Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα... #1

Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα

Χαραμάδα

"μαμά σ'αγαπώ"
"μαμά είμαι όμορφη;"
"μαμά θα μου πάρεις αυτό το φουστάνι"
"μαμά όταν μεγαλώσω θα έχω μακριά μαλλιά και θα φοράω τα παπούτσια σου"
"μαμά μου πάει αυτό το μπλουζάκι;"
"μαμά δεν θα βγω έχω πολύ διάβασμα"
"μαμά πέρασα!"
"μαμά μη με περιμένεις θ'αργήσω"
"μαμά να σου πω; Είμαι ερωτευμένη!!!"
"μαμά......."
"μαμά φοβάμαι"
"μαμά θα πεθάνω;"
"μαμά πάνε τα μαλλάκια μου....."
"μαμά μη με κοιτάς δεν θέλω να με βλέπεις έτσι"
"Μαμά είναι Παρασκευή 11 Ιουλίου του '14 και μετά από δυο χρόνια έχω νικήσει τον καρκίνο. 

Είναι Παρασκευή 11 Ιουλίου και δεν θα 'ναι ποτέ ξανά."

Μαρία Στύλου

Lyrics

After all
you've gone through
It's truly amazing
that you're still around

Through darkness of wars
Across rocky shores
You've been to hell and back
faced life's closing doors

Despite all the wait
and your enemy's hate
You kept your hopes up
and held onto your faith

In the grey battlefields
You lost all your shields
But somehow you never
lost faith in yourself

After all
you've gone through
It's truly amazing
that you're still around 

/* Στίχοι τής Μαρίας Στύλου, που διάβασα και με συγκίνησαν αφάνταστα. Αφιερώνονται στην Μαρία Σταμπουλίδου, "σε μια όμορφη, δυνατή γυναίκα", όπως γράφει η ίδια. Με την σειρά μου, θα ήθελα να αφιερώσω με πολλή αγάπη την ανάρτηση στην Μαρία, και σε κάθε αγωνίστρια Μαρία, και να την ευχαριστήσω εκ βαθέων για την άδειά της να δημοσιεύσω την φωτογραφία της. 
Να σ' έχει ο Θεός καλά, Μαρία!! */

*********** 

Μια ιδέα της Μαρίας Νι 

Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους.

Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, 

να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών.

Πώς;

Δίνω κάθε φορά εγώ την αρχή με μια ανάρτηση.

Ετοιμάζετε την δική σας ανάρτηση διαλέγοντας ένα ποίημα, δικό μας ή κάποιου αλλού.

Το συνδυάζουμε με μια φωτογραφία, δικιά μας ή κάποιου άλλου.

Το συνοδεύουμε με κάποιο τραγούδι που θεωρούμε ότι ταιριάζει.

Ή ό,τι άλλο θέλουμε σε σχέση με την ποίηση...

Η ιδέα αυτή δεν θα είναι για μια φορά, θα είναι μόνιμη στήλη και θα κρατά 2-3 μέρες.

σ.σ. Το ''Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα...'' είναι στήλη του Μελωδία FM

 

Read More »

«Ένας πίνακας… δυο ιστορίες» #1

«Ένας πίνακας… δυο ιστορίες».  Θέλω να εμπνευστείτε από έναν πίνακα που σε εσάς κάτι λέει, να μας τον συστήσετε με λίγα λόγια για να τον μάθουμε κι εμείς  και να γράψετε δυο ιστορίες (πεζό ή ποίημα) διαφορετικές.

α) Αντανάκλαση: Η ιστορία-αντανάκλαση θα είναι μια ιστορία που είτε απεικονίζει το θέμα του πίνακα είτε αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό που νιώθετε εσείς για τον πίνακα.

β) Παραμορφωτικός καθρέφτης: Η ιστορία-παραμορφωτικός καθρέφτης θα είναι το αντίθετο.. Μια ιστορία που είτε θα παραμορφώνει το θέμα του πίνακα είτε θα περιγράφει το εντελώς αντίθετο από αυτό που νιώθετε για τον πίνακα.

