Ήταν σαν το φθινόπωρο μελαγχολική
και κάτω απ' τη βροχή κρυμμένη.
Μα η φωνή της ηχούσε βαθιά μελωδική
...γιατί "η συμπόνια δεν χρειάζεται, να μένει".
Τα πόδια της πρησμένα και ξυπόλητα
πολλά χιλιόμετρα μετρήσαν.
"Κουράστηκα, οι λέξεις δεν μου ταιριάζουν απόλυτα
ούτε τα κενά γεμίσαν".
Ένα παιδί πλησίασε, της έδωσε κόκκινο λουλούδι
όμορφο και γλυκό σαν το πιο υπέροχο τραγούδι.
Οι αγκαλιές 'σμίξαν δυνατές - με αποχρώσεις ρόδινες
και γίναν οι αγκαλιές δυο τουλίπες κόκκινες.
Σε μια φατσούλα...
που περνάει δύσκολα
