Κυριακή 10 Μαρτίου 2019

Η καριόλα (μέρος 3ο)


η πάλη
η τάξη
η πάλη των τάξεων 



Μια εβδομάδα  πριν       
           Αν δεν έπεφτα στα φρένα θα το σκότωνα το δύσμοιρο το γατί και ήταν πολύ  σκελετωμένο για να τελειώσει χωρίς δεύτερη ευκαιρία  η ζωή του.  Και νταλίκα να πέσει πάνω μου και το smart  μου το καινούριο να στραπατσαριστεί, το γατί δε θα το πατήσω.
          Έπεσε αυτός. Με ένα 25ετίας χάρβαλο MAZDA RX7 ασημί που κουβαλούσε κάποτε μεγάλα μεγαλεία.
Βγήκαμε από τα αυτοκίνητά μας και οι δυο αφού κάναμε με αλάρμ στην άκρη.
Το γατάκι είχε χαθεί στις συστάδες.  Εκνευρισμένη εγώ γιατί στοιχειωδώς θα βοηθούσε με μια κατάθεση στη δήλωση και γιατί μόλις είχα πλύνει το σμαρτάκι  μου, τριών μηνών και άστρωτο ακόμη. Τα πίσω μου φανάρια σπασμένα, το πορτ μπαγκάζ  είχε φτάσει στα καθίσματα και ο προφυλακτήρας μου μισοσερνόταν στην άσφαλτο.

( Όμορφος είναι…  Ε;  ΑΥΤΟΣ  είναι ;;!!)
( καλή είναι )
«καλησπέρα»  είπε   πρώτος  ευγενικά αφού εγώ είχα μείνει άφωνη με τις μνήμες σε ξέφρενο τρέιλερ να μου δένουν τη γλώσσα κομποσκοίνι.
« Με είχες φτάσει σε απόσταση μέτρου» τραύλισα το εξυπνότερο που βρήκα να πω.
«Κανένα πρόβλημα, θα κάνω θετική δήλωση.»
 Σε διαπέρασα. Σε διακτίνισα.  Σε ζύγιασα. Με στοίχειωνες και το συνειδητοποιώ τώρα που σε έχω μπροστά μου. Σε κοιτάω  έντονα  για να με θυμηθείς. Ολοφάνερο πως ξέχασες.
Ολοφάνερο πως δεν ξέχασα εγώ.  Έσφιξα τα δόντια και τις παλάμες , όσο φορούσα, από ένστικτο, το πιο γλυκό, θηλυκό μου προσωπείο.  Νιώθω τη ματιά σου πάνω μου ερωτική. Ζήτησα το κινητό σου και για τις δηλώσεις  σε πήρα με απόκρυψη τρεις μέρες μετά.
Η τύχη σε ξανάφερε στο δρόμο μου. Αυτή την ευκαιρία της δικαίωσης δε θα τη χάσω. Θα παίξω την πιο νικηφόρα παρτίδα σκάκι μαζί σου. Εγώ. Απέναντι εσύ κι ένα ακόμη τσουβάλι δηλωμένοι στο μητρώο αρρένων.  Στην παρτίδα αυτή θα σας αποτελειώσω μια και καλή. Συμπεριλαμβάνεται και ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος, συμπεριλαμβάνεται και ο ποδοσφαιριστής και ο ξάδελφος και κανα δυο ακόμη γερόντια λιγούρια που στάζαν πόθο από τις μασέλες. Τώρα θα παίξουμε επί ίσοις όροις όμως. Θα χάσετε συντριπτικά και θα στοιβαχτείτε ήσυχα μετά στους σωρούς των συναισθηματικών μου απορριμάτων.

«Βιάζομαι πάρα πολύ, σημείωσε την πινακίδα μου και θα σε καλέσω εγώ» του είπα. «Για τα διαδικαστικά. Κερνάς τον καφέ για την ψυχική οδύνη», χαμογελάω και αφήνω την αύρα μου να πλανάται  στον αέρα όσο μπαίνω στο αυτοκίνητό μου και βάζω μπροστά.

Τρεις μέρες μετά
          Ήξερε ήδη πως το βράδυ θα τη σκεφτόταν.
 Ήξερα ότι το βράδυ θα με σκεφτόταν. Το ένστικτό μου φώναζε ότι είμαι σε  θέση ισχύος από την αρχή.
          Έπιναν καφέ στο Zonars.  Τον είχε πάρει τηλέφωνο από νωρίς για να βρεθούν να κανονίσουν τα τυπικά των δηλώσεων, κάτι που διευθετούνταν και τηλεφωνικά αλλά η Λία έδειξε να θέλει και συνέχεια. Προσωπική.
Σε σαράντα λεπτά χώρεσαν τις διατυπώσεις και την αναγνώριση του γηπέδου στο επερχόμενο παιχνίδι.
-δε μου αρέσει να καπνίζουν οι γυναίκες
-συντηρητικός
-αρκετά
-ταμπού;
-δε νομίζω
-κι όμως να ένα
-μη συμπεραίνεις για μένα σε παρακαλώ αν θες, λες και περνάς το χέρι μέσα από τα φρεσκοκουρεμένα μαλλιά σου.
-έχεις δίκιο, συμφώνησα  και σε κοίταξα πάλι διαπεραστικά. Ποτέ δεν κάπνιζες άλλωστε.
- πώς το ξέρεις;
Το ήξερα.
- Χαχα! Από τα λευκά σου δόντια, τι άλλο;
( Σε παρακμή σε βρίσκω σκέφτομαι όσο ζουμάρω  τη συνολική σου καρικατούρα.)
-Είσαι έξυπνη.
- Μάλλον λογική. Πάντα είχες άσπρο χαμόγελο και δεν κάπνιζες ποτέ σκέφτηκα.
         Κοίταξε την ώρα στο κινητό της, έβαλε το χέρι της στο μηρό του, τον έσφιξε δυνατά  και αποφασιστικά  του είπε «θα  σε ξαναδώ. Βράδυ αυτή τη φορά».
         Η βόμβα τον βρήκε απροετοίμαστο. Μέτραγε κάτι ανούσιες ξεπέτες με χαζοτσουλάκια αλλά  γυναίκα – κυνηγό με τέτοια αισθησιακή χειραγώγηση, ποτέ. Ένιωσε κύματα ερεθισμού  να τον προδίδουν λίγο πάνω από το χέρι της στο πόδι του ενώ ο εγκέφαλός του πάλευε να ανασυγκροτηθεί.
-Μπορεί να μην μπορώ. Παρέλειψες να με ρωτήσεις, της υπενθύμισε ευγενικά.
-Ναι , μπορεί και να μην μπορείς. Αλλά μου αρέσεις, θέλω μια νύχτα μαζί σου κι αυτό θα σε κάνει να μπορείς. Την Τετάρτη βραδάκι να είσαι ελεύθερος. Θα σε καλέσω εγώ.»
Αυτός άρχισε να σκιτσάρει νοερά γεωμετρικές γραμμές.
Αυτή χάζευε τα περιστέρια στην απέναντι σκεπή. Ένας φωταγωγός σε πρώην κεραμιδί, του νεοκλασικού διώροφου  γειτόνευε παράταιρα με τη μαρκίζα του θεάτρου και τα διπλανά καταστήματα.
Αυτός ήξερε. Την ήθελε. Ήθελε να καταλάβει γιατί την ήθελε. Τον μαγνήτιζε και ταυτόχρονα του έβγαζε οργή. Γιατί;
Αυτή σκέφτηκε την κίνηση της επιστροφής.  Βαριόταν την ίδια της την υπεροχή.
Αυτός σκεφτόταν τι ηλίθιο να μην της πει.
Αυτή σκεφτόταν  να το συντομεύει. Θα έκλεινε αυτό το κεφάλαιο την Τετάρτη οριστικά .

Έφυγα.
Ποια είναι η σωστή στιγμή να φεύγεις;




Η απάντηση δόθηκε τη νύχτα που αυτός δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Και δόθηκε, όταν εκνευρισμένος με τον εαυτό του που τη σκεφτόταν συνεχώς, άυπνος και κουρασμένος, αποφάσισε να αυνανιστεί  για να χαλαρώσει και να αποφορτιστεί. Η εικόνα της ερχόταν και την έδιωχνε αμέσως. Είχε βρεθεί και με καλύτερες.  Φαντασιώθηκε ένα νέτο πήδημα χωρίς πρόσωπα, χωρίς ονόματα,  μόνο μέλη, μόνο το πήγαινε έλα ενός κάποιου μέσα στον κόλπο μιας κάποιας. Αποκοιμήθηκε αμέσως με το χέρι του χυμένο στο σεντόνι και το κεφάλι στο πλάι. Δεν είχε το τηλέφωνό της. Το΄ξερε  αυτό το παλιό γυναικείο τερτίπι. Καλύτερα.



         Δευτέρα, την επομένη  το πρωί  στο γραφείο του έβαλε τον δεύτερο καφέ. Βαρύ ξύπνημα, καμία διάθεση για δουλειά.

Άνοιξε το ντοσιέ με τα τρέχοντα. Τον έκλεισε.
Άνοιξε τον υπολογιστή. Επαναφορά σελίδων που χάσκανε πεινασμένες από την Παρασκευή. Τη σκεφτόταν. Φευγαλέα του καρφωνόταν στο μυαλό μέρες τώρα χωρίς καμία έγκριση  κι αυτός την τσαλάκωνε σαν χαρτί και την πέταγε. Μακριά από μπελάδες, υπενθύμισε στον εαυτό του.  Ήταν αρκετά μεγάλος, αρκετά χορτασμένος και αρκετά γκριζαρισμένος για τέτοια. Όμως κοίταξε για κάμποσο το επιτοίχιο ρολόι αντίκα που εδώ και δυο χρόνια δε δούλευε πια.
Την Τρίτη και την Τετάρτη αυτός και το ρολόι αναμετρούσαν τις ήττες των ζωών τους  αναμένοντας άπρακτα το τηλεφώνημα της Λίας.

          Θα αποζημιώσει λέει την οδύνη μου, εύθυμα. «Με ένα τραπέζι τουλάχιστον», τον διορθώνω  εγώ. « Και μόνο με καλό κρασί» συμπληρώνω υπονοώντας όσα εσύ θες. Θα πληρώσεις αποφασίζει η σκέψη μου, με κάθε τρόπο που φαντάζομαι και θα βρω.
«
Ναι, ναι, ασφαλώς», ψελλίζεις. « Έχεις καμιά ιδέα πού;»
«Βιάζεσαι.
Σίγουρα κάπου  που μας αρμόζει . Λέω για το ρεστοράν του Ledra hotel κατά τις 7….  επίσημο ένδυμα», σου ανακοινώνω  προεξοφλώντας ότι θα βάλεις το χέρι στην τσέπη βαθιά. «Σε φιλώ….»  και τερματίζω την κλήση.
Σε φαντάζομαι μετέωρο με το ακουστικό στο χέρι. Χαμογελάω σαν γάτα που στρίμωξε το ποντίκι στη γωνία.
Έγραψες τότε τον πρόλογο. Την  Ύβρη. Θα γράψω το κυρίως θέμα, τον επίλογο και θα επέλθει η Λύτρωση. Από όλα αυτά θα σου μείνει πύρινη  η δική μου κατακλείδα. Η Θεία Δίκη στην ιστορία που θα συγγράψω και θα σκηνοθετήσω αυτή τη φορά ε γ ώ.


           «Έχω να κλείσω ένα παλιό λογαριασμό , να πάρω κάτι χρωστούμενα πίσω, ε, θα τα πούμε και λίγο, τόσα χρόνια πέρασαν, μη με περιμένεις νωρίς» προετοίμασε το σύντροφό της η Λία. Κατά κάποιο τρόπο αλήθεια του είπε. " Σ΄αγαπάω πάρα πολύ" συμπλήρωσε  και του φίλησε το κούτελο τρυφερά.

         Παρήγγειλε και ήρθαν έγκαιρα από το διαδίκτυο και σε διακριτικό κουτί τα σύνεργά  της.
         Την Τετάρτη το μεσημέρι και μόνη της στο σπίτι ξαναπρόβαρε το ρόλο της. Αυτοκυριαρχία, βαθιές αναπνοές και τον πλήρη έλεγχο. Η Λία είχε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και το πανίσχυρο ατού της ώριμης σεξουαλικά 35χρονης γυναίκας.
Ετοιμάζεται.
         Το σώμα της, βελούδινο από την  πριν, την περί και μετά μπάνιου περιποίηση είναι έτοιμο να υποδυθεί τον καυτό του ρόλο.