Μια ιδέα της Μαριλένας μας

Ο πληγωμένος άγγελος 

 Hugo Simberg

[1903]

Ο πληγωμένος Άγγελος είναι ένας πίνακας τού ζωγράφου Hugo Simberg, φινλανδικής καταγωγής. Αναντίρρητα, είναι ένας πίνακας που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο/ασυγκίνητο, αφού πλουμίζει τον νου με το μυστήριο και την μελαγχολία που τον διέπει. Είναι ένα απ' τα πιο αναγνωρίσιμα έργα τού Simberg, που αναδείχθηκε ως ο εθνικός πίνακας της Φινλανδίας, στην ψηφοφορία που διενεργήθηκε απ' το Ateneum μουσείο τέχνης το 2006. 

Ο ίδιος αρνήθηκε να προσφέρει οποιαδήποτε εξήγηση, προτρέποντας τον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, καίτοι είναι γνωστό πως έπασχε από μηνιγγίτιδα, πράγμα που μπορεί ν' αφήσει ελεύθερη την φαντασία, να υποθέσει και να δει αποτυπωμένα τα κοινά στοιχεία, τα δικά του με αυτά της κεντρικής φιγούρας, κι η ζωγραφική ήταν μια πηγή δύναμης γι' αυτόν, καθόλη τη διάρκεια της αποκατάστασής του.

Είναι ένας πίνακας διττής σημασιολογίας, που επιτρέπει στον καθένα να τον δει διαφορετικά και να του προσδώσει τον δικό του ερμηνευτικό χρωματισμό, την δική του εκδοχή, είτε την φωτεινή κι ελπιδοφόρα είτε την ζοφώδη. Οι ματιές από τη βίγλα; Πολυειδείς, που παραμένουν απλές εικασίες. Θα μπορούσε να υποτεθεί πως η κεντρική φιγούρα ομοιάζει την πληγωμένη αθωότητα των παιδιών, δίνοντας έμφαση στην σουβλερή ματιά τού νεανία, που μεταφέρει τον ανήμπορο άγγελο, λες και κατηγορεί. Ακόμα θα μπορούσαμε να πούμε πως τα παιδιά αιχμαλώτισαν και πλήγωσαν τον άγγελο, και τον περιφέρουν χλευαστικά. Ή να έχει ένα ιδιαίτερο βάθος, αγγίζοντας θέματα που έχουν να κάνουν με τον φόβο, τον θάνατο και την αποδοχή του κλπ. Βέβαια, θα μπορούσε και να υμνεί την αλληλεγγύη και την αδήριτη ανάγκη τής συνδρομής στον πλησίον μας, που λειτουργεί πάντοτε καταπραϋντικά, αφυπνίζοντας και θυμίζοντάς μας συνάμα πως όπως μπορούμε να πληγωνόμαστε, έτσι μπορούμε και να πληγώσουμε. Ή ότι το σκότος δεν πορεύεται ποτέ μόνο του, ή και αέναα, και πάντα υπάρχει η ελπίδα κι η δυνατότητα της ανατροπής, της Αναγέννησης (βλ το ματσάκι με τα λευκά λουλούδια που κρατάει ο Άγγελος).

