Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Τα φαντασματάκια



Τα φαντασματάκια 


Από μικρά έχουμε εξοικειωθεί με την ύπαρξη των φαντασμάτων. Είναι κείνο το έμφυτο χάρισμα, αυτό της φαντασίας, που μας βοηθά να εξερευνούμε νέους κόσμους κι εμπειρίες, δίχως να χρειάζονται απαραίτητα οι υπόλοιπες αισθήσεις μας. Έτσι, παίρνουν υπόσταση στον κόσμο μας ακόμη και τα φαντάσματα. Μπορεί να είναι μικρά ή/και μεγάλα, με ακαθόριστο ίσως σχήμα, ενώ το χρώμα τους είναι σκούρο, τις περισσότερες φορές μαύρο. Μπορούν να χωρούν παντού και να μας παρακολουθούν, αν το θέλουν, δίχως διάλειμμα. Οι αγαπημένες τους κρυψώνες είναι μέσα στη ντουλάπα, κάτω απ' το κρεβάτι ή να παραμονεύουν πίσω από γωνίες, ξεπροβάλλοντας ελαφρώς - ίσα να τα βλέπουμε και να μας κάνουν να τρομάζουμε, για να διασκεδάζουν. Το δικό μας άσυλο: ένα αναμμένο φωτάκι ή/και το χέρι τής μαμάς. Βέβαια, υπάρχουν και τα καλοκάγαθα φαντάσματα, οπότε αυτά θα τα λέμε με αγαπησιάρικο τόνο «φαντασματάκια». Τα φαντασματάκια είναι παντελώς άκακα πλάσματα. Έχουν πάντοτε ωραία μορφή, δεν μας κάνουν να κυριευόμαστε από φόβο, και ω, τι τύχη, είναι στα δικά μας μέτρα και σταθμά - έχουμε κοινό κανάλι επικοινωνίας, που λένε. Είναι δεκτικά, μας καταλαβαίνουν, θέλουν να περνούν τον χρόνο τους μαζί μας και δεν παραπονιούνται ποτέ γι' αυτό. Κι εμείς αισθανόμαστε όμορφα, τους αποκαλούμε φίλους. 

Μεγαλώνοντας η φαντασία μας αρχίζει ν' ατονεί, να φθίνει. Εάν δεν προσπαθήσουμε να τη καλλιεργήσουμε και να της δίνουμε τροφή, τότε αυτή πεθαίνει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μας αφήνει κάποιες γνώριμες υπάρξεις απ' το παρελθόν, τα φαντάσματα. Τώρα πια δεν τους αρέσει να κρύβονται σε ντουλάπες, κάτω από κρεβάτια και γωνίες. Έχουν μεγαλώσει κι αυτά μαζί μας, κι έτσι έχουν μάθει κι αυτά καλύτερα: η καλύτερη κρυψώνα είναι μέσα μας. Εάν καταφέρουν να μας πιάσουν σε στιγμή αδυναμίας και μας ξεγελάσουν, πάει, αυτό ήταν, δεν μπορούμε να τα ξεφορτωθούμε εύκολα, και, μάλιστα, καθώς βρίσκονται μέσα μας μπορούν να μας κουμαντάρουν αποτελεσματικότερα από πριν. Τώρα το φωτάκι είναι άχρηστο κι εμείς πολύ μεγάλοι για να ζητήσουμε μία αγκαλιά ή να κρατήσουμε ένα χέρι. Έτσι, κηρύσσεται πόλεμος που κρίνεται στις λεπτομέρειες. Και δεν είναι πια εδώ και τα φαντασματάκια, να μας βοηθήσουν. Βρίσκονται θαμμένα δίπλα απ' τη φαντασία. 