Θα καίει παιδαρά μου, σκέφτομαι όσο φοράω τη μαύρη, ολόσωμη, δικτυωτή φόρμα κατάσαρκα. Θα σου μαρκάρω την ψυχή όπως μαρκάρουν τα αυτιά στις αγελάδες.  Ένα δίκτυ το εσώρουχό μου. Οι θηλές μου ξεμυτίζουν αυθάδικα από τα ανοίγματα. Ίσα να τις έχεις, ίσα να μην τις έχεις. Στη θέση του σλιπ που δε φοράω, το ίδιο αυθάδικα προβάλλει ο κρατήρας μου με τις πλαγιές του ξέχειλες, να φυλακίζονται στο δίκτυ. Ίσα να με  έχεις, ίσα να μη με έχεις.
Οι μαύρες μπότες γλιστρούν στα πόδια μου ανυπόμονα και τα αγκαλιάζουν πάνω από τα γόνατα  προστατευτικά. Τα ψηλά μου τακούνια με οδηγούν λικνιστικά στο μπάνιο.  Το είδωλό μου καθρεφτίζει μια λυγερόκορμη γυναίκα που με το δικτυωτό κορμάκι, τις μπότες ως το μηρό και το τακούνι στιλέτο ασημί υπόσχεται την Κόλαση.

Βγάζω από την κρεμάστρα το μαύρο μου κοντό, δερμάτινο φόρεμα. Κρύβω όσα υπονοούνται με ένα μεσάτο, αέρινο ζακετάκι.  Το σύνολο μου αποκαλύπτει λίγους πόντους πόδια σε δίκτυ φαρδύ κι ένα στήθος που πληθωρίζει αισθησιασμό. Λίγο άρωμα light blue της θάλασσας , αυτής και που έχεις και που δεν έχεις. Της θάλασσας που μόνο να δανειστείς μπορείς.  Ένα μαύρο κασμίρ παλτό και μακρύ ως τον αστράγαλο.
Λία εκπέμπεις επικίνδυνη  θηλυκή κομψότητα, επιβεβαιώνω τον εαυτό μου.


Αυτό ήθελε. Να αποπνέει  άνεση , σεβασμό, αυτοπεποίθηση και να προκαλέσει σεισμό απ΄έξω. Να ισοπεδώσει με το μέσα. Γυναίκα που ξέρει τι θέλει και ξέρει πώς θα το πάρει.
         Πιάνω τα ξανθά μου μαλλιά στο πλάι και η άκρη της χαλαρής μου αλογοουράς τρυπώνει κι ανιχνεύει τη χαράδρα ανάμεσα στα στήθη μου αθώα. Προκλητικά γλυκιά. Φιδίσιο άγγιγμα. Σαγήνη. Φωτιά.
         Βρισκόμαστε στις 7 το βραδάκι έξω από το ρεστοράν του
Ledra Marriot. Διανύω τα λίγα μέτρα ανάμεσά μας αγέρωχα, με μεγάλο βήμα και δυναμισμό που κάνει όλα τα κεφάλια να γυρνούν. Τα χάνεις. Το βλέπω. Με φιλάς αμήχανα στο μάγουλο και εισπνέεις βαθιά το άρωμά μου. Μυρίζεις υπέροχα μου λες. Δεν μυρίζω μόνο υπέροχα… σου απαντάω βραχνά και περνάω μπροστά στην είσοδο για να μην προλάβεις να σχολιάσεις. Σήμερα βάζω εγώ τους κανόνες, σκέφτομαι ήσυχα.
         Παραγγέλνω ακριβό μενού και σε ρωτάω αν πίνεις ένα τσουχτερό σε τιμή κρασί Pinot Noir
 Βουργουνδίας με το αυτονόητο ύφος γυναίκας που το προτιμάει συχνά. Κομπιάζεις στιγμιαία μα απαντάς «ναι, φυσικά και ναι!».
Μόλις απομακρύνεται ο σερβιτόρος με κοιτάς βαθιά. «Θα σε έχω» μου λένε τα μάτια σου με θαυμασμό. Πήρες ήδη το ύφος του άντρα που θα πληρώσει για να έχει.
«κι αν σε έχω εγώ;» τουμπάρω παιχνιδιάρικα τη σκέψη σου με τα δικά μου μάτια. Αιφνιδιασμός.
-Τι δουλειά κάνεις λοιπόν; Άστο, θα μαντέψω, σπάω πρώτη τον πάγο. Δεν μου φαίνεσαι υπάλληλος. Είτε ανώτερο στέλεχος είσαι είτε επιχειρηματίας. Ποντάρω all in επιχειρηματίας!

-All in ? χάσκεις σα χάνος.
-A l l  i n.
        
Ένα θλιβερό μηχανουργείο είχες στο Βοτανικό που γνώρισε παλιές δόξες. Αν κρίνω από το αμάξι που είχες και πριν είκοσι  χρόνια και ήταν ένδειξη τότε μεγάλης ευμάρειας ( και γυναικοπαγίδας φυσικά) τώρα τα κουτσοβγάζεις πέρα, σε απολογίζω με οίκτο σχεδόν.
Είσαι ακόμη γοητευτικός. Όπως τότε. Ο χρόνος, σου γκρίζαρε  τους κροτάφους και σου έσκαψε στο πρόσωπο τις έννοιες ελαφρά αλλά αποπνέεις αφόρητο ερωτικό κύρος μπάσταρδε. Όπως τότε.
-κάτι μου θυμίζεις Λία, μου είσαι οικεία, λες  και  πιάνεις το χέρι μου απαλά.
Το δίωρο που έδωσα προθεσμία περνάει χαλαρά, με φλερτ, μυστήριο και αδιαόρατες υποσχέσεις που εντείνουν την προσμονή σου. Τα πόδια μας ακουμπάνε κάτω από τραπέζι και τα βρίσκουν στη δική τους γλώσσα.
Στις 9 παρά 5 κι αφού σε έχει χαλαρώσει το κρασί και η κουβέντα μας, σε ξαφνιάζω
.

 «Σε θέλω».
«τώρα;»
«τώρα»
«Θέλεις να πάμε στο σπίτι μου;» με ρωτάς βγάζοντας ένα παλιό δερμάτινο πορτοφόλι.
«θα προτιμούσα αυτή τη νύχτα μας στο ξενοδοχείο εδώ» δηλώνω χωρίς εξηγήσεις. «Μήπως υπάρχει οικονομική δυσκολία;» δείχνω να σκέφτομαι ξαφνικά.

«καθόλου βέβαια! Περιμένεις να περάσω στη ρεσεψιόν σε παρακαλώ;»
Σε παρακολουθώ να περπατάς σκεπτικά. Ξέρω τι υπολογίζεις, 168e το δείπνο και 220e το δωμάτιο, είχα μάθει ήδη την τιμή από την ιστοσελίδα- κι αναρωτιέσαι αν αξίζω τόσα για αρχή. Δε θα μάθεις ποτέ πόσα αξίζω σου απαντάω σε ένα νοερό, υποτιθέμενο διάλογό μας.
Μας συνοδεύει ένας γκρουμ  δείχνοντας την κατεύθυνση του δωματίου μας στον
πέμπτο. Τα ασημένια μου τακούνια  πνίγουν τις αντιστάσεις μου στο παχύ χειροποίητο χαλί του διαδρόμου.
Ξεκλειδώνεις και με αφήνεις να περάσω πρώτη μέσα με τον ιπποτισμό που σε χαρακτήριζε από τότε, τον ιπποτισμό που με ξεγέλασε.
Δεν επιθεωρώ το χώρο, δε με ενδιαφέρει καν. Η δερμάτινη
Chesterfield πολυθρόνα και το king size πολυτελές κρεβάτι είναι όσα χρειάζομαι μαζί με κάτι ψιλά ακόμη στη σουέτ μου τσάντα.
Ανάβω το  χαμηλό  φωτισμό και σε νιώθω στην πλάτη πίσω μου, όρθιο και αμήχανο να με παρατηρείς. Δεν κάνεις βήμα, δεν παίρνεις καμιά πρωτοβουλία γιατί έχω εξαρχής τον αέρα γυναίκας που έχει το λόγο και δίνει το βηματισμό. Ακολουθείς.
Ξεκουμπώνω και αφήνω να πέσει το παλτό στα πόδια μου σαν κουρτίνα παραδομένη στο δροσερό μελτέμι. Βγάζω αργά το ζακετάκι μου με τη χάρη κύκνου αποκαλύπτοντας τον πίσω μου κορμό, τυλιγμένο στο στενό μου φόρεμα. Σε ακούω να πλησιάζεις, σε προστάζω
«μη!». Κοντοστέκεσαι . Κρατάς την αναπνοή σου. Τα χέρια μου με χάρη ρίχνουν στους ώμους τα δερμάτινα, λεπτά τιραντάκια και μετά πίσω γλιστρούν αργά το μεταλλικό φερμουάρ από την πλάτη μου μέχρι τους γοφούς. Απομακρύνομαι άλλο ένα μέτρο από σένα και στέκομαι μπροστά στη μπαλκονόπορτα.

 Νιώθω δέος στη θέα του περήφανου,  φωτισμένου βράχου της Ακρόπολης.
 Νιώθεις δέος στο ερωτικό μου κάλεσμα.
Ακούω την ανάσα σου σφυριχτή όταν ρίχνω το οχυρό του φορέματός μου. Την ακούω βαριά και ακανόνιστη όταν αποκαλύπτεται το κορμί μου με την πλάτη μου ολόισια και τους σφιχτούς μου γοφούς μέσα σε ένα αφόρητα θελκτικό μαύρο δίχτυ.
Κάνω νεύμα με το χέρι και με πλησιάζεις. Σκύβεις και τρέχεις την καμπύλη του λαιμού μου με τα χείλη σου ανιχνευτικά.

        Η Λία κλείνει τα μάτια και σφίγγει χέρια και δόντια μαζί. Τον νιώθει ασταθή και άβουλο από πόθο αλλά και έτοιμο να την διακορεύσει από τη μια άκρη του κορμιού της ως την άλλη με ένα μόνο της νεύμα.