Αντανάκλαση ~ Πεθαίνεις πάντα δυο φορές

Όταν ήμουν μπόμπιρας κατοικούσα μέσα σ’ ένα περίκλειστο, ευτυχισμένο όνειρο. Στο θαλπερό κέλυφος του οίκου μου, πλάι στη γενέθλια μήτρα, δεν σκιαζόμουν κανέναν, δεν θλιβόμουν καθόλου, δεν νοιαζόμουν για τίποτα, κι όλοι μ’ αγκάλιαζαν, με φιλούσαν, μου γλυκοτραγουδούσαν – ω, τι ευλογημένα, αλησμόνητα χρόνια! Αλλά κάποια Δευτέρα, εντελώς απροσδόκητα, άνοιξαν την πόρτα και με μόνο εφόδιο μια τσάντα που περιείχε ένα τετράδιο ιχνογραφίας κι ένα κουτί κηρομπογιές, μ’ έδιωξαν για πάντα από τ’ όνειρο. Για την ακρίβεια, μ’ έστειλαν στο νηπιαγωγείο. Θυμάμαι πεντακάθαρα εκείνες τις σκοτεινές φθινοπωριάτικες μέρες. Ο ουρανός είχε κατέβει χαμηλά, έκανε παγωνιά κι έβρεχε ολημερίς, λες κι ο καιρός ήθελε να μου τονίσει τι σήμαινε η παρθενική μου είσοδος στον έξω κόσμο. Η νηπιαγωγός με τοποθέτησε δίπλα στο παράθυρο της αίθουσας, το οποίο σχεδόν το κάλυπτε μια πορτοκαλιά, το μοναδικό δέντρο του προαυλίου. Τις τρεις πρώτες μέρες παρατηρούσα διαρκώς κάποιον σπουργίτη που είχε φωλιάσει τουρτουρίζοντας στα φυλλώματά της, για να προστατευτεί απ’ τη νεροποντή. Προφανώς είχα ταυτιστεί μαζί του. Την τέταρτη, ενώ κοιτούσα το τρεμάμενο πουλί αντί να ζωγραφίζω έναν χαμογελαστό ήλιο, η νηπιαγωγός με ζύγωσε σαν γάτα και μου άστραψε εν ψυχρώ μια γερή ανάποδη στο πρόσωπο – ήμουν μόλις πέντε χρονώ. Το χείλος μου σχίστηκε από το δακτυλίδι της και το αίμα στάλαζε στο ανοιχτό τετράδιο ιχνογραφίας. Δεν έβγαλα μιλιά, ούτε καν μόρφασα. Παρέμεινα σιωπηλά ανέκφραστος στη θέση μου, διότι απλούστατα είχα πεθάνει ακαριαία, για να ξαναγεννηθώ επιτόπου ένας καινούργιος, ολότελα διαφορετικός άνθρωπος. Πήρα μηχανικά τη μαύρη κηρομπογιά και σχεδίασα στο ματωμένο χαρτί ένα σταυρό, γράφοντας από κάτω φαρδιά πλατιά τ’ όνομά μου, καθώς γνώριζα ήδη γραφή. Το ίδιο βράδυ κατασκεύασα την πρώτη σφεντόνα μου. Και το επόμενο πρωί πήγα κρυφά, στο διάλειμμα, και σκότωσα τον σπουργίτη πάνω στην πορτοκαλιά. Έκτοτε, σε κάθε τσάντα μου, κουβαλούσα ανελλιπώς αρχικά μια σφεντόνα, αργότερα έναν πτυσσόμενο σουγιά, ώσπου στο τέλος μεταμορφώθηκα ο ίδιος σε καλοτροχισμένη λεπίδα. Τον μαύρο σταυρό με τα παιδικά μου αίματα τον φύλαξα και τον έχω έως σήμερα αναρτημένο πάνω από το κρεβάτι μου. Είναι ο ένας από τους δύο προσωπικούς μου σταυρούς. Ο άλλος, λευκός, μαρμάρινος, με σκαλισμένο τ’ όνομά μου (αφού έτσι λεγόταν κι ο παππούς μου), με αναμένει στο οικογενειακό μου μνήμα, στο Α’ Νεκροταφείο Πατρών.

Πεθαίνεις πάντα δυο φορές: μία, όταν για πρώτη φορά εισέρχεσαι στον κόσμο, κι άλλη μία, όταν για πρωτόστερνη φορά εξέρχεσαι απ’ τη ζωή.

Φίλιππος Φίλιας

 Δεν μπορούσα ν' αντισταθώ και να γράψω κάτι δικό μου.

Απ' τη στιγμή που μου μπήκε η ιδέα να δουλέψω μ' αυτόν τον πίνακα, 

αυτό το κειμενάκι γυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου.

Παραμορφωτικός καθρέφτης ~ Εγώ, το Άλφα

 Εγώ, το Άλφα...