Μη ξεχνάμε, όμως, πως τα φαντασματάκια έχουν καλή ψυχή. Μπορεί να έχουν πάψει να βρίσκονται κοντά μας, αλλά έχουν στείλει διαφορετικά φαντασματάκια στη θέση τους. Η κενή θέση που άφησαν γεμίζει, και μαζί μ' αυτή γεμίζει και το μέσα μας ξανά. Αυτή τη φορά δεν τους δίνουμε εμείς ονόματα, έχουν δικά τους. Μπορούν να έχουν οποιοδήποτε όνομα. Ονόματα που μέχρι πριν μπορεί να μας φαίνονταν αδιάφορα, αλλά μέσα απ' τα φαντασματάκια αποκτούν δικό τους χαρακτήρα, τ' αγαπάμε αυτά τα ονόματα. Όπως και τα προηγούμενα φαντασματάκια, έτσι κι αυτά, είναι εκεί για εμάς, ταιριάζουμε μαζί τους και μας κάνουν να χαμογελάμε. Μπορεί να μη κάθονται στη διπλανή μας θέση, αλλά νιώθουμε τη ζεστασιά τους. Ίσως κάποτε αυτά τα φαντασματάκια αποκτούν σχήμα, ξεκάθαρα χαρακτηριστικά και μπορούμε να τ' αγγίξουμε με τ' ακροδάχτυλά μας, να τ' αγκαλιάσουμε δυνατά ως ένα σθεναρό ευχαριστώ για τις στιγμές που ήταν κοντά μας, ακόμη κι αν δεν μπορούσαμε να τα δούμε με τα μάτια μας. Τότε η ευτυχία χωρά σε στιγμές που δεν χωρούν σε λέξεις, όταν βλέπουμε πως το φαντασματάκι μας είναι το ίδιο από κοντά και δεν αλλάζει τίποτα στην επικοινωνία και τα συναισθήματά μας - μη πούμε πως τώρα το αγαπάμε ακόμη περισσότερο, δηλαδή. Μ' αυτά στο πλάι μας ίσως καταφέρουμε να πολεμήσουμε πίσω και τα φαντάσματα· τα φαντασματάκια μας είναι πολεμοφόδια, μας χαρίζουν τα πολεμοφόδια. 




 
Η ανάρτηση αφιερώνεται στις διαδικτυακές φιλίες (ή ακόμη και στους έρωτες που βρήκαν γόνιμο έδαφος και πέταξαν βλαστό κατ' αυτόν τον τρόπο), σ' αυτά τα φαντασματάκια, που μπορεί να αντίκρυσαν τα δικά μας μάτια κι εμείς τα δικά τους, αλλά και στα φαντασματάκια που μπορεί να παραμένουν ακόμα "άυλα", χωρίς ωστόσο αυτό να τα έχει εμποδίσει να παραμένουν κοντά μας. 

Αφιερώνεται στα δικά μου φαντασματάκια που κατάφεραν και πήραν μορφή, τη Κατερίνα και τη paloma, με την τελευταία που, λόγω συνθηκών, να παίρνει την υλική της εμφάνιση πιο συχνά και τα λέμε από κοντά. Αυτό το φαντασματάκι-παλομιτάκι, που δεν μιλούσαμε συχνά και δεν είχαμε στενότερη επικοινωνία, χωρίς να στερείται εκτίμησης, και που η αρχική συνάντηση ήταν καταλύτης για να υπάρξουν κι επόμενες, στις οποίες η εκτίμηση έγινε ακόμα ισχυρότερη κι εμπλουτίστηκε και με άλλα συναισθήματα. 

Στα φαντασματάκια μας, λοιπόν! 
Cheers!

25 σχόλια:

  1. Πολυ ομορφο κειμενο Αναστασια μου.....διαβαζοντας το δημιουργουνται εικονες γεματες συναισθηματα. Ολοι μας καποια στιγμη ειχαμε τα δικα μας "φαντασματακια" τα οποια τα κουβαλουσαμε σε καθε προσωπικη μας στιγμη.
    Σου ευχομαι καλη συνεχεια με τον ιδιο ζηλο και αγαπη !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και το σχόλιό σου, όμως, δεν στερείται ομορφιάς, Τάκη μου. Έτσι είναι, τα φαντασματάκια γίνονται κομμάτι μας και τα κουβαλούμε μαζί μας όπου και να πάμε.