Τη γυρνάει μπροστά του και κλείνοντας στις τεράστιες παλάμες του το πρόσωπό της, σκύβει να τη φιλήσει. «Εγώ….» του ψιθυρίζει κι απομακρύνοντας το πρόσωπό της , του φυλακίζει τα χέρια στα σκληρά της στήθη. «Θα παίξουμε με το δικό μου τρόπο, ναι; Με αφήνεις καλέ μου;» τον ρωτάει και χωρίς να περιμένει την αυτονόητη απάντηση, ανοίγει την τσάντα της αφημένη στο κρεβάτι. Ένα μεταξωτό μαύρο μαντήλι, ένας διάφανος δονητής, ένα ζευγάρι χειροπέδες.
«Δεν τελειώνω αλλιώς» , του λέει λίγο απολογητικά, λίγο ντροπαλά. «Δέσε μου τα μάτια». Πειθήνια την υπακούει. Είναι ο κηφήνας της, είναι η βασίλισσά του σε ένα σμίξιμο ως θανάτου ερωτικό.
        Τον γδύνει βασανιστικά αργά με τα μάτια της πίσω από το μετάξι. Τον ανιχνεύει πόντο τον πόντο με τα χείλη, τα ακροδάχτυλά της και με τα μακριά της νύχια να τον ταξιδεύουν σε πρωτόγνωρους ποταμούς ηδονής. Κατεβάζοντας και το εσώρουχό του, κλείνει στις χούφτες της το πιο σκληρό όργανο που θα μπορούσε να φανταστεί. Χαλαρώνει το σφίξιμο και διατρέχει τις φλέβες που εκτινάσσουν το αίμα του σε μια πρωτόγνωρη γι΄αυτόν ως τώρα  στύση. Τον σφίγγει, τον αφήνει, τον παίζει, τον χαλαρώνει τόσο μέχρι να τον νιώσει έτοιμο για την ύστατή του κραυγή.
«Όχι ακόμη παιδαρά μου, έχουμε άλλα τριάντα λεπτά  μπροστά μας», το alter ego συνωμοτεί.
Τον βάζει απαλά να κάτσει στο κρεβάτι  και με τα μάτια πάντα σφαλιστά η γλώσσα της τον ηλεκτρίζει από το λακάκι του λαιμού του μέχρι τη σάτυρη αυθάδειά του.
Σε παίρνω στο στόμα μου, τον έπλυνες ευτυχώς. Όλος μου ο αισθησιασμός και όλη μου η εμπειρία συσσωρευμένα ανάμεσα στο στόμα μου και τον ολόρθο σου ανδρισμό. Σφαλίζω τα μάτια, κλειδώνω όλες μου τις αισθήσεις για να σου εμβολίσω με την αφή μου μόνο  ανυπόφορη ηδονή.  Για να γίνω η μαιτρέσα της ζωής σου. Η γκέισά σου  τώρα. Σου υπόσχομαι πως τη μνήμη μου θα την κουβαλά  και το τελευταίο σου κύτταρο. Για πάντα αυτή τη φορά.
Σηκώνει το φουλάρι από τα μάτια της και τον κοιτάει κατάματα. «θέλω να καθίσω στην πολυθρόνα με τα πόδια μου ανοιχτά, στο κρεβάτι εσύ και να τη βρούμε έτσι για αρχή. Εμπιστεύσου με…»
«Ό,τι θέλεις εσύ γυναικάρα μου» αφήνεσαι αμαχητί. Δε θέλω εσένα αλλά την εμπιστοσύνη σου. Όπως κάποτε σε εμπιστεύτηκα και εγώ.
Η Λία κουρνιάζει  στην πολυθρόνα, ανοίγει  διάπλατα τα πόδια της  και του εκθέτει απροκάλυπτα την πηγή της, περνά τα δάχτυλά της γύρω, μέσα της βασανιστικά, αλύτρωτα. Αυτός κάθεται στο κρεβάτι απέναντι με ένα μαξιλάρι στην πλάτη, την κοιτάζει λαίμαργα και με το χέρι του ανακουφίζει κι αυτός τον πόθο του αργά. Όταν η Λία πιάνει το διάφανο δονητή της, τον παίρνει στο στόμα της για να τον υγράνει και τον σπρώχνει στη φωλιά της με βογκητά, αυξάνονται και τα δικά του. Οι παλμοί του συγχρονίζονται με την παλάμη του που τώρα την ανεβοκατεβάζει γρήγορα και δυνατά
«περίμενε, περίμενέ με άγγελε μου….» τον σταματά. Βγάζει από μέσα το δονητή της και γεύεται τους χυμούς της με τη γλώσσα της και με το στόμα της σε μια φανταστική απομίμηση  του δικού του μέλους, όπως τον τρυγούσε η ίδια πριν σα να΄ ταν το νερό που ξεδιψούσε και διψάει ξανά και ξανά. Τον ακουμπά στο τραπεζάκι δίπλα της και παίρνει τις χειροπέδες. «Μόνο το ένα πόδι  σου θέλω δεμένο» του ψιθυρίζει πλησιάζοντας στα τέσσερα σαν αίλουρος  πριν την εφόρμηση. «Με τα χέρια σου  θέλω να την παίζεις, άγρια, δυνατά , να χύσεις για μένα, ναι;» και με το πιο λάγνο της ύφος του περνά τρυφερά τη χειροπέδα στον αστράγαλό του και την ασφαλίζει  στον πάσσαλο του κρεβατιού. Αυτός   ήταν αποχαυνωμένος και ανίκανος να  αρνηθεί  τη σεξουαλική παράσταση αυτού του γυναικείου ηφαιστείου που κόχλαζε σε κορυφαίο γι΄αυτόν αισθησιασμό. Μοναδικό…
Κλακ.
Σηκώνομαι και κοιτάω την ώρα στο κινητό μου, «σε ένα τέταρτο έχω φύγει, μισό να ντυθώ και θα τα πούμε». Βγάζω το κορμάκι και το πετάω στο καλάθι μαζί με το δονητή. Οι μπότες τουλάχιστον θα πιάσουν τόπο. Από τη μεγάλη μου τσάντα ξετρυπώνω ένα φούτερ, τα
allstar μου, ένα παντελόνι στρατιωτικό, ντύνομαι βιαστικά και δε σου ρίχνω ούτε βλέμμα όσο σε ακούω να τραβιέσαι, να διαμαρτύρεσαι και να μου λες «κόφτο, έλα τώρα κόψε τις πλάκες, τι κάνεις!!» Ανάβω όλα τα φώτα εκτυφλωτικά να σε στραβώνουν. Από την τουαλέτα που πλένω τα χέρια μου σου φωνάζω…. "κοίτα να δεις που αυτό είναι που λένε – έμεινε με το πουλί στο χέρι!! Χαχαχαχαχα!!!" και ξεσπάω σε γέλια δυνατά. Εσύ κλαψουρίζεις αν δε βρίζεις. Μπα, σε φιλτράρω και δεν ακούω λέξη σου. Έρχομαι πάνω σου και πιάνω το κινητό σου. «Λέγε κωδικό» χωρίς περιθώρια  εγώ, «τι λες μωρή καριόλα που θα σου πω τον κωδικό» εσύ. Οκ, σε κοιτάω γυάλινα και παγερά… «το θάνατό  σου τον θες αργό κι επώδυνο ή τσακ μπαμ; ούτε που θα νιώσεις κάτι»
-
mazda7
-έλα ρε μεγάλε; Ευφυέστατο όμως!
-σε παρακαλώ Λία, σε παρακαλώ λύσε μου το πόδι, ικετεύεις με το μόριό σου πλαδαρό σα ζελεδάκι στον ήλιο
-Λία; Ποια Λία; Μόνο μια καριόλα βλέπω εδώ. Κάθομαι απέναντί σου και σε κοιτάω με τα γέλια να με πνίγουν όσο σε ρωτάω ποιος είναι αυτός και ποιος εκείνος τρέχοντας τον κατάλογό
 σου. «Κολλητός ο Στάθης; οκ, ο Χρήστος;»
-ένας μαλάκας αποθηκάριος στο μηχανουργείο, τι θες ρε Λία, άρρωστη είσαι; Λύσε με πουτάνας  κόρη μη σε… καλά, καλά, συγνώμη, λεφτά θες; Τι θες;;Το κινητό μου τι το θες;;
-ο αποθηκάριος μου κάνει, αποφασίζω  και τον καλώ. «Ναι; Ο Χρήστος; Ο αποθηκάριος ; το αφεντικό σου …χμ… είναι αξιολύπητος στο
Ledra στη Συγγρού στο 508 και δεμένος, μπορείς να το χειριστείς … διακριτικά σε παρακαλώ;» Το κλείνω. Κοιτάω το ρολόι, έχω άλλα 5 λεπτά σου ανακοινώνω. Δε με θυμάσαι. Εγώ όμως σε θ υ μ ά μ α ι. Πριν 20 χρόνια ένα βραδάκι κοντά στην παραλία  που με τράκαρες. Που μου είπες να αφήσω το ποδήλατο και να με πας μια βόλτα με το αυτοκίνητό σου.

20 χρόνια πριν
Πάνω που δρόσιζε το βραδάκι η 16χρονη Λία τσούλαγε τεμπέλικα στην κατηφόρα χωρίς πετάλι. Δίπλα της σταμάτησε ένα ολοκαίνουργιο αστραφτερό mazdaRX7  με ένα κάπου στα 30 ημίθεο μέσα . Είχε διπλώσει το μανίκι του πουκαμίσου του και το μπράτσο του στιβαρό και μαυρισμένο από τον ήλιο το ακουμπούσε στο κατεβασμένο παράθυρο. Όταν της είπε, τι κουκλί είσαι εσύ; Κάνε λίγο στην άκρη να μιλήσουμε, η Λία κόντεψε να φύγει κουτρουβάλα από το τρακ. Μα τι θαύμα, τι δώρο ήταν αυτός; Και τι αμαξάρα , ποπό να βγαίνουμε μαζί, πολλή μόστρα, ποπό! Έκανε στην άκρη κι αυτός κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Μα τι άντρας σκέφτηκε η Λία και το μπουρδούκλωσε τελείως από κει και μετά.
-άσε κάπου το ποδήλατο να σε πάω μια βόλτα με το αμάξι μου, της είπε γλυκά
- θα γυρίσουμε σε μια ώρα; Μόνο βόλτα!
- και βέβαια, Πέτρο με λένε, εσένα;
Η Λία έκρυψε το ποδήλατο σε μια σκοτεινή αυλή με χέρια που έτρεμαν. Ήταν πολύ καλός για να΄ναι αληθινός. Κελεπούρι κορίτσια! Θα με κερνάει και πίτσες και γρανίτες! Σκέψεις ανάκατες στα πρώτα φτερουγίσματα της ανάγκης της να σμίξει.
-Λία παραλία;
- χαχαχα, παραλία!
Η παραλία όταν έγινε η πάνω λεωφόρος και αυτή πέρασε και τα 12 χιλιόμετρα του ξαδέρφου, πέρασε και τον έρημο λόφο μετατράπηκε σε λωρίδα ατέλειωτου τρόμου στα μάτια της που λαμπύριζαν τον κίνδυνο. Τον μύρισε στον αέρα αλλά όσο και να τον παρακαλούσε να γυρίσουν πίσω αυτός συνέχιζε με ταχύτητα να οδηγεί στην ερημιά. Τράβηξε χειρόφρενο κάπου 18 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι της σε ένα χωματόδρομο στο πουθενά χωρίς σπίτια με ένα ολόγιομο φεγγάρι μάρτυρα μοναδικό. Πριν σταματήσει κλείδωσε αυτόματα και λίγο μετά πλάκωνε με το στήθος του το κορμάκι της που κραύγαζε διαφυγή. Στο πουθενά. Ουδείς. Κανείς.
Στην πάλη που ακολούθησε η Λία κατάφερε να τον εκτινάξει με γιγάντια δύναμη στα χέρια και στα γόνατα . Χτυπώντας και ραγίζοντας το παρ μπρίζ   του αυτοκινήτου με το κεφάλι του  ο Πέτρος ούρλιαξε και η Λία βρήκε ευκαιρία να ξεκλειδώσει την πόρτα της και να χυθεί στα βάτα στην κατηφοριά. Μαζί της , από τον πανικό της κατρακυλούσαν και πέτρες κι έχανε την ισορροπία της αλλά δεν έπεσε! Δεν έπρεπε να την κυνηγήσει αυτός που ούρλιαζε!
…. Αλλά; Μήπως να ανέβαινε; Να τον δει; Μήπως πέθαινε; Μήπως ξέρω γω; Τρόμαξε η Λία και γύρισε πίσω. Αυτός έπιανε το κεφάλι του με τα δυο του χέρια , ένα μέτρο άντρας στα χώματα σκυφτός, φαινόταν τόσο ανίσχυρος, η Λία τόσο ισχυρή, μα πώς γινόταν να μιζέριασε, να συρρικνώθηκε έτσι αυτός, μια πήχυ άντρας, πλησίασε θαρρετά η Λία και με όλη της τη δύναμη τράβηξε με τα ξύλινά της τσόκαρα μια τέτοια κλωτσιά στην πόρτα του συνοδηγού που τη βούλιαξε σα να΄ταν γκαζοτενεκές , μα τι ωραίος κρότος ήταν αυτός, ούρλιαζε  η πήχυ που τώρα όρθωσε ανάστημα, είσαι τρελή;;; καριολάκιιιιι , καριόλα, καριολάκι θα σε σκοτώσω!!
Η Λία γύρισε την πλάτη και ξεκίνησε για την επιστροφή. Με ένα φεγγάρι ολόγιομο για βοηθό κι ένα ζευγάρι τσόκαρα να της ανοίγουνε φουσκάλες σε ένα δρόμο που δεν τερμάτιζε. Τουλάχιστον έβλεπε τα αγκάθια. Έφταιγε. Αυτή έφταιγε. Πήγε γυρεύοντας αλλά … Τον εμπιστεύτηκε.

Σήμερα
-με θυμήθηκες λοιπόν; δε μιλάς
-σε ρωτάω, με θυμήθηκες τώρα;  επιτακτικά αυτή τη φορά
-ναι, σε θυμήθηκα , απαντάς με το κεφάλι στο στήθος χωρίς να με κοιτάς
- σίγουρα με θυμάσαι, όχι για μένα, αλλά γιατί σου στραπατσάρισα την πόρτα της γκομενοπαγίδας σου. Άλλαξα από τα 16 μου ε; Δεν άλλαξα όμως τσαμπουκά. Σηκώνομαι.
Παράσταση τέλος ανακοινώνω και πάω προς την πόρτα. Δεν ακούω τι λες, δε με νοιάζει τι λες. Κατεβάζοντας το πόμολο, το ξανασκέφτομαι. Κοντοστέκομαι λίγο.
Γυρνάω και σου παίρνω το κινητό και τα κλειδιά σου. Στο νιπτήρα ανοίγω τη βρύση και αφήνω το τηλέφωνο από κάτω. Καληνυχτίζω με το μακρύ μου, κασμιρένιο παλτό και τα allstarάκια παράταιρα τελείως στη ρεσεψιόν και βγαίνω στον κρύο αέρα. Στον πρώτο υπόνομο μπροστά μου σκύβω και πετάω τα κλειδιά σου, βέβαιη πως πέρασαν τη σχάρα. Α, ναι. Και το κλειδάκι της χειροπέδας. Σωστά.