Ζάρωσα περηφάνια και κορμί,
μαδώντας τα ακανθοειδή πέταλα τού εγωισμού,
για να ακροπατώ πάνω σε τσακισμένα κορμιά
και να ραίνω με δροσοσταλιές ελπίδας τις τσαλακωμένες ψυχές.

Στον αυλό να φυσάω τον κουρνιαχτό
-με χείλη που καίνε-
σκορπώντας ως τις εσχατιές τις αντάρες των καιρών
και τα πάθια των ανθρώπων.

Ήλιο να κερνάω τις ξερακιανές καρδιές
να γενεί στον κόρφο τους μελτέμι μεταξένιο,
μια ανάσα, ένα μουρμούρισμα στοργής
να ξεθωριάσουν οι σκιές.

Εγώ, το Άλφα.
Κι εσύ, ο Άνθρωπος.

Η ανάρτηση αφιερώνεται στο αμοράκι - Μαριλενάκι, 
ξέρει αυτή :)

Συμμετέχουν

• Πέτρα από http://pistos-petra.blogspot.gr/
• Μαρία από http://toapagio.blogspot.gr/
• Ροζαλίντα από http://wildrose-home.blogspot.gr/
• Χριστίνα από http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
• Μαρία από http://mytripssonblog.blogspot.gr/
• Αριστέα από http://princess-airis.blogspot.gr/
• Μαριάννα απόhttp://latelierdemarieanne.blogspot.gr/
• Κική από http://ekfrastite.blogspot.gr/
• Λυσίππη από http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
• Ελένη από http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/
• Άννα από http://kloanna.blogspot.gr/
• Αλεξάνδρα από http://womaninblogs2.blogspot.gr/
• Δημήτρης Ασλάνογλου (φιλοξενούμενος στο blog της Αριστέας) http://princess-airis.blogspot.gr/
• Μαρία Νι από http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
• Κάτια από http://katitimou.blogspot.gr/
• Βερόνικα από http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.com.es/
• Μαριάννα από http://onirokosmos-art.blogspot.gr/
• Αγριμιώ από http://agrimio.wordpress.com/

Read More »

Ιθάκη και Μύκονος

"Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. / Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου."

Κάθε φορά που τυχαίνει να διαβάσω, ή σκέφτομαι, αυτή τη φράση, ξεπηδάει στο μυαλό μου το εξής "άντε να βρεις τον δρόμο για την Ιθάκη με τόσα χρόνια Μύκονο". 

Αναλογίζομαι την αδήριτη ανάγκη τής ύπαρξης κάποιας Ιθάκης, μιας οποιασδήποτε, αλλά με την έννοια της σημαδούρας, που δεν σε αφήνει να παρεκκλίσεις και να χαθείς, που σου δίνει το κίνητρο να συνεχίσεις να βαδίζεις, να μη μένεις στάσιμος κι αδρανής. Είναι ο προορισμός - στόχος (κι είναι στο χέρι μας ποια χροιά θ' αποκτήσουν: της σημαντικότητας ή μη), που γράφει το μονοπάτι με το μελάνι τού πείσματος, και γι' αυτό πιστεύω πως είναι πολλές οι Ιθάκες τής ζωής, αυτές οι πολυποίκιλες μικρές κατακτήσεις, κι ουχί μία - και στο δικό μου το μυαλό όλες αυτές οι "Ιθάκες" είναι μικροί και μεγάλοι κύκλοι, ευρισκόμενοι μέσα σε κάποιον μεγαλύτερο, τον επονομαζόμενο ΙΘΑΚΗ. 

Στο μεταξύ κάπου χαθήκαμε, κάπου αλλοτριωθήκαμε, κάπου χάσαμε το μέτρο και την καθαρή/αντικειμενική ματιά. Κι αντί ν' αντλούμε το πείσμα μέσα από αυτές τις μικρές Ιθάκες μας, φτάσαμε στο άλλο άκρο. 

Ποιος κάνει μια ανάπαυλα απ' τον φρενήρη ρυθμό του αέναου κυνηγιού, για να καθίσει τον εαυτό του, να τον κανακέψει με μια φράση - χάδι "εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι" "τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα" που να περικλύει όλη του την ειλικρίνεια, και να νιώσει ευγνωμοσύνη για όλα όσα συνέλεξε άχρι τούδε, με μουσική υπόκρουση την ευχαρίστηση και την ηρεμία; Λίγοι, φρονώ. 

Είμαστε πολύπλοκα όντα, με πολύπλοκο ψυχισμό. Κι αναντίρρητα είμαστε φιλόδοξοι, όλο θέλουμε... και πόσα χίλια δυο άλλα (μεταξύ αυτών οι καλοθελητές, που θα σπεύσουν να κατηγορήσουν, να κολλήσουν ταμπέλες με τόση ευκολία και να μειώσουν, για να κερδίσουν λίγο μπόι - όλα αυτά που μας αφήνουν παρακαταθήκη και μας δηλητηριάζουν/πλανεύουν το μυαλό), που δεν μας επιτρέπουν να ξωκείλουμε και να αποβιβαστούμε απ' το τρένο, που τρέχει με ιλιγγιώδεις κι ασταμάτητους ρυθμούς, που δεν μας επιτρέπουν να πάρουμε τα μάτια μας απ' το "θα" και να αντικρίσουμε την ομορφιά του "τώρα", παρά υπάρχει μια ατελεύτητη μανία για το μάζεμα κοινών γυαλιών - γυαλιστερών χαντρών, που δεν έχουν καμία πραγματική αξία. Η μόνη τους αξία έγκειται στο ότι ξέρουν και μπορούν να παραπλανήσουν το μάτι, έτσι όπως λειτουργούν... καλειδοσκοπικά. 

Και η πραγματική Ιθάκη; Πάει περίπατο στην Χώρα της Λήθης. Γιατί ανάθεμα κι αν καταλάβαμε πως ό,τι πολυτιμότερο έχουμε ν' αφήσουμε δεν είναι λεφτά, σπίτια και παιδιά, αλλά οι ιδέες μας, που μπορούν να πλάσουν την άμορφη συλλογική μάζα, είτε όμορφα με αριστοτεχνικό τρόπο είτε το αντίθετο. Κι όλο αυτό άκοπα, πλάθοντας μόνο την μάζα τού εαυτού μας. Παίρνοντας και μαλακώνοντας λιγάκι τις γωνίες, μωρέ. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους μετά από αυτό. 
Να δεις μετά πώς θα έχει "εκπαιδευτεί" και θα καταλαβαίνει κανείς "η Ιθάκες τι σημαίνουν".

Απλώς κάποιες αδέσποτες σκέψεις

Read More »

Μαχόμενη θανατοποινίτισσα Γη

Φυλακισμένη επ’ αόριστον στο ίδιο κελί 

Δίχως να περιμένει χάρη 

Από κάποιον ευαίσθητο δικαστή

Μήτε ελπίζοντας σε ήλιο και φεγγάρι

Μόνο φούμες που τάχα παρηγορούν

Απ’ της εξουσίας τις πόρνες

Στ’ αφτιά να ηχούν

Και με αντιπερισπασμό νικητήριες κόρνες

Δαίμονες του Αφανισμού χορεύουν με παραλογισμό

Στης Αβύσσου τ’ ακροδάχτυλα

Αμμώδης λαίλαπα οι αποφάσεις που σκιάζουν κάθε λογισμό 

Νύχι που πήρε να σμιλεύει τ' άκρα τα κατάπληχτα

Βάφοντας τη Γη με το χρώμα τ' άλικο, του αμετάτρεπτου σπαραγμού

Στην χοάνη του χημικού θανάτου 

Βρυχηθμός ακούγεται απ’ τον άσκαυλο τ' ολολυγμού

Στεναγμοί και βόγγοι στην αναγγελία του μαντάτου. 