      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.

      Διαγραφή
  2. Αναστασία μου καλό Μήνα....!
    πολύ τρυφερό το θέμα σου σήμερα. Γεμάτο όμορφα συναισθήματα. Ανθρώπινες καταστάσεις. Χαίρομαι πάρα πολύ.
    Να σου ευχηθώ να είσαι καλά και να ονειρεύεσαι.
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, είπα να πάρω πίσω τη πίκρα, που σας έδωσα με τον ταύρο, και να την αντικαταστήσω με γλύκα. :)

      Σ' ευχαριστώ πολύ, Γιάννη μου.

      Διαγραφή
  3. Καλό μήνα
    αν και τα φοβάμαι
    δείχνει κάτι εκπομπές με κηνυγούς φαντασμάτων δε τις παρακολουθώ καθόλου
    διάβασα με ενδιαφέρον το κείμενο σου
    και μου άρεσε το τέλος του , στο ότι αναφέρεσαι σε δυο μπλογκοφίλες σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα και σε σένα, Δελφινάκι μου.
      Οπότε να μη γράψω ποτές για τέτοια φαντάσματα, ε; Σε πειράζω. Ίσως αυτά τα φαντάσματα να 'ναι και καλύτερα, αφού απ' τα φαντάσματα-φοβίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε εύκολα - όπου και να πάμε μας στοιχειώνουν. Ευτυχώς υπάρχουν τα φαντασματάκια και σώζουν τη κατάσταση, δηλαδή.

      Πολλούς πιάνω με τις γραμμές που έγραψα, αλλά, ναι, ένα κάτι παραπάνω αφιερώνονται σ' αυτά τα φαντασματάκια που συνάντησα από κοντά. :)

      Διαγραφή
  4. Βρε μικρό φαντασματάκι παύλα κουμπαρονάκι (!) περίμενες να εξαφανιστώ εγώ (ως σωστό φάντασμα) για να εμφανιστείς εσύ και να αρχίσεις να γράφεις;! Χαίρομαι που έτσι κι αλλιώς ξαναβρεθήκαμε! Πολλά φιλιά και καλό μήνα κουμπαρόνι μου (πόσο καιρό είχα να το πω αυτό;) ✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα! Μονίμως bad timing, βρε κουμπαρόνι μου (όντως, πόσο παράξενα ακούγεται να το λέμε μετά από 2-3 χρόνια - τόσο καιρό είχαμε να το πούμε!). Είχα εμφανιστεί και νωρίτερα, μόνο μέσα από περατζάδες και σχόλια, αλλά ήταν τότε που κρατούσες τα σχόλια κλειστά. Η αλήθεια είναι πως αναρωτήθηκα γιατί τα έχεις κλειστά και γιατί δεν γράφεις πιο συχνά, όπως συνήθιζες, αλλά ντράπηκα να σου στείλω, η πλήρως εξαφανισμένη. Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν είχα φανταστεί πως περνάς τόσο δύσκολες στιγμές, κι όταν διάβασα για τον μπαμπάκα σου ένα σοκ το έπαθα - γι' αυτό σου είχα γράψει κάπως αμήχανα (τι να πεις και πώς να το πεις σε τέτοιες στιγμές;;;). Ελπίζω να είσαι κάπως καλύτερα. Σε σκέφτομαι, να ξέρεις.

      Διαγραφή
  5. Είσαι το πιο γλυκό φαντασματάκι μας!! :)
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, κι εσείς καλά είστε. χαχαχα
      Μαράκι μου! ♥

      Καλό μήνα κι από εδώ.