                   -------------------------------------------------------------------------------------------------------





Η 3η μου συμμετοχή στην Ερωτική Υμνωδία  υπό την επίβλεψη του Γιάννη και του Λυσιππακίου μας, μακρυσκελής, μπορεί και κουραστική αλλά αληθινή. Η Λία υπάρχει. Πάντα υπήρχε. Την ευχαριστώ και αυτήν και εσάς που μου δίνετε την ευκαιρία να την ενθυμίσω. Είναι αόρατα παντού, μυστικά που τη διαμορφώνουν σε Γυναίκα
.




50 σχόλια:

  1. Φίλες και φίλοι τούτου του σπιτικού, μου είπε πως τις βγήκαν οκτώ σελίδες. Τι διάτανο, μικροσκοπικές τις κάνουν τώρα πια τις σελίδες Α4; Γιατί εμένα ούτε που μου φανήκανε για οκτώ, και σίγουρα ήθελα και παραπάνω σαρώνοντας και την τελευταία γραμμή. Α ρε συγκάτοικε! Μας έχεις καταστρέψει! Είναι οι αλκοολικοί, οι τζογαδόροι, οι χασικλήδες, οι κοκάκηδες, οι ηρωινομανείς... τώρα θα είναι κι οι αννουλομανείς!

    Νομίζω πως κατάλαβες με τέτοια εισαγωγή αλλά, σε περίπτωση που δεν το έπιασες ακόμα, σπεύδω να σου πω: όχι μόνο μου άρεσες αλλά μ' έκανες να γουστάρω και πολύ.

    Μια αφήγηση που ισορροπεί καταπληκτικά μεταξύ άφταστης αφηγηματικά ερωτικής πνοής στο κείμενο και μια ματιά που ξέρει να ζουμάρει και να συνθλίβει (μ' αυτό το ασημένιο τακούνι της) όλες τις ψυχογραφικές γραμμές. Απίστευτο κι εκρηκτικό combo! Το λάτρεψα!

    *Μ' άρεσε που αφέθηκες να λύσεις τα ζωνάρια στα όρια και την έκφραση, κι είναι ένας ακόμη λόγος που, για μένα, ήταν καταπληκτικό αυτό που διάβασα.

    ΥΓ. Πάμε για 18 σελίδες τώρα, έτσι; Τι να φτουρήσουν οι οκτώ;!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω Λυσίππη μου πως όλα στην Ελλάδα συρρικνώνονται πλέον. Δες το μπουκάλι κόκα κόλα πχ, 250ml εδώ, 330ml στην Ευρώπη. Και οι Α4 το ίδιο!!
      Δεν ξέρω αν σου άρεσε/γούσταρες κλπ αλλά ξέρω ότι με χαλάσατε τελείως, δε θα έβαζα ποτέ αυτό τον τίτλο για να μην πω τα παρακάτω.
      Ένι γουέι. Η πραγματικότητα είναι τολμηρή όχι η γραφή.
      Σε ευχαριστώ συγκατοικάκι μου και σε φιλώ!
      Ένα χρόνο περίμενα την ταραμοσαλάτα!

      Διαγραφή
  2. Η Λία υπάρχει Αννέτα μου, τη διδάσκει και τη διαμορφώνει η ζωή, τη σώζει ο τσαμπουκάς της, πληρώνει το λάθος της να εμπιστεύεται τους λάθος ανθρώπους και μεγαλώνει μέσα από τις πληγές της, μέσα από το πείσμα της να μην κακοφορμισουν. Και ναι υπάρχει Θεία Δίκη.
    Αννετα μου, σε ευχαριστώ πολύ ναι;
    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
    Σε φιλώ.
    Καλή Σαρακοστή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από το πρωί ψάχνω να βρω γιατί με ευχαριστείς Σταυ, μήπως να με βοηθήσεις λίγο; Δεν αναφέρομαι σε τίποτα που δε συμβαίνει και δεν υφίσταται από καταβολής κόσμου.
      Εγώ σε ευχαριστώ για την μόνιμη παρουσία σου πλέον εδώ. Να είσαι καλά και να περνάς καλύτερα! Καλή Σαρακοστή ομορφιά μου :)

      Διαγραφή
    2. Δεν σε ευχαριστώ εγώ, ψυχή μου.. η Λία σε ευχαριστει!
      Σε φιλώ πολύ, καλό σου απόγευμα🌷

      Διαγραφή
  3. Χορταστικό ναι αλλά καθόλου κουραστικό. Περιγραφικό, με μια γλώσσα καθημερινή που διαβάζεται απνευστί. Δεν ξέρω αν υπάρχουν Λίες εκεί έξω, αλλά θέλω να σε πιστέψω ότι υπάρχουν. 16άρικα όμως που εμπιστεύονται ό,τι γυαλίζει , που εμπιστεύονται εμφάνιση και χλιδή υπάρχουν πάμπολα. Και πληρώνουν άσχημα τα λάθη τους και δυστυχώς δεν είναι Λίες.
    Η φαντασία μου επιτρέπεται να οργιάσει, ναι; Σκέφτομαι λοιπόν τι μπορεί να πάθουν μετά από την τιμωρία του ''μεγάλου εραστή'',όσες γυναίκες πέσουν στα χέρια του. Για να εκδικηθεί αυτήν τη μία τη Λία που τον ισοπέδωσε. Ίσως γλυτώσουν την εκδίκηση επειδή το μαλλί γκριζάρισε και η γκομενοπαγίδα γέρασε...ίσως.
    Σε απόλαυσα ξανά διαβάζοντάς σε
    Καλή Σαρακοστή Αννέτα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, λοιπόν Άννα με έβαλες σε μεγάλο προβληματισμό. Δεν σκέφτηκα ποτέ τη συμπεριφορά των αντρών μετά από την εισβολή μιας Λίας στη ζωή τους! Αυτό που πιστεύω είναι πως συνήθως όλα είναι είτε ανταποδωτικά στο χρόνο είτε σε αναμονή.
      Καλή Σαρακοστή σε όλους μας! :)

      Διαγραφή
  4. Υπήρξε, λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο, λεία η Λία.
    Ίσως να μπορούσε να αποφευχθεί αυτό, αν η μητέρα της την είχε υποψιάσει, για αγνώστους που κυκλοφορούν με Μάζντα ή προσφέρουν καραμέλες, αλλά προφανώς έπαιζε κουμ-καν και δεν πρόκανε.
    Ίσως πάλι, όχι.
    Γιατί δεν τις ακούνε όλοι τις μαμάδες τους.
    Το ευχάριστο είναι, ότι μπόρεσε και εμπιστεύτηκε κάποια στιγμή και έκανε και σχέση.
    Το ακόμα πιο ευχάριστο είναι ότι πήρε την εκδίκησή της.
    Αν και ήθελα λίγο πιο σκληρή εκδίκηση, αλλά άμα εκείνη την ικανοποίησε, εμένα δεν μου πέφτει λόγος.
    Το κείμενο το διάβασα απνευστί και με ένα υποχθόνιο χαμόγελο, με τη σκέψη "Τώρα θα δεις τι έχεις να πάθεις κουφαλίτσα", να κυριαρχεί!
    Για τα τεχνικά του κειμένου δεν δύναμαι να μιλήσω, δεν είμαι γνώστρια άλλωστε.
    Ως απλή και αδαής αναγνώστρια το διάβασα και έχω να πω το εξής: Εύγε Αννετά...κι, με συνεπήρε η ιστορία της Λίας!

    Καλημέρα και καλά Κούλουμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εσύ σαν κι εμένα αρτίστα ψάχνεις να βρεις την αιτία και τους φταίχτες. Έχουμε πολλά κοινά εμείς οι δυο τελικά ( με το ντιλίβερι πώς τα πας; Αριστότατα εγώ. Να, σήμερα πεταχτήκαμε σε ένα ψαράδικο που ψήνει κιόλας και φέραμε τα απαραίτητα πχ)
    Η Λία που γνωρίζω, και εμπιστεύτηκε και σχέσεις έκανε και τον έρωτα βίωσε πληθωρικά. Απλά έμαθε να ξεχωρίζει τους άντρες σε μεν και δε. Η ζωή της τσούλησε με τους δε, τους περήφανους με αξίες και αρχές. Καλό της έκαναν αυτές οι εμπειρίες τελικά γιατί ανέπτυξε μηχανισμούς άμυνας και σκλήρυνε σε ένα κόσμο φύσει θέσει σκληρό.
    Κι εγώ θα ήθελα μια στα αχαμνά εκδίκηση και μια ψυχολογικού θρίλερ κατάληξη αλλά θα ξέφευγα από το δρώμενο. Χμ... Λες;
    Καλά Κούλουμα, σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, γενικά ψάχνω να βρω την αιτία και τον φταίχτη.
      Εμείς ντιλίβερι μια φορά το χρόνο, στον τελικό της Γιουροβίζιον.
      Μαγειρεύω κι όταν δεν έχω έμπνευση για ποστ καίω το φαγητό και μετά κάνω ωραίες αναρτήσεις. Εμπνευσμένες!
      Ένιγουεη, αφού δεν έγινε σήριαλ κίλερ με αυτά και με εκείνα η Λια, παλι καλά να λέμε!
      Χαίρομαι που τα κατάφερε και βρήκε τις ισορροπίες της!
      Κίσιζ Αννετά...κι!

      Διαγραφή
  6. Κανονικά ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν και "Ο καριόλης". Για να κυριολεκτούμε δηλαδή.
    Αννετάκι είσαι μανούλα στις περιγραφές χαρακτήρων και όχι μόνο. Απόλαυσα αυτή την ημιδιαμονή στο 508 του Ledra και σε συγχαίρω με όλη μου την καρδιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου! Με τιμά να λες πως περιγράφω καλά τους χαρακτήρες. Το επάγγελμά μου βοηθάει να τους παρατηρώ και να τους διεισδύω. Τα παιδάκια με δυσκολία μάθησης και προσαρμογής δεν μας δίνουν δεδομένα και έτσι τα πλησιάζουμε ολικά και "τρυπώντας τοίχους". Το να μεταφέρεις χαρακτήρες όμως; Αυτό με κάνει να χαίρομαι αν το πετυχαίνω.
      Να΄σαι καλά κοριτσάρα !

      Διαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πριν έκανα μερικά τυπογραφικά, το ξαναγράφω.
    Ο πρώτος άνδρας που θα σε σχολιάσει ! Τιμή μου !
    Πάω πρώτα στα γρήγορα :
    1) Ελληνικά (ναι τα προσέχω, το τι διαβάζω δεν περιγράφεται) : ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ !
    2) Πλοκή : ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ !! Πολύ ερωτικό, πολύ τολμηρό, το τολμηρότερο που έχει γραφτεί μέχρι τώρα στην ερωτική υμνωδία, ΕΝΝΟΩ ΣΑΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΣΚΗΝΩΝ, για την καρέκλα που γράφει "πρωτοτυπία θέματος" ίσως έχεις κάποιες ανταγωνίστριες.
    Γνωστό το στόρυ σε αυτό το θέμα, αλήτες και καθάρματα υπάρχουν δυστυχώς. Μακάκες που ποντάρουν στο γοητηλίκι τους, στο τουτού τους και στο πορτοφόλι τους επίσης.
    Το θέμα λοιπόν, ΑΛΗΘΙΝΟ, ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ (δυστυχώς), καυτό, επίκαιρο, γνωστό αλλά το έκανες ξεχωριστό γιατί το έδωσες με πολύ ερωτισμό, με καλοδουλεμένο λυρισμό, με ένα εκδικητικό πάθος να ξεχειλίζει. Ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω αλλά περιμένεις το ΠΩΣ θα γίνει, περιμένεις μήπως έπεσες έξω και η εκδίκηση τελικά είναι πιό ήπια ή πιο σκληρή του αναμενομένου.
    ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΗΤΑΝ !! Ίσως μάλιστα και λίγο πιό ήπια από ότι έπρεπε. Όχι ακρότητες αλλά να τον ρεζιλέψει περισσότερο τον αλήτη !
    3) Υπάρχουν Λίες ; Πολλές ! Σε όλο τον πλανητη. Και 16ρες, οι πεταλούδες που καίγονται όπως γυρίζουν μαγεμένες γύρω από τη φωτιά, και 35ρες που ξέρουν να πάρουν την εκδίκηση τους.
    4) Το Ρίσκαρε (αν η ιστορία ήταν πραγματική ; (υποθετικά μιλάω) : ΠΟΛΥ !!
    Πολλά μπορούσαν να στραβώσουν. Να την έχει θυμηθεί, κάτι να μη του πήγαινε καλά και να έρχονταν οι θύμησες νωρίτερα. Να ξαναγινόταν θύτης δηλαδή. Ή να θέλει να πάρει την πρωτοβουλία εκείνος μόλις μπήκαν στο δωμάτιο. Να μη της αφήσει περιθώρια. Το ρίσκαρε !
    5) Το ρίσκαρε ; Χμμμμ δε ξέρω... Όπως το διάβασα, η Λία ΤΟΝ ΗΘΕΛΕ, το ειλικρινές γράψιμο σου δεν το έκρυψε. Ίσως στην άκρη του μυαλού της έπαιζε και το "θα τον εκδικηθώ τον φούστη, αλλά αν δεν μου κάτσει η φάση... ΟΚ, θα γίνει το πήδημα του αιώνα τότε και θα τον εκδικηθώ αλλιώς άλλη φορά".
    Έπαιζε κι αυτό σαν plan B! στο μυαλουδάκι της ; Ίσως, άσχετα αν και η ίδια δεν το είχε συνειδητοποιήσει...
    Εμένα πάντως μου έδωσε την εντύπωση ότι πήγε αποφασισμένη και έτοιμη... για ΚΑΘΕ εξέλιξη...

    Λέω εγώ τώρα... Στο μυαλό ενός πιθανώς φανταστικού (;) χαρακτήρα ενός διηγήματος πάω να μπω.
    Γιατί ασχολούμαι και αναλύω ; Γιατί καλή μου φίλη ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ !! ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ !!

    Σαν ΥΓ : Γιατί έχω την υποψία (ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ !!) ότι θα διαβάσουμε κι άλλες περιπέτειες της Λίας ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου Gip, ξέρω την ιστορία, τίποτα δε ρίσκαρε. Αφού δεν τη θυμήθηκε 2 φορές δε θα τη θυμόταν και τρίτη με το μυαλό του... γνωστό πού.
      Ούτε τον ήθελε άσχετα αν τη γοήτευσε παιδί.
      Ούτε θα έπαιρνε το πάνω χέρι αυτός αφού η Λία μεταμορφώθηκε σε femme fatale αποφασισμένη να κερδίσει όχι το γύρο, το ματς. Ίσως να μην την απέδωσα καλά, μπορούσα και καλύτερα να αναδείξω τη σκοτεινή πλευρά, αλλά σκέφτηκα και το παραπάνω μήκος. Μια Femme Fatale δε χάνει.
      Σκληρότερη εκδίκηση; Μα υπάρχει ωραιότερη εκδίκηση να χτυπάς άντρα εκεί που πονάει; - στην περίπτωση εδώ -στο αυτοκίνητό του ( πόρτα και κλειδιά) - οικονομικά - και στην καριέρα του ( μα να τον μαζεύει ο αποθηκάριος που θα τον έκανε βούκινο σε όλο το προσωπικό;)

      Να συνεχίσει η Λία; Κάτι παρατήρησες εσύ γιατί ούτε " συνεχίζεται" γράφει αλλά ούτε και "τέλος". Ότι πει το μαγαζί! :)

      Διαγραφή
    2. Φυσικά και δεν γράφει "δεν συνεχίζεται", γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. *χαμογελάει σαρδόνια

      Διαγραφή
  9. Το οτι η ιστορια της Λίας ειναι αληθινή δεν σοκαρει γιατι υπαρχουν σιγουρα πολλες Λιες γυρω μας ολο αυτο το...ειμαι αντρας και το κεφι μου θα κανω..και χαρηκα τοσο πολύ για την εκδικηση της και λίγα του εκανε...
    Ζητω για τις Λιες του κοσμου που κανουν την επανασταση τους.. ετσι ειδα την κινηση της...απνευστί διαβαστηκε φιλη μου.
    Να περνας καλα με οτι κανεις..την καλή Σαρακοστη.. την αγαπη μου !!!
    Αυτη την φορα υπόσχομαι πως δεν θα κανω λάθος στο ονομα Αννετα-κι μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου αυτά είναι λαθάκια που μας κάνουν να χαμογελάμε! Δεν είμαι καιρό εδώ και μια φίλη εδώ, αν μου επιτρέπει να δανειστώ τη σκέψη της, στην αρχή νόμιζε πως ήταν η Λυσίππη και δυο υπογραφές ( δυο χαρακτήρες) :)
      Πολύ σωστή, έκανε την επανάστασή της. Τόσο απλά! .....
      Καλη Σαρακοστή να έχουμε!

      Διαγραφή
  10. Έχω πολύ καιρό να διαβάσω τέτοια νουάρ θρίλερ ιστορία ! πολύ καιρό ! είτε λογοτεχνικά είτε κινηματογραφικά. Αν και εκεί ίσως αποσπασματικά μπορεί να δούμε κάποια ανάλογη τέτοια σεκάνς.

    Έχω εδώ και ώρα μείνει ταραγμένος, για μια σειρά λόγους Αννέτα μου.
    Και δεν ξέρω αν αυτό που θα καταθέσω ως σχόλιο ανταποκρίνεται σε καθαρή σκέψη. Προσπαθώ λοιπόν να μαζευτώ:
    Η Femme Fatale εκδοχή της Λίας είναι ορισμός του συγγραφικού σου θριάμβου ! Αν κάποιος καθηγητής σεναρίου ή σκηνοθέτης θελήσει να δώσει έναν ορισμό στο κοινό του "τι είναι femme fatale" θα απαντούσε δίνοντας άμεση παραπομπή στο παρόν διήγημά σου.
    Τέτοια γραφή από γυναίκα ; ανατρίχιασα ! ναι !
    Ζωγράφισες στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής που σχεδιάζει την εκδίκησή της χρόνια ολάκερα μετά. Σαρώνεις αναστολές, ενοχές, δισταγμούς, φόβους, τα κάνεις όλα ίσωμα και εφορμάς.

    Πάμε παρακάτω: Η Σκηνή της ενδυματολογικής περιγραφής της Λίας πριν το ραντεβού με έχει αφήσει άναυδο και φουντωμένο ! και επειδή δεν γουστάρω "καθωσπρεπισμούς" και τέτοια υποκριτικά, είναι μια περιγραφή που βάζει σε κίνηση τη λίμπιντο για να την στείλει στην κόλαση στην περιγραφή των γενομένων στο ξενοδοχείο.
    Η Περιγραφή της ερωτικής σκηνής με κάνει να σε παραδεχτώ τόσο για την λεκτική σου τόλμη (δεν μάσησες) όσο και για την αισθητική εικόνα της σκηνής.

    Ηθικά είναι καλυμμένη η Λία στην εκδίκησή της ; Πιστεύω ακράδαντα πως ναι ! Απλά θέλω να πω κάτι. Να εκφράσω κάτι σαν "παράπονο", που μάλλον σαν ένσταση θα ακουστεί.
    Κυρίες μου, δεν είναι σαν τον Πέτρο του διηγήματος οι άντρες όλοι ! και δεν θέλω να το χρεώνονται όλοι αυτό. Μάλιστα θα πάω ένα βήμα πιο κάτω για να πω ότι οι άντρες των χαμηλών τόνων δεν βρίσκουν την δέουσα ανταπόκριση καθώς δυστυχώς η έννοια του άντρα "κυνηγού" που ελκύει κάποιες Λίες αυτές τις "αξίες" του άντρα κρύβουν κατά κόρον. Ξέφυγα όμως τώρα και θέλω να επανέλθω.

    Κλείνοντας Αννέτα μου θέλω ειλικρινά να σε συγχαρώ για αυτό που διάβασα. Το θεωρώ ένα από τα πιο δυνατά dark ερωτικά διηγήματα που τολμούν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.
    Ξέρεις, ένα είδος που λατρεύω.
    Βούλιαξα εικαστικά και εικονικά σε κάθε του σκηνή. Και επίσης ξέρεις ; μου άρεσε πάρα πολύ η έμπνευσή σου να χρησιμοποιήσεις αφήγηση πρώτου προσώπου.

    Εκείνο που βλέπω είναι ότι η "Ερωτική Υμνωδία" ανεβάζει στροφές, "καίει" τα αναγνωστήρια και άντε τώρα εγώ ο έρμος να δω η ....επερχόμενη δεύτερη συμμετοχή μου πως θα σταθεί.

    Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς Αννέτα για όσα μας χάρισες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γιάννη μου :)
    Ξέρω στο περίπου τι σου αρέσει και ανέμενα από σένα ανάλογα σχόλια αλλά δε σημαίνει αυτό πως δεν σε ευχαριστώ από την καρδιά μου!
    Περίμενα να ειπωθεί και το πως δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι. Φυσικά και Δεν είναι ( όλοι). Στο σεξ το ενορμητικόν η Λία στα 8 της ήδη γράφει πως χώρισε τους άντρες σε δυο κατηγορίες, στο 2ο μέρος υπήρχαν πάλι δυο κατηγορίες και κάπου εκεί σχημάτισε το είδος του άντρα που θα την έλκυε. Τυχερή που τα ξεκαθάρισε γρήγορα και εφ΄όσον για λογαριασμό της γράφω που την ξέρω, τη θαυμάζω για την ακεραιότητά της και την ευθύτητά της στους άντρες. Τα ξεκαθάρισε πολύ γρήγορα όλα ( πόσο μας ωριμάζει εν μια ριπεί η ζωή στην παιδική μας ηλικία, ε;) και επέλεξε την άλλη κατηγορία στην οποία ερωτεύτηκε και πολύ και με πάθος. Όχι μόνο δεν έχω πρόθεση να μειώσω τον Άντρα αλλά αντιθέτως τον θαυμάζω απεριόριστα για τον όγκο των ευθυνών του. Έτυχε να καταπιαστώ με τη νοσηρή μορφή του σεξ γιατί.... γιατί και κάτω το λαιμό να μου πατάτε ( τρόπος του λέγειν ε; :) ) θα ισχυρίζομαι πως στα 100 είδη σεξ ένα είναι το όμορφο. Γράψτε εσείς για το ένα αυτό κι ας γράψω εγώ για τα 99. Η Λία τα κατάφερε, με τις συγχυσμένες τι γίνεται, δεν ξέρω!

    Και ξέρεις τι σκέφτομαι τώρα εγώ; να κάναμε ακόμη πιο σκοτεινή την εκδίκηση μαζί, ε; τρωγόμουνα να του δώσω άλλο τέλος και να μην το βάλω στην Υμνωδία.
    Και η δική σου συμμετοχή σούπερ θα πάει. Τα δίνεις όλα και δυνατά!
    (θου θου Κύριε, πάει, με χαλάσανε, πού έμπλεξα με δαύτους τους δυο; )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. femme fatale ε; πανάθεμα τη Γαλλική μου ακαδημία, τζάμπα τα λεφτά, πώς δεν σκέφτηκα πως είναι η Λία ή έκδοση αυτή; κι έχεις δίκιο γιατί ολοκάθαρα είναι!

      Διαγραφή
    2. Μα, στην συγκεκριμένη της "ερμηνεία" Αννέτα μου, η Λία, είναι ο ορισμός της Femme Fatale. Και θα έλεγα μάλιστα σε πολύ light εκδοχή. Γιατί, τι έκανε στο τέλος ; μια εκδίκηση που είχε περιτύλιγμα εξευτελισμού απέναντι σε έναν κεκαλυμμένο βιαστή. Με λίγα λόγια λίγα του έκανε.
      Μια πιο ...original έκδοση femme fatale, ξέρουμε καλά ότι σημαίνει "θάνατος", σημαίνει σκοτάδι, σημαίνει "γυναίκα δηλητήριο". Έτσι την συνοδεύει η φιλμογραφία και η βιβλιογραφία της λογοτεχνίας.
      Ο Απόηχος της 3ης αυτής συνέχειας της Λίας, να ξέρεις ότι όχι απλά δεν θα σιγήσει, αλλά θα εξακολουθεί να προκαλεί υποχθόνιες δονήσεις στο σώμα και στην ψυχή μας καλή μου φίλη.
      Προχωράμε.

      Διαγραφή
  12. Πω!!! Ακόμα είμαι ...μουδιασμένη!
    Μαγεύτηκα! Δεν το κρύβω! Εξαιρετική γραφή σου και οι περιγραφές σου!
    Μπράβο Αννετάκι μας!!!

    Αν και ένα κομμάτι μου είπε "αχ, καλά του έκανε του καριόλη", ένα άλλο, αυτό που κυριαρχεί μέσα μου είναι πέρα και πάνω από κάθε εκδίκηση. Κατανοώ την ηρωίδα σου κι αποδέχομαι το τι ένιωθε και έπραξε -καθόλου δεν την (κατα)κρίνω- δεν αποδέχομαι όμως την τιμωρία της, καθώς είμαι ενάντια σε κάθε αυτοδικία! Δεν μπορώ να κατανοήσω πχ τη ρήση "η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο", καθώς δεν είναι της φιλοσοφίας μου. Θέλω να πιστεύω ότι με καταλαβαίνεις... [Άσε που στην τελική νομίζω ότι ο Πέτρος ακόμα και μετά από όλο αυτό, δεν θα αλλάξει!] Είναι απλά μια άλλη οπτική.

    Σε διάβασα και σε απόλαυσα... πόσο υπέροχη είσαι στην πλοκή, στην παρουσίαση, στον λόγο σου!!!
    Σε φιλώ γλυκά!

    υγ: Δεν έγραψες συνεχίζεται... Τελείωσαν οι εξιστορήσεις της Λίας; Την έχω λατρέψει την ηρωίδα σου (άσχετα που δεν συμφώνησα ιδεολογικά με την εκδίκηση που πήρε...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα λοιπόν... ¨έπρεπε να εκδικηθεί; αν όχι, τότε όχι και αν ναι, πώς θα ήταν η αυτοδικία δοθείσης ευκαιρίας;"
      Εδώ οι απαντήσεις είναι τόσες όσοι και οι αναγνώστες και οι απόψεις τους επ΄αυτού. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η άποψή σου Αριστάκι, την ενστερνίζομαι αλλά "ποιητική αδεία" έπρεπε να δικαιολογηθεί η ερωτική σκηνή. Είναι μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα κουβέντα αυτή γιατί και απωθημένα και βιώματα εμπλέκονται και η συγχώρεση αν επέλθει, επέρχεται σαν άποψη, εφ΄όλης της ύλης.

      Να συνεχίσει η ιστορία της ή να δομηθεί και να εκδοθεί; με την έντυπη έννοια και όχι την πονηρή παρακαλώ * :)
      Δεν ξέρω ούτε εγώ τη δυναμική αυτής της ως τώρα μίνι σειράς. Τριλογία ή δεκάλογος;Συμμετοχή στην Ερωτική Υμνωδία ή σενάριο;
      Πόσα τες πα μας δίνουν το bbc, netflix , εγχώριοι παραγωγοί και οίκοι ( γέλια κι αυτοσαρκασμός εδώ ) παρακαλώ ας αναλάβει my agent Lyssipe !
      Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, με θερμαίνουν κατάβαθα.
      Φιλιά κι αγάπη!

      Διαγραφή
    2. Δαγκωτή η ψήφος μου Αννέτα να συνεχιστεί !!!! έχει να δώσει πάρα πολλά ακόμα και να πει και να νιώσει η Λία μέσα από την πένα σου. Και φυσικά να γίνει σοβαρή σκέψη για την περαιτέρω τύχη της.
      Είπα τη γνώμη μου φωναχτά.

      Διαγραφή
  13. Όσο μεγάλα κείμενα και να γράψεις, δεν θα κουραστούμε να σε διαβάζουμε.
    Η ιστορία εξαιρετική, μελετημένη. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι εντυπωσιάζεις χωρίς να χρησιμοποιείς κοινούς... εντυπωσιασμούς και κλισέ.
    Έφτιαξες μια ηρωίδα που αληθινή και θέλω τώρα να μάθω κι άλλα γι αυτή...! 😍

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. "Εντυπωσιάζω χωρίς εντυπωσιασμούς"... κι άντε τώρα να καταλάβω κι εγώ αν το κάνω αυτό πώς το κάνω.. Δεν έχω ιδέα Αλεξάνδρα μου, ειλικρινά! Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως είμαστε ανοιχτά μυαλά και αλληλοστηριζόμαστε. Τεράστιο δώρο αυτό εν μέσω συναισθηματικής ανυδρίας.
    Σε ευχαριστώ καρδιά μου, φιλιά πολλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Συμφωνώ με τον φίλο μου τον Γιάννη που περιμένει κι άλλες συνέχειες (όπως και άλλοι που σε διάβασαν) και επαυξάνω (ως προς το πλήθος των αναμενομένων συνεχειών). Γράψε τις περιπέτειες της εδώ, απόλαυσε την αποδοχή της, άφησε το μυαλό σου να ξαναδεί όλο το έργο συνολικά, σαν μία πρώτη επιμέλεια κειμένου, δες αν θέλεις και πιθανά σχόλια που θα σε οδηγήσουν σε κάποιες προσθήκες ή αλλαγές, και μετά κάνε την βιβλίο (με ένα πιασάρικο τίτλο) να την απολαύσει το ευρύτερο κοινό. Μια ιδέα λέω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. (Τι αργώ κι εγώ να σχολιάσω..Να,τώρα..)

    Λοιπόν, φιλόλογος δεν είμαι; Θα πω ότι το κείμενο έχει αρετές. Και, επίσης: Κάτι που δε φτάνω, περιορίζομαι να το χειροκροτώ. Εννοώ, το μεγάλο κείμενο, με τη δράση του, την πλοκή του, τους χαρακτήρες του, το χτίσιμό του εν γένει. Κι ευχαριστήθηκα κι εγώ, όπως λίγο πολύ όλοι, απ' όσο διάβασα στα σχόλια, τόσο τα παραπάνω στοιχεία όσο και την "προκλητική" προσέγγιση του θέματος (εντάξει, και τις ζαρτιέρες, αλλά): προκλητική εννοώ την αντίδραση της ηρωίδας. Και άντε τώρα να βρίσκεις τα όρια μεταξύ αυτοδικίας και κράτος δικαίου, μεταξύ ανταπόδοσης, εκδίκησης, υπέρβασής τους κλπ. Γιατί οι δικαιοσύνες στα κιτάπια τους μπορεί να είναι, όσο είναι, ξεκάθαρες, αλλά τι γίνεται με τούτα τα θολά όρια στις σχέσεις των ανθρώπων, ποιος ο δυνατός, ποιος ο αδύναμος, ποια τα όρια του καθενός, ποιος πρέπει να πληρώνει τι και πόσο και πώς..

    Η ιστορία σου, Αννέτα, με έβαλε σ' αυτό το θολό τοπίο, αν και μου δίνει τη δυνατότητα, πίσω από τη θολούρα, να διακρίνω το μόνο καθαρό: Την αντρίλα που τον κόσμο κυριεύει, τη βία του αρσενικού - που είναι μία και κοινωνικά προσδιορισμένη βία -, την αυτονόητη, νομίζει, κυριαρχία του και την ανάλογη κοινωνική του συμπεριφορά.
    Ό,τι και να λέμε, αισθάνομαι ότι είμαστε πολύ, πολύ πίσω στο θέμα της αυτονόητης ισοτιμίας, έχουμε πολλά βρωμερά κατάλοιπα να καθαρίσουμε, πολλές Λίες να ζωγραφίσουμε, μέχρι.

    Μπα, σε καλό μου. Σοβαρεύω και δεν το αντέχω πολύ. Κι άλλωστε, δεν έχω μπορέσει ακόμα να απαλλαγώ από τούτες τις χειροπέδες που με κρατάνε δέσμιο στο κρεβάτι. Μα, ποιος το έκανε; Έτσι που είχα πιει δε θυμάμαι την τύφλα μου! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διονύση φίλε μου
      να "έχει αρετές" αν και γενικό, με υπερκολακεύει. Το να μη φτάνεις και να χειροκροτείς όμως με κομπλάρει και μου φέρνει αμηχανία. Είμαι μόλις 8 μήνες στο μπλογκοχώρο με τα γραπτά μου σε ευρύτερη κλίμακα θέασης. Αν είναι όπως τα λες, όπως τα λέτε αρκετοί, τότε κατάφερα να μεταφέρω και όχι απλά να περιγράψω τους ρόλους.Κι επειδή η γνώμη σου έχει βαρύτητα λόγω θέσης, κατάρτισης, ευστοχίας και αγάπης σου στη λογοτεχνία η άποψή σου σήμερα είναι δώρο στην ψυχή μου.
      Κι εγώ στάθηκα πολύ στο "πώς θέλουμε τη Λία;" Αδύναμη, για λύπηση; Να τσιμπήσει το δόλωμα εκμεταλλευόμενη τα θέλγητρά της; Να μισεί τους άντρες και ίσως σεξοφοβική; Δεσμοφοβική; Ακραία εκδικητική; Τη θέλουμε θύμα ή θύτη; Τη θέλουμε συμπαθή ( εύκολο ) ή αντιπαθή; ( εύκολο κι αυτό.) Η πραγματική Λία έβαλε στον ίδιο κουβά όλα τα άσχημα, τα ανακάτεψε και τα κομποστοποίησε σε λίπασμα για τα καλύτερά της. Η συνάντηση προέκυψε τυχαία και η αυτοδικία θα έβαζε λίγο τα πράγματα στη θέση τους όπως την ίδια θα ικανοποιούσε διότι είναι γνωστό πως στο κράτος δικαίου σπανίως φταίει ο βιαστής, πλείστως φταίει το "κόκκινο φουστάνι". Δεν την κατηγορώ προσωπικά για τα αντίποινα, καλύτερα αντίποινα παρά απωθημένα. Καλύτερα εκτόνωση παρά συσσώρευση. Και στην τελική πόσες φορές τη μέρα " ο νόμος είμαστε εμείς, έχουμε αναλογιστεί; στο σπίτι, στα παιδιά μας, στην τάξη μας, στη δουλειά μας.
      Ξανάγραψα και παραπάνω, τη θαυμάζω. Έκανε μαγιά τα απεχθή για να ζυμώσει τα καλύτερα.
      Αυτό το έξοχο ερώτημα " τι γίνεται με τούτα τα θολά όρια στις σχέσεις των ανθρώπων, ποιος ο δυνατός, ποιος ο αδύναμος, ποια τα όρια του καθενός, ποιος πρέπει να πληρώνει τι και πόσο και πώς.." μετά και από δικό μου προβληματισμό το απάντησα απλοϊκά: Οι ρόλοι εναλλάσσονται, άρα και τα όρια. Υπάρχουν μετρήσιμα και μη μετρήσιμα ουσιαστικά.

      Ανησυχώ διπλά για σένα:
      - δε φορούσε ζαρτιέρες. Επιπόλαια δε διαβάζεις άρα χρειάζεσαι άμεση ανοιξιάτικη διάθεση!
      - πάνω που σε αφήσαμε με τη φαντασίωση στο ποδήλατο και μια ομορφούλα να σου αναβοσβήνει τους προβολείς, τώρα σε βρίσκουμε με χειροπέδα στο κρεβάτι, να σε περάσουμε κι εσένα στους χαλασμένους;
      Μπα σε καλό σου. Απόλαυση είσαι!

      Διαγραφή
    2. Χααααααααααα! Δε διαβάζω επιπόλαια, αλλά εδώ φαίνεται ότι η φαντασίωση προέτρεξε της προσοχής!! Χα!
      Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει κάτι καλό για το γράψιμό σου (και κάτι κακό για μένα :-) )

      ΥΓ. Τι γενικό, παιδάκι μου, έχει το αρετές; Τι θες να σου πω; Το'χεις! (Μήπως αυτό είναι καλύτερο;!)

      Διαγραφή
  17. Περίμενα να συνεχίσεις τις περιπέτειες της Λίας και να σε δω Αννετά...κι να γράφεις νέα βερσιόν της Ζυστίν του ντε Σαντ με το όνομα της ηρωίδας αλλαγμένο σε «Λία» :)
    Όμως εσύ το κλείνεις το θέμα με συνοπτικές διαδικασίες: στυγνή εκδίκηση ή αλλιώς παίρνω το αίμα μου πίσω, που χάρη σ' αυτήν είδαμε σε σινεμασκόπ το βασικό ένστικτο νούμερο 2 :)

    Εξαιρετικό κείμενο, εμπνευσμένο, πρωτότυπο στη γραφή του και τολμηρό ως όφειλε :) δεν κόλλησα πουθενά, είχε ζωντάνια, ήταν αρκούντως σοκαριστικό με μια «διαστροφική» επαγγελματική αρτιότητα!!!

    Η Λία σου ισοπεδωτική. Τα πήρε όλα παραμάζωμα: μνήμες, άντρες, εκδίκηση μέχρι τελικής πτώσης.
    Ο λογοτεχνικός χαρακτήρας της Λίας σου έχει πολύ ζουμί. Με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

    1)Γιατί μια δεκαεξάχρονη, μπαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη στο αυτοκίνητο ενός αγνώστου, νύχτα, για να πάει μια βόλτα κάπου στην τύχη;
    2) Γιατί εμπιστεύτηκε τόσο εύκολα έναν άντρα τόσο μεγαλύτερό της –μεγαλύτεροι ήταν και οι προηγούμενοι που την παρενόχλησαν σεξουαλικά. Οι προηγούμενες εμπειρίες της πάνω στο θέμα δεν της δίδαξαν κάτι για την ανυπόμονη και αδιάκριτη αντρική σεξουαλικότητα;
    3) Δεν σκέφτηκε καθόλου πως ένας άγνωστος άντρας που της προτείνει να την πάει βόλτα μέσα στη νύχτα δεν θέλει να την κεράσει μόνο παγωτό;
    3)Σημειολογικά εντελώς, αυτό το φιλί στο μέτωπο(!) που έδωσε φεύγοντας στο σύντροφό της, σε αντιδιαστολή με ό,τι ακολούθησε, με έβαλε σε καινούργιες σκέψεις σχετικά με τις ενήλικες επιλογές της και ρίχνει πολύ νερό στις βαθύτερες - όπως ως απλή αναγνώστρια ερμηνεύω- προθέσεις της απέναντι στους άντρες γενικώς.

    H Λία λοιπόν έχει πολύ ζουμί!
    Συγχαρητήρια και μπράβο και ξανά συγχαρητήρια !!!



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πόσο καιρό σε ξέρω Μαρία μου; μέσω των αναρτήσεων του Διονύση νομίζω και σε ξεχώρισα για τον τρόπο που χειρίζεσαι το λόγο και την κριτική σου σκέψη . Η γνώμη σου για μένα είναι σημαντική και την αναλύω σε βάθος. Δεν αρκεί να σε ευχαριστήσω απλά...
    Χαίρομαι αν σε έβαλε σε σκέψεις αγαπάμε τις σκέψεις, είμαστε ακόμη κάτι λίγοι σκεπτόμενοι κι ευτυχώς!
    - στο βαθμό που την ξέρω και αναπολούμενη και τη δική μου εφηβεία, κοπελίτσα γεννημένη το ΄70 δεν έχει ούτε τους σημερινούς κινδύνους, ούτε και την ανάλογη γονεϊκή καθοδήγηση. "Δεν παίρνουμε καραμέλες από αγνώστους, δε δεχόμαστε κόκα κόλα κέρασμα να μη μας ρίξουν χαπάκι μέσα ήταν η συμβουλευτική μεταγενέστερων γονέων. Εκτός αυτών των γενικών παραμέτρων η Λία ήταν καλόπιστο παιδί. Η βόλτα γι΄αυτήν σήμαινε βόλτα σε λουτρόπολη κυριολεκτικά με φλερτ και ενδεχόμενη συνέχεια στο μέλλον. Με τα γνωστά ανασφαλή βήματα της ηλικίας της. Οι ανταγωνιστές ήταν μαθητούδια με ποδήλατα. Ο άγνωστος θα της έδινε πάσπορτ για να δει και την οικονομικά ευνοημένη και μορφωμένη τάξη και να κάνει γρηγορότερες τις ( όποιες της) επιλογές. Ήταν στην ηλικία των "ειδώλων".
    - οι προγούμενοι ήταν ένας ξάδελφος πρώτου βαθμού ( απεχθές) κι ένας παππούς που τα ίδια έκανε και στην εγγονή του ( δε μου ΄ρχεται χαρακτηρισμός τώρα γι΄αυτόν). Τη δίδαξαν. Γι΄αυτό γοητεύτηκε από τον ξένο, γοητευτικό και καλότροπο άντρα. Καλόπιστη και ήταν και παραμένει. Έφταιγε, παραδέχεται αλλά από άγνοια κινδύνων.
    - όχι για το 3) ειλικρινά καθόλου. Με αγάπη στην οικογένεια μεγάλωσε αλλά αυτοδίδακτη σε όλα
    - η Λία δεν ένιωσε άπιστη. Ήθελε να κλείσει το λογαριασμό με παρόμοιο νόμισμα αφενός. Ούτε φίλησε στο στόμα ( αυτό ανήκει στον Έναν της) ούτε ήρθε σε σεξουαλική επαφή. Πόση απιστία εμπεριέχει μια προσχεδιασμένη παράσταση; Και ποιο το μέτρο της απιστίας; Ας απαντήσω σωστότερα όμως από τη μεριά της Λίας. Ερωτεύτηκε, δεν την πάτησε, αγάπησε, αγαπήθηκε παράφορα , 'εζησε ακραίο πόθο και πάθος με τους σωστούς ( για αυτήν.)
    Εκ των υστέρων του τα είπε γιατί είχαν κατακτήσει την ειλικρίνεια, με σεβασμό που δεν προδόθηκε ποτέ. Άγγελος για αυτούς η Λία, διάβολος για τους άλλους. Και τα απωθημένα έχουν δικαίωμα στη ζωή, ζήτω τα απωθημένα !
    Πόσο σε ευχαριστώ για την ευκαιρία αυτής της ζωντανής μας κουβέντας, μόνο να φανταστείς μπορείς! Χίλια καλά να έχεις Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κι εγώ σ'ευχαριστώ για την λεπτομερή ανάλυση του χαρακτήρα της Λίας και του συγγραφικού σου ταλέντου που την ανέδειξε. Χάρη σ' αυτό σε ξεχώρισα κι εγώ απ' την αρχή και τώρα πια απολαμβάνω κάθε φορά τα διαβάσματα που μας προσφέρεις.
    Να είσαι καλά αννετά...κι και καλή συνέχεια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Για το κείμενο δεν γράφω κάτι. Τα είπαν ...τι να πω ... εκεί είναι το κείμενο όποιος θέλει το διαβάζει :)
    Για την έμπνευση χιχιχιχι ένα θα πω... μεγάλη καριόλα η έμπνευση του ανθρώπου εννοώ χαχακξδκαδξφ
    Για την Λία (?) Dominatrix :) Παίζει με τις φαντασιώσεις των αντρών :) Αγγελικά ή διαβολικά χαχαχαχα
    Έστω αγόρασε κάποια από το διαδίκτυο άλλα είχε ήδη στην ντουλάπα της το δερμάτινο φορεματάκι έτσι για μια ώρα ανάγκης, άσε που από μικρή δέρνει!!! χαχαχαχα
    Οσο για την άλλη εταίρα, την ηδονή, ας μην γελιόμαστε η Λία έφτασε σε οργασμό εκδίκησης, όχι για το τότε αλλά πιστεύω ακριβώς γιατί δεν την θυμήθηκε! Για το τώρα εκδικήθηκε και όχι για το τότε.
    Πιστεύω πως από την στιγμή που μπήκε στον πειρασμό και τελικά εκδικήθηκε με αυτό τον τρόπο ωωωω ναι απάτησε τον σύντροφό της. Ο ένας από τους 100, ο λεγόμενος και ως καλός ο έρωτας έχει την δύναμη να μας τραβήξει κυρίως από την εκδίκηση παλιών απωθημένων. Αλητ ακι παίζει με τις φαντασιώσεις των ανδρών :) :) :) :)
    Καλά έχω μια εμπνευση σατανική.. να παίρνω κάθε αρσενικό της Λίας και να το περνάω στην αντίθετη όχθη, όπως π.χ. λιγα λεπτά αργότερα στο δωμάτιο μπαίνει μια καμαριέρα, ξεσπά ο ¨Μάζντα τα λέει όλα και εκείνη τον "σώζει" από ότι μίζερο στη ζωή του ...ξεκινώντας από ένα θαυμάσιο σεξ που ανατρέπει τα πάντα πσσσσ οχι όχι όχι αντιστέκομαι χαχαχαχαχ
    Ωραία πέρασα ευχαριστώ πολύ πολύ φιλιά (σεντόνι η εγγραφή αλλά μάλλον έχω κάτι από μαζό η σαδό γιατί μεγάλα και τα σχολιά μου γενικά χαχαχαχαχαχα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. μπα σε καλό σου Μάνια ένα δεκάλεπτο γελάω!! έχω λιώσει με το φορεματάκι το δερμάτινο, δεν έχει δικαίωμα να το έχει στη ντουλάπα της δηλαδή; χαχαχα!
    Εκδικήθηκε την αμνησία; κρίμα που μένεις Μόντρεαλ και δεν φτάνουν εκεί τα γέλια μου! Αμ η συνέχεια που δίνεις; Να στην κλέψω να κάνω μια συνέχεια "καριόλα 4 parody" ? Εγώ να δεις πόσο ωραία πέρασα, δεν παίζεσαι Μάνια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. τσ τσ τσ φυσικά και έχει το δικαίωμα να το έχει αλλά τσ τσ τσ σε τα μας??? με ασημένιο φερμουάρ??? Καραμπινάτη dominatrix λεμεεέ !!!
    άσε να χτυπιέμαι με τις συνέχειες μου, εσύ ξέρεις... ακάθεκτη !!!!
    Λία και ξερό ψωμί μπουχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχα κάτι σοβαρό πήγα να γράψω και με κάνεις και κλαίω απ΄τα γέλια χαχαχα!!

      Διαγραφή
  23. femme fatale ο Γιάννης dominatrix εσύ, στο μεταξύ δε μας λέει τι σημαίνει "χαλάλι οι μπότες" , τις πήρε η καθαρίστρια ή αυτή; και το φόρεμα δεν πέταξε, καταλαβαίνεις τι περίμενε το φίλο της μετά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Το άλλαξα ελαφρώς για να γίνει πιο ξεκάθαρο τι θέλω να προσθέσω. Για αυτό και το σβύσιμο ξαναγράψιμο.
    Πάμε...
    Ένσταση ! Αννετάκι τα λεφτά μας ! χαχαχα
    Βλέπεις το υπέροχο κείμενο σου εγείρει ακόμα συζητήσεις...

    Εγώ πρώτος έγραψα ότι τον γούσταρε από μικρή ελαφρώς (κι ας ήταν great καθίκης ο Μάζντας) ;
    ότι πηγαίνοντας είχε και plan-b στο μυαλό της, αν δεν κάτσει η φάση για τον ένα ή τον άλλο λόγο, να γίνει TO jumping και αφήνουμε την εκδίκηση για άλλη φορά.
    3-4 άσχετα μεταξύ τους άτομα σου γράψαμε περίπου τα ίδια με άλλα λόγια. ΓΟΥΣΤΑΡΕ την όλη φάση η Λία. Δεν πήγε 100% στην ψύχρα, ΜΟΝΟ για να εκδικηθεί και να φύγει ανέγγιχτη.
    Μη παρεξηγηθώ, ΣΥΜΦΩΝΩ όι αυτό ίσως ήταν το πρωταρχικό πλάνο... αλλά ήταν έτοιμη και για το plan-b. Δεν την χάλαγε.
    Ναι, ήθελε να εκδικηθεί, ναι ήταν για φτύσιμο ο Μάζντας, αλλά κάπου ήθελε να τον τρελάνει (αυτό το κατάφερε), κι αν πάνω στην τρέλλα... ε, ατυχήματα συμβαίνουν, δεν μας έκοψε και κομάτι...
    Μια εκδικηση ήταν... και καμιά φορά, εξιτάρεσαι πάνω στο πάθος της εκδίκησης, τα δίνεις όλα και αν ο τύπος αποδειχθεί καλός στο άθλημα... τον κάνεις να πει το Δεσπότη Παναγιώτη... αλλά σε κάνει και τον λες και εσύ !
    Τα σκεφτόταν όλα αυτά ; συνειδητά ; Μάλλον όχι... αλλά έφτανε ΜΕΧΡΙΣ ΕΚΕΙ !!
    Μια κουβέντα λέω. Και άλλοι είπαν. ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ δεν δικαιώνει τον Μάζντα, το καθίκι, τον βιαστή. Ούτε βγάζουμε τη Λία καρα..πιπ :) ότι τά θελε μικρή ή μεγάλη. ΔΕΝ λέμε αυτό.
    Εγώ τουλάχιστον λέω ότι τόσο την είχε τυφλώσει το πάθος της εκδίκησης, όταν αυτός που γούσταρε μικρή αποδείχθηκε σκάρτος, που όταν τον ξαναείδε, ένα άνδρα που πάλι της γούσταρε. αποφάσσισε να τον εκδικηθεί σεξουαλικά... και όπου έφτανε αυτό... ακόμα και στο jumping αν δεν γινόταν αλλιώς.
    Φυσικά δεν διεκδικώ το αλάθητο. Εξ άλλου, Χαρακτήρα ενός διηγήματος αναλύω, αυτά σκέφθηκα. Βασιζόμενος μόνο σε αυτά που έγραψες.
    Μα τόσο ωραίο !! Σε παρακινεί να το "σκάψεις"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Κοίτα πόσα θέματα εγείρει ένας χαρακτήρας σε ένα διηγημα. Λοιπόν εγω θα ήθελα από πλευράς μου να πω ότι δεν φταίει η μαμά της Λιας αν δεν την πονηρέψε να προσεχει τους παλιογερους ή τους αρρωστημενους με ακριβά αμάξια. Δεν φταίει η Λία που επέλεξε να ξεχάσει και τους παλιογερους και τον ξαναμμενο ξάδερφο. Φταίνε όλοι αυτοί οι σαπιοι που δεν έχουν βάλει όρια στην ηθική τους και στα άρρωστα ένστικτά τους.
    Όσοι αμφιβαλλετε για τις μυχιες σκέψεις της Λιας, βάλτε για λίγο στη θέση της έναν δικό σας άνθρωπο. Την κόρη ή την αδερφή σας και ξαναδιαβάστε το από την αρχη. Η επιγευση που αφήνει είναι εντελώς διαφορετική. Θέμα οπτικής... τίποτα παραπάνω