Η σάλπιγγα την λευτεριά -από σαρίδια- την ποθεινή τραγουδά

Την εχεφροσύνη τής αειφορίας ψέλνει τη σεπτή

Ο σπόρος της μάχης ξεμυτά 

Η σιωπή πέφτει μονομιάς στην θωριά της την απτή

Μια ψυχή και δυο μάτια που δεν εθελοτυφλούν 

Συμπαραστάτες αποζητούν

Κι η μονη λέξη που θα χαραχτεί, χωρίς να μακρυγορούν

Θα ‘ναι ο ήχος της τελευταίας τους ανασαιμιάς, με μάτια αποφασιστικά να κοιτούν

“Η δική μας μάχη είναι μάχη για ζωή”

-Δόνηση που ταρακουνά συθέμελα τον τιτάνιο ορυμαγδό-

---------------------------------------

Η Κρήτη, η Τέχνη, η Επανάσταση και η Ομογένεια ένωσαν τις Φωνές τους. Προσεχώς online περιοδικό τέχνης, ειδική έκδοση με πράσινα θέματα,  “Ανθρώπων Έργα – Κρήτη”. 

Συγγραφείς, ποιητές, μαντιναδολόγοι και καλλιτέχνες..με στίχους, τραγούδια, ποιήματα και ιστορίες ας δείξουμε την εναντίωσή μας στην εγκληματική υδρολύση των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο. Ας στρέψουμε την πλάτη στα media και όσους μας λένε να σωπάσουμε! 

 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κο Σάββα Τριανταφυλλίδη, ο οποίος αγκάλιασε την προσπάθειά μας απ’την πρώτη στιγμή.

(Επικοινωνήστε στο crete_art@yahoo.com για περισσότερες πληροφορίες)

Απ' το blog της Αγριμιώς

Read More »

Pencil drawings

Τόσο καιρό ακούτε για το δίδυμό μου, και δίδυμο δεν βλέπετε. 

Ε, λοιπόν, τώρα θα δείτε και θα μιλήσετε κιόλας. 

Η αγαπημένη Ανθή (στην οποία αφιερώνεται η ανάρτηση!!) 

-σε προηγούμενη ανάρτηση- 

με παρακίνησε να φκιάξω αναρτησούλα με τα δημιουργήματα του σιστερακίου μου. 

Δεν χαλάω χατίρια εγώ. 

Ιδού! 

Στα σχόλιά σας θ' απαντήσει η αδερφή μου (Σπυριδούλα)!!

(Επιτέλους, να κάτσω και να ξεκουραστώ η γυναίκα (καλά, η μίνι γυναίκα!!) με το ποπ κορν ανά χείρας και να σας χαζεύω τι ωραία που τα λέτε αναμεταξύ σας)

 

 

 

     

       

       

Read More »

Music award

Το έτερο σκορπινάκι (έτσι, να γεμίζει η σκορπινοφωλιά!!!), η Maria Fe, με σκέφτηκε και μου έκανε πάσα ένα μουσικο-παιχνιδο. Σιγά που θα έκανα την δύσκολη! Αφενός, όπως έχουμε ξαναπεί, όπου γάμος και χαρά η Λυσίππω πρώτη (για το γέλιο σου φροντίζω, κουμπαρόνι μου!!), κι αφετέρου music is my life. Μια life εξαιρετικά ταραχώδης, αφού τα είδη που μ' αρέσουν είναι πολλά. Χορευτικά θέτε; Μέσα η Λυσίππη, κι αρχίζει να κουνιέται σα βάρκα στο Κάβο Ντόρο. Ροκιές θέτε; Μέσα η Λυσίππη, με την νοερή της κιθάρα ανά χείρας και να κοπανιέται στα πατώματα, μετατρέποντάς το σε stage και μπροστά της ατελείιιιωτοι θαυμαστές να παραληρούν (ποιος παραληρεί τώρα ας μην το σχολιάσουμε, δεν με συμφέρει καθόλου.) και να αποθεώνει το τραγούδι με τη χάρη... κωφάλαλου, γιατί αν αρχίσει να τραγουδάει, θ' αρχίσουν να έρχονται στ' αφτιά της σκόρπια "Ουυυ, τη βιάζουν/σφάζουν/κι-εγώ-δεν-ξέρω-τι την κοπέλα. Τρεχάτε να τη βοηθήσετε, χριστιανοί!!" Ορχηστρικοκλασικά θέτε; Πάλι μέσα η Λυσίππη, να διευθύνει αλά παθιασμένος μαέστρος. Έθνικ; Το καλύτερό της! Ό,τι θέτε, τέσπα.

Για πάμε να σας διασκεδάσω, παλικάρια και παλικαρούδες μου...

1. Craig Walker - Siamese

2. Acetre - Mae bruxa

3. Michel Legrand - Les Moulins de Mon Coeur  

4. Ashram - "Il Mostro" 

5. Estrella Morente - Solea 

Bonus: Noora Noor - Forget what i said

(με το ζόρι κρατιέμαι να μη σας βάλω κι άλλα :P )

  

Καλό μας απόγευμα! :)

Όποιος θέλει το κάμει

Read More »

O σπλαχνικός παλιάτσος

  Απομακρύνθηκες, χαμένος και πάλι στο χάος του μυαλού σου.

Συστήθηκες στη μοναξιά, μπας και την εξευμενίσεις και σου ανοίξει τα κρυφά περάσματα που αγνοείς και τόσο λαχταράς.

Κι αυτή πήρε να παίζει τα λάθη σου, άσματα παράφωνα κι εκκωφαντικά από μεγάφωνο που τα ζωντανεύουν και περνάνε περιπαικτικά απ' την άκρη του ματιού σου.

Ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ' τις πληγές σου

και σου φωνάζω μες στο χαμό "Στάσου!".

Παύεις να τρέχεις σα κυνηγημένος, μα παραμένεις φοβισμένος.

Δεν με τρομάζεις! Ίσως εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένος, θα συνεχίσω.

Τα μάτια μου ψάχνουν να βρουν τα δικά σου, κι όταν τ' αντικρίζουν βλέπεις την ψυχή σου να καθρεφτίζεται και να ταυτίζεται μαζί τους.

Τα μάτια σου ρίχνουν την δακρυώδη βροχή τους κι ο ήλιος αρχίζει σιγά - σιγά να προβάλει από μέσα τους, σπιθοβολούν.

Η μορφή σου αρχίζει να τεντώνεται. Ισιώνεις.

Δεν είσαι πια πρωταγωνιστής σε άδειο σκηνικό.

Έχεις παρέα, μοιράζεσαι το βάρος.

Θα δέσω σφιχτά τις πληγές σου, θα καλύψω τα σημάδια σου και θα πάψουν να πονούν.

Θα σε βγάλω απ' το μνήμα της ζωής, και θα βγάλω εκείνη τη χαμένη ελπίδα απ' την τσέπη.

Θα σε πάρω στην αγκαλιά μου, και θα σε πάω σε χαρούμενους τόπους.

Θα χαζεύουμε μαζί τις φωτεινές επιγραφές.

Και τη στιγμή που θα βγαίνει το γέλιο γάργαρο από μέσα σου, θα σκύψω και θα σου σιγοψιθυρίσω πως είσαι ακόμα εδώ, όπως ήσουν και πρώτα.

Λέξεις που σου δίνουν το νόημα που ψάχνεις απελπισμένα και σχηματίζουν το κλειδί της πόρτας του λαβυρίνθου.

Καθώς θα στέκεσαι στην έξοδο, θα ξέρεις πως μόνο η αγάπη μπορεί να σώσει απ' τη λήθη.

Η μόνη ηχώ που μπορεί να σβήσει κάθε απόγνωσης κραυγή, με μια της φράση, σαν αγκαλιά, "και τούτος ο ανήφορος, κατήφορο θα φέρει".

 

 

/* Άλλος ένας γύρος "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ", 7ο παιχνίδι του 2ου κύκλου. 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου, με την υποχρεωτική φράση κοκκινισμένη, η οποία έδωσε την αφορμή να μαζευτούν υπέροχες συμμετοχές γι' ακόμη μια φορά. Μπράβο σε όλους όσους συμμετείχαν, και φυσικά στην Φλώρα μας, που κρατά άξια το πηδάλιο τούτης της όμορφης και δημιουργικής ιδέας.  */

Read More »