Άλωση. Ανάλωση. Κατανάλωση.

Άλωση. Ανάλωση. Κατανάλωση. 

Εκ του «εάλω» όλα.

-Πόση ζωή έχω ;

-Το προσδόκιμο σε αυτές …

-Περίπου.

-Η νωτιοθαλαμική οδός…

-Περίπου.

-Λίγους…

Η πόρτα έκλεινε πριν ειπωθούν οι μήνες.

Λοιπόν, ναι. Ήθελε να πεθάνει.

Χωρίς μνήμες.

Χωρίς αποσκευές.

Μια δέσμευση ολάκερη η ζωή 

μια φλούδα γη εδώ, μια φλούδα γη εκεί

να πόσο κάνει η ανταρσία.

Πρώτη του βουτιά στο ποτάμι

χωρίς σωσίβιο.

Χωρίς επιστροφή.

Να μην ήταν άνυδρο μόνο

- ή απόβλητο ποτάμι.

Οι ζωντανοί σιωπηλά κι ενδόμυχα

θα ανακουφίζονταν για την προσωρινή τους ασηψία.

Το χαρτομάντιλο ελαφρώς νωπό

από το κομψό τους δάκρυ

κι ελαφρώς ελαφρύ

σαν το χώμα που, υπάκουο στη χημεία του

θα τον αποσάρθρωνε στις αρχικές του ύλες.

Το βράδυ θα έβλεπαν στο BBC

«Ο Θεός σώζει τη Βασίλισσα».

«Ο Θεός σώζει την Αμερική».

(και τους παρίες σώζει Τι; )

γελώντας καταλήγει:

« τελικά ο θάνατος δεν έχει καμία εξουσία. »

Έξω από το ιατρείο

η ματιά του σκόνταψε στην ξεχαρβαλωμένη μάντρα 

με μόνους καταπατητές

μισοσβησμένα συνθήματα ρετάλια

- για αγάπες παντοτινές μιλούσαν 

με αισιοδοξία σαν μπαλόνια νέον φίσκα

και για ονείρων τάματα 

στα ζευγαράκια, στα παιδιά πετούσαν σφαίρες μαργαρίτες.

Κι αν τις συλλέξεις τρυφερά

για μια ιδέα  παράταση παράστασης

κι αν το νερό τους καθημερινά αλλάζεις;

Κι άπαξ εβδομαδιαίως ασπιρίνη;

Ήταν κατανάλωση κατά προτίμηση πριν από αυτές.

«Πόσο και σένα σου΄μεινε  να ζήσεις δύστυχέ μου Μαξ…  

Κι αδέσποτος ακόμα, μην ξεχνάς 

ό,τι σου έμαθα κόσμιο στον κόσμο

-  ... Θα βρω και τη μάνα!  και τον Παρασκευά!

Μια χαραμάδα ουρανός στη συννεφιά  

τον πυροβόλησε με μπλε ανάμεσα στα μάτια.

-όλοι να ξανανταμώναμε Άνθρωπε 

για τη μία έστω από εκεί 

Δεύτερη Ευκαιρία ! 

Γιατί εδώ ήταν μόνο η δοκιμαστική. Η δοκιμασία» .

-Στην οδό Φυλής παρακαλώ.

Μηδενίζει η ταρίφα.

Στο ραδιόφωνο ένα κορίτσι 

έβγαζε από τις τσέπες φλούδες μανταρίνι 

και του έριχνε σαρδόνια στα μάτια να πονά 

κι εκείνο να γελά

και φιλόξενο φάντασε ξαφνικά το Μεταξουργείο.

Οι κόκκινες λάμπες σειροθετημένες 

τον περίμεναν για μία και μόνη φορά.

Νότισε τη ροζ λατέξ καλτσοδέτα 

Και ένα συριγμό τύπου "φοβάμαι"

κανένας τοίχος δεν είπε ότι άκουσε με σιγουριά 

πως ξεστομίστηκε.

Ήταν η αποδοχή και η αποκοπή του

φτάνοντας στου συρματόσχοινου την άκρη. 

Φεύγοντας στο τραπέζι άφησε είκοσι ευρώ,

το φιλντισένιο κομπολόι του κι έναν ζίπο αναπτήρα.




Η συμμετοχή μου σε ένα ακόμη δυνατό δρώμενο της παρέας ( και της Αριστέας), το 23ο συμπόσιο ποίησης με βασικό θέμα το Θάνατο. Δύσκολο θέμα που σηκώνει σεβασμό και δέος με τη βαρύτητά του, περισυλλογή κι ενσυναίσθηση.
Ξαναθυμόμαστε εδώ το ποίημα του φίλου Γιάννη Pit που αγαπήθηκε και πρώτευσε στη μικρή μας κοινότητα.
Ευχαριστούμε θερμά και τους δυο που μας χάρισαν όμορφες στιγμές όπως και τους φίλους που πάντα βρίσκουν χρόνο γι΄αυτό το -πολυαγαπημένο πλέον- τελετουργικό.

~~~~~ . ~~~~~
Σε αναλώσιμη τροχιά όλοι μας και ουδείς ανεπιβίβαστος στο τρένο αυτό.
Αγάπησα αυτόν το γεροντάκο μου, που, περιθωριοποιημένος, έρχεται αντίκρυ στην ανελέητη πραγματικότητα: αυτή της εκπνεόμενης ζωής του. Ένα κομπιασμένο ιατρικό ανακοινωθέν του δίνει λίγο χρόνο να τακτοποιήσει το χάος των συναισθημάτων του.
Στοχαστικά παρατηρεί όσα συμβαίνουν και θα συμβαίνουν εν παρουσία και απουσία του. Αέναη η ζωή στροβιλίζεται σε ανέμελους, χορευτικούς ρυθμούς ενόσω διαπιστώνει την παροδικότητά τους.
Αγάπησα αυτή τη μοναχική φιγούρα με μόνο φίλο ένα σκύλο και είναι γύρω μας πολλοί. Ποιος να παρηγορήσει, πόσο και πώς όταν σώνεται το λαδάκι στο καντήλι...
Φοβάται.
Κανείς δεν μπορεί να του υποδείξει να μη φοβάται. Σε μίξη τρόμου-ελπίδας για τη μεγάλη μετάβαση ακροβατεί και παραπαίει. Μια φτηνή πόρνη θα δεχτεί την ανθρώπινή του πλευρά χωρίς ερωτήσεις, χωρίς εξηγήσεις για το δάκρυ του φόβου, τη γυμνή πλευρά του φόβου. Πληρώνει το αντίτιμο για το ξέντυμα της ψυχής του, αφήνει το ευτελές περιεχόμενο της τσέπης που δεν μπορεί ο ίδιος να πετάξει και ασήμαντο σε κάποιον να χαρίσει  και περήφανα, με αξιοπρέπεια, με  στωικότητα χάνεται στο σκοτάδι.
Δεν είναι δα ο πρώτος, δε θα΄ναι ο τελευταίος....Όλοι, διακεκριμένοι και μη, οικογενειάρχες και όχι, κοινωνικοί και ακοινώνητοι, μια σφραγίδα στο Ληξιαρχείο τελικά,  όπως  συγκινητικά μας είπε και η φίλη Γιούλη στην Τελεία της.
Σας ευχαριστώ!