    Την καλησπέρα μου σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σταυρούλα μου, δεν διαφωνούμε. Σου θυμίζω τι έγραψα, λίγες γραμμες παραπάνω : "Μια κουβέντα λέω. Και άλλοι είπαν. ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ δεν δικαιώνει τον Μάζντα, το καθίκι, τον βιαστή. Ούτε βγάζουμε τη Λία καρα..πιπ :) ότι τά θελε μικρή ή μεγάλη. ΔΕΝ λέμε αυτό."
      Απλώς αναλύοντας ένα χαρακτήρα ενός κειμένου κάνουμε φωναχτά σκέψεις για το πως μπορεί να σκεφτόταν όταν πήγε να εκδικηθεί με τον τρόπο που το έκανε.
      Σκέψεις. Σωστές ή λάθος (η οπτική γωνία που λές και εσύ) για κάποιον χαρακτήρα διηγηματος. Κρίνουμε μόνο με βάση όσα διαβάσαμε στο εξαιρετικό κείμενο που μας πρόσφερε το Αννετάκι.
      Να είσαι καλά !!

      Διαγραφή
  27. Δεν διαφωνώ ούτε απαντώ προσωπικά Γιώργο. Απλα θα μπορούσε η Λία να μην είχε καταφέρει να το σκάσει εκείνη τη νύχτα. Κι ίσως οι πληγές της να ήταν πιο σοβαρές από τις φουσκάλες στα ποδαράκια της.
    Δεν ήταν όλες οι Λιες τυχερές. Κάποιες πόρτες έμειναν σφαλισμενες για πολύ. Αυτά.
    Καλό σας βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. είναι αξιοθαύμαστο πράγματι πόσους διαλόγους, πόσες σκέψεις, γνώμες, πόσους προβληματισμούς ανέδυσε αυτή η ανάρτηση... Δεν το περίμενα. όπως και να το δω στον ίδιο παρανομαστή καταλήγω " μεγάλωνε τα αγόρια σου όπως θα ήθελες οι άντρες να φέρονται στις κόρες σου". Αν αναλαμβάναμε με την τεράστια ευθύνη που μας αναλογεί σαν γονείς ( και εκπαιδευτικοί/λειτουργοί) ηθική διαπαιδαγώγηση, έκτροπα θα συνέβαιναν μόνο με άτομα βιολογικώς αποκλινόμενα.
    Δεν θέλει η Λία, όπως τουλάχιστον την ξέρω, ούτε συμπαθής να γίνει, ούτε αντιπαθής. Δεν την ενδιέφέρε ποτέ πολύ η γνώμη των άλλων. Ίσως γι΄αυτό να ήταν και πόλος έλξης (;)
    Θέλει να μιλήσει γιατί εμπιστευόταν τους άντρες και γιατί την κακοποίησαν άλλες δυο φορές. Είναι πολλές, πιστέψτε με. Και θέλει να μιλήσει γιατί σήμερα μπορεί να είναι στο εδώλιο και να "τρώει" ισόβια επειδή πετσόκοψε πέντε , έξι από δαύτους. Γιατί ίσως όταν όλα όφειλαν να ανατραπούν ή να επανορθωθούν, γιγάντωναν στη σιωπή. Γιατί ίσως η Λία μας θυμίζει τι πρέπει να (ξανα)πούμε στα δικά μας παιδιά ώστε να μην ανήκουν οι μεν στους μεν και οι δε στις δε.
    Εν κατακλείδι
    "...το γυμνό κορμί της έδωσε
    μόνο σε όσους είδαν πρώτα τη γυμνή ψυχή της"
    Τώρα αυτό Βρεττάκος είναι, Γκουσκούνης είναι, δε θυμάμαι !! :)

    Το θέμα είναι αν θα δεχτούν οι διαχειριστές της ερωτικής υμνωδίας να κάνουν μια υποδιαίρεση εδώ σε Ερωτική ΥΜΝΩΔΊΑ κ ΕΡΩΤΙΚΉ ΠΑΡΩΔΙΑ ε; σαν τη μύγα μες το γάλα είμαι, ούτε εγώ δε με μπορώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αννετάκι μου καλή μου φίλη,
    Κλείνω προσωπικά το σχολιασμό του υπέροχου (βαρέθηκα να το γράφω, αλλά αλήθεια γράφω) κειμένου σου. με τα παρακάτω :

    1) Θεώρησα την Λία ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ πρόσωπο. Δημιούργημα της φαντασίας σου που ίσως βγηκε από όσα άκουσες, διάβασες κάπου, κάποτε. Ή που ξεπήδησε από τη φαντασία σου χωρίς εμπνευσεις από αληθινά πρόσωπα ή περιστατικά.

    2) με αυτή τη λογική σχολίασα. Κάπου με πλάκα, κάπου ενδεικτικά του πόσο μου άρεσε. Σαν ερωτικό αφήγημα. Χωρίς προεκτάσεις αρχικά.

    3) Είπα ξεκάθαρα από την αρχή ότι ο Μάζντας (πάει τιου έμεινε !), που τον θεωρώ ΕΠΙΣΗΣ φανταστικό πρόσωπο ήταν καθίκι, αλήτης, και όλα τα κοσμητικά. Το ξεκαθάρισα αυτό για να μη θεωρηθεί ότι υποστηρίζω έστω και έμμεσα, έναν άνδρα (λόγω ανδρικής αλληλεγγύης), έστω φανταστικό όταν είναι τόσο σκάρτος και αλήτης. Μπορείς να τα δείς στο πρώτο μου σχόλιο.

    4) Τόνισα το γεγονός του πόσο στολίστηκε, πόσο ετοιμάστηκε η Λία για την εκδίκηση της, την τόσο καλή περιγραφή όσων έγιναν σχτο ξενοδοχείο. Και είπα ότι αυτό δημιουργεί - σε μένα τουλάχισατον - σκέψεις , για το μήπως πήγαινε αποφασισμένη για όλα. Ενός πηδήματος με τον Μάζντα συμπεριλαμβανομένου,. Οχι σαν πρώτη λύση, ΤΟ ΤΟΝΙΣΑ αυτό. Όμως αν κάτι πήγαινε στραβά, μήπως έφτανε και μέχρι εκεί. Δεδομκένου ότι διαβάζοντας το διήγημα φαινεται ότι η Λία ελκόταν από τον τύπο.

    5) Σου έγραψαν κι άλλα άτομα, και γυναίκες στο ίδιο στυλ. Παραστολίστηκεη Λία, πως πήγε έτσι, τα εξαρτήματα κ.λ.π. Ανέμελα, στο ανάλαφρο. Σαν κι εμένα.

    6) Κάπου στη συνέχεια έχω την εντύπωση ότι σοβάρεψε η όλη φάση. Η Λία και από εσένα και από άλλους σχολιαστές, αντιμετωπίστηκε σαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ πρόσωπο. Και άρχισε να τονίζεται το αποτροπιαστικό της συμπεριφοράς του Μάζντα (σωστά), πόσα τράβηξε η Λία από τους άνδρες, πόσο χρειάζεται να σκεφθούμε εμείς οι άνδρες γιατί τα κάνουμε όλα αυτά, πόσο χρειάζεται διαπαιδαγώγηση στα αγόρια από μικρά παιδιά (ΠΟΛΥ σωστά)...

    7) Βρε παιδιά... σχολιάσαμε ένα ΠΟΛΥ ωραίο ερωτικό, τολμηρό κείμενο. Κάπου στην πλάκα, κάπου σκέψεις πάνω στην περιγραφείσα συμπεριφορά των δύο πρωταγωνιστών.

    8) Είπα εγώ ή κανείς άλλος ότι ο Μάζντας καλά έκανε ; ότι η Λία τα ήθελε και τα 'παθε μικρή ; ότι φέρθηκε κακώς σαν μεγάλη ; Ότι δεν του έκανε καλά ; Εγώ προσωπικά δεν έγραψα στο πρώτο μου σχόλιο ότι ίσως και λίγα του έκανε ;

    9) Γιατί κάπου έχω την εντύπωση ότι όλο αυτό κάπου ενόχλησε ; Γιατί ξαφνικά άρχισαν οι διδαχές για αυτονόητα πράγματα ; Που στράβωσε η όλη φάση ;

    10) Αν κάνω λάθος χίλιες συγνώμες για την πολυλογία μου.
    Πολύ φιλικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλέ μου φίλε φαντάσου πως μια μεγάλη παρέα είδαμε μια θεατρική παράσταση και μετά βγήκαμε για ένα κρασάκι να κουβεντιάσουμε για όσα είδαμε νιώσαμε και εισπράξαμε. Αυτή την πολυφωνία χάρηκα, τη ζωντάνια των απόψεων γιατί οι κόποι μας εδώ, αν καταλήγουν σε κλισέ "πολύ ωραίο, μπράβο, θαυμάσιο και συνώνυμά τους" πάνε χαμένοι.
      "είμαστε ακόμα ζωντανοί!
      στη σκηνή... σαν ροκ συγκρότημα" να συνθέτουμε όμορφα τη δική μας Βαβέλ. Πόσα μουσικά όργανα συνθέτουν μια συμφωνία; ( ιδέα δεν έχω αλλά είναι πολλά μαζί για την απόδωση). Όμορφο δεν είναι; Και όμορφο να μείνει :)
      Καλή Κυριακή να έχουμε

      Διαγραφή
    2. Η ορχήστρα μας έπαιξε τόσο ωραία, ήχοι γεμάτοι χρώματα ξεπήδησαν, κάθε όργανο με το δικό του ήχο... συμφωνώ απόλυτα. Είμαι ευτυχής που έτσι το νιώθεις. Και έτσι θα μείνει όπως λες.
      Γιατί όμως αυτή η εξαίσια μουσική ; ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΕΡΓΟ... ΤΟ ΕΞΑΙΣΙΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ !!
      Καλή Κυριακή και σε σένα !!

      Διαγραφή
  30. Πώς στην ευχή γίνεται να προστατευθούν όλες οι Λίες αυτού του κόσμου από τα αρπακτικά, σκέφτομαι συνεχώς, κι άκρη δε βρίσκω!

    Για άλλη μια φορά ένα εξαιρετικό κείμενο που θα μπορούσαμε να το συζητάμε ώρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. καλώς τη Μαρία μας! Δε είναι εύκολο να προστατευτούν, δεν έχουν πολλές το τσαγανό, την παιδεία, την έγκαιρη προστασία για να μην αναφερθώ πως η παιδική πορνεία είναι μέρος της κουλτούρας των ανατολικών πολιτισμών. Η γυναίκα από παιδί βορρά και εμπόρευμα. Πράγματι θα ήταν ανεξάντλητη η κουβέντα γύρω από αυτό το θέμα..
    Σε ευχαριστώ θερμά που πέρασες κι ακούμπησες το γλυκό σου λόγο
    Φιλιά ανοιξιάτικα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή