρχίσεις τις ..αναστολές σου ! είμαστε το κοινό σου. Θες δεν θες είμαστε το κοινό σου και το ζητάμε ευλαβικά.
    Θα ρωτήσεις γιατί Γιάννη ;
    1) Ως Σινεφίλ ξέρω ότι η εικόνα και ο κινηματογράφος είναι κατ'εξοχήν τέχνη "ηδονοβλεπτική" καθώς ο θεατής δέχεται τη δύναμη της εικόνας
    2) Η Αισθησιακή ερωτική λογοτεχνία, έχει ρίζες στον 19ο αιώνα και πριν μην σου πω.
    Συνεπώς γιατί όχι ; γιατί να μην τολμήσουμε και οι λοιποί ; ελεύθερα, όσοι το θέλουν.

    Μια υμνωδία στις αισθήσεις θα το χαρακτηρίσω Αναστασία. Με τόλμη, χωρίς όρια και αναστολές. Ένα έργο τέχνης που η εκφραστική σου δύναμη το μετατρέπει σε κόσμημα (όχι, να μου επιτρέψετε να μην καν του αποδώσω τον ορισμό "soft sex") Εδώ μιλάμε για αναγνωστικό και εκφραστικό οργασμό.

    Λοιπόν, πολλά είπα ! (άλλα τόσα ένιωσα....) Υποκριτής δεν υπήρξα ποτέ ! μπρος λοιπόν για την οργάνωση ερωτικού αισθησιακού λογοτεχνήματος.

    Υποκλίνομαι κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διαβάζω και χαμογελώ, Γιάννη μου. Ξέρω πως είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, κι αυτό τα λέει όλα. Σ' ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια!

      Διαγραφή
  5. Εεεεεε;;;; Τιιιιιι;;;;; Αναστασία έχεις γράψει ένα αριστούργημα! Και θα σε συγχαρώ και για την τόλμη σου! Για τον τρόπο που περιγράφεις αλλά και για τον τρόπο που βάζεις όποιον σε διαβάζει μέσα στην ιστορία σου και τον κάνεις πρωταγωιστη... Εύγε! Είναι ένα κείμενο γεμάτο πάθος, πόθο, συναίσθημα και ερωτισμό! Ότι αρτιότερο έχω διαβάσει απο σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τουλάχιστον στο συγκεκριμένο είδος, κι εγώ πιστεύω πως είναι ό,τι αρτιότερο έχω γράψει, Μάκη μου. Εδώ υπάρχει έκταση στη στιγμή και στις αισθήσεις, ενώ στο αψέντι υπήρχε συντομία.

      Σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ! 😊

      Διαγραφή
  6. αχ και εγω εγραψα προσφατα κατι για τον πινακα του Νταλί, η εμμονή της μνήμης
    θεωρω πως οι πινακες ειναι αστειρευτη πηγη ενεργειας

    διαβασα την ιστορια σου χωρις να χαθει το βλεμμα μου ουτε λεπτο.
    εξαιρετικη ως προς ολα της!
    μπραβο κοπελα μου! μπραβο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω είναι και πώς νιώθουμε να μας μιλούν κάποιοι πίνακες, Κικίτσα μου. Είναι ορισμένοι που ενσωματώνονται απευθείας μέσα μας, οπότε βγαίνει αβίαστα η φωνή τους στη συνέχεια.

      Ευχαριστώ για τα όμορφα λογάκια. 🌹

      Διαγραφή
  7. Η δεύτερη ιστορία σου με θέμα πίνακα που το ρωτικό στοιχείο είναι πρωταγωνιστής και το παρουσιάζεις εξαίρετα.
    Συνυπογράφω και εγώ την πρόταση της Αννέτας. Οι πίνακες ζωγραφικής είναι πηγή έμπνευσης γεμάτοι ερωτισμό και πάθος.
    Μπράβο που συνεχίζεις να τολμάς
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μερικοί πίνακες έχουν δυνατότερη φωνή μέσα μας, Αννούλα μου. Με το που τον είδα, σε ένα επεισόδιο μιας σειράς που παρακολουθώ, είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον τρυγήσω συγγραφικώς.

      Πολλά φιλιά κι από μένα. :)

      Διαγραφή
  8. " Καλημέρα σας. Η Λυσίππη;
    Έχουμε εδώ μια εντολή προσωρινής κράτησης, από την Επιτροπή Προστασίας Διαδικτύου και Μέσων του Διαβόλου. Θα πρέπει να μας ακολουθήσετε. Θα ακολουθήσει ανάκριση, θα αναγγελθεί η ακριβής ποινή και φοβούμεθα ότι θα χρειαστείτε να πάρετε μερικά απαραίτητα μαζί σας για τις πρώτες μέρες της επικείμενης κράτησής σας. Παρακαλώ, παρακαλώ! Όχι, δε θα αρχίσουμε τις συζητήσεις. Εκτελεστικά όργανα είμεθα και εμείς. Εκτελεστικά - και όπως το πάρετε!"

    Αυτά ήταν τα λόγια του οργάνου της τάξεως και τα μετέφερα αυτολεξεί. Ως τίμιος αφηγητής, όμως, πρέπει να συμπληρώσω, ότι όταν το όργανον απήγγειλε το καταπελτικό αυτό κατηγορητήριο, έσκυψε και με χαμηλή φωνή ρώτησε: " άκουσα ότι η κοινότητα περιμένει το δεύτερο τεύχος. Μη με ξεχάσεις, να μου το στείλεις και μένα, κοπελιά!"

    Πάει. Σόδομα και Γόμορρα. Καλή χρονιά περνάς να ευχηθείς και σε βρίσκουνε να βράζεις στα καζάνια της κόλασης του Δάντη. Όχι του τραγουδιστή, του ορίτζιναλ. Που από κάποιον πίνακα ζωγραφικό τον ξέρω κι αυτόν, αλλά, σας παρακαλώ, ΜΗ μου πείτε την ιστορία του, τόση ζωή να ταράζει την ακινησία μου δε θα την άντεχα!

    Λυσιππάκι, γεια, καλή χρονιά, Διονύσης εδώ. Μου άρεσε! (είδηση, ε;) Να είσαι καλά, να ζεις το 2019 και άλλα 2019 μέσα τον έρωτα. Κι αν το δίδυμο του γαλλικού Μάη, το Έρωτας και Επανάσταση, αρχίζει να γίνεται προβληματικό ως προς το δεύτερο σκέλος του, βόηθα να μη χάσουμε και το πρώτο!! :-)

    Φιλιά (εε..όπως το πάρει κανείς τώρα..) :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μισό λεπτό, κύριε Όργανο, μην σπρώχνετε. Οφείλω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, δε νομίζετε; Πολύ ευχαρίστως να αναλάβω την ευθύνη των πράξεών μου, αλλά για το πρώτο παραστράτημά μου, αυτό του αψεντιού. Για αυτό δεν φέρω καμία ευθύνη. Εάν ανατρέξετε και στα στοιχεία τού παρελθόντος, θα εντοπίσετε πολλά άτομα που λειτούργησαν ως υποκινητές για το δεύτερο χτύπημα. Να αρχίσω να λέω ονόματα; Να, σίγουρα θα είδατε ύποπτες φάτσες που σεργιάνιζαν μέχρι πριν κι από λίγο εδώ πέρα. Αλλά δεν θα μας χωρέσει το κελί, κύριε αστυνόμε μου, είμαστε πολλοί, οπότε προτείνω να κάνετε τα στραβά μάτια - να εκμεταλλευθείτε και τον χώρο για πιο επικίνδυνα κακοποιά στοιχεία.

      Κι εγώ δεν θα ξεχάσω, θα ξηγηθώ ωραία. Θα σας στείλω κρυφά το δεύτερο τεύχος. Συμφωνείτε; *βλεφαροπετάρισμα

      Φιλιά πολλά κι ευχές (καλύτερες απ' τις δικές σου δεν θα είναι, αλλά είναι ολόκαρδες) για ένα χαρούμενο & γεμάτο όμορφες στιγμές, Διονύση μου. Να' σαι καλά!

      Διαγραφή
  9. Αυτό που στα όνειρα δεν προλαβαίνω με εκνευρίζει αφάνταστα. Έστισα ή δεν έστισα ρε κύριε Μορφέα το σκηνικό όπως ήθελα; Έβαλα ή δεν έβαλα όλο τον προσωπικό μου κόπο με υγρά χρώματα μόχθου και δημιουργίας; Γιατί δηλαδή να μην προλάβω, αφού δικός μου ο καμβάς δικά μου και τα χρώματα!!!

    Και έχεις και όλους τους από πάνω σχολιαστές να λένε πως έκανες καλή δουλειά... μας έκοψε στο καλύτερο... αυτό έκανες !!!

    Πάντως, αν προσπαθήσω να δώσω την δική μου ερμηνεία, περισσότερο μου κάνει σε αυτοκτονία (το μπουκαλάκι στο κομοδίνο πχ), μια πράξη που τολμούν οι άνθρωποι σε μια στιγμή φρικτής αδυναμίας να αντιμετωπίσουν έναν εφιάλτη και με μια κοινωνία να παρακολουθεί κρυφά εθελοτυφλόντας π.χ. πορνεία κλπ κλπ κλπ
    Να προσθέσω επίσης την γνωστή ιστορία για τον δονητή ως ιατρικό εργαλείο Ο πρώτος δονητής κατασκευάστηκε στην Αμερική το 1869 και είχε τη μορφή μιας ατμοκίνητης περιστρεφόμενης σφαίρας που στηριζόταν σε μια επίπεδη επιφάνεια. Τον χρησιμοποιούσαν οι γιατροί προκειμένου να καταπολεμήσουν τα συμπτώματα «υστερίας» στις γυναίκες.

    Τι να πω, όπως και να έχει... δεν έκανες καλή δουλειά και μην ακούς τους άλλους (ή μήπως έκανες και με έφερες σε υστερία χαχαχαχαχαα)

    Σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα! Να 'σαι καλά, Μάνια μου. Μου άρεσε κι η δική σου οπτική για τον πίνακα. Βρε, λες να αυτοκτόνησε, γιατί ο κύριος Μορφέας την έκοψε πάνω στο καλύτερο;;; 🙄😅

      Διαγραφή
    2. κάτι μου λέει Μάνια πως άντλησες αυτές τις πληροφορίες από τη σειρά "master of sex". Δεν το παραδεχόμαστε ευθαρσώς δημόσια βεβαίως ( αλλά μετά τη 2η σαιζόν κάνει λίγη νομίζω κοιλιά, ε; )

      Διαγραφή
  10. Μου άρεσε πολύ το δρώμενο με τους πίνακες και χαίρομαι που το... αναβιώνεις!
    Επίσης μου αρέσει που αφήνεσαι να γράψεις χωρίς εντυπωσιασμούς.
    Οκ, για μια ακόμα φορά, θα γίνω κοινότυπη: μπράβο σου!
    Καλή χρονιά, κορίτσι! 😙🎉

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ για όλα, Αλεξάνδρα μου. Καλή & ολόγλυκη χρονιά να έχουμε.💕

      Διαγραφή
  11. Κορίτσι μου, η γραφή σου τρέχει αβίαστη σαν γάργαρο νερό.
    Δροσερή κι απαλαγμένη από κοινοτυπίες σερβίρεις ερωτισμό και πόθο σε μεγάλες δόσεις.
    Δεν σου κρύβω πως με γοητεύει η γραφή σου αυτή, ο τρόπος που τη χειρίζεσαι, οι εικόνες που περνάς επηρεάζοντας πολύ τον αναγνώστη.
    Επίσης αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι και αυτή τη φορά κλείνεις το κείμενο πριν την πολυπόθητη κορύφωση, αφήνοντας τον έναν από τους δυο ήρωες να φλέγεται... τυχαίο;
    Δεν νομίζω !!!
    Είναι η χαρά του γράφοντα να ορίζει τα θέλω μέχρι την τελευταία τους στιγμή !!!
    Συγχαρητήρια ... εμένα με κέρδισες !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τα σχόλιά σου, έχω κερδίσει ίσαμε πέντε πόντους ύψους τουλάχιστον. χαχαχα

      Η αλήθεια είναι πως δεν το 'χα συνειδητοποιήσει πως κι οι δυο ιστορίες σταματούν εκεί. Ίσως οι ιστορίες του κάθε πίνακα μου έβγαλαν το "εκδικητικό" μου, καίτοι, αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση απ' το να τραβάς τα σχοινιά τής μαριονέτας σου σε κρίσιμες στιγμές και να κόβεις ανάσες; να ταλαιπωρείς που δεν δίνεις το παρακάτω; Το τι αφήνεις στο μυαλό να δουλέψει/ανιχνεύσει δίνει μεγαλύτερη δύναμη κι επηρεάζει περισσότερο απ' το να δίνεις κάτι έτοιμο. Αχρείαστα όλα τούτα, βέβαια, αφού παίζουμε στο ίδιο team - κι οι στίχοι σου το απέδειξαν περίτρανα.

      Ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα σχόλια, Σταυρούλα μου.

      Διαγραφή