      Διαγραφή
  6. Κι έλεγα πως μόνο εγώ είμαι καμπανοκρουσμένη και "βλέπω" γύρω μου αγγελάκια. Εντάξει, στο ίδιο αναφερόμαστε, κι όπως κι αν τα λένε. Είναι οι κρυφοί μας σύμμαχοι και πολλές φορές μας "ξελασπώνουν".
    Φιλάκια πολλά Ανταστασία μου και καλό μήνα εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού είδες πως υπάρχουν και χειρότερα (βλ twisted mind) νομίζω πως θα αισθάνεσαι καλύτερα, ε; χαχαχα Ναι, όπως και να τα λέμε, αυτή είναι τελικά η ουσία. Ακριβώς όπως το είπες, Μαρία μου.

      Ανταποδίδω γλυκά!

      Διαγραφή
  7. Καλησπέρα τα φαντασματάκια γνωστά σε όλους μας από παλιά. Κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος καθώς ο καθένας μας είχε τα δικά του. Η μορφή τους ανάλογη με τα εξωτερικά ερεθίσματα και τις εσωτερικές μας σκέψεις. Αλλά η φαντασία θέλει τροφή όπως πολύ σωστά είπες. Και θέλει και εξάσκηση για να δίνεις στα φαντάσματα σου το σωστό όνομα και την σωστή διάσταση. Καλό μήνα και πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να πω εγώ τώρα; Το έθεσες εύστοχα κι ολοκληρωμένα, Μαίρη μου. Δεν έχω τίποτα να συμπληρώσω.

      Πολλές ευχές για καλό μήνα κι από μένα. :)

      Διαγραφή
  8. Βρε...φαντασματάκι κάνεις blog, γράφεις κειμενάρες και δεν λές κουβέντα? Δηλαδή εμείς από που θα ενημερωθούμε? Πάλι καλά που ηταν η Κατερινα και ειδα το κείμενο σου. Θα ήθελα να μπορώ να έχω ένα φαντασματάκι όπως παλιά...

    Υ.Γ. Παρεπιπτόντως Αναστασία μου, θα παραποιήσω λίγο τα λόγια του Μαρξ (δε νομίζω να παρεξηγηθεί κιόλας) και θα πω πως, καλοπροαίρετα πάντα, "ένα... φαντασματάκι πλανάται πάνω από την blogoσφαιρα!" Καλή αρχή, χάρηκα που έχεις πλέον τον χώρο σου.

    ΥΓ2 Ειδοποία, όμως ειδοποία!!! Καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μόλις τώρα διαπίστωσα οτι το blog προυπήρχε (;;;) και απλά δεν έγραφες!

      Διαγραφή
    2. Χαχα! Το μόνο που είχα κάνει ήταν να κάνω σχετική δημοσίευση στο προφίλ μου (fb), που, ναι, είναι αμφίβολο αν θα το δουν όλοι. Δεν νιώθω καλά, όμως, να πιάσω συγκεκριμένα εσένα, τον καθένα, και να τους πω «ξέρεις, άνοιξα το μπλογκ μου». Μου φαίνεται κάπως εκβιαστικό αυτό, και θα ένιωθα πάρα πολύ άσχημα. Βαρεμένη enough; Μπορεί! χαχα

      Το blog υπάρχει απ' το '11 (έχω σβήσει κάποιες αναρτήσεις και φαίνεται ως ξεκίνημα το '13). Για 2-3 χρόνια το είχα κλείσει, οπότε, πρακτικά, ήταν σα να μην υπήρχε για κάποιον που δεν με ήξερε από πριν. Πάντως, τώρα είμαι εδώ. Για πόσο δεν ξέρω, αλλά σημασία έχει το τώρα, έτσι δεν λένε; :P

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, Μάκη μου. Αντεύχομαι για ένα ζούπερ μήνα. Τα φιλιά μου.

      Διαγραφή
  9. Χαιρετώ την αξιαγάπητη Λυσίππη μου! ♥♥♥
    Το ξέρεις, φαντάζομαι, αγαπημένο μου φαντασματάκι πως χαίρομαι όσο δεν πάει που η γραφή σου βρίσκεται και πάλι στην μπλογκογειτονιά! :)
    Το κείμενο σου είναι μεστό, μα και μεθυστικό.. έχει μέσα του μια κατάθεση ψυχής που συναρπάζει! Προσωπικά, με άγγιξε, διότι από παιδί με απασχολούσε η φιλία.. και όλα αυτά τα "ερωτήματα" και οι σκέψεις που υπάρχουν στο κείμενο σου!
    Θέλω να σε ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την αφιέρωση.. είναι τιμή μου να είμαι φαντασματάκι σου και διπλή τιμή μου να είσαι και συ δικό μου φαντασματάκι!
    Να έχεις έναν ανθισμένο Μάρτη με αισιόδοξες σκέψεις! Πολλά φιλιά με μια μεγάλη αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περιστεράκι μου. ♥
      Η αλήθεια είναι πως και μένα με απασχολούν αυτές οι σκέψεις, οπότε είπα πως θα ήταν ενδιαφέρον να κάτσω και να τα συνδυάσω, και να καταλήξω σε κάτι τόσο όμορφο, που τελικά μας κάνει περισσότερο δυνατούς στα δύσκολα της καθημερινότητάς μας. Έτσι, πώς θα μπορούσες να λείπεις εσύ; Θα μπορούσα να κάτσω να γράψω ένα κατεβατό ολόκληρο για σένα, και το ξέρεις πολύ καλά. Σ' ευχαριστώ πάντα για τα καλά σου λόγια και τη βροντερή σου παρουσία. Την αγάπη μου, την εκτίμησή μου και τον θαυμασμό μου. :)

      Διαγραφή
  10. Διάλεξα να είμαι σε όλη μου τη ζωή με το ένα πόδι εδώ, σε τούτο τον κόσμο και το άλλο "εκεί"... εκεί όπου τα φαντάσματα είναι η πραγματικότητα και η ανθρώπινη υπόσταση ένα όνειρο. Οπότε σε καταλαβαίνω.
    Η φιλία τώρα... αγαθό σπάνιο είναι για μένα, κι όποιος την έχει στη ζωή του να την απολαμβάνει και να την τιμά. Έχω κι εγώ ανθρώπους που μπορώ να αποκαλώ φίλους πραγματικούς και το σπουδαίο είναι πως οι περισσότεροι (όλοι κι όλοι είναι δεν είναι τα δάχτυλα του ενός χεριού) είναι γνωριμίες διαδικτυακές, μέσω του blog! Πόσο υπέροχο αλήθεια αυτό, ε;
    Χαίρομαι πάντα να σε διαβάζω, κορίτσι μου. Φιλί σου στέλνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως είναι απλά μία ροπή, που δύσκολα μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτή. Είναι η φτιαξιά μας έτσι, πώς να το πω, και κατ' επέκταση κι ένας μηχανισμός όχι μόνο άμυνας αλλά κι ευχαρίστησης/διασκέδασης συγχρόνως - ανάλογα τις καταστάσεις.

      Η φιλία είναι σπάνια κι είναι δώρο, ναι. Κατ' εμέ, είναι κουτό να μπαίνουμε στη διαδικασία να διαχωρίζουμε τις σχέσεις σε "καλές" και "κακές" μόνο και μόνο επειδή έτυχε κάποιους να τους γνωρίσουμε εκ του σύνεγγυς και κάποιους άλλους μέσα από μια οθόνη, που αλλιώς δεν θα είχαμε ποτέ τη τύχη και τη χαρά να γνωρίσουμε. Το λέω, επειδή το 'χω δει αρκετές φορές αυτό. Για μένα, όλα είναι μια αφορμή και μια αφετηρία, τη συνέχεια πάντοτε εμείς τη διαμορφώνουμε, όσο κι αν δεν θέλουμε να το δούμε.

      Να 'σαι καλά, Λία μου. Μοιραζόμαστε την ίδια χαρά, το μόνο σίγουρο.

      Διαγραφή
  11. Άυλο φαντασματάκι στέλνει φιλιά !
    Bhooo ! ